“Ik ga nooit meer drinken” zei een stem in m’n hoofd. Het ochtend zonnetje scheen in onze kamer, die langzaam veranderde in een sauna. Mijn hoofd bonkte en m’n mond was kurkdroog. Ik moest water drinken! Ik dacht aan gisteravond. Zoveel hadden we toch niet gedronken? Of wel? Het kostte me teveel energie om erover na te denken. Met trillende handen pakte ik de koffers in en we liepen daarna naar de haven waar Joost de bagage bij de receptie zette. Na een broodje gevuld met ham, kaas en kappertjes van het eiland (goed kater ontbijt) konden we er weer tegenaan. We kochten boottickets naar Salina, die rond 12uur ‘s middags zou vertrekken. Er was nog tijd over, dus besloten we op onze gammele scooter de andere kant van het eiland te verkennen.

Het was warm, heel warm en ik had het zwaar. Joost kon m’n zelfmedelijden niet meer aanhoren en scheurde over de bochtige weg omhoog. Het was onze eigen schuld, we hadden niet zoveel moeten drinken, maar het was zo gezellig. Ach, elke vakantie kent wel één uitschieter. We reden over een versteende walvis-achtige berg met onder ons het knalblauwe water van de zee. De ruige kustlijn werd gemarkeerd door hoge rotspartijen en overal om ons heen zagen we bloemknopjes van kappertjesplanten. We parkeerden de scooter op een verlaten dorpsplein waar de weg ophield en het viel mij op dat andere onbemande voertuigen die stonden geparkeerd werden achtergelaten met de sleutel er nog in. Ik denk dat dit één van de meest gemoedelijke plekken is waar ik ooit ben geweest. De mensen zijn er super vriendelijk, het eten is vers en komt rechtstreeks van het (negen vierkante kilometer) eiland. Er wonen maar 300 mensen die ons na één dag al herkenden en begroetten. Ja, hier voelden we ons prettig en we vonden het eigenlijk jammer dat we na één nachtje alweer moesten gaan. Maar de reis ging door!

Nadat we de scooter hadden teruggebracht, haalden we onze koffers op en liepen we naar de pier. Een paar jongens zwaaiden nog naar ons, waar we de avond daarvoor mee op de dansvloer stonden. We stapten aan boord en na een half uur meerden we aan in Rinella, het geïsoleerde haven dorpje van het één na grootste Eolische eiland genaamd, Salina! Het eiland wordt ook wel ‘de tuin van de Eolische eilanden’ genoemd. Het hele jaar door kun je hier verschillende bloemen en planten vinden, zoals olijf, vijg en citrusbomen, maar ook grote steeneiken en veel kappertjesstruiken. Het eiland bestaat uit twee grote bergketens van bijna een kilometer hoog met daartussen een vallei met slaperige dorpjes.

Mijn rug was inmiddels alweer zeiknat van het zweet toen we vanuit de de haven naar het zwarte kiezelstrand liepen. We hadden een oud vissershuisje geboekt via Airbnb, gelegen op het strand, waar we de komende twee nachten zouden gaan verblijven. We werden verwelkomt door een vrouw die ons in het Italiaans een rondleiding gaf door het huisje. We trokken gelijk onze zwemkleding aan en liepen richting zee waar we twee bedjes met parasol huurden. De rest van de middag bestond uit zwemmen, zonnen, lezen, eten en dan weer zwemmen etc.

Rond zeven uur ‘s avonds liepen we terug naar het huisje en maakten we ons klaar voor de avond. De ventilator probeerde tevergeefs de hitte te verdrijven. Ik zette de deur open om wat frisse lucht naar binnen te krijgen. Helaas koelde het niet af, maar kregen we wel bezoek van uitgehongerde muggen die zich te goed deden aan mijn enkels. Oververhit trok ik een linnen jurkje aan. Ik dacht dat het in de avond wel zou afkoelen, maar het was nog net zo heet als overdag. We wandelden over een steile trap omhoog en kwamen uit bij een terra cotta kleurige kerk, waar we even naar naar binnen gluurden. Daarnaast zat een bar met een prachtig panoramisch uitzicht over de baai, waar wat locals zaten te eten.

We namen plaats aan tafel met uitzicht op zee en bestelden een grote fles bruine rum, nee grapje. We hielden het bij een Spa rood met citroen en bestelden daarnaast het enige gerecht dat ze die avond hadden, vers gevangen zwaardvis met salade. Joost bekeek het grote stuk vis op zijn bord waar de dikke huid nog aanzat en hij kon niet wachten om het te verorberen. Ik kreeg krokante zwaardvis rolletjes besprenkeld met olijfolie en citroen. Het was simpel maar verrukkelijk! Daarna haalde Joost een pakje kaarten uit z’n tas en speelden we de rest van de avond ‘pesten’, onder het genot van een frisdrank en een dessert van een uitgeholde citroen gevuld met zelfgemcitroenijs (serieus het lekkerste ijs ever). Voldaan wandelden we terug naar ons huisje op het strand en vielen we in diepe slaap.