San Diego, California

Maandagmiddag vliegen wij naar Los Angeles, voor onze langverwachte trip naar de Light Fair in San Diego. Omdat onze Saab weer eens naar de garage moet, nemen wij een taxi naar het vliegveld. Arnold heeft een vaste taxi chauffeur en die is dit keer laat. Hij stuurt een SMSje dat er een vervanger aan komt, want hij heeft een aanrijding gehad met een (zwarte) koe vanmorgen vroeg, die hij niet zag aankomen!! De taxi is total loss, maar gelukkig heeft Robert alleen wat schrammen!
Ondanks de vertraging komen wij op tijd op Austin airport en de vlucht loopt verder probleemloos. Wij landen om 3 uur plaatselijke tijd en pakken bij Hertz onze huurauto op. De rit naar San Diego gaat redelijk voorspoedig, in aanmerking genomen dat het al spitsuur is. Gelukkig kunnen wij gebruik maken van de Car Pool lanes, aparte rijbanen waar je alleen op mag als je met twee of meer personen in de auto zit. Aangezien het leeuwendeel van de auto's op de andere banen blijft, ziet het ernaar uit dat de meeste mensen alleen in de auto zitten!
Om half 7 zijn wij in het hotel, een Holiday Inn Express aan de buitenrand van San Diego. Wij bellen meteen Peter en Edna Caldwell, onze oude vrienden uit Californië, waarmee wij afgesproken hebben voor het diner. Wij worden verwacht in een restaurant een half uur noordelijk, aan de kust. Het weer is helemaal niet Californisch, nog geen 20 graden en een stormachtige wind. Er zijn zelfs stormwaarschuwingen voor de kust! Wij frissen ons op, verkleden ons en rijden dan naar Jake's at Del Mar. Het blijkt een fantastisch leuke tent met uitzicht over het strand. Peter en Edna staan ons al op te wachten. Edna en ik staan te gillen als

schoolmeiden als wij elkaar zien, het is tenslotte zeker 15 jaar geleden dat wij elkaar het laatst gezien hebben! Ze is nog geen spat veranderd en wij vinden van elkaar dat wij er top uitzien!! Wij gaan gezellig op een ronde bank zitten, allemaal naast elkaar en pikken de draad op waar wij hem jaren geleden hebben laten vallen. Peter werkte bij hetzelfde bedrijf in Californië als Arnold, twintig jaar geleden. Wij trokken toen vaak samen op. Onze dochtertjes (Christine en Tania) speelden toen vaak samen, nu zijn zij beiden volwassen en uitgevlogen. Onwaarschijnlijk, de tijd lijkt even stilgestaan te hebben. Wij kiezen allevier voor de special van vanavond: superverse bot met een chutney van ananas met rijst en asperges. Peter en Edna zijn ook fervente Hawaiï lovers, en dit gerecht doet ons allemaal aan Hawaiï denken. Het is verrukkelijk. Als dessert nemen wij een giga stuk taart, net een ijsberg! Wij kletsen maar door en hebben nauwelijks tijd om te eten. Het is reuzegezellig. Om 10 uur is het tijd om op te stappen, want morgen is het weer vroeg dag voor allemaal. Peter is ook voor de Light Fair hier en Arnold heeft morgenvroeg een vergadering. Wij gaan even op het strand kijken, maar de wind is koud en wij gaan vlug terug naar de auto's. Wat een avond zo down Memory Lane.

Dinsdag 26 april
Arnold staat al vroeg weer op want hij moet naar een hotel aan de baai voor een meeting die de hele dag gaat duren. Ik blijf nog even sudderen, hij brengt een broodje mee van de ontbijtzaal en ik zet een kop thee op de kamer. Om 10 uur sta ik bij de receptie en vraag ik om een taxi. Daar moet ik bijna een half uur op wachten. Ik wil naar Balboa Park, een reusachtig park downtown van 5 km² met 15 musea, een zoo, en prachtige tuinen. Uiteindelijk verschijnt er een taxi met een vrouwelijke taxichauffeur. Ik vraag aan haar of er meer vrouwen dit werk doen hier en of ze het niet eng vindt. Ze zegt dat er steeds meer vrouwen bij komen, met name in de Uber taxis. In de 13

jaar dat ze dit werk doet heeft ze 4 keer een situatie gehad die zij wat griezelig vond, dus dat valt wel mee. Ze zet me af voor het Visitor Center in Balboa Park. Het is bijna 11 uur en stralend zonnig weer. Wel fris: een graad of 18 en vrij veel wind nog steeds. Bij het Visitor Center, dat in een heel mooi gebouw gesitueerd is, haal ik een plattegrond. In het hofje erachter haal ik een kop thee en een appelbroodje en trek ik mijn plan. Er zijn 15 musea om uit te kiezen en dat is moeilijk. Voor $45 kun je een paspoort voor 1 dag kopen om 5 musea te bezichtigen, maar ik denk dat dat nauwelijks haalbaar is. Bovendien wil ik mijn voeten een beetje sparen want morgen ga ik naar de Light Fair!
Ik besluit met het Timken Museum te starten, dat is maar klein en bovendien gratis. De collectie bevat een aantal oude Hollandse meesters zoals Rembrandt, van Hals en Breughel. Rembrandt is helaas de bloemetjes aan het buiten zetten in New York, zoals een papiertje op een lege plek aan geeft. Maar er blijft genoeg moois over. Er is ook een verzameling Russische iconen. Als ik weer buiten sta, besluit ik eerst maar eens wat tuinen te bekijken want het is zulk schitterend weer dat het zonde is de hele tijd binnen te zitten.
Ik ga eerst naar de Botanische tuin, een schitterend houten gebouw uit 1915, dat zo'n 2100 tropische planten bevat (heb ze niet geteld!). Ervoor is een mooie vijver. Het is allemaal verschrikkelijk pittoresk. Overal staan mensen te musiceren, een gitarist hier, een saxofonist

daar. Erg leuk, het is gezellig druk.
Daarna zet ik koers naar de Moreton Bay Fig Tree, een enorme boom die een blok beslaat. Erachter is het Spanish Village Art Center, een prachtig complex waar allemaal kunstenaars zich verzameld hebben: schilders, tekenaars, beeldhouwers, pottenbakkers, leerbewerkers, wevers en wat dies meer zij.
Vervolgens steek ik de Park Boulevard over en aan de rand van een vallei bevinden zich daar de Desert Garden en de Rose Garden, allebei schitterend! In de woestijntuin staat een hele verzameling cactussen, waaronder mijn twee favorieten: de Saguaro en de Barrel

cactus.
De rozen in de rozentuin zijn helaas al over hun hoogtepunt heen, maar er zijn nog een aantal mooie exemplaren over om te fotograferen.
Er is een prachtige voetgangersbrug over Park Boulevard en ik loop langzaam weer terug naar Plaza de Panama, mijn startpunt. Daar eet ik een Polish hotdog bij een kraampje en bekijk ik nogmaals de lijst van musea. Ik besluit nog 1 museum te bezoeken voordat ik weer terug ga naar het hotel. De keus valt op het Mingei International Museum, een museum dat gespecialiseerd is op 'wereldkunst, folkoristische kunst'. Momenteel is er een tentoonstelling van Japanse kunstobjecten, zoals weefwerk, potten en poppen. Het is een prachtige tentoonstelling en er zijn allerlei filmpjes te bekijken over de verschillende ambachten, zoals het bakken van reusachtige potten.
Mijn voeten zijn nu wel aan een pauze toe, dus ik bel de taximaatschappij die mij ook hierheen bracht. Vijf minuten later krijg ik een telefoontje van de taxichauffeur, die wil weten waar ik precies sta. Nog weer tien minuten later verschijnt een taxi met daarin ene Luiz, een hispanic man van een jaar of 45. Hij beweert een zeer 'experienced taxi driver' te zijn en babbelt er lustig op los, ook in het

Spaans als ik vertel dat ik Spaans leer. Hij weet een snelle route naar het hotel en inderdaad, binnen een kwartier staan wij voor de Holiday Inn Express. Maar als ik met credit card wil betalen, lukt het hem maar niet dit te regelen. Hij krijgt geen verbinding, stapt uit de auto, start zijn mobieltje weer op, maar er gebeurt niets. Ik loop naar de hotelreceptie en vraag of zij misschien de rekening kunnen betalen om die vervolgens op mijn hotelrekening te zetten, maar dat kan niet. De receptioniste belt vervolgens de taxicentrale en ik moet mijn credit card gegevens doorgeven. Luiz staat er de hele tijd wat knullig bij; hoezo 'experienced taxi driver', als je klanten niet eens kunnen betalen!
Het is half 4 inmiddels en tegenover het hotel is een massagesalon. Ik besluit een voetmassage te laten doen, altijd goed voor de beentjes. Het is een Chinese tent, en als ik om alleen voetmassage vraag, wordt er wat moeilijk gekeken. Ze hebben nl. allemaal combi's. De man achter de kassa vraagt $25, niet slecht, dus vooruit, met fooi, $30.
Ik word naar een schaars verlichte ruimte gebracht waar Chinese muziek klinkt. Ik mag op een bed gaan liggen, maar zo, dat mijn benen naar beneden hangen, want daar wordt een emmer warm water onder geplaatst. Het ligt wat ongelukkig! Een meisje komt binnen en begint mijn armen en schouders te masseren. Ze wil ook mijn gezicht masseren, maar ik geef nogmaals aan dat ik alleen een voetmassage geboekt heb. Vervolgens droogt ze mijn voeten af en begint die te masseren. Het is heerlijk. Na een half uurtje staat ze op en ik denk dat de massage afgelopen is maar ze vraagt mij om om te draaien en begint mijn rug en schouders te masseren. Ik laat haar maar begaan, het is heerlijk. Na afloop geef ik de masseuse drie dollarbiljetten als persoonlijke fooi en ik meld me vervolgens weer bij de kassa en vertel dat de masseuse het waarschijnlijk verkeerd begrepen heeft. Want ik had alleen een voetmassage besteld. Maar de jongen achter de kassa verzekert mij dat dit er allemaal bij hoort. Intussen is de masseuse er ook bij komen staan en zij heeft de drie

dollarbiljetten op de counter gelegd. De knaap zegt: als u tevreden bent, mag u wel extra fooi geven. Dus geef ik nog maar eens vijf dollar erbij. Als ik buiten sta, bedenk ik me dat ik al bij het afrekenen een fooi gegeven had, maar vooruit!!
Het is vijf uur als ik op de kamer ben en een kop thee zet. Arnold meldt dat hij eraan komt, dus ik fris me op en verkleed me snel. Vanavond gaan wij naar het Gaslamp Quarter downtown om te eten.
Om een uur of half 7 zijn wij daar en wij wandelen wat rond om een restaurantje uit te kiezen. Keus genoeg! Wij gaan voor een Italiaan met terras op de stoep, De Medici. De terrasverwarming staat wel aan want het is nog steeds frisjes! Wij bestellen carpaccio en prosciutto vooraf en daarna weer vis! Je zit tenslotte aan de kust. Een Italiaanse rode wijn erbij. We zien veel mensen (hoofdzakelijk mannen) langslopen met een Light Fair naamkaartje om de nek, want het beursgebouw is hier niet ver vandaan. Er rijden ook allemaal betjaks rond, verlicht, en een paar zijn gesponsord door een deelnemer aan de Fair! Als wij na de maaltijd rondsjokken over Fifth Avenue, wenken wij ook zo'n betjak en maken een rondritje door het Gaslamp Quarter. De fietser moet hard werken, want het is vals plat!
Langzaam wandelen wij weer naar de parkeergarage en om 10 uur zijn wij 'thuis'.

Woensdag 27 april
Koningsdag, maar daar merken wij hier niets van ;). Wij staan tijdig op, ontbijten beneden en rijden dan naar het Convention Center, dat aan de baai ligt. Het is een fraai gebouw met een soort zijbeuken. Arnold heeft een afspraak met een nieuwe H.R. dame (Human Resources oftewel Personeelszaken!) en wij moeten een beetje opschieten. Inchecken gaat snel, alsof je op het vliegveld staat. Een Q code over een scanner halen, hup en je krijgt je halssnoer met naamkaart. Wij lopen snel naar de Philips stand en dat is even zoeken, want het is GROOT! Philips heeft gisteren de beursprijs gewonnen voor Meest Innovatieve Produkt voor een nieuwe parkeergarageverlichting. De stand staat behoorlijk vol want er is meer moois te zien. Zo is er een systeem ontwikkeld voor bijv. supermarkten, waarbij de verlichting sensoren heeft om te zien hoeveel klanten er bij bijv. de wijnafdeling staan. De klant kan met een IPad zijn route vinden en aanbiedingen opvragen in het betreffende productgebied of zelfs om een verkoper vragen. En de manager heeft een mooi overzicht (weergegeven met hittegevoelige sensoren) hoeveel klanten er in een bepaald gebied staan en wat de 'flow' is. Ongelooflijk. Ook zijn er mooie nieuwe LED vervangers te

bewonderen voor TL-armaturen. Het gonst dus van de opwinding en de trots op de gelanceerde producten. De H.R. dame is helaas verlaat en dus maken wij maar een rondje over de beurs. Vergeleken met vorig jaar in New York is er weinig veranderd. Er zijn niet echt veel nieuwe doorbraken te bewonderen zoals vorig jaar. Arnold blijft soms lang op een stand hangen en dan shop ik wat rond in de stands erom heen. Sommige stands zijn bijna leeg, andere tjokvol. Wat is het geheim van een succesvolle stand? Er is zelfs een prijs voor beste standontwerp. Dat is een stand met de titel "Obsessed with light' en je ziet drie figuurtjes staan op een zuil die naar boven kijken! Erg leuk.
Ik sms naar Peter Caldwell of hij zin heeft om samen te lunchen. Nog geen vijf minuten later komen wij hem tegen op een stand, samen met zijn broer Michael! We huggen en kletsen even, maar hij heeft geen tijd, dus pakken wij zelf een broodje bij een van de kraampjes aan de rand van de zaal. Wij verorberen dit in recordtempo en gaan dan weer verder! Er is geen tijd te verliezen want er is zoveel te zien. Peter heeft ons een leuk nieuwtje verteld: Peter Shen staat ook op de beurs met zijn nieuwe bedrijfje. Peter Shen was de baas van E.B.T., het bedrijf waar Arnold 20 jaar geleden in Californië voor werkte. Wij lopen dus naar die stand toe, maar Peter Shen is afwezig. Arnold heeft intussen zijn meeting met de H.R. dame en ik dwaal wat rond. Je kunt op de bovenverdieping overal naar buiten en ik loop wat in de

stralende zon. De zijbeuken van het gebouw zijn helemaal begroeid met kamperfoelie en de geur is bijna bedwelmend! Je hebt hier een schitterend uitzicht over de baai en de boogbrug naar Coronado Island.
Als Arnold weer terug is, proberen wij nogmaals of Peter Shen er is, en ja! Hij herkent Arnold meteen en er worden herinneringen opgehaald en ook wordt er even flink genetwerkt! Peter Shen is niet te stuiten: hij moet ver in de 70 zijn, maar heeft net zijn zoveelste bedrijf opgestart met LED lampen die HID lampen moeten vervangen (lampen voor industriële toepassingen en magazijnen e.d.). Hij zit de helft van de tijd in Beijing en de andere helft in Californië. Het is na vieren als wij van de beurs vertrekken. Wij frissen ons even op in het hotel en gaan dan meteen weer de deur uit, ditmaal naar the Old Town, om te gaan eten.
The Old Town wordt gezien als de geboorteplaats van het huidige Californië waar de eerste Europeanen zich vestigden halverwege de 19e eeuw. Het is half museum, half shopping gebied. Vanavond is het er superrustig. Met de Fair had ik meer drukte verwacht. Twintig jaar geleden waren wij hier ook met de ouders van Arnold en natuurlijk met Tania. Wij lopen wat langs de oude gebouwtjes, er is een saloon, een court house, een hotel.....
Vooral de winkeltjes zijn erg leuk, want die staan tjokvol zeer kleurige dingen uit Mexico en Latijns Amerika. De Bazaar del Mundo staat vol

met aardewerk, stoffen, kleding, sieraden en nog veel meer! Geweldig al die kleuren!!

Wat eet je hier? Natuurlijk Mexicaans! Er zijn legio tenten, van de heel toeristische soort en wij zoeken tot wij eentje vinden waar ze met de beentjes buiten hangen. Dat moet vast een goeie zijn! De Old Town Mexican Cafe heeft ook een overdekt terras en daar worden wij, na een kwartier wachten, neergezet. Ik bestel chicken fajitas (op aanraden van Peter Caldwell!), dat zijn eigenlijk gewokte stukjes kip, pittig gekruid, met ui en paprika. Erg lekker, met tortilla's en refried beans. Van dat laatste ben ik niet echt fan. Ik ben dol op bonen, maar niet als ze gekookt, gepureerd en weer opgewarmd zijn! Ik stuur Peter meteen een SMS-je dat zijn suggestie in dank afgenomen is!
Om 9 uur zijn wij weer terug in het hotel. Ik duik meteen met een boek mijn bed in, maar voor Arnold is de dag nog niet afgelopen. Hij is nog tot middernacht bezig met het verzenden van e-mails, de arme jongen!

Donderdag 28 april
Het is tijd om San Diego te verlaten en richting Los Angeles te rijden. Maar niet voordat wij een bezoek gebracht hebben aan onze oude vrienden tante Riet en oom John Vandenberg. Het zijn eigenlijk oude vrienden van mijn ouders die in de vijftiger jaren emigreerden naar Amerika. Oom John werd voor zijn werk (voor de US Airforce) naar veel plekken in de wereld overgeplaatst en zo woonden zij in Japan, Italië, Duitsland en de States. Twintig jaar geleden hebben wij hen pas goed leren kennen, en sindsdien brengen wij hen altijd een bezoek als wij in de buurt zijn. Ik wil bloemen meebrengen en kijk op Yelp, een app (een contractie van Yell for Help??) waarmee je winkels en restaurants e.d. in je omgeving kunt opzoeken. Ditmaal zit Yelp er erg naast: de ene bloemenzaak is dicht, en de andere over de kop. Wij zitten in tijdsnood dus dan maar zonder bloemen naar San Marcos,

CA. Want tante Riet en oom John wonen in het andere San Marcos!! Er zijn er maar twee in de States! Precies op tijd voor de lunch komen wij aan bij hun seniorencomplex. Het is een schitterend complex met mooie flats rondom een parkachtige tuin, en zij hebben uitzicht over een meer en heuvels achter het complex. Oom John's gezondheid laat te wensen over maar hij heeft een goede dag en loopt met rollator naar de eetzaal. Tante Riet kan zoals gewoonlijk niet rustig lopen en sprint als een kievit heen en weer. Arnold wordt in de eetzaal aangesproken door vrienden van de Vandenbergs, die in Nederland geweest zijn en houden hem lang aan de praat. Wij worden getrakteerd op een heerlijke lunch en praten onderwijl bij. Tante Riet volgt ook mijn Diary en weet dus van het naadje en de kous! Ook wil zij weten hoe het met mijn vader gaat. Na de maaltijd wandelen wij weer terug naar hun flat waar tante Riet thee maakt met tiramisu erbij. Al te snel is het tijd voor ons om verder te reizen. Op de terugweg vinden wij alsnog een bloemist, die onze klachten over Yelp herkent. Zij kunnen gelukkig nog vandaag een boeket bij tante Riet bezorgen!
De terugreis naar L.A. duurt wat langer dan gedacht, want het is alweer volop spits (om 4 uur) en tegen zessen zijn wij in ons motel in Redondo Beach, vlakbij de pier. Het is een zeer simpel motel, gerund door een Indiaas echtpaar. Als wij inchecken hangt er een zalige geur van curry in de lucht, waar het water mij van in de mond loopt! Het motel lijkt recentelijk vernieuwd en alles is brandschoon. We

verkleden ons en rijden dan naar de pier voor ons langverwachte etentje bij Tony's, vroeger ons favoriete restaurant!!
Vier jaar geleden zijn wij hier voor het laatst geweest, op de terugreis van onze honeymoon in Hawaiï. Toen was er niets veranderd. Gelukkig nu ook niet! Het is een prachtige avond, al staat er veel wind. Wij drinken eerst een borrel in de bar, die in een ronde toren boven het restaurant gebouwd is. Vandaar heb je een prachtig uitzicht over de Pacific. De tijd lijkt weer even weg te vallen. Twintig jaar geleden kwamen wij hier heel regelmatig. Het is een uitstekend visrestaurant met heel verse vis, want de visafslag zit ernaast!
Er speelt een gitarist in de bar en wij zitten lekker sentimenteel te wezen! Daarna genieten wij van een ouderwets lekker diner aan een tafel aan het raam, waar de meeuwen voor staan, want als het mooi weer is worden de ramen opengeschoven en krijgen zij zo nu en dan wat restjes! Zoals gebruikelijk krijg je eerst soep (clam chowder) en

een salade, en daarna een visschotel naar keuze. Ik kies Sand Dabs, kleine platvisjes, en ik krijg er een stuk of zes! Nooit eerder gezien, wel lekker. Arnold neemt heilbot, ook prima. Wij genieten. Ik krijg door al dat sentimentele gedoe zin om de oude route vanaf de heuvel waar wij woonden naar het strand te rijden omdat je daar mooi uitzicht hebt over L.A. Maar in de duisternis kunnen wij de weg niet helemaal meer terugvinden. Onze Sentimental Journey wordt dus enigszins in de kiem gesmoord. Dan maar terug naar het motel!

Vrijdag 29 april
De volgende ochtend staan wij tijdig op, want wij willen nog wat gaan rondkijken in Rancho Palos Verdes, onze ouwe stek. Na een ruim ontbijt bij Denny's op Sepulveda Boulevard (Built Your Own Slam!), rijden wij de heuvel op, naar ons oude huis in de Whitecliff Drive. Wij parkeren voor de deur en maken een foto. Er staat een opslagcontainer voor de deur en wij vragen ons af of er verhuisd gaat

worden. Opeens gaat de voordeur open en een vrouw komt het pad af; 'Can I help you?'. Misschien denkt ze dat wij inbrekers zijn die poolshoogte komen nemen? Maar als wij vertellen dat dit ons oude huis is, noodt zij ons onmiddellijk binnen en laat zij ons alle vertrekken zien! Zeer ongebruikelijk in Californië, waar de mensen naar onze ervaring nogal wantrouwig zijn, zeker in deze wijk! Zoniet deze Aziatische dame van een jaar of 45, die ons trots het hele huis mee door neemt. Zij hebben het huis gekocht van onze huisbaas niet lang nadat wij in 1997 vertrokken zijn. Daarna hebben zij het huis geheel gerenoveerd en verbouwd. De keuken is geheel nieuw en de wand tussen keuken en living is doorgebroken. Het plafond in de den is verhoogd en overal zijn nieuwe kozijnen en deuren. Mijn oude werkkamertje, dat uitkwam op de garage en daarom niet als slaapkamer aangemerkt mocht worden, is aangepast en de verbinding naar de garage loopt nu via een gang. Ook boven is veel veranderd. Er zijn nieuwe badkamers en achter ons bed in de Master Bedroom bleek een nis te zitten die zij nu als extra opslagruimte gebruiken! Alle bomen en yucca's zijn uit de achtertuin verwijderd, die nu helemaal kaal is. Dat kwam omdat een van haar zoons allergisch is voor wespen en die zaten er veel tussen de bomen. Dat is wel jammer, want die bomen waren zo mooi! De eigenaresse werkte

voor Toyota maar die gaan verhuizen naar Texas (!) en zij wil niet mee. Dus is zij voorlopig thuis. Haar twee zoons hebben gevraagd of zij nu ook kookles neemt, want daar is zij niet echt goed in. Als je het mij vraagt is zij het huishouden totaal niet gewend, want het is overal een enorm zooitje. In alle kamers ligt vuile was, overal staat rommel, het lijkt wel of zij aan het verhuizen zijn!!
Na dit onverwachte bezoek rijden wij naar het park waar wij met Tania wel eens gingen schommelen. Dit kijkt uit over de oceaan. Het is ook behoorlijk aangepast; er zijn nu sportvelden en er staat meer speeltoestellen. Daarna is het tijd om richting vliegveld te rijden en wij komen daar keurig op tijd aan. De terugvlucht is probleemloos en wij zetten keurig om 6 uur wiel aan de grond in Austin.
De feestelijkheden zijn nog niet over: vanavond is er een receptie in het hoofdgebouw van de The Palazzo. Ons appartementencomplex is namelijk door een krant verkozen tot 'Best Appartment Community' in Hays County! (Tot onze verbazing, maar dat mag de pret niet drukken!!). Er is muziek, er is een verloting met prijzen, gratis drank en eten! En dit alles van 6 tot 9 uur. Wij nemen een taxi naar huis (de auto staat nog steeds bij de garage), zetten de koffers neer, frissen ons even op en lopen dan naar het hoofdgebouw. Daar is het intussen

al gezellig druk. Wij dineren met koude kippenpootjes, wraps en fruitsalade, met als dessert een scala aan minimuffins. De dames van het kantoor lopen er chique bij in mini jurkjes en hoge hakken en worden in het zonnetje gezet (v.l.n.r. Tori, Suzanne, Ashley en Haily). Er wordt getoast met champagne en de sfeer zit er goed in. Er zijn nog nooit zoveel mensen op een happening in het hoofdgebouw afgekomen, ze zitten ook in het zwembad met drankjes! De DJ doet zijn best en ik krijg een dikke hug van onze Maintenance Man Chris! Voordat het allemaal te gezellig wordt, gaan wij naar huis, wij zijn intussen ook flink moe......

(nachtfoto van de Pacific Ocean bij Del Mar)