Hs 11. Ziplinen & Tongariro Alpine Crossing

Rotorua

Zondagochtend ging ik ziplinen als enigste van mijn bus. Ik zat in de bus met allerlei koppels en daar was ik dan Han Solo. Na een voorstelrondje, onze outfits bij elkaar, reden we naar het bos. Het is een beschermd bos en de organisatie waarmee ik ging is de enige die erin werkt. Een gedeelte van de entreeprijs gaat naar het bestrijden van ratten, buidelratten (possums) en fretten. Ze hebben echt een hekel aan deze dieren en ze bestrijden ze ook hardhandig met rattenvallen en gif. Ze doen dit zodat hun vogels, waaronder de Kiwi, niet zal uitsterven want vooral de buidelrat eet deze. Een stuk of 12 buidelratten zijn in 1880 vanaf Australië in Nieuw Zeeland geïntroduceerd. Deze ratten eten normaal alleen gras en bessen maar hebben toen later de vogels toegevoegd aan hun eetpatroon waardoor de Kiwi in aantallen drastisch is gedaald. Ze proberen weer de Kiwi terug te plaatsen in het bos. Maar genoeg over de feitjes en nu meer over het fantastisch uitzicht wat ik had! Ik voelde me echte vrouwelijke Tarzan door de bossen. Het was zoooo leuk en zoooo mooi en ook totaal niet eng. Misschien omdat het niet zo hard ging of stijl naar beneden was.

Lake Aniwhenua

Vlak daarna ging ik met de bus naar Lake Aniwhenua naar een Maurisch dorpje. Ik stapte met een gedeelte van mijn oude groep samen met een nieuwe groep. Je merkte wel erg dat er twee groepen ontstonden in de bus. Toen we daar aankwamen werd er een openingslied gezongen en werden we Maurisch begroet. :) We kwamen in een Maurisch gebouw en je mag daar geen foto’s nemen want het is hun open geschiedenisboek. In het hout van dit huis zijn strijders en hoofdstammen gekerfd. De tatoeages zeggen veel over wat de strijders hebben gedaan. Bijvoorbeeld als heel hun gezicht of zelfs hun lichaam onder zit, betekent dit dat ze veel mensen hebben vermoord. Ja, deze cultuur is erg agressief en goed in vechten. Vervolgens reden we door het grootste bos van het zuidelijk halfrond naar een huis aan een groot prachtig meer. Daar werd eten voor ons gekookt onder het zand/grond van het kampvuur. En heb ik meegedaan met het bakken van soort oliebol-achtig brood. Wat erg lekker was maar ook mega vet. Ondanks het erg prachtig was, stikte het enorm van de spinnen, muggen, zandvliegjes en noem het maar op. Als gevolg dat we in de benauwde hitte sliepen want we hielden de ramen en deuren dicht tegen al deze ongedierte.

Die ochtend had ik het verhaal weer niet meegekregen dat we een uur later vertrokken. Als gevolg dat ik een uur te vroeg opstond… Ooit word ik goed in backpacken, haha. Ik had de laatste dagen vrij veel doorgebracht in de bus i.p.v. in een plaatsje en de busrit was een hel voor mij. Ik had het helemaal gehad en we maakte onze eerste tussenstop bij een "spa". Tenminste dat is wat ik begreep maar eigenlijk gingen we in een stinkplas zitten ergens in de bossen. Ik had het niet erg naar me zin want het stonk echt heel erg. Maar het kwam vooral omdat we na een halfuur weer in de bus zaten in onze stinkende kleren, zonder te douchen. Heel het busje stonk en was erg benauwd waardoor ik oncomfortabel was. Daarna stopte we nog zes keer dus ik had het gehad en nergens zin in. We stopte bij een waterval, stopte om te lunchen in Taupo (dat was overigens wel leuk), stopte voor boodschappen, stopte om alcohol in te slaan, stopte voor een groepsfoto en volgens mij hadden we nog een keer gestopt…

Blue Duck Station, Whakahoro

Rond 17:00 kwamen we eindelijk aan bij ons lodge ergens op een berg ver weg verstopt. Wat natuurlijk zorgt voor een mooi bergachtig landschap met daarop kleine witte stipjes dat honderden schapen moet voorstellen. Dus we sliepen letterlijk tussen de bergen, maar ze noemen dat in Nieuw Zeeland heuvels. Ik zonderde mij nogal af want die andere groep is erg druk. Die avond had ik samen met twee meisjes gekookt en daarna hielden we toga feestje maar dan met vuilniszakken. Dit hield in dat we outfits moesten maken uit vuilniszakken en iedereen was erg creatief en uniek. Om vervolgens je typische drankspelletjes te doen want er valt in de avond weinig te doen in deze lodge. Het was erg gezellig en gelukkig had ik niks op de planning staan voor de volgende dag ;) Dus met

een kater stond ik heerlijk op om niks te doen terwijl anderen gingen paardrijden of kleischieten. Sowieso niet mijn hobby’s. Ik merkte dat ik toch wel even alleen moest zijn na die helse busrit. Gisteren zat ik al namelijk te bedenken hoe ik in hemelsnaam dit nog een maand ga volhouden en misschien niet een paar busritten kan overslaan. Als je met de bus bent, ben je letterlijk 24/7 met een groep mensen en heb je geen tijd/rust voor jezelf. Iets wat ik ook echt nodig heb dus ik ga nu proberen om elk moment dat ik alleen kan zijn om die te pakken.

Tongariro Alpine Crossing
De volgende dag vertrokken we erg vroeg om de populairste eendaagse wandeling te maken van de wereld! Iets wat ik niet van plan was maar door de verhalen van anderen toch besloot om te doen. Dit is namelijk een wandeling van 20 km over een berg en vulkanisch gebied dus in andere woorden met steile stukken die je moet bewandelen of klimmen. Met mijn gloednieuwe ‘totaal niet in gelopen’ bergschoenen, dikke wollen sokken, fleece trui, gehuurde regenjas, twee topjes met bijpassende legging en een rugzak vol met troep stond ik om 09:00 op National Park om de Tongariro Alpine Crossing te doen. Ik was wel zo bijdehand genoeg om niet de groep bij te houden met mijn korte beentjes en besloot al snel als laatste te zijn. Ik wilde optimaal genieten ipv naar de grond te staren en door te stappen. We moesten namelijk de wandeling binnen 8 uur afronden omdat dan onze laatste bus ging en als je daar niet opzat dan moest je 200 dollar betalen… Op een geven moment liep Charlotte met mij mee, een Deense fotograaf, want zij stopte natuurlijk om telkens foto’s te maken. Samen waren we de langzaamste en laatste van onze groep, haha. Agja zij had ook chocolade bij en maakte ook foto’s van mij :D Maar iedereen doet die crossing hoor, schoolklasjes, opa’s en oma’s en zelfs mensen met hun hele backpack met een baby. Dat vind ik overigens kindermishandeling.

Maar wat was deze wandeling mooi zeg… Adembenemend en je wandelt letterlijk tussen de bergen en over de bergen. Er waren stukken dat je flink moest klimmen en je optrekken met een ijzeren touw maar de paden waren goed te doen. Ze hebben speciale loopbruggen en trappetjes gemaakt en z’n 130.000 mensen bewandelen deze crossing jaarlijks. Ook zie je op een geven moment Mount Doom, deze berg komt weer voor in Lord of the Rings. Eenmaal boven op de berg zie je prachtige turquoise blauwe meren in de dal liggen. Het is

ongelofelijk hoe blauw dit water is en Charlotte wilde achterblijven om foto’s te maken. Ik liep door want de tijd begon te dringen dus na een lastige zanderige afdaling ging ik alleen verder. Het was perfect want ik was eindelijk alleen en dan voel je echt even één met de natuur. Dat was even een heerlijk zen momentje :) Na een uur verder haalde Charlotte me weer in en gaf ze aan dat we krap zaten met de tijd. We besloten de afdaling te gaan hardlopen en gek genoeg had ik daar nog energie voor na 7 uur wandelen. Het was niet comfortabel en mijn teennagels deden pijn door de afdaling maar we hadden geen keuze en kwamen precies op tijd.

Met een trots gevoel viel Kyra gelijk in slaap in het busje richting de lodge. Ik bleef daar eten maar verbleef in een andere lodge omdat ik van de bus afging. Daar was ik wel blij om want de bus was mij te druk en sliep ik op een kamer met twee ontzettend aardige meisjes. Ik kreeg allemaal gratis eten van hun en zoals je al kon voorspellen, had ik de volgende dag mega veel spierpijn. Maar gelukkig geen blaren! :) Een van de meisjes (Christina) ging die dag de hike doen en de andere ging weer uit het hostel. Op deze vrije dag heb ik eigenlijk mijn social media geüpdatet en lekker niks gedaan, ik kon ook lichamelijk helemaal niks, haha. Toen Christina terugkwam zijn we samen gaan eten en sliep er nu een Engelse man in onze kwam. En deze man stonk zoooooooooo erg dat hij na het douchen nog steeds stonk. Het zat in zijn huid en schoenen dus Christina en ik probeerde zijn schoenen buiten te krijgen. Met het goeie excuus om alle schoenen buiten te zetten zodat de kamer ‘fris’ zou blijven. Maar het hielp niet want de man stonk gewoon te erg, het was nog erger dan de rotte eierengeur van Rotorua. Die nacht kon ik ook echt niet slapen want die stank bleef maar hangen (we hadden alle ramen openstaan + muggenspul gespoten). Ik was ontzettend blij om uit die kamer weg te gaan.

En ik ging naar de laatste bestemming van het Noordereiland: Wellington! Maar deze blog wordt te lang dus dat bewaar ik voor de volgende blog :)

X-Kyra