Wandeling in de Chochołowska Vallei

Chochołowska vallei is de grootste en meest westwaarts gelegen vallei van het Poolse Tatragebergte, grenzend aan Slovakije. De vallei die haar naam ontleent aan het dorpje Chochołowska is beroemd om haar spectaculaire bloei van Krokussen (Crocus scepusiensis). Om die nog te kunnen zien, hadden we hier wel veel vroeger moeten zijn.
Een hut nabij het berghotel herinnert aan een reddingsoperatie in 1945 toen een groep gewonde guerrillas vanuit de Zeberska vallei in Slovakije naar Polen gebracht werden doorheen Duits bezet gebied.
Bezocht door Paus Johannes Paulus 2 in 1983 werd de vallei een echt bedevaartsoord.
Poolse namen zijn helemaal niet eenvoudig te onthouden, net als ongeveer alles in die taal. Vandaar dat René het steeds over de Chocolatten- Vallei heeft, door mij Chocotoff-Valley genoemd.
Maar hoe moet je die leuke naam nu uitspreken?
Ch = ch van la'ch'en ; ł ( doorstreepte l ) = w; w = v.
Dus: Chochoowovska….ja! Goed gedaan!

De spieren waren zelfs deze morgen nog niet helemaal soepel, maar het Poolse zonnetje lokte en in de Chocotoff Vallei, daar kan je op elke leeftijd genieten van de bos- en de berglucht.
Dus namen we Het Treintje. Drie gammele wagonnetjes voortgetrokken door een tractor brengen je na een hobbelige rit van een half uur tot bij de houten huisjes waar schapen- en geitenkaas gemaakt wordt. Er is ook een kaasrokerij waar de Oscypec verkocht wordt, een wereldberoemde gezouten en gerookte geitenkaas in Polen. Het proeven en kopen lieten we voor de echte toeristen.
Het Poolse zonnetje verschool zich af en toe achter wat witte wolken en het gedruis van de stroomversnellingen in de rivier zorgden voor verfrissing.
Wandelen gaat bij ons altijd samen met speuren in de bermen naar wat daar groeit. We hadden weer geluk: de gentianen kwamen al aardig boven, net op dezelfde plaats waar we ze vorig jaar gezien hadden op een rotswand (stengelloze gentiaan [gentiana clusii]). Een beetje verder, bloeide de voorjaarsgentiaan (gentiana verna) gewoon langs de kant van de weg, wel een stuk of 20 bijeen.
Aan de bosrand wemelde het van de witte klaverzuring (oxalys), alpenklokjes en hier en daar al wat anemonen.
Picknickbanken staan er niet in deze vallei. We vonden een mooie boomstam langs de bosrand en daar aten we ons brood van de Euro-Shop in Zakopane, waar we gisteren ook de Gouda vonden als beleg.
Ik had ook stukjes meloen in een fles meegenomen en dat was een lekker fris dessertje.
Ik weet dat ik weinig over het landschap schrijf hier.
De Chochołowska is wel een plezante van naam, maar niet de mooiste vallei die we in de Tatra aandeden. In het lagergelegen gebied wordt er namelijk heel intensief gerooid en bovendien zijn er in heel grote zones bomen door stormen ontworteld.
Een eindje verder was een laadwagen met kraan boomstammen van 20 à 30 meter aan het laden. Spectaculair hoe de kraanman met 1 grijper die stammen op de wagen weet te schikken!
Een lokale communale, opgericht in 1819 is eigenaar van de bossen in de valleien van Chochołowska en Lejowa. Deze verzorgt ook het bosbeheer in een terrein van 3000 hectare waarvan 2239 hectare in het Tatra Nationaal Park liggen en landschapsbescherming genieten. De vereniging beheert er het toerisme en is er bezig om de lagergelegen begroeiing van een kunstmatige dicht begroeid naaldbomenbos te vervangen door een gemengd beuken en dennenbos. Ook herstelt ze de gevolgen van een desastreuze storm uit december 2013.
We wandelen nog wel een uur verder en ondertussen begint het pad weer zó te stijgen, dat het net is of we een “strompeling” maken in plaats van een wandeling.
We waren al in die mooie vallei en de kapel van paus Johannes Paulus 2 was al in zicht, toen we een koets hoorden naderen. We gijzelden eigenlijk bijna de koets om de lange terugtocht toch maar niet helemaal te voet te moeten afleggen.
Maar als je een koets wil nemen kijk je beter uit…………
Toen we de koets namen gaf de koetsier ons geen antwoord over hoeveel de terugrit zou kosten. Ook aan zijn collega (his ‘friend’), die wel iets van Engels sprak, gaf hij geen antwoord. Bij aankomst na een rit van bijna een uur, kregen we uiteindelijk enkel ‘hunderd fünftig’ als antwoord. We gaven hem 160 maar de man bleef er vrij ongelukkig uitzien. We hebben toen de hulp ingeroepen van een vriendelijke Poolse mijnheer die goed Engels sprak. Ook hij kreeg er geen duidelijk antwoord uit. Misschien wel omdat de prijs voor buitenlanders anders is dan voor Polen, vermoedde hij. Met een aantal keren ‘okee’, ‘okee’ is de koetsier met paard en koets hopelijks tevreden weggereden.
In de buurt van de parking vonden we een uitnodigend terrasje waar we de Chochołowska-dag besloten met een koffie en een theetje. De mevrouw sprak een beetje Engels en dat geeft een goed gevoel weer eens begrepen te worden in een vreemd land.