Wandeling naar de Koscieliska Vallei

Weer met zicht op een zonovergoten Tatra opgestaan. Het belooft een prachtige wandeldag te worden. De rugzakken zijn vlug gepakt. Je weet nog niet wat wij daar allemaal instoppen. En niet om er als ‘echte’ trekkers uit te zien. Al wat erin zit, hebben we vast eens nodig: regenfrakken uiteraard, een fleece, 2 flesjes water elk, banaan, appelsien, meloen, een boterhammendoos en de onmisbare Grany-koeken.
Wacht, wacht, ’t is nog niet gedaan. Ook nog een bloemengids, een vogelgids en een klein conversatieboekje Pools-Engels, een mini EHBO-zakje, portefeuilles, smartphones én elk een fototoestel en één super verrekijker (van Diemer in bruikleen gekregen).
Ben ik nog wat vergeten? Jazeker. Zonnecrème, dat altijd klaar zit in het zijzakje. Een zakmesje heb ik ook altijd bij! Tot de tand gewapend!
Zo, met de blauwe en de groene rugzak trekken we hier door de valleien.
Ook vanmorgen. Alleen, ik geraakte niet boven. M’n benen wilden die steile trap naar de parking van Szymkowka niet op. Ik schrok er wel een beetje van, maar dat veranderde er niets aan. Er zat niets anders op dan terug naar de blokhut te gaan en de stijve leden nog maar een dagje te laten bekomen. René was ook vlug voor het idee ‘rust-dag’ gewonnen.
Jullie krijgen dus geen verslag van een boeiende wandeling vol Tatra-bloemen.
We hebben gewoon gelezen, getekend. René bewerkte verder de foto’s en ik werkte nog wat aan het aquarelletje van de alpenweide.

’s Middags reden we naar Bukovina Tatranska. Vorig jaar hadden we er al eens gegeten in ‘de Silene’. Het werd lam, goulash en Charlotte.
De goulash was een vergissing. Het was bestellen in gebarentaal. De juffrouw van de bediening dacht dat ik nummer 6 op de menukaart aangewezen had, ik had nummer 5 bedoeld, maar … de goulash was heel lekker.
Bij de superette van Bukovina stopten we nog om wat water en toespijs te kopen. Er was enkel vers-afgesneden te verkrijgen. En toen de mevrouw vroeg hoeveel salami en ham ik wilde, stond ik schaakmat. Ik krijg die cijfers en getallen in het Pools maar niet geleerd. Bovendien had ik m’n armen vol mineraalwater. Alles dan maar op de grond gezet en vingertaal gebruikt. Dat lukte!
Bij het avondeten veranderde het weer danig. De bergen lieten hun wolkendek zakken en steeds dichter kwamen ze naar ons toe. Eerst bleven ze hangen aan de dennentoppen, aan de voet van Alpenweide, en al vlug reikten ze tot haast aan de balustrade van het terras. Nu zitten we in de potdikke mist, potverdikke.

Omdat het bijna pinksteren is, foto van de pinksterbloemen ... schaapjes en mist over het Tatra gebergte.