Diep in de nacht werd ik wakker van gesnurk. Ik wilde Joost een duw geven maar realiseerde mij ineens dat ik in een stapelbed lag in een hostel met meerdere mensen. Ik wiebelde het bed om Joost wakker te maken maar het werkte averechts. Het geluid vulde de donkere, muffe kamer. Ik kneep mijn ogen samen en keek om mij heen. Tot mijn verbazing was het niet Joost die snurkte maar van Joseppe en later ook Rodriquez. Ik draaide mij zuchtend op mijn zij en viel na een tijdje weer in slaap.

De zon scheen in de kamer, die veranderde in een sauna. Iemand had vannacht de airco uitgedaan. We werden allemaal tegelijk wakker. Joseppe ging gelijk naar de vissersmannen in de haven voor zijn stage en Rodriquez pakte zijn tas in. Hij wilde de komende tijd in zijn tent gaan overnachten in een afgelegen baai op het eiland. Gisteravond tijdens de boottocht om het eiland zagen we de vulkaan uitbarsten, wat erg indrukwekkend was. Op de donkere vulkaan ving ik een glimp op van een groep mensen die aan het hiken waren met hoofdlampjes. We waren nieuwsgierig en vroegen bij de receptie om meer informatie. De vriendelijke vrouw vertelde dat we ons konden opgeven voor de ‘Vulcano hike’ die vanavond zou plaatsvinden. De tocht wordt geleid door een gids en de wandelschoenen en hoofdlampjes waren inclusief. Joost schreef gelijk onze namen op het formulier. We gaan het doen! We gaan deze puist van de aarde beklimmen!

Overdag wandelden we over het eiland opzoek naar strandjes. Het was vandaag serieus de heetste dag tot nu toe. Mijn handen begonnen zelfs op te zwellen van de hitte. De baaitjes die we passeerden waren ruig. Sommige hadden kiezels en anderen fluweelzacht zwart zand, omringd door rotsen van gestold lava. We bezochten een prachtige oude kerk en wandelden daarna omhoog naar het centrum. Daar ontbeten we in een restaurant met een panoramisch uitzicht over het eiland. Joost bestelde een ‘granita’, een soort half bevroren ijsje met pistache en amandel. Op het bordje daarnaast lag een brioche, die hij er gulzig in dipte. Dit is een typisch gerecht uit de streek. Iedereen eet het, overal en de hele dag door. Ik had zelf een deegachtig broodje met gesmolten kaas. Met een gevulde maag besloten we naar het strand te gaan.

We huurden twee bedjes en een parasol op het vulkanische kiezelstrand. Daarna plonsden we in het verfrissende zeewater. Zo lang kon ik er niet van genieten, want om mij heen zwommen kleine kwallen met lange tentakels. De rest van de middag lagen we verveeld op onze bedjes in de schaduw. Er hing een spanning in de lucht. Ik had de hele dag al knallende koppijn en was misselijk en Joost had een vreselijke nacht gehad en was daardoor erg prikkelbaar. We hadden voor de komende week nog helemaal niks vastgelegd, wat ik eigenlijk heel fijn vond, maar het gaf ook een soort onrust.

Eind van de middag pakten we onze tassen in. De sfeer was er nog niet beter op geworden. We haalden bij een kraampje langs de weg een zakje met vers fruit en wandelden het centrum in. Ik was nog steeds te misselijk om te eten, dus stopte ik een half afgekloven broodje in Joost zijn rugzak. Onderweg haalden we bij een kleine supermarkt twee grote flessen water. Daarna liepen we naar ons hostel waar het ‘meeting point’ was. We deden ons meest sportieve outfit aan die we hadden meegenomen en trokken daarna de professionele wandelschoenen aan. We begonnen allebei al iets te ontspannen en konden weer flauwe grappen maken. De misselijkheid trok gelukkig weg en Joost z’n humeur werd ook weer goed. Na een korte uitleg van de gids waren we klaar om te gaan!

Ongeveer zeven jaar geleden beklommen Joost en ik met een lokale gids en een ervaren ‘hike stel’ uit Tsjechië de vulkaan op het Filipijnse eiland, Camiguin. We lieten ons eigelijk door enthousiasme overhalen om mee te gaan. Het koppel hadden we tijdens de bootreis naar het eiland ontmoet. We hadden verder geen hike ervaring, maar ze stelden ons gerust. De tocht begon met zonsopkomst en ging dwars door de broeierige jungle steil omhoog. Ik werd continu geprikt door insecten en trok het na een half uur niet meer. Ik wilde terug, maar dat kon niet. Joost en ik kregen een heftige ruzie en zijn daarna toch terug naar beneden gelopen. Er was geen pad dus we verdwaalden en dachten dat we nooit meer in de bewoonde wereld zouden komen. Tranen rolden over mijn wangen. Dit was mijn schuld. Uiteindelijk hoorden we in de verte een hond blaffen en waren we opgelucht dat we na uren zoeken weer bij een weg uitkwamen. We vlogen elkaar in de armen. Achteraf konden we er om lachen maar op dat moment voelde ik mij echt een opgever. Iemand met een gebrek aan discipline. Een loser.

Deze gedachte speelde continu door mijn hoofd. We begonnen de wandeling en liepen in een groep van twintig mensen als een slinger achter elkaar aan. Joost en ik liepen vlakbij de gids, voorop. Het eerste deel van de route ging langs het centrum en was ons bekend. Op een gegeven moment sloegen we linksaf een smal paadje in, met overwoekerende groene planten. Ik hoorde vogeltjes fluiten en had het gevoel alsof we in een jungle liepen. Langzamerhand veranderde de omgeving. De begroeiing werd minder. De aarde werd pikzwart en om mij heen zag ik zwarte verkoolde bomen en verschroeide planten. Zelfs de houten leuning, die in het begin langs het pad liep, was verbrand. De sporen van de laatste grote uitbarsting, van niet zo heel lang geleden waren nog goed zichtbaar. We kwamen aan bij een oud kerkhof die ook was overstroomd door lava. Negatieve gedachtes gingen door mijn hoofd: “Wat als de onvoorspelbare vulkaan ineens uitbarst?”. “De top ga je nooit bereiken, ga maar terug naar beneden.” Ik negeerde de stem in mijn hoofd en keek naar de voetstappen van de persoon voor mij, waardoor ik in een soort trance raakte. De rotsachtige grond veranderde in zwart vulkanisch zand vermengd met as. We daalden een stukje af om aan de andere kant van de vulkaan te komen. Het uitzicht was fenomenaal. In de verte zag ik voor de kust van Stromboli de Stromboliccio, een verzonken vulkaan van honderduizenden jaren oud. Dit was één van de eerste vulkanen ter wereld.

Ik realiseerde mij ineens hoe ver we al waren en voelde een nieuwe energie door mij heen stromen. Vanaf nu werd de tocht zwaarder en leidde het pad steil omhoog. Na een korte break gingen we verder. We liepen achter twee Duitse mannen, nog steeds vlakbij de gids. Om mij heen hoorde ik mensen zuchten en hijgen, maar ik voelde een soort kalmte diep van binnen. Sinds een lange tijd was mijn hoofd leeg, de gedachtes waren weg. Ik leefde in het nu en gaf mijzelf over aan de natuur. De vulkaan had de touwtjes in handen en ik had niks te zeggen. Inmiddels zakte de zon in de zee en kreeg alles een magische gouden gloed. Het leek wel een droom. Plotseling keek ik op en zag ik boven mij een natuurlijk platform, schuin onder de krater. Het eindpunt! We hebben het gehaald!! We gaven elkaar een high-five en overal om mij heen zag ik opgeluchte en blije gezichten. Eigenlijk ging het pad nog verder maar sinds de grote uitbarsting van 2019 is het verboden terrein omdat het te gevaarlijk is om zo dicht bij de krater te komen. Desondanks zaten we eerste rang. Ik haalde twee bananen en het afgekloven broodje uit Joost z’n rugzak en we gingen zitten op een rots met daaronder een zwarte afgrond. Ik huiverde als ik naar beneden keek.

Het werd donker en de wolken kleurde rood door het licht van de lava. We zagen een kleine eruptie, die niet veel voorstelde. De eerste hikers begonnen aan de afdaling. Het begon harder te waaien. Ik hoorde gerommel uit de vulkaan komen en een onheilspellend geluid van brokken gestold lava dat over de zwarte muur van as naar beneden rolden, waar ze in zee plonsden. Ik schoof een stukje naar achter. Als ik hier mijn evenwicht verlies of struikel is het klaar. De helft van onze groep was met een andere gids naar beneden gegaan en wij waren met ongeveer tien anderen, de laatsten die overbleven. Iedereen werd muisstil en luisterde naar het grimmige geluid van de vulkaan. De lucht was weer helder en ik zag een vallende ster. Toen gebeurde het.. Gloeiend hete lava werd voor onze neus tot wel tien meter hoog in de lucht gespoten. Wat een natuurspektakel! De lava stroomde van de helling. Ik heb nog nooit zoiets indrukwekkends gezien in mijn leven!

We klikten onze hoofdlampjes aan en begonnen als laatsten aan de afdaling. De wind blies het zwarte as omhoog waardoor ik bijna geen zicht had. Een paar keer struikelde ik over een steen en verloor ik bijna mijn evenwicht. We raakten onderweg in gesprek met Italiaanse mensen van onze leeftijd. We hebben de hele terugweg gezellig met ze gekletst waardoor de tijd voorbij vloog. We namen afscheid en bedankten de gids. Daarna liep ik samen met Joost het laatste stukje terug naar ons hostel. Onderweg kwamen we een Piaggio tegen, omgebouwd als cocktailbar en bestelden daar twee mojito’s. Mijn benen begonnen te tintelen. Rond middernacht arriveerden we in het hostel. We stelden ons voor aan de nieuwe kamergenoten, een Duitser van mijn leeftijd die na een vakantie met vrienden in zijn eentje verder is gaan reizen en een Italiaanse meid die voor haar examens een weekendje naar Stromboli is gekomen om te relaxen. Joseppe was nog wakker en hoorde onze avonturen enthousiast aan. Daarna sprong ik onder de douche om het zwarte as van mij af te spoelen. Ik klom het stapelbed in, fluisterde ‘welterusten’ tegen Joost die onder mij lag en viel toen in diepe slaap.