Buongiorno! De laatste dag was aangebroken. We werden uitgerust wakker op het landgoed in de omgeving van Gole dell’Alcantara. Na een verfrissende douche trokken we onze hike-outfit aan. Er stond nog iets op onze bucketlist wat we gedaan moésten hebben voordat we Italië zouden verlaten: De grootste vulkaan van Europa, de Etna beklimmen. Om negen uur ‘s ochtends werden we opgehaald door de gids. Haastig pakten we alvast onze koffers in omdat we morgenochtend in alle vroegte zouden vertrekken. Onze koffers waren bedolven onder een hoop kleding, een soort mini Etna. Terwijl ik aan het vouwen was hoorde ik bandensporen over het grindpad scheuren. Daar zijn ze!

We sprongen achterin een oude Landrover Defender. De gids, een gebruinde jolige Italiaan, zat achter het stuur. Enthousiast vertelde hij in het Engels over de omgeving en verschillende films die hier zijn opgenomen. Naast hem zat een Italiaan die geen woord Engels sprak, maar zijn vrouw en zoon die naast ons op de achterbank zaten konden dat wel en fungeerden als tolk. De airco had zijn beste tijd gehad en bereikte alleen de stoelen voorin de auto. Nadat we enkele gehuchten waren gepasseerd, slingerde de weg verder omhoog. Ik werd misselijk van de bochten en hitte. Ik had nog geen stap gezet en was nu al doorweekt van het zweet. Het landschap veranderde van kale heuvels naar dichtbegroeide bossen. Het deed mij een beetje denken aan Texel. Dezelfde soort bomen en planten, maar dan zonder rookpluim van de Etna op de achtergrond. Onze gids vertelde dat hier in de buurt in het dorpje genaamd Bronte, de lekkerste pistache noten ter wereld groeien. Ze zijn supergroot en smaakvol. Helaas hadden we geen tijd meer om langs het dorpje te rijden omdat we morgenvroeg terugvliegen. Ach, je kunt niet alles hebben.

Ineens stopte de boomgrens en keek ik naar de zwarte muur van gesteend lava die de vallei domineerde. De Etna is een actieve vulkaan en bijna elk jaar zijn er dan ook wel verschillende uitbarstingen. De een is groter en meer noemenswaardig dan de ander. Vorig jaar zijn bijvoorbeeld al meer dan 50 uitbarstingen van de vulkaan geweest. Als gevolg hiervan is de topkrater op 3300 meter hoogte al sinds juli 2021 gesloten. Er gelden restricties wegens de activiteit van de vulkaan. Zo is de maximale toegestane hoogte bij Etna Zuid 2750 meter en bij Etna Noord 2900 meter. Wij bevonden ons aan de noordflank van de Etna, dat eigenlijk de minst toeristische kant is. Hier heb je geen kabelbaan en duizenden toeristen met camera’s, maar wel een prachtige natuur, rust en een handvol hikers. Het bleef een risico om hier te hiken vanwege de vulkanische activiteit. Gelukkig stelde onze gids ons gerust. Naast gids is hij ook biologieleraar op school en wist alles over de Etna en de omgeving. Hij vertelde onder andere dat lava uit de Etna vrij traag loopt, zodat je altijd tijd genoeg hebt om jezelf in veiligheid te brengen. Wat wel gevaarlijk kan zijn is de rook van de vulkaan. Hier zitten vaak lavastenen in die door de vulkaan uitgespuwd worden en vallen soms kilometers verderop naar beneden. De grootte van de stenen kan verschillen van hagelsteen formaat tot skippyballen en groter. Hij vertelde dan ook om nooit onder de rook van een uitbarsting te gaan staan of te rijden. De laatste uitbarsting van de Etna was op 10 februari 2022. De vulkaan spuwde de lava meer dan 8 km hoog de lucht in en er waren 3 actieve lavastromen. In de aswolk waren ook bliksemschichten te zien. Een deel van de zuidoostelijke krater is tijdens deze uitbarsting ingestort, waarschijnlijk als gevolg van de opening van een scheur in de zijkant van de vulkaan. De gids liet indrukwekkende foto’s zien die hij die avond van een afstand had geschoten.

We reden het nationale park in over een nieuw geasfalteerde weg, omringd door zwart gestold lava. De gids ratelde door over de geschiedenis van de Etna en verschillende grote uitbarstingen. Ik luisterde half en keek ondertussen mijn ogen uit. Aan het eind van de weg stonden hutjes waar je normaal in de wintermaanden ski’s en snowboards kunt huren. Nu kochten we er twee broodjes voor onderweg. In de maanden december tot en met februari genieten (voornamelijk) Italianen van deze bijzondere wintersport bestemming. Het risico van een uitbarsting van de actieve vulkaan moet je voor lief nemen. Spannender zal de wintersport in ieder geval niet worden. Maar in hartje zomer was het ook prachtig. In het dal was het inmiddels tegen de 40 graden opgelopen. Hier op de noordflank van de Etna op ongeveer 2200 meter hoogte was het een aangename 20 graden met een strakblauwe lucht. Een Frans stel voegde zich bij onze hike-groep. Iedereen was er klaar voor!

Het eerste gedeelde van de route liepen we over het brokkelige zwarte gesteente van de uitbarsting uit 1923. Eigenlijk zijn er twee hele grote verwoestende uitbarstingen geweest in de afgelopen honderd jaar. De uitbarsting in 1923 duurde zo’n 32 dagen met een lavastroom van 11 kilometer. De uitbarsting veroorzaakte veel schade. De spoorlijn en meerdere verbindingswegen waren onbegaanbaar geworden, 50 huizen waren bedolven onder het massieve lava, maar gelukkig wisten de bewoners op tijd te ontsnappen. De tweede grote uitbarsting was 20 jaar geleden in oktober 2002 en duurde maar liefst drie maanden lang. Deze uitbarsting is een van de meest explosieve uitbarstingen van de afgelopen 100 jaar geweest en wordt ook wel “l’eruzione perfetta” (de perfecte uitbarsting) genoemd. Door de aardbeving storten twee huizen, een restaurant en een hotel in aan de noordzijde van de Etna. Enkele uren na de aardbeving barstte de Etna zowel aan de noord- als zuidzijde uit. Er kwam zoveel as vrij dat de omliggende vliegvelden moesten sluiten. Onze gids vertelde er honderduit over en iedereen was aandachtig aan het luisteren.

We wandelden over het gestolde lava en aanschouwden het skiresort waar alleen nog het dak zichtbaar van was. Alles daaromheen was zwart. Het was aangrijpend en indrukwekkend om te zien. De gids vervolgde de route omhoog. We bezochten verschillende kraters die door de uitbarstingen zijn gevormd, de één nog dieper en grilliger dan de andere. Zo nu en dan schoot er een hagedis voor mijn voeten. De gids raadde het af om zomaar stenen op te pakken omdat daar slangen onder kunnen zitten die een schaduwplekje zoeken overdag. Het landschap was imponerend. We liepen over het oude gesteente uit 1923 dat bruin is gaan kleuren door de jaren heen. Vervolgens wandelden we over het ‘nieuwe’ pikzwarte gesteente uit 2002. Ik huiverde en vond het bizar om voor te stellen dat hier 20 jaar geleden gloeiendhete lava stroomde dat uit het binnenste van de aarde omhoog werd gespoten en dat we daar nu overheen liepen.

Inmiddels liepen we bijna op 2800 meter hoogte. Verder mochten we helaas niet vanwege nieuwe restricties. De gids vertelde dat de Etna de laatste tijd weer erg actief was en dat er regelmatig kleine uitbarstingen plaatsvinden in een van de vele kraters op de top. Hierdoor groeit de Etna jaarlijks tientallen meters. Zo was de vulkaan in 2018 ongeveer 3326 meter en afgelopen jaar groeide de vulkaan tot wel 3357 meter hoog. Nog nooit eerder was de Etna zo groot!

Na een korte pauze aan de rand van een krater vervolgden we de weg terug naar beneden. Ik vond het jammer dat we niet dichter bij de top konden komen, maar het was te gevaarlijk en het kon niet anders. We hadden sowieso al een prachtige tocht gemaakt en weer veel geleerd. Het was een bijzondere ervaring om meegemaakt te hebben. Joost struikelde onderweg over een steen en ging door zijn enkel. Hij hield zich in maar ik zag dat hij veel pijn had. Gelukkig mocht hij de wandelstokken van de gids lenen waar hij op kon steunen. We liepen op onze sneakers, wat ook niet zo slim was eigenlijk. Bij terugkomst wilden we echte wandelschoenen gaan aanschaffen. Het laatste stuk renden we over een zandduin door het bos, wat mij deed denken aan de klimduin in Schoorl. Aangekomen bij de parkeerplaats werden we door de gids getrakteerd op een shotje pistache likeur. Ik voelde mij gelijk warm worden vanbinnen. In het winkeltje verkochten ze allemaal lokale producten met het belangrijkste ingrediënt uit de streek: pistache. Ik kreeg van de verkoopster een lepeltje pistache pasta, dat smolt in mijn mond. Het had iets weg van Nutella maar dan groen van de pistache en met een smaak dat je het best kan vergelijken met witte chocolade. Zo lekker, niet normaal! Uiteraard namen we een potje mee naar huis. Die paste vast nog wel in onze koffer.

Op de terugweg zat ik voorin naast de gids. Het was ongeveer 3 uur ‘s middags en door de slingerende weggetjes dommelde ik bijna in slaap. Ik moest echt mijn best doen om mijn ogen open te houden. Aangekomen bij het landhuis bedankten we de gids en ruilde we onze bezwete outfit in voor een bikini en zwembroek. Niet veel later plonsden we in het zwembad met uitzicht over de vallei. Daarna vielen we op een ligbedje in slaap. Eind van de middag namen we nog een paar keer een duik en speelden we potjes padel. Net toen we onze tas wilden pakken kwam er een leuk Brits stel tevoorschijn waar we mee in gesprek raakten. Het koppel was even oud als ons en waren helemaal met de motor naar Sicilië gekomen. We hebben uren gezellig met ze gepraat en hadden veel dezelfde interesses en ambities. Ze vonden het jammer dat we morgenochtend al naar huis gingen, maar gelukkig bestaat er tegenwoordig Instagram, zodat we contact kunnen houden. Voor de laatste keer maakten Joost en ik ons klaar voor een zwoele zomerse avond en liepen we door de weelderige tuin van het landgoed. We namen plaats tussen de citrusbomen en lieten ons door de blijmoedige landheer in de watten leggen. We hadden allebei een mooi stuk vlees op ons bord. We wilden eigenlijk geen alcohol, maar het was de laatste avond en de wijn was hier geweldig, dus we konden de verleiding niet weerstaan. De liter lokale witte wijn ging snel op, of misschien kwam het door de hitte dat de wijn verdampte. Joost schonk voor de laatste keer de glazen in. Proost! Op een onvergetelijke reis, waar we veel avonturen rijker zijn, mooie mensen hebben ontmoet, veel hebben geleerd en met volle teugen hebben genoten. Saluti! Alla bella vita!