Suriname

Zo vandaag was mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Jeetje dat was wennen zeg. Alles gaat hier natuurlijk op papier. Patiënten hebben een aparte statusmap (gewoon zo'n plastic mapje van de action) voor de artsen, een aparte voor de verpleging en dan ook nog een polikaart. Dus altijd maar hopen dat je alle info hebt. Je loopt visite met de hoofdzuster. Alles gaat heel afstandelijk, ze spreken elkaar aan met 'u' en dokter *** (achternaam). Vervolgens snel langs de patiënt (wat we overigens vaak voor de visite met de verpleging doen, omdat die vaak tot half 10 bezig zijn met hun mapjes bij te werken). Daarna is het heel lang wachten tot de internist van die patiënt voor supervisie. Je hebt hier niet echt een zaalsupervisor. De internisten waarbij de patiënt al ander behandeling was op de poli lopen na hun poli (ergens in de loop van de middag, meestal tussen 14 en 17u) langs om hun patiënten te bespreken. Aanvragen gaan via aparte briefjes, die je eerst aan de verpleegkundige geeft die hem vervolgens naar het juiste locket o.i.d. brengt. Lekker omslachtig dus en inefficiënt.

De internisten leken mij allemaal wel heel aardig. De verpleging op zich ook wel, gewoon heel afstandelijk. Ik had 2 pakken stroopwafels voor ze meegenomen om een goede eerste indruk achter te laten. Ik denk dat dit wel is gelukt, ze waren direct helemaal gezellig tegen mij. Ze spreken mij de hele tijd aan met dokter Sylvia (aangezien ik mij vaak voor had gesteld als Sylvia, ik kwam er te laat achter dat dit niet echt gebruikelijk is hier, maar ik vind het wel goed zo).

De zaalarts is een Surinamer die alleen zijn geneeskundeopleiding in Nederland heeft gedaan. Hij is opzich heel aardig, maar wel heel makkelijk (dat zijn ze allemaal hier trouwens). Uiteindelijk heeft een andere co-assistent van zaal mij ingewerkt. In de middag direct de 2 nieuwe opnames gedaan. Dit gaat hier ook heel bijzonder. Het Diak heeft namelijk geen SEH, maar een soort van huisartsenpostje/ spoedlocket "de poort" waar patiënten vaak even worden gezien als ze bijvoorbeeld via de huisarts of de poli worden ingestuurd.

Nouja al met al heel bijzonder en even wennen.

smbrakenhoff

21 chapters

16 Apr 2020

Eerste dag co-schap in het Diakonessenhuis

April 30, 2018

|

Diakonessenhuis, Paramaribo

Zo vandaag was mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Jeetje dat was wennen zeg. Alles gaat hier natuurlijk op papier. Patiënten hebben een aparte statusmap (gewoon zo'n plastic mapje van de action) voor de artsen, een aparte voor de verpleging en dan ook nog een polikaart. Dus altijd maar hopen dat je alle info hebt. Je loopt visite met de hoofdzuster. Alles gaat heel afstandelijk, ze spreken elkaar aan met 'u' en dokter *** (achternaam). Vervolgens snel langs de patiënt (wat we overigens vaak voor de visite met de verpleging doen, omdat die vaak tot half 10 bezig zijn met hun mapjes bij te werken). Daarna is het heel lang wachten tot de internist van die patiënt voor supervisie. Je hebt hier niet echt een zaalsupervisor. De internisten waarbij de patiënt al ander behandeling was op de poli lopen na hun poli (ergens in de loop van de middag, meestal tussen 14 en 17u) langs om hun patiënten te bespreken. Aanvragen gaan via aparte briefjes, die je eerst aan de verpleegkundige geeft die hem vervolgens naar het juiste locket o.i.d. brengt. Lekker omslachtig dus en inefficiënt.

De internisten leken mij allemaal wel heel aardig. De verpleging op zich ook wel, gewoon heel afstandelijk. Ik had 2 pakken stroopwafels voor ze meegenomen om een goede eerste indruk achter te laten. Ik denk dat dit wel is gelukt, ze waren direct helemaal gezellig tegen mij. Ze spreken mij de hele tijd aan met dokter Sylvia (aangezien ik mij vaak voor had gesteld als Sylvia, ik kwam er te laat achter dat dit niet echt gebruikelijk is hier, maar ik vind het wel goed zo).

De zaalarts is een Surinamer die alleen zijn geneeskundeopleiding in Nederland heeft gedaan. Hij is opzich heel aardig, maar wel heel makkelijk (dat zijn ze allemaal hier trouwens). Uiteindelijk heeft een andere co-assistent van zaal mij ingewerkt. In de middag direct de 2 nieuwe opnames gedaan. Dit gaat hier ook heel bijzonder. Het Diak heeft namelijk geen SEH, maar een soort van huisartsenpostje/ spoedlocket "de poort" waar patiënten vaak even worden gezien als ze bijvoorbeeld via de huisarts of de poli worden ingestuurd.

Nouja al met al heel bijzonder en even wennen.

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2024 Travel Diaries. All rights reserved.