Menus and Mutts

De week begint alweer goed: Arnold heeft een Nederlandse collega uitgenodigd om uit eten te gaan en ik ga mee. Haar naam is Martine Steffens, ze is 36 en momenteel expat in Phoenix, Arizona. Arnold kent haar vanuit Eindhoven, daar was zij Project Manager en hij heeft in het verleden met haar samengewerkt. Wij halen haar om 6 uur op bij het Embassy Suites hotel en rijden dan naar Gruene, want wij willen gaan eten bij de Grist Mill. Dat is een echt Texaans restaurant vlakbij Gruene Hall.
Het is heerlijk weer, zonnig en niet te warm, dus gaan wij buiten zitten op het loverrijke terras. Martine is een spontane meid en een gezellige kletser. Ze is zwanger van haar derde kind, maar weet werk en gezin zo te zien redelijk te combineren. Zakenreizen moet ze afwisselen met haar man die voor DSM werkt. Wij kletsen over het expat-bestaan, zij heeft als kind ook buitenslands vertoefd en houdt van reizen. Het eten is prima, ik heb hier nog nooit gegeten, Arnold wel. Martine en ik kiezen allebei voor de gegrilde forel, die met Mexicaanse kruiden bestrooid is. Even wat pedis, maar erg lekker. Wij nemen een stuk taart toe, maar ik neem de helft mee naar huis, want de stukken die ze hier uitdelen zijn genoeg voor een weeshuis!
Na de maaltijd nemen wij Martine mee naar Gruene Hall, de fameuze dance hall, waar iedere avond wel iets te doen is. Er treedt een blues band op nu, the Chris Ruest Band, drie middelbare mannen met baarden. En er zit een mannetje of dertig publiek. Een paar staan op de dansvloer te schuifelen. Het is heel gezellig maar morgen moet iedereen weer vroeg op, dus gaan wij naar een tijdje maar weer huiswaarts.

Woensdag is het dan zover: mijn laatste Franse les in de bibliotheek. Doordat ik ziek was in februari, zijn de lessen allemaal wat opgeschoven en nu is het dan tijd voor de apotheose. Ik heb als thema voor deze les gekozen: 'Au Restaurant' en Franse kazen gekocht. Gaby neemt uit New Braunfels echt Frans stokbrood mee. Als afsluiting van de les heb ik een quiz gemaakt met 15 vragen over Frankrijk en de Fransen. Ik heb allemaal kleine cadeautjes gekocht als prijsjes, bij zaken als Half Price Books en Marshall's (een soort outlet zaak waar je de gekste dingen tegenkomt). De dames hebben er allemaal zin in en het wordt een heel gezellige les. Ik heb een menukaart van een echt restaurant in Parijs uitgeprint en de dames moet daaruit hun keuze maken. Ik speel de serveerster. Daarvoor heb ik een Petite Robe Noire aangetrokken om in de sfeer te blijven!! De menukaart is niet eenvoudig, ik heb ook gerechten moeten opzoeken temeer daar ik het in het Engels moet uitleggen!
Als wij dit rollenspel gehad hebben, komt het Plateau de Fromages op tafel en Gaby snijdt stokbrood. De dames laten het zich goed smaken. Ik heb een fles water meegenomen voor erbij, want midden op de dag wijn in de bib..............dat is wat teveel gevraagd! Dit smulfestijn wordt al enigszins oogluikend toegestaan.
Dan moeten de dames aan de quiz. Ik heb naar mijn idee best moeilijke vragen gesteld (genre 'welke schilder heeft geen eigen museum in Parijs?' en 'hoeveel

soorten kaas produceert Frankrijk') . De vragen zijn wel multiple choice, maar dan nog. Tot mijn verbazing zijn er twee winnaars: Connie (Constance, want iedereen heeft een Franse naam in mijn klasje) en Paula hebben allebei maar 2 fout!! De andere dames hebben respectievelijk 4, 5 en 7 fouten. Dat is boven mijn verwachtingen. In volgorde van verdienste mogen zij een cadeautje uitzoeken. Gaby ( Gabrielle) stelt voor om de klas buiten de bib te vervolgen met een conversatieklasje eens per maand. Daar is iedereen voor te porren en wij spreken af de eerste woensdag in mei. Zo krijgt dit avontuur ook nog een staartje. Ik krijg veel complimenten over de uitstekende voorbereiding (heb er afgelopen zomer ook heel veel uren in gestoken) en de ontspannen sfeer waardoor de pupillen ook daadwerkelijk iets durfden te zeggen in het Frans. Heel belangrijk voor een conversatieles!
Vrijdag is er de jaarlijkse boekverkoop van de bibliotheek. Vorig jaar

was ik daar vrijwilliger bij, maar ik vind dat ik nu wel genoeg dingen te doen heb en kom alleen maar kijken of er nog iets van mijn gading bij is. Je kunt mij geen groter genoegen doen dan met zoiets! Ik loop er Gaby tegen het lijf, die ook rond loopt te snuffelen en al het een en ander gescoord heeft. Uiteindelijk ga ik naar huis met 8 boeken en een DVD (oude western met Tom Selleck).
Zaterdag is het vroeg dag. Het is vandaag Mutt Strutt in het park , de fundraiser van het Dierenasiel en ik moet er om even na achten zijn. Als Arnold mij afzet staan de kraampjes er al en zijn een hele groep jonge vrijwilligers bezig om honden van het asiel achter hekken te zetten. Gail heeft de supervisie over het paviljoen, daarin is de Silent Auction opgesteld. Ik mag daar, samen met een paar andere dames van het organiserende comité, de wacht houden, terwijl Gail als Emcee (Master of Ceremonies) de boel aan elkaar praat. De veilingartikelen zien er goed uit. Er is heel veel, en heel verschillend. Zo kun je bieden op een paar prachtige cowboylaarzen maar ook op

een BBQ dinner of een hondendeken. Philips heeft ook bijgedragen (de artikelen daarvoor hebben Arnold en ik gekocht). Meest decadente bijdrage: een trapje voor de hond om op bed te klauteren (nu zijn de boxsprings hier nogal hoog, maar echt.......!).
Gail heeft allemaal manden samengesteld met gedoneerd materiaal (katten- of hondenknuffels), en heeft er zelf dingen bijgevoegd, zoals boekjes of speelgoed. Het ziet er allemaal schitterend uit!
Om 9 uur komen de eerste deelnemers zich registreren. Van tevoren hebben zich een twintigtal enthousiastelingen al aangemeld, en daar komen nog wel een twintigtal aanlopers bij. Een ervan is Han Solo, een poedel uit het asiel met zijn baasje. Hij beeft van opwinding! De ochtend wordt eerst geopend met een gebed door een aanwezige geestelijke. De Mutt Strutt zelf begint om 10 uur, afgeteld door Gail. Zo'n veertig honden lopen een uitgezet traject van een mijl door het park, samen met hun baasjes. Iedere deelnemer krijgt een goody bag en een t-shirt. Omdat ik vrijwilliger ben en Arnold (vertegenwoordiger van) een sponsor, krijgen wij ook allebei een felrood t-shirt en een goody bag. Daarbij horen ook Door Prize tickets, loterij tickets waarmee prijzentasjes te winnen zijn met gedoneerde goederen. Arnold mag helpen met lootjes trekken! Later winnen wij ook een zakje en daar zitten bioscoopbonnen in en een mok met hondensnoepjes!
Intussen houd ik de veilingartikelen in het oog. De sfeer is zeer

relaxed en veel bieders zijn vrijwilligers of staf van het asiel. Ook wij bieden mee, natuurlijk, dat is de opzet en ook de lol.
Omdat ik vrijwilliger ben, krijg ik ook een gratis broodje BBQ bij een kraampje in het park. Pulled Pork, heerlijk! Intussen fotografeert Arnold de verschillende verkiezingen waaraan honden en hun baasjes kunnen meedoen. Er is een prijs voor Best Geklede Hond, een voor Look-alikes waarbij baasje en hond gelijk gekleed moet gaan, en een prijs voor Beste Kunstje. De Best Geklede Hond is een grote in het t-shirt van de Mutt Strutt. De Look-Alike prijs wordt gewonnen door een hond en baasje in scheidsrechtertenue (Football Rufferee). De beste truuk wordt uitgedeeld aan een hondentrainster die al reclame liep te maken voor haar diensten. Zij heeft haar hond geleerd papieren bekertjes en bordjes van de straat op te ruimen!
De tijd vliegt om en dan is het tijd om de laatste biedingen uit te brengen en sluit de Silent Auction. Ik help de dames om alle biedformulieren te verzamelen en te sorteren (sommige mensen hebben wel 5 prijzen) en dan moet iedereen opgeroepen worden om af te rekenen en hun spullen af te halen. Wij zijn de gelukkige eigenaren van een chocoladefontein en een cupcake-transportdoos, een theekopje met thee en wij hebben ook nog een bon voor een

massage (die is ditmaal voor Arnold, ik had er al eentje bij de veiling van HCWC!). Als alles opgeruimd en klaar is, rijden wij tevreden weg. Wat een ochtend!
We gaan nog niet meteen naar huis, want ik wil even gaan kijken bij een Estate Sale in Dale, een plaatsje ten zuidoosten van Austin, zo'n veertig minuten rijden van San Marcos. Ik ben nog steeds op zoek naar kopjes voor mijn High Tea. Het betreffende huis ligt echt in the middle of nowhere, aan een onverharde weg met een bloemenwei voor de deur. De wilde bloemenpracht is absoluut mooier dan vorig jaar, wij hebben nog niet zulke weiden vol roze, gele, blauwe en oranje bloemen gezien! Helaas levert de Sale niet veel op. Er zijn wel kopjes maar de verkeerde, met een soort bordje in plaats van een schoteltje.
Een Estate Sale is altijd een apart fenomeen: het is geen gewone opruiming zoals een Garage Sale met het in zijn totaal opruimen van een heel huishouden door het overlijden van de bewoners. Je kunt werkelijk vaak de sloffen van Oma nog zien staan en de pakken van Opa uit de kast kopen.
Om drie uur rollen wij afgemat met al onze cadeaux en goodie bags no. 607 weer in en kunnen wij bij een kop thee onze prijzen bekijken!