Hs 16. Primair (over)leven

Milford Sound

Ik ging met de bus richting het Zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland. Voordat we daarnaar toe gingen, gingen we eerst naar Milford Sound. Het is eigenlijk een fjord tussen de bergen en 16 km lang tot aan open zee en 100 tot 450 meter diep. De rotsen zijn ongeveer 1200 meter hoog. De rit er naar toe is zo bijzonder. Ik dacht namelijk dat ik al bergen had gezien ondertussen maar nee! Dit gebied bestaat pas echt uit bergen en de weg daarnaar toe bestaat uit deze mega grote stenen reuzen en het lijkt wel of je langs een gigantische muur van bergen rijdt. Ik heb er geen woorden voor en het is zo bijzonder want het zijn alleen maar hoge pieken waar je tussendoor rijdt. Dit gebied is nog minder bewoond dus je ziet ook geen schapen of koeien dus letterlijk geen schaap op de weg ;). En we reden ook door een tunnel die handgemaakt was en letterlijk geen machine nog aan te pas is geweest om deze tunnel ‘moderner’ te maken. Het leek wel of we een mijn binnenreden.

En ik kan weer zeggen hoeveel geluk we hebben met het weer!! Het regent 200 dagen in het jaar bij Milford Sound en gemiddeld valt er 6813 mm regen en is daarmee de natste plek van Nieuw Zeeland. Dit kan ervoor zorgen dat je wel tientallen watervallen ziet ontstaan over de bergen. Of als je mooi weer hebt dan zie je de bergen zoals op een postkaart. Nu hadden wij het geluk van allebei want het had de dag daarvoor geregend dus we zagen watervalletjes met het zonnetje op ons gezicht. Met een grote cruise deden we een boottocht van anderhalf uur en genoot ik van dit spektakel. Ennnnnn we zagen zeehonden die ook lekker genoten van de zon op een paar rotsen.

Guns Camp

Vervolgens reden we door naar Guns Camp, letterlijk een hutje op de hei waarbij de tijd heeft stil gestaan. We kwamen daar vrij laat aan dus we begonnen snel te koken, lunch te maken en kleren klaar te leggen voor morgen. De stroom ging namelijk om 22:00 uit en er was dan geen licht meer… De stroom wordt via een generator opgewekt en uiteraard is er geen internet en weinig stopcontacten om je camera’s en telefoons op te laden. Daarnaast was er geen centrale verwarming en ging alles via een openhaard. Klinkt

misschien knus maar het was echt MEGA koud, misschien zelfs kouder dan in Nederland op dat moment. En het stikte er van mijn lieve kleine vriendjes, de zandvliegen… Was dit de beste ervaring tijdens mijn busrit met Stray? Ik denk het niet en het was te koud om te lang naar de sterrenhemel te kijken in de avond. Geen succes naar mijn mening.

Key Summit
Die ochtend stonden we om half 6 op om vervolgens om half 7 op de bus richting Key Summit te gaan. Daar stonden we dan allemaal met zaklampjes onze ontbijt te eten in de keuken… En ging ik naar de wc waar gelukkig licht was en een mega openhaard stond naast de wc-potten. Dit was iets te primitief voor mij en ik was blij dat we er maar één nacht verbleven. Je hebt ook geen keuze om ergens anders te verblijven in dit gebied dusja. Dus met slaperig ogen gingen we een wandeling maken op een berg om de zonsopgang te zien maar zoals gewoonlijk geven ze niet aan of het een steile klim is of iets dergelijks. Dus met een iets te zware rugzak, 7 lagen aan kleren, begonnen we aan een wandeling op een berg die alsmaar hoger ging. Ik liep samen met Diana maar zij is sneller dan ik dus die liet ik maar verder lopen. Mijn lichaam had er geen zin in die dag om te wandelen en had ik al snel moeite om de groep bij te houden door de steile klim. Ik was op een geven moment echt de allerlaatste en zag ik niemand meer en gingen mijn benen snel verzuren. Ik zag het niet meer zitten, was continue buiten adem en telkens probeerde ik verder te komen op de berg. De tijdsindicatie was ook erg vaag over hoe lang het duurt voordat je op de berg bent. Bobby, onze buschauffeur, zei dat hij binnen 40 minuten op de berg is maar de bordjes geven 2,5 uur aan om naar boven en terug te lopen. Bobby gaf aan dat alleen varkens en zwijnen zo lang erover doen om naar boven te lopen. De tijdindicatie die Bobby geeft moet ik gewoon verdubbelen want de Kiwi’s zijn wel gewend om steile bergen te bewandelen dus die doen dat heel snel.

Geen idee hoeveel minuten ik aan het worstelen was en wel vier keer het gevoel had om op te geven en terug te gaan. Z’n moment dat je je tranen in moet houden en helemaal overstuur raakt. Het was denk ik confronterend want ik had het gevoel dat ik geen conditie had en daar wil ik natuurlijk niet aan toegeven. Ik voelde me een varken gezien ik er zo lang over deed om naar boven te lopen. Maar tussen de bomen door zag ik de eerste zonnestralen op de bergtoppen belanden en dacht ik bij mezelf dit wil ik NIET missen. Dus die kleine dwerg stapte stug door en kwam ik op een punt om mooie foto’s te maken. Toen bleek mijn camera leeg te zijn… Vervolgens probeerde ik het met mijn telefoon en die viel ook uit… Wauw dit was echt niet mijn dag en er kwamen toch twee

Duitse meisjes achter mij aangewandeld. Dat voelde voor mij als een kleine opluchting want dat betekende dat ik toch niet zo dramatisch buiten conditie was. En toen zag ik Charlotte ook verderop foto’s maken!! Ik dacht Hey daar is mijn wandelmaatje en waren we blij om elkaar te zien omdat zij ook hetzelfde gevoel had als ik. Net zoals bij de Tongariro Crossing liepen we samen naar de top en daar zag ik Diana weer! Ik vroeg aan haar hoe lang zij er al was en zij gaf aan dat ze er net was dus weer een opluchtingsgevoel voor mij. En kon ik eindelijk genieten van het uitzicht wat net leek op een schermbeveiliging van een MacBook Pro. Heeeeel mooi met de ochtendzon erop en af en toe een verdwaalde wolk die op een besneeuwde piek ligt. Een opgelucht momentje had ik daar op de berg en moest ik helaas al weer naar beneden.

Stewart Island

Daarna reden we naar de ferry om naar het derde eiland te gaan van Nieuw Zeeland, het meest zuidelijke eilandje genaamd Stewart Island. Ik was doodop na die wandeling en lag continue te slapen in de bus. Ik was niet van plan om er

naar toe te gaan en ik twijfelde ontzettend om te gaan maar Bobby gaf aan dat hij het mooiste plekje van Nieuw Zeeland vindt. De ferryticket was niet goedkoop maar een gedeelte van het geld gaat naar een generator om het eiland van stroom te voorzien en om ongedierte te bestrijden op het eilandje. Stewart Island bestaat namelijk alleen maar uit Nationale Parken met beschermde vogels want slechts 3% is bevolkt. Ennnn je kan de Kiwi vogel daar spotten die overigens zeldzaam is. Na wat getwijfel gooide ik een muntje op en besloot het lot (ik zei kop en het muntje belanden op kop) dat ik naar Stewart Island ging. De ferry duurde maar een uur maar het was een onrustige vaart en een paar van mijn medereizigers werden misselijk. Nu zat ik er ook niet geheel comfortabel bij dus ging ik op het achterdek staan want het was lekker weer. En zag ik een klein eilandje in de verte en hadden we zelfs geluk met de zee want normaal is het nog onrustiger.

Toen we aankwamen op Stewart Island hoorde ik allerlei vogels zingen tussen de bomen door. Het leek veel weg te hebben van een oerwoud en het klonk tropisch met de zang van de vogels (als iets tropisch kan klinken, haha). En continue vlogen er vogels over ons heen van groot tot klein in allerlei kleuren. Je kan hier heel goed vogels spotten vandaar dat er zoveel bejaarden mensen op het eiland ronddwalen met een verrekijker en een camera. We kwamen weer laat aan dus ik besloot om alle apparaten op de stroom te gooien en voelde het als luxe aan om in onze hostel te komen met stroom en internet. Ook hadden we geen stapelbedden dus dat betekent geen gekraak boven je hoofd of moeilijk klimmen in je bed. :) En de volgende dag geen gereis in de vroege ochtend of geplande activiteiten. Dus na heerlijk uit te slapen, gingen Diana en ik net als bejaarde mensen vogels spotten op het eiland. We liepen over hele mooie paadjes door het oerwoud en hoorde we zoveel verschillende vogels dat we niet wisten welke kant we op moesten kijken voor de vogels.

We zagen zwarte vogels met witte parels op hun nek, deze had ik al gespot in Raglan en hele grote dikke gekleurde duiven. Ik heb er ook een filmpje van gemaakt van hun gezang die zal ik proberen te plaatsen op mijn Facebook! We liepen nog een paar stukjes verder naar wat uitkijkpunten waaronder een strand waar niemand was en dat verbaasde me enorm. Want het was zulk mooi weer en normaal is het koud op Stewart Island. Maar het was heerlijk aangenaam en na onze vogel-spotten-avontuur moesten we onze spullen pakken om de ferry weer te pakken. Helaas want met dit weer had ik nog wel een nachtje kunnen blijven en ronddwalen tussen het oerwoud met de vogels die langs je heen vliegen. En proberen een Kiwi te spotten want dat is echt mission impossible. Maar we gingen weer naar Queenstown waar ik van de bus af hop en Diana en Charlotte gaan weer verder. Heel erg jammer dat zij mij achterlaten maar ik ben ook weer benieuwd naar de aankomende dagen.

X-Kyra

Ps. Een klassiek geval van langzaam internet, foto's houden jullie tegoed! Kijk vooral bij de vorige blogs want ik heb hier en daar wel foto's geplaatst.