Het was vandaag vrijdag, maar niet zomaar een vrijdag. Het was vandaag 1 juli, mijn verjaardag! We werden uitgerust wakker in het historische centrum van Ortiga eiland. Na een calorierijk Italiaans ontbijt op het plein voor onze Airbnb, liepen we door de smalle steegjes om een paar winkels te bezoeken. De temperatuur liep snel op, waardoor we na een half uur geen zin meer hadden in shoppen. We pakten onze koffers, checkten uit en liepen over hobbelige keien naar de auto. Vandaag hadden we als doel een mooi strandje opzoeken waar we de hele dag konden vertoeven.

Het eerste deel van de rit ging over de snelweg. Terwijl Joost aardig het gaspedaal indrukte, werden we van alle kanten ingehaald door temperamentvolle Italianen. We sloegen af en reden het laatste stuk over een landweg. De heuvels waren hier droog, de dorpjes uitgestorven, maar de stranden daarentegen overvol. We bezochten een paar goudkleurige stranden met een turquoise zee. Het zag er prachtig uit, maar te druk en de omgeving alles behalve uitnodigend. Lelijke gebouwen, waarvan ze tijdens het bouwproces op de helft hebben gedacht, dit wordt toch niks, laten we maar stoppen. Of misschien was het budget op? Overal langs de weg lag afval, er waren geen beachclubs en ik miste één belangrijk ding: Sfeer. We sprongen in de auto en vervolgden onze route langs de kust. Hoe verder we reden, hoe erger het werd. Joost parkeerde de auto bij een haventje waar het rook naar riool. “Wat gaan we doen?“ Zeiden we zuchtend in koor. We hadden allebei geen zin in meer in een stranddag en zochten naar een leuke plek in de buurt. Ik bekeek ondertussen het lijstje met tips die ik van Joseppe had gekregen op Stromboli. Oh Stromboli. Wat miste ik het eilandleven. Tot nu toe waren we nog niet zo gecharmeerd van Sicilië, een groot eiland met een gigantische vulkaan en daaromheen drukke steden en snelwegen. We misten het 'eilandgevoel'.

Inmiddels hadden we de knoop doorgehakt. We rijden weer helemaal terug, naar het noordoosten en zoeken een leuke accommodatie in de buurt van Gole dell'Alcantara, een indrukwekkende kloof veroorzaakt door een uitbarsting van de Etna lang geleden. De lava kwam in aanraking met water en stolde snel. Vervolgens heeft een aardbeving dit stuk lava gespleten en heeft dit geleid tot een prachtige kloof met basaltzuilen. Als ik Joseppe moet geloven schijnt de omgeving daar schitterend te zijn en het water uit de rivier is ijskoud. Dat klonk ons goed in de oren. De drie uur durende rit vonden we daarentegen wat minder, maar je moet er wat voor over hebben, toch?

Rond twee uur 's middags reden we in de buurt van het stadje 'Noto'. We hadden nog niks geluncht en besloten hier een korte pauze te nemen. Nadat we de auto vlakbij het historische centrum hadden geparkeerd, liepen we over een steil pad omhoog en kwamen we uit in een sfeervolle straat met karakteristieke gebouwen en leuke boetiekjes. We streken neer op een terras in de schaduw en bestelden een zak met gefrituurde gamba's en inktvis, besprenkeld met citroen. We verorberde de zak en wandelden daarna terug naar de auto. Onderweg haalden we een ijsje, die binnen no-time was gesmolten. Na een wandeling van vijf minuten waren we doorweekt van het zweet. Zuchtend ploften we neer om onze stoelen. Joost startte de motor en tot mijn verbazing gaf de temperatuurmeter veertig graden aan. Op naar de rivier!

Het landschap veranderde van snelwegen, buitensteden en volgebouwde kuststroken naar valleien, bergen en natuurschoon. Het voelde goed om eindelijk uit de drukte weg te zijn. Achter de bergen zag ik het topje van de Etna vulkaan waar een rookpluim uit kwam. We reden over stenen bruggen met daaronder droge rivierbeddingen bedekt met olijfbomen. Verslagen keken we elkaar aan. Het zal toch niet zo zijn dat we na een halve dag rijden bij een opgedroogde rivierbedding uitkomen? Het had al weken niet geregend, dus zo gek zou het niet zijn. Teleurgesteld reden we verder het bergachtige gebied in. We wilden de hoop nog niet opgeven. Ondertussen zocht ik naar een accommodatie, maar er was niks te vinden in de buurt. We parkeerden de auto boven aan een klif naast een bord met de tekst 'Gole dell'Alcantara'. Hier moet het zijn. We durfden bijna niet over de rand van de klif te kijken, maar we hoorden iets! Het geluid van stromend water. We keken over de rand en… Ja hoor het bestond echt, de Gole dell'Alcantara! Van bovenaf zag het er al indrukwekkend uit. Het water uit de rivier had een mooie turquoise kleur en zag er erg uitnodigend uit om een duik in te nemen. Het werd helaas al laat en we moesten eerst nog op zoek naar een accommodatie.

De weg kronkelde verder langs de rivier en plotseling zagen we in een bocht een ijzeren poort met daarachter een groot landgoed op een berg. Naast het hek hing een bordje dat ze kamers verhuren. Joost belde aan en ik hoorde hem Engels praten met een Italiaans accent. Hij draaide zich naar mij om, stak zijn duim in de lucht en de poort werd geopend. We reden in de laatste zonnestralen over een grindpad en parkeerden de auto onder één van de vele oude olijfbomen, die een gouden gloed kregen van de zon. Een eigenzinnige, vriendelijke Italiaanse man van begin zestig wachtte ons belangstellend op. We kregen een upgrade naar een ruime kamer met terras en daarna gaf hij ons een rondleiding. We wandelden door een weelderige tuin met verschillende citrusbomen waar grote, sappige vruchten aan bungelden. We volgden het slingerende pad omhoog en kwamen uit bij een geweldig rechthoekig zwembad met een weids uitzicht over de vallei.

Nadat we de koffers naar de kamer hadden gebracht trokken we onze zwemkleding aan en plonsden we in het verkoelende water. Ik luisterde naar het vrolijke gezang van vogeltjes en snoof een bloemige geur op. Na een lauwwarme douche maakten we ons klaar voor de avond. We speelden op het terras voor onze kamer een potje Yatzee en dronken een glas rode Siciliaanse wijn, die we vanmiddag bij de supermarkt hebben gehaald. Rond half tien wandelden we door de mediterraanse tuin die versierd was met kleine lichtbolletjes. Het zag er romantisch uit. Onder citrusbomen stonden een handvol tafels en stoelen. Een Italiaans gezin schoof aan voor het diner. Wij kregen een tafel aangewezen onder een citroenboom. Het kaarsje op tafel werd aangestoken, de avond was zwoel en ik had een gelukzalig gevoel. We bestelden een karaf water met citroen en een fles lokale witte wijn. De eigenaar van het landgoed nam de bestelling op, plukte een citroen uit de boom voor ons, die hij vervolgens uitperste en naast het karaf water zette. Verser dan vers. Ik hoorde op de achtergrond een kurk 'ploppen' en even later kwam de gastheer terug met twee glazen bubbels. “Gefeliciteerd met je verjaardag”, zei hij erbij. Feestelijk klonken we onze glazen. Daarna volgde het hoofdgerecht. Voor Joost een tonijnsteak met salade uit eigen tuin en voor mij een stuk vlees, dat overheerlijk smaakte na een anderhalve week vis. Na het hoofdgerecht zaten we helemaal vol. We wilden net aanstalten maken om naar bed te gaan toen ineens de eigenaar met zijn vrouw en personeel op ons kwamen afgelopen met een chocoladetaart in hun handen, met daarop een brandend kaarsje. Nu voelde ik mij echt jarig! Verheugd blies ik het kaarsje uit en iedereen begon enthousiast te klappen. We probeerden zoveel mogelijk van de taart te eten, maar konden allebei niet meer. We bedankten het echtpaar voor het heerlijke diner en rolden voldaan naar ons bed.