Cowboys & Colleges

Arnold moet weer op reis. Ditmaal naar Somerset, N.J. voor meetings en workshops. Gelukkig is het nu maar kort: hij vertrekt woensdagmorgen (om 5 uur staat de taxi voor !!) en komt vrijdagnacht weer terug (vliegtuig landt pas om half 12). Ik kom de tijd wel door, heb veel te regelen en voor te bereiden. Woensdag gaan Gaby en ik op stap. Wij hadden al lang het plan om eens in Bandera, een plaatsje ten noordwesten van San Antonio, te gaan kijken. Bandera noemt zichzelf The Cowboy Capital of The World. Wij zijn benieuwd! Het weer is de hele week regenachtig geweest, maar wij hebben geluk: het is droog. Gaby heeft de Jeep geleend van Chris dus wij gaan in stijl naar de cowboys!

Op de heenweg rijden wij over San Antonio en gaan daar even aan bij de Goodwill winkel. Dat is een kringloopzaak. Je hebt overal Goodwill stores, maar dit is volgens Gaby een hele grote en dat klopt. Wij zijn op zoek naar nog wat antieke kopjes voor mijn High Tea. Lekker snuffelen. Deze Goodwill store is heel mooi ingericht, de spullen staan geëtaleerd op kleur. Wij vinden twee kopjes en vervolgen vrolijk onze weg weer. Om 12 uur komen wij in Bandera aan, wij hebben er twee uur over gedaan. Het is inderdaad een nogal ruig stadje, met een enorme verzameling antiekwinkels, een General Store, een watertoren en wat eettenten. Als je de auto's wegdenkt, kun je er zo een western filmen. We lopen door wat antiekwinkeltjes heen, nog steeds op zoek naar kopjes (een mooi alibi om te snuffelen!) maar dan krijgen wij honger. Ik heb van tevoren op internet gekeken naar eettentjes en een gevonden op Main Street. Maar dat blijkt toch nogal wat 'blocks' verderop te zijn, dus pakken

wij de Jeep maar weer. Wij rijden naar Brick's River Cafe, gelegen aan de Medina River. Het is een leuke tent en de bediening is zeer behulpzaam. Wij bestellen een Taco Salad (Gaby) en een Salade Trio (ik) , een ensemble van fruitsalade, kipsalade en pastasalade. Het gaat er goed in. Wij lopen even naar de rivier toe, het is er prachtig groen en grazig. De oevers worden beschaduwd door grote bomen. Zeer pittoresk.
Wij zetten onze speurtocht naar antiekzaken voort en rijden bijna Bandera weer uit. Daarbij komen wij langs een houtzagerij die ook meubels maakt. Gaby is meteen geïnteresseerd. Zij is al tijden op zoek naar een nieuwe salontafel. Dus gaan wij poolshoogte nemen. Een zeer aardige en gepassioneerde man laat ons zijn tafels en meubels zien, die van schijven of planken mesquite, pecan of cederhout gemaakt worden. Het is werkelijk schitterend wat hij doet. Ik zou er zo eentje bestellen! Je kunt alles op maat en op smaak laten maken. Je kunt zelfs je eigen stuk hout uitzoeken als je wilt. Wij mogen ook de werkplaats zien en die is groot. Hij maakt zelfs lampen van hout.
Opgetogen rijden wij weer Bandera in en vinden nog een antiekmall , de Western Trail, waar wij wel een uur rondkijken, zoveel is er te zien. Een ontzettend luie poes ligt zomaar op een vitrine te slapen en doet zijn ogen niet eens open als je hem aait! Ik koop kerstversieringen van mesquite hout als cadeautje.
Het is ineens vier uur en wij moeten zo langzamerhand weer terug. Wij rijden ditmaal over Boerne (spreek uit: Burnie), ook een zeer pittoresk stadje dat erom smeekt om ontdekt te worden. Als het bijna zes uur is, belt Chris ons op om te vragen hoever wij zijn. Ik word uitgenodigd om te blijven eten en ga graag op de uitnodiging in. Zo word ik onthaald op soep, een groenteschotel en varkenslapjes. Heerlijk! Om 7 uur ben ik weer thuis, en kan ik met de beentjes omhoog maar niet voordat ik even met Arnold geskyped hebt. Die zit intussen hoog en droog in zijn hotel.

Vrijdagavond heb ik met Gail afgesproken. Wij gaan samen naar een film van de Heritage Association maar eerst gaan wij lekker eten bij Palmer's! We moeten vroeg eten anders halen wij het niet, dus om 5 uur nemen wij plaats op het terras van Palmer's. Het is fantastisch weer en wij genieten van een cocktail en een Charcuterie Board terwijl wij bijpraten. Heerlijk, dit is echt vakantie. Na de borrel bestellen wij wat te eten en genieten nog even verder. Helaas moeten wij om kwart over 6 weg want de film begint om half 7. Gelukkig hoeven wij niet ver te rijden; de film wordt vertoond in het Price Seniors Center, een oud kerkje aan San Antonio Street. Brita Northcutt, de president van de Heritage Association, opent de avond voor een volle zaal. Er zitten wel 140 man, en Gail en ik hebben net op tijd nog twee plaatsen naast elkaar! Je kunt popcorn en limonade krijgen, maar daar zien wij om evidente redenen maar vanaf!
Het gaat om een documentaire, gemaakt door het Oral History Committee van de Association. De documentaire heet 'Memories of the Square' en gaat over de diverse winkels die langs het plein in het centrum van San Marcos in de 50er, 60er en 70er jaren stonden. Hiervoor zijn de vroegere shopkeepers geïnterviewd. Zij vertellen hun verhalen voor een wand waarop een foto van hun vroegere winkel geprojecteerd wordt. Sommigen verhalen over hun opa die eind 19e eeuw een winkel startte. Er waren veel winkels rond het plein: wel 4 kruideniers (waar je van alles op de pof kon halen!), een grote diervoederzaak, modewinkels, een verzekeringsagent, een meubelwinkel annex doodskistenbouwer, etc. Jammer genoeg is het geluid wat slecht, waardoor ik sommige vertellers slecht kan volgen. Maar het is erg leuk, alle sterke verhalen en de oude foto's! Gail geniet ook en koopt de DVD voor haar moeder , die zeker het een en ander zal herkennen. Om half 9 zijn wij weer thuis. Arnold is niet zo gelukkig: hij heeft zware vertraging, wordt van de ene terminal naar de andere gate gesleept en is pas om half 3 's nachts thuis!!

Zondagochtend moeten wij vroeg op: om 9 uur moeten wij al in Austin zijn bij het Long Center for the Performing Arts, voor een sessie van de One Day University. Dit zijn lezingen die gegeven worden door professoren uit heel Amerika over zeer diverse onderwerpen. Het was een aanbieding van de Austin Statesman, een krant uit Austin, en mijn oog viel er toevallig op, een paar maanden geleden. Na wat onderhandelen kon ik mijn entreekaartje zelfs vergoed krijgen door Philips, want als expat-partner kan ik aanspraak maken op een budget voor cursussen en zaken voor mijn 'persoonlijke ontwikkeling'!
Om 9 uur parkeren wij in de grote parkeergarage tussen Long Center en Palmers Event Center in. Deze liggen in een park aan de oever van de Colorado rivier, die dwars door Austin loopt. Wij melden ons aan bij de registratietafel en krijgen een pakketje info. Het is allemaal keurig geregeld; wij krijgen zelfs een kaartje met daarop restaurants in de directe omgeving voor de lunch. Echte Hollanders dat wij zijn, hebben wij boterhammen voor tussen de middag meegenomen!
Opvallend is dat de zaal gevuld is met allemaal grijze koppen, hoewel dit toch onderwerpen zijn die voor alle leeftijden zijn, zou ik denken.
Precies om half 10 begint de eerste lezing. Professor Catherine Sanderson van Amhurst College, Massachusetts, houdt een lezing over 'Positive Psychology: The Science of Happiness'. Waarom zijn wij op zoek naar geluk? ( gelukkige mensen leven langer, zijn gezonder, productiever, minder agressief en hulpvaardiger). Op onze zoektocht naar geluk richten wij ons vaak op de verkeerde dingen (geld, klimaatomstandigheden, levensveranderende momenten zoals promotie of verhuizing of huwelijk (hoewel dat voor mannen wel een groter geluk oplevert dan voor vrouwen!)) en kinderen ('having a baby is like suddenly getting the world's worst roommate !).
Maar wat maakt ons dan wel happy? Het eten van bepaalde lekkere dingen (chocola!!), fitness zoals rennen (endorfinen), sex, shoppen (met name voor anderen), natuur en religie. Ook je leeftijd speelt een rol. Jongeren tot een jaar of 18 zijn meestal het gelukkigste, daarna zakt je happiness-niveau gestaag tot aan je midlife crisis. Na je 50e gaat het weer stijgen en op je 70e zit je weer op het niveau van je 18e en stijgt het nog verder. De belangrijkste factor hierin is dat je dan betekenisvolle relaties opbouwt met anderen. Geen 'facebook friends', maar een kleine cirkel van echte vrienden. Dat is erg belangrijk voor een geluksgevoel. Mensen vinden het erg prettig om met gelukkige mensen te vertoeven. Onderzoek toont aan dat zelfs het geluksgevoel in iemand die iemand kent die iemand kent die gelukkig is, hoger is, dan iemand die helemaal nergens gelukkige mensen om zich heeft!!
Daarna zet Mrs. Sanderson een tiental dingen op een rijtje die bevorderend werken voor je geluksgevoel: count your blessings, mensen bedanken die iets voor je betekend hebben in je leven, iets doen wat je fijn vindt om te doen, een favoriet boek lezen, je gedrag aanpassen (meer sporten, slapen, in de natuur wandelen), meer lachen, iets doen voor een ander, geld uitgeven aan de juiste dingen (geen bezittingen, maar reizen, ervaringen, shows, etc.), jezelf niet vergelijken met anderen ('comparison is the thief of joy') en last but not least: het opbouwen en onderhouden van betekenisvolle relaties.
Het is een prachtig verhaal en ze brengt het met veel humor, haalt ook haar kinderen en familieleden aan en maakt er iets smeuïgs van. Zij werkt met een Powerpoint presentatie en eindigt met een foto van haar hond!!
De volgende spreker is Professor James Pennebaker, van de Universiteit van Texas in Austin. Hij heeft het over 'The Secret Life of Language: The Remarkable Things our Words say about Us.' Dit is natuurlijk een kolfje naar mijn hand: psycholinguistiek. Hij verhaalt hoe mensen die een trauma hadden opgelopen, aanzienlijk opmonterden toen zij hun verhaal aan het papier toevertrouwd hadden. Als zij veel varieerden van perspektief, door dan eens ik/mij

en dan eens wij/ons of jij/jullie te gebruiken, maakten zij een snellere kans op genezing dan diegenen die alleen maar 'ik' gebruikten. In de negentiger jaren boog Pennebaker zich over het taalgebruik in chatboxes op internet en kon daaruit een aantal zaken distilleren. Vrouwen gebruiken het woord 'ik' vaker dan mannen, omdat zij meer aan zelfbespiegeling doen. Mensen die vaker hij/zij/jij gebruiken hebben meer sociale contacten dan mensen die dat minder doen. Mannen gebruiken meer concrete woorden als zelfstandige naamwoorden, werkwoorden dan vrouwen. ('ja, de accu, doet het niet meer, ligt misschien aan de huppeldepupklep'). Vrouwen praten met elkaar meer over relaties en die zijn veel complexer en gebruiken daarvoor meer functionele woorden (lidwoorden, hulpwerkwoorden, bijwoorden, negaties).
Een studie van deze functionele woorden in iemands taalgebruik kan heel veel onthullen. Zo gebruikt een potentiële zelfmoordenaar heel veel het woord 'ik'. Hoe meer hij het gebruikt, hoe slechter hij ervoor staat!
De wijze waarop je een e-mail of een brief schrijft is als een vingerafdruk, zeer persoonlijk. Als je een e-mail schrijft aan iemand die boven je staat in rang, ben je bijvoorbeeld geneigd meer het woord 'ik' te gebruiken dan wanneer je schrijft aan een mindere. Pennebaker heeft meegeholpen met het onderzoek naar een manuscript dat aan Shakespeare werd toegeschreven. Door woordgebruik te vergelijken bleek dat Shakespeare niet de enige schrijver aan dit stuk was. Zeer interessante materie dus!!
Dan is het pauze en heb ik meteen een geluksmoment. In het toilet staan een dame haar handen af te drogen en ik zie dat er een stuk WC papier uit haar broek hangt. Dus waarschuw ik haar en trek ik het papier los. Een andere dame komt mij achterop lopen en zegt: 'dat was erg vriendelijk van u. Niet veel mensen doen dat!' Wij feliciteren elkaar met ons gelukkige leven en dan lopen Arnold en ik met onze boterhammetjes naar de rivier toe. In een soort overdekt prieel eten

wij die op en lopen dan een stukje langs de oever. Er zijn studenten aan het roeien in bootjes en pedalos. Eentje ziet er uit als een grote zwaan! Wij bellen even met Tania, die net haar laatste uitvoering van 'Ons Anna' erop heeft zitten. Zij is moe maar zeer voldaan en kijkt uit naar de bezichtiging van een appartement in Den Bosch komende week. Spannend!
Dan is het tijd voor de tweede ronde van lezingen. Eerst is Professor Louis Mazur van Rutgers University, New Jersey, aan de beurt met een lezing over 'The Civil War and Abraham Lincoln'. Een interessant stuk met veel nieuwe informatie. Zo blijkt dat Lincoln zeer van grapjes hield, hoewel hij een diep melancholisch mens was. Maar omdat hij zo lelijk was, had hij geleerd om de sfeer grappig te houden om zo makkelijker mensen te kunnen bereiken en niet af te stoten. Hij was ook een zeer goed verhalenverteller en zette dat vaak in als hij de pers moest antwoorden. Hij accepteerde nooit de Afscheiding van de zuidelijke staten en noemde de Civil War dus ook de War of the Rebellion en niet the War of the States, zoals het hier vaak genoemd wordt.
Als hekkensluiter is er Professor Marc Lapadula van Yale University, Connecticut. Hij heeft het over 'The 3 Greatest films in American Cinema'. Zijn keuze: Citizen Kane (Orson Welles), The Godfather (Francis Ford Coppola) en 2001, A Space Oddyssey (Stanley Kubrick).
Citizin Kane is van 1941 en werd gemaakt door een 25-jarige (!!) Orson Welles, die volledige carte blanche kreeg van de studio om te maken wat hij wilde. De film zit vol technische vernieuwingen: flashbacks, montage van scènes achter elkaar uit diverse tijden, shots vanuit een laag standpunt met zicht op het plafond. Omdat Orson Welles eigenlijk een radioman was, was geluid ook erg belangrijk.
Het thema is eigenlijk 'the American Dream turns into Nightmare'. De rijke Kane verlangt eeuwig terug naar zijn (arme) jeugd.
Een gelijkwaardig thema zien wij terug in The Godfather. Michael wordt door omstandigheden gedwongen zijn vader als Don op te volgen, maar hij heeft zijn vader altijd geromantiseerd en wil in die geromantiseerde voetstappen treden. Hij blijft geheel alleen over, net als Kane.
Tenslotte is er 2001, die de evolutie weergeeft van de aapmens tot de ruimtereiziger. De wereld die deze film uit 1968 weergeeft is in veel opzichten de onze. Wij worden geregeerd door technologie, intimiteit is op de achtergrond geraakt. De machine betekent het einde van de mensheid.
Wij zijn helemaal geïnspireerd geraakt door al deze nieuwe gezichtspunten en gaan verheugd weer op huis aan. Op de terugweg eten wij bij Grins, een echte studententent. Wij hebben nl. een voucher gewonnen bij de HCWC veiling van $50. Dat krijgen wij niet eens op, hoewel wij onze best doen. Eerst een cocktail (een Bloody Mary zo heet, dat je op de blaren moet zitten!), daarna een fantastische hamburger en wij nemen nog maar een dessert in de vorm van een stuk taart. Desondanks krijgen wij nog een bon terug voor $5! Die is goed voor een volgende keer. De Burgers zijn uitstekend!!