Buongiorno Lipari! Na een lange nacht voelde ik me weer helemaal uitgerust en vol energie. Om 8 uur schoven we aan bij het ontbijt, dat bestond uit: koffie, broodjes tonijn, lokale kazen, vleeswaren en fruit. Daarna haalden we bij de supermarkt een grote fles water en wandelden we naar het scooter verhuurbedrijf. We wilden vandaag het eiland gaan verkennen. De jongen die ons uitleg gaf over de scooter vertelde dat ‘white beach’ mooi was om te bezoeken. Even later scheurden we weg op de tweepersoons scooter. Na een korte pitstop om te tanken konden we vol gas naar het eerste dorpje die op onze route lag, Canetto. Hier waren we gistermiddag heengelopen en in zee geplonsd. Het strand bestond uit zwart-grijze kiezels en de zee was helder, maar we hadden geen zin om hier weer te gaan liggen, dus reden we door.

Nadat we door het kleine dorpje waren gereden, kronkelde de weg stijl omhoog en maakten we een tussenstop bij een fotogeniek uitzichtpunt met een daaronder een verborgen baaitje. In de verte dobberden luxe witte jachten in het glinsterende water. We kwamen aan bij een strand met kiezels, genaamd Spiaggia della papesca. Het turquoise water nodigde uit om een duik te nemen, maar de verlaten industrie van een vervallen grote mijn op de achtergrond was op z’n zacht gezegd niet zo mooi. We pakten de kaart erbij en zagen tot onze verbazing dat we al voorbij ‘white beach’ waren gereden. We keerden om en spotte na een paar minuten een bordje van ‘spiagga bianca’ langs de weg. Gevonden!

Joost parkeerde de scooter in de berm, daarna liepen we over een stijle slingerende zandweg naar beneden. Verspreid over de wit-grijze kiezels stonden tientallen ligbedjes. Daarboven, op een rotsplateau was een restaurantje. Het water had een prachtige turquoise kleur en was zo helder dat je tot meters ver nog de zandbodem kon zien. We huurden een bedje met parasol en namen daarna een verfrissende duik in zee, waar een soort witte drijvende berg dreef, die je op kon beklimmen. Joost zwom er gelijk heen en klom zonder al teveel moeite naar de hoge top en riep dat ik ook moest komen. Meerdere jongens probeerden het en sommige tevergeefs. Ik wilde het ook proberen en greep naar een handvat om mezelf uit het water te trekken. Wankelend, zonder naar beneden te kijken klom ik steeds hoger en toen ik bijna bij de top was zag ik nergens meer een handvat. Ik had een andere route genomen dan Joost. Hij stak vanaf de top z’n hand naar mij uit en net dat ik die wilde pakken gleed m’n voet weg en bungelde ik nog met één hand aan het handvat. Ik hoorde op de achtergrond mensen “oeh en aah” roepen. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek en wilde hier zo snel mogelijk weg. Met al m’n kracht hees ik mezelf weer omhoog en toen ik weer wat grip had zette ik me af en dook met een hoge kreet in het water. Joost dook naast mij in zee en beklom nog een paar keer de berg. Ik strompelde bont en blauw het water uit en streek neer op m’n bedje waar ik niet meer van af kwam.

Joost had z’n visspullen meegenomen en wandelde naar het eind van de baai waar hij tussen de rotsen zijn hengel wierp. Na een tijdje kwam hij met een grote grijns op z’n gezicht terug en vertelde hij enthousiast over de 15 vissen die hij had binnengehaald (en teruggegooid) waaronder de bonte hagedisvis. We aten een broodje met parmaham en kaas op het strand en namen daarna nog een paar keer een duik.

Eind van de middag liepen we terug omhoog over de stijle zandweg. Buiten adem kwamen we aan bij de berm waar we onze scooter hadden geparkeerd, maar hij stond er niet. Verbaasd keek ik om mij heen. Steeg de hitte naar m’n hoofd of is onze scooter nou echt verdwenen? Ik wilde niet in paniek raken dus liep ik langs elke scooter om te checken of ik onze niet over het hoofd had gezien, maar hij stond er echt niet. Ik hoorde Joost vloekend bergopwaarts lopen waar een stuk of zes auto’s stonden geparkeerd en ineens hoorde ik een kreet van blijdschap. Iemand had de scooter verplaatst, omhoog gereden en beschut tussen de auto’s neergezet. Ik haalde opgelucht adem en nam plaats achter Joost op de scooter. Hij startte de motor en we vervolgden onze tocht over het eiland.

Het uitzicht veranderde continu van witte krijtstenen rotswanden, naar een bladerdak van jungle-achtige bomen en planten. Regelmatig werden we in een haarspeldbocht verrast met een fantastisch vergezicht over de omliggende eilanden, Alicudi, Filicudi, Salina, Panarea en Stromboli. Zo nu en dan zetten we de scooter langs de weg om een stukje te wandelen en te genieten van de omgeving.

Tegen de avond reden we terug naar het centrum. We maakten nog een laatste tussenstop bij een klif waar een Italiaanse vrouw bij haar kraam lokale producten aan het verkopen was en er was…. Bier! Toevallig konden we op dat moment net wat verkoeling gebruiken, dus namen we plaats op de rand van de klif en proostten we onze flesjes tegen elkaar in de laatste zonnestralen van de dag, met een panoramisch uitzicht over het krater-eiland, Vulcano.

Nadat we de scooter hadden ingeleverd bij het verhuurbedrijf, keerden we terug naar het hotel om ons even op te frissen en om te kleden. We wandelden door het bruisende centrum en ontdekten een visrestaurant met een sfeervolle mediterraanse binnentuin. We namen plaats aan een klein tafeltje, omringd door planten en bestelden een liter witte wijn en een schotel met zeevruchten uit de Eolische streek. We klonken onze glazen op deze heerlijke dag. De ober zette de schotel tussen Joost en mij op tafel en vertelde over de lokale delicatessen. Elk hapje was weer een smaaksensatie. Van verse octopus, gamba’s en sardientjes tot dun gesneden zwaardvis. Daarna kwam het hoofdgerecht, wat voor Joost bestond uit perfect klaargemaakte tonijn steak in een korstje van pistache en voor mij een pasta van zwarte inktvis inkt met gamba’s, Venus schelpjes en mosselen. Het was allebei zo ongelooflijk goed, niet normaal! We sloten we af met een chocolade taartje, cannelloni’s, koffie en een likeur van het huis. Daarna rolden we naar bed.