Een nieuwe dag brak aan op het groene eiland, Salina. Het was bedrijvig in de haven. Vissersmannen vertrokken in het ochtendgloren met houten bootjes om voor de kust netten uit te gooien. We liepen vanuit onze kamer het vulkanische zwarte kiezelstrand op, waar nog geen mens te bekennen was. Na de relax dag van gisteren, wilden we vandaag weer wat avonturen beleven. Via een steile trap naast de baai kwamen we op de weg uit, waar we een scooter verhuurbedrijf vonden. We huurden een gloednieuwe witte 125cc scooter voor vier tientjes, die we konden gebruiken tot volgende ochtend.

De weg kronkelde omhoog en ik genoot van het prachtige uitzicht. We passeerden het eerste dorpje genaamd, Leni. Hier was weinig te beleven, maar de historische gebouwen met op de achtergrond de groene top van Monte Fossa delle Felci, deed mij denken aan Midden Amerika. De weg slingerde door een groene vallei, waar van alles groeide en bloeide. Het landschap veranderde van weelderige planten en bomen, naar glooiende heuvels bedekt met druivenranken. De inwoners van Salina zijn trots op hun wijnen en met name de Malvasia. Een prachtige dessertwijn, die behoorlijk wat houtrijping heeft gehad en na jaren op fles pas op de markt verschijnt. Ook groeien er op het eiland onbekende witte druivenrassen zoals Rucignola en Minnilottina, die door de vulkanische ondergrond een zeer bijzondere sappige smaak hebben.

Een warme föhn blies in ons gezicht. We reden tussen de druivenranken en de zon brandde op m’n voeten, die rood begonnen te kleuren. Aan de andere kant van het eiland lag een pittoresk dorpje, genaamd Malfa. Hier dronken we in de schaduw van een oude olijfboom een espresso en een versgeperste sinaasappelsap. Daarna haalden broodjes gevuld met kaas, groenten en ansjovis als ontbijt. We reden door het kleine centrum van Malfa en volgden het bord ‘Spiagga dello Scario’. Hier parkeerden we bovenaan een klif de scooter en liepen we over een smal pad langs zee naar de baai onder ons. Het strand bestond uit grote witgrijze kiezels waar tientallen Italianen op luchtbedden lagen te zonnen. Het was zaterdag en daarom best druk op het strand. We vonden een plek onder een rots in de schaduw en trokken onze zwemkleding aan. Daarna namen we een verfrissende duik in het heldere turquoise water. Het was een schitterende baai. Nadat we hadden ontbeten in de schaduw en waren opgedroogd vervolgden we de weg terug naar de scooter.

Het zwarte zadel van de scooter brandde tegen mijn huid. Ik denk dat je er bijna een eitje op kon bakken. We reden langs de kust richting het volgende dorp, genaamd Santa Marina. Hier was een wat grotere haven waar elk half uur een nieuwe lading toeristen het eiland overspoelden. De terrassen waren hier overvol en het strand zag er niet echt uitnodigend uit, dus besloten we één frisje te doen bij een restaurant op de boulevard en daarna weer te gaan.

Ik weet het, ik zeg het in elke blog weer, maar het was vandaag zo vreselijk warm. Niet normaal. Het leek elke dag wel een graad warmer te worden. We vervolgen onze tocht naar het laatste dorp van het eiland, Pollara. Hier is de beroemde Oscarwinnende Italiaanse film Il Postino opgenomen. Joost parkeerde de scooter bovenaan een klif waar een smal trappetje naar beneden leidde. We liepen over de, uit de rots gehakte tredes en kwamen uit bij een mini strand, wat eigenlijk meer een plateau was voor boten. In de baai lagen zeiljachten te dobberen. We legden onze handdoek in het kleine stukje schaduw en doken daarna in het azuurblauwe water. Het uitzicht was spectaculair! De grillige groen bedekte bergwand van Monte dei Porri met daaronder een vallei, waar geen gebouw of mens te bekennen was, deed mij denken alsof in een scène van een ‘Jurrasic Park’ film was beland.

We hebben hier de hele middag gelezen, gezwommen en gesnorkeld. Daarna klommen we over de stenen trap terug naar onze scooter. In de vallei stond een kerk met daaromheen een pleintje met één barretje, genoemd naar de film. Hier speelden ze elke avond om 18:00uur de Il Postino film af. We bestelden een verkoelend drankje en een antipasti van kappertjes, olijven, artisjokken en tomaten uit eigen moestuin. We hadden uitzicht op het plein waar een pas getrouwd stel uit de kerk kwam uitgelopen, gehuld in een donkerblauw maatpak en een oogverblindende crèmekleurige kanten bruidsjurk. Vrienden en familie gooiden rijst in de lucht met op de achtergrond het geluid van live vioolmuziek. De mannen hadden allemaal een overhemd of pak aan en de vrouwen een lange elegante jurk, de ene nog mooier dan de andere. Uiteindelijk bleef het pas getrouwde stel alleen achter en namen ze plaats op een houten bankje, het effect was typerend, de feestelijke ceremonie was voorbij en ze stonden er weer alleen voor, maar nu als man en vrouw. De vrienden en familie waren alvast naar het plaatselijk afgehuurde restaurant met uitzicht op zee gelopen. Ze stak haar eerste sigaret als echtgenote aan, wat er bij haar ‘classy’ uitzag. Ze werden even later door een vriend in een ‘Piaggio’ naar het restaurant gereden. Er werd getoeterd toen ze het barretje waar wij zaten passeerden en ze zwaaiden vrolijk naar ons en de mensen om ons heen. De, op de achtergrond dramatische afspelende muziek van de film Il Postino, zorgde ervoor dat ik een traantje moest wegpinken.

Tijdens zonsondergang keerden we terug naar ons vissershuisje in Rinella, aan de andere kant van het eiland. We reden door de groene vallei onder een bladerdak, waar het inmiddels aangenaam koel aanvoelde. De twee bergen waar we tussen reden zagen er nog indrukwekkender uit in de schemering van de avond. Bij ons vissershuisje op het strand aangekomen, maakten we ons klaar voor de avond. We liepen rond tien uur ‘s avonds een restaurant binnen waar we plaats namen aan een romantisch tafeltje in een tuin, onder een citroenboom en met uitzicht op het zwarte glinsterende water van de zee. In de verte zagen we lichtjes van het buureiland Lipari. Het was een populair restaurant en dat snap ik wel, want de bediening was goed en het eten was geweldig. Ik had een spaghetti van zwarte inktvis inkt met stukjes boterzachte inktvis erdoorheen en Joost had een vers gevangen tentakel van octopus op een bedje van aardappelpuree, onder het genot van een fles witte wijn van het eiland. Het was zo goed! We hebben tot middernacht gegeten en gekletst. Na het laatste nipje van een lokale Malvasia dessertwijn, begonnen mijn ogen te prikken. We bedankten de bediening en de chef en liepen onder de sterrenhemel terug naar ons huisje op het strand.