Zo vandaag was mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Jeetje dat was wennen zeg. Alles gaat hier natuurlijk op papier. Patiënten hebben een aparte statusmap (gewoon zo'n plastic mapje van de action) voor de artsen, een aparte voor de verpleging en dan ook nog een polikaart. Dus altijd maar hopen dat je alle info hebt. Je loopt visite met de hoofdzuster. Alles gaat heel afstandelijk, ze spreken elkaar aan met 'u' en dokter *** (achternaam). Vervolgens snel langs de patiënt (wat we overigens vaak voor de visite met de verpleging doen, omdat die vaak tot half 10 bezig zijn met hun mapjes bij te werken). Daarna is het heel lang wachten tot de internist van die patiënt voor supervisie. Je hebt hier niet echt een zaalsupervisor. De internisten waarbij de patiënt al ander behandeling was op de poli lopen na hun poli (ergens in de loop van de middag, meestal tussen 14 en 17u) langs om hun patiënten te bespreken. Aanvragen gaan via aparte briefjes, die je eerst aan de verpleegkundige geeft die hem vervolgens naar het juiste locket o.i.d. brengt. Lekker omslachtig dus en inefficiënt.
De internisten leken mij allemaal wel heel aardig. De verpleging op zich ook wel, gewoon heel afstandelijk. Ik had 2 pakken stroopwafels voor ze meegenomen om een goede eerste indruk achter te laten. Ik denk dat dit wel is gelukt, ze waren direct helemaal gezellig tegen mij. Ze spreken mij de hele tijd aan met dokter Sylvia (aangezien ik mij vaak voor had gesteld als Sylvia, ik kwam er te laat achter dat dit niet echt gebruikelijk is hier, maar ik vind het wel goed zo).
De zaalarts is een Surinamer die alleen zijn geneeskundeopleiding in Nederland heeft gedaan. Hij is opzich heel aardig, maar wel heel makkelijk (dat zijn ze allemaal hier trouwens). Uiteindelijk heeft een andere co-assistent van zaal mij ingewerkt. In de middag direct de 2 nieuwe opnames gedaan. Dit gaat hier ook heel bijzonder. Het Diak heeft namelijk geen SEH, maar een soort van huisartsenpostje/ spoedlocket "de poort" waar patiënten vaak even worden gezien als ze bijvoorbeeld via de huisarts of de poli worden ingestuurd.
Nouja al met al heel bijzonder en even wennen.
smbrakenhoff
21 chapters
16 Apr 2020
April 30, 2018
|
Diakonessenhuis, Paramaribo
Zo vandaag was mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Jeetje dat was wennen zeg. Alles gaat hier natuurlijk op papier. Patiënten hebben een aparte statusmap (gewoon zo'n plastic mapje van de action) voor de artsen, een aparte voor de verpleging en dan ook nog een polikaart. Dus altijd maar hopen dat je alle info hebt. Je loopt visite met de hoofdzuster. Alles gaat heel afstandelijk, ze spreken elkaar aan met 'u' en dokter *** (achternaam). Vervolgens snel langs de patiënt (wat we overigens vaak voor de visite met de verpleging doen, omdat die vaak tot half 10 bezig zijn met hun mapjes bij te werken). Daarna is het heel lang wachten tot de internist van die patiënt voor supervisie. Je hebt hier niet echt een zaalsupervisor. De internisten waarbij de patiënt al ander behandeling was op de poli lopen na hun poli (ergens in de loop van de middag, meestal tussen 14 en 17u) langs om hun patiënten te bespreken. Aanvragen gaan via aparte briefjes, die je eerst aan de verpleegkundige geeft die hem vervolgens naar het juiste locket o.i.d. brengt. Lekker omslachtig dus en inefficiënt.
De internisten leken mij allemaal wel heel aardig. De verpleging op zich ook wel, gewoon heel afstandelijk. Ik had 2 pakken stroopwafels voor ze meegenomen om een goede eerste indruk achter te laten. Ik denk dat dit wel is gelukt, ze waren direct helemaal gezellig tegen mij. Ze spreken mij de hele tijd aan met dokter Sylvia (aangezien ik mij vaak voor had gesteld als Sylvia, ik kwam er te laat achter dat dit niet echt gebruikelijk is hier, maar ik vind het wel goed zo).
De zaalarts is een Surinamer die alleen zijn geneeskundeopleiding in Nederland heeft gedaan. Hij is opzich heel aardig, maar wel heel makkelijk (dat zijn ze allemaal hier trouwens). Uiteindelijk heeft een andere co-assistent van zaal mij ingewerkt. In de middag direct de 2 nieuwe opnames gedaan. Dit gaat hier ook heel bijzonder. Het Diak heeft namelijk geen SEH, maar een soort van huisartsenpostje/ spoedlocket "de poort" waar patiënten vaak even worden gezien als ze bijvoorbeeld via de huisarts of de poli worden ingestuurd.
Nouja al met al heel bijzonder en even wennen.
1.
Aankomst in Paramaribo
2.
Diakonessenhuis en Paramaribo
3.
Zangvogels en White beach
4.
Peperpot plantage
5.
Raleighvallen en Voltzberg
6.
Eerste dag co-schap in het Diakonessenhuis
7.
Ziekenhuisleven
8.
Buiten het ziekenhuisleven
9.
Zondagochtendmarkten en ziekenhuisleven (2)
10.
Bigi Pan
11.
Peperpot (2) en ziekenhuisleven (3)
12.
Galibi
13.
Cola kreek (2), Peperpot (3) en ziekenhuisleven
14.
Uitgaan in Havana en dolfijnen spotten (excl. dolfijnen)
15.
26e verjaardag
16.
Afscheid nemen in het ziekenhuis en partybus
17.
Brownsberg en Stonisland (Brokopondomeer)
18.
Frederiksdorp en inpakken
19.
Het huis
20.
Vogels
21.
Suriname is...
Create your own travel blog in one step
Share with friends and family to follow your journey
Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!