Vandaag stond Zelazowa Wola op het programma.

De GPS van de wagen kon het dorpje niet vinden. Gelukkig had ik de reisroute Lodz – Zelazowa Wola vooraf met Google ingevoerd en afgedrukt. Ook de aanwijzingen van co-piloot Martine waren een goede hulp. En uiteindelijk kwamen we toch in het piepklein dorpje met die aardige naam terecht. Die Sinksendag, waren er een massa bezoekers. Families met kinderen met fietsjes en stepjes, allemaal in hun beste kleren. Aan de ingang werden lolly’s uitgedeeld, papieren kroontjes, snoepjes. Was het een dag van de Gezinsbond? Davidsfonds?
Net als wij, trekken muziekliefhebbers uit heel de wereld naar dit dorpje om het geboortehuis van Frédéric Chopin (1810-1849) te bezoeken. Dit mooie gebouw hoorde oorspronkelijk bij de domeinen van graaf Skarbek, bij wie vader Chopin, Nicolas Chopin, als leraar werkte. In het huis van de familie Skarbek leerde hij Tekla Justyna Kryzanowska kennen. Op 2 juni trouwden ze, kregen een dienstwoning toegewezen en daar werd op 2 maart 1810 Frédéric Francizek geboren, als 2de kind van Nicholas en Tekla.
Een jaar na Frédérics’ geboorte verhuisde de familie naar Warschau, op dat moment een heel aanlokkelijke stad. Ook zat het werk bij de familie Skarbek er op. De oudste zoon was het huis uit en de andere kinderen zouden algauw de diensten van hun leraar Nicholas Chopin niet meer nodig hebben.
De familie Chopin verbleef dus maar een korte tijd in het landhuis Zelazowa Wola. Maar als geboorteplaats van Chopin vond men het belangrijk genoeg er een museum in onder te brengen. Het huis is aangekleed met meubels uit Chopins tijd. Er is echter weinig aanwezig dat echt van Frédéric Chopin is geweest. De sfeer en de omgeving zijn mooi, indrukwekkend eigenlijk.
In het aangrenzende park geven conservatoriumstudenten openluchtconcerten. Wij keken uit naar het zondagmiddagconcert. Het publiek zit buiten, in de buurt van de geopende ramen van waaruit de prachtige muziek klinkt. We waren mooi op tijd en konden nog een laatste plaatsje in de schaduw bemachtigen.

Er stond een concert geprogrammeerd op een Broadwood piano. Broadwood & Sons is een in 1728 gestichtte Engelse pianofabriek. Het is de oudst bekende pianofabriek ter wereld. In de periode vanaf circa 1780 voerde Broadwood vele vernieuwingen door die de klank van de piano verbeterde. Het klavier werd uitgebreid van 5 naar 6 octaven, de brug werd gesplitst in een bas- en discantgedeelte, waardoor de sonoriteit beter werd. Ook het technisch beter ontwikkelde pedaal werd gepatenteerd; rond 1820 werd een metalen frame ingebouwd. De hele 19e eeuw was er heel veel vraag naar deze instrumenten. Ook diverse artiesten als Chopin kochten deze “moderne piano” en speelden erop gedurende concertreizen. De fabriek kwam in handen van de zoons en kleinzoons van Broadwood. In 1842 lag de productie op 2500 piano's per jaar.

Het werd een prachtig concert, met kwetterende vogels op de achtergrond.
De mensen die het grote park bezochten passeerden voortdurend voor en langs het gebouw, maar bleven toch meestal wel heel stil. Af en toe bleven er een paar staan om even mee te luisteren. Tegen het einde van het concert kwam er een hele groep Japanners langs. Grote verassing. Het was dezelfde groep die we gezien hadden in Hotel Artis in Zamosc.

Dat verhaal hebben we nog niet verteld.

Ik herkende meteen mijn Japanse “tomodachi”, een lange magere man. Hij was omringd door kleine Japanse vrouwtjes, allemaal gewapend met hun super-smartphone waarmee ze waarschijnlijk heel het park en het geboortehuis opslokten. Dus, geen mogelijkheid om mijn “tomodachi” aan te spreken.
In Zamosh dus, aan het buffet-ontbijt stond hij vastberaden een dienster te vragen” Can I speak German here?”, maar je moet je die eenvoudige vraag voorstellen met een Japans accent, wat ik hier niet kan weergeven. Je zal het mij “life” eens moeten vragen het te imiteren. En de dienster bleef steeds maar antwoorden “Sorry, I don’t understand’, met een licht Pools accent.
Dat dit zou kunnen leiden tot een internationaal misverstand, kon ik werkelijk niet verdragen en excuseerde me dat ik tussenbeide kwam. “This lady doesn’t understand you”, klaarde al veel op voor mijn “tomodachi”. En of hij nu Duits wilde spreken? No, no…Maar hij was op tour met een bus in Zwitserland, in Oostenrijk en in Duitsland geweest. En daar spreekt iedereen Duits. Waarom niet in Polen? De mens zal de foute indruk gekregen hebben dat de voertaal in Europa Duits is. Zou dit met Angela te maken kunnen hebben?

We eindigden ons bezoek aan Zelazowa Wola met een wandeling door het prachtig aangelegde park. We zagen er donkerblauwe irissen, gele lis, gele lelies, bloeiende pioenrozen en mooie rode en roosrode waterlelies met bijbehorende kikkers waarempel met blinkende kikkergoogjes.
Op veel plaatsen in het park waren workshops voor kinderen: bloemenkroontjes maken, constructies maken met blokken, peuters speelden er tussen de kussens. Aan de vijver werden verhalen verteld met begeleiding van sopraan en fortepiano voor oudere kinderen.
Van muziek beluisteren en wandelen krijg je… juist. Maar iets te eten vinden in de omgeving op Sinksendag in Polen, was niet mogelijk. De restaurants waren gereserveerd voor communiefeesten. En waar je vriendelijk toch naar een gezellig buitenterras verwezen werd, was het vreselijk warm. We gaven de zoektocht vlug op en reden naar Łodz terug. Onweer onderweg en een echte wolkbreuk waren de extra attractie van de dag.
De volgende attractie was inpakken om de volgende dag naar Malbork te verhuizen, gelegen in het oude Pruisen, nu Polen.