Zondag... Bracht ons een verrassing.

Vervelend en fascinerend tegelijk: mist!
De wolken hadden zich over de bergen en in de valleien genesteld
om er gemoedelijk ook de zondag door te brengen.
In zo'n weer bergwandelen, leek ons niet prettig. Rijden in die mist ook al niet. We waren dus gegijzeld. Lezen, tekenen, wat Poolse woordjes oefenen, door het grote raam door de mist heen proberen te pieren....
Tegen de middag vonden we het welletjes en René reed voorzichtig naar Zakopane. Medeweggebruikers hadden hun rijstijl ook aangepast.
In Zakopane zouden we 2 musea bezoeken, maar we hadden niet gerekend met de Poolse versie van " De nacht van het museum". En dat was van zaterdag op zondag geweest. Dus waren nu alle museum-medewerkers aan een rustdag toe. Echt alle musea waren dicht.
Zelfs in een toeristisch centrum als Zakopane zijn de meeste winkels op zondag gesloten. Bovendien was het communie-zondag.
We dachten eraan om Franse crêpes te gaan eten in een klein restaurantje, dat we een paar dagen tevoren hadden gezien, maar ook hier geen geluk. Gesloten wegens zondag-communiedag.
Pizza-tje gaan eten in Villa Toscana, waar we vorig jaar ook heel lekkere lasagne of zoiets aten. Daar was een communiefeest op de verdieping, Du-us werd in de eetzaal beneden geen pasta of ander Italiaans lekkers geserveerd, ENKEL pizza! En 't was een dunne Pizza Regina en veel vulling was er ook niet op, maar wel lekker!
Onze wandeling door Zakopane leverde toch een mooi resultaat van 12.000 stappen op.
We geraakten veilig terug in Szymkowka, genoten van een laat middagdutje en stegen rond zessen weer op om een deftig avondmaal uit te kiezen. Ik hield het bij een kippensoep met veel vermicelli en wat frietjes. Martine lustte de gebraden schapenvlees met witte saus wel.
Als dessert had ik mijn ogen laten vallen op een 'Beer and Ginger' cake, al wist ik niet wat ik daarvan moest verwachten. Dus ging ik aan de bar vragen of ik die cake eens mocht zien. Niemand van de bediening begreep mij, maar een vriendelijke mevrouw bood haar Poolse vertaalkunsten aan.
En zo kwamen we bij het dessert in gesprek met een ouder koppel, ja echt veel ouder dan wij, hoor.
In elk geval sprak die meneer redelijk wat Engels en ik werd door mevrouw gewenkt om een babbeltje te doen. Het werd een goede oefening, voor alle twee. Ik zette me schrap om zoveel mogelijk Poolse woordjes te herinneren. En Barbara, zo heette die dame, kende nog een beetje Duits uit haar schooltijd, maar dat was meer dan 60 jaar geleden. Ondertussen was Rene in gesprek geraakt met die vriendelijke mijnheer. Wat bleek?
Hij noemt Pjotr en is de architect van de 3 blokhutten van Szymkowka, waar enkel in authentieke stijl gebouwen mocht worden gebouwd. Elk van de blokhutten is een 'moderne' versie van huizen uit drie verschillende valleien rond Zakopane.
Hij had vanaf 1989 zeven jaar in Syrië gewerkt. Hij had er met een team van 70 mensen een stadium gebouwd met een capaciteit van 75000 toeschouwers. Het stadium ligt in de buurt van Aleppo en tot enkele maanden geleden was het blijkbaar nog intact. Hoe het er nu mee zit, weet Pjotr niet. Er is voor het ogenblik weinig informatie te rapen over de situatie daar.
Ook heeft hij de nieuwe skischans van Zakopane gerealiseerd.
Hij is in Zakopane geboren en zijn huis ligt aan de voet van de Giewont, de berg die over Zakopane kijkt. Toen ik vroeg of hij ook in een 'traditional house' woonde, werd het verhaal een beetje warrig. Er waren twee huizen, vertelde hij. Het eerste dateerde van 1836 maar na de grote verwoesting van Zakopane (ik weet niet naar welke verwoesting hij verwees) werd een tweede huis gebouwd dat afgewerkt werd in 1912. Of hij nu dat huis bewoont weet ik dus ook niet.
Toen schakelde hij over naar verhalen over de oorlog en vertelde over de vluchtlijn die bestond tussen Warschau en Zakopane, blijkbaar één van de twee grote ontsnappingsroutes om uit Polen weg te geraken. Hij wist me te vertellen dat zijn moeder hem 'not existant' (niet-bestaand) had weten te maken (door de papieren te doen verdwijnen ?) en dat hij gedurende de oorlog in een blokhut woonde diep in het Tatra gebergte. Wanneer de kust veilig was, kon hij even naar de familie in Zakopane terugkeren.
Toen zong hij een mooi liefdeslied uit de Tatra, dat verhaalde over de wind die uit het gebergte de vallei inwaait en hoe een jonge vrouw daarin het beeld ziet van een jonge man, die ze ooit zal mogen ontmoeten.
Na de oorlog werd hij architect en studeerde blijkbaar af in 1959, ook al was hij niet meer zo zeker van dat jaar.
Het werd stilletjes aan tijd om het gesprek te beëindigen en bij het verlaten van het restaurant wist Barbara ons nog te vertellen dat Pjotr, ook al is nu 90, nog altijd gebouwen ontwerpt, gaat wandelen en zwemmen en zelf met de auto rijdt. Van een kwieke, oude man gesproken. Als hij dit jaar 90 werd, is hij geboren in 1927 en dus even oud als pepe, meme en grootvader.
Wat een mooi verrassend verhaal om de dag mee af te sluiten.