Fietstocht naar de vuurtoren

Vandaag staat de eerste tocht op het programma, langs de fjord (binnenzee in dit geval, geen hoge rotsen) tot aan de vuurtoren op de landengte. Het is licht bewolkt maar niet koud, het ziet er dus een ideaal fietsweertje uit. Aan ons startpunt ligt een speeltuin, Britt en Stan zien het al helemaal zitten. Denemarken, fietsland, kunnen we direct bevestigen, regelmatig kom je “fietsstations” tegen waar je je banden kan oppompen en waar de nodige tools ophangen om aan je fiets te sleutelen.
We zien de vuurtoren al liggen van bij de start, de zon is toch door de wolken gekropen maar het blijft een ideaal fietsweertje. We rijden veel langs het water, voornamelijk op grindwegjes tussen het water en de duinen. Hat parcours is vlak, maar de wind zit tegen waardoor Stan toch het gevoel heeft bergop te rijden.

Na een vijftal kilometer klaagt Stan van rugpijn, als hij een tijdje niet gereden heeft gebeurd dit vaker en na een stretchbeurt met mama is alles weer onder controle.
We fietsen via brugjes en eilandjes “door” het water. Heel pittoresk en heel rustig. Daarna komen we op de “hoofdbaan” van het lange smalle stuk duinengebied dat tussen de Noordzee en de Ringkobingfjord ligt. De rust is weg, maar op het asfalt gaat het wel weer een stuk sneller vooruit. Iets na de middag komen we aan de “Lyngvif Fyr” vuurtoren aan. Van buiten zeer imposant, je blijft ernaar kijken en foto’s maken. Maar in de vuurtoren val je ook van de ene “wauw” in de andere. De lange cirkelende trap maakt op foto een mooie spiraal en boven aangekomen (na 228 treden) is het zicht ongelooflijk. Alleen staat er flink wat wind.

Er is een speeltuin aan de voet van de vuurtoren maar de kinderen willen liever picknicken op het strand. Eerste even de voeten afkoelen in het water, daarna een boke eten en dan de felle wind gebruiken om hun windvliegers te testen. Het lukt hun prima, ze hebben snel door hoe je ze in de lucht houdt en hoe je ze kan hoger en lager kan laten gaan.
De tocht terug naar het startpunt gaat over grindwegen door heide-achtige duinen. Daarin ligt het vol oude boerderijen en strandhuisjes. Allemaal supermooi. Britt vindt de paadjes te hobbelig, zij wil liever een vlak fietspad. Een stop om een geocache te zoeken, geeft terug de nodige energie en zo zijn we snel weer in Ringkobing. Daarmee zit de tocht van bijna 36km erop. We waren 7u onderweg, waarvan 2u50 effectieve fietstijd.
Terug in ons huisje kunnen Stan en Britt bijna niet kiezen wat eerst te doen: de dieren, de trampoline, ping-pong, pool-biljart of gezelschapsspel. Moe, maar voldaan, gaan ze vlotjes slapen.