Galibi

Dit weekend ben ik, samen met Madelon en Roosmarijn naar Galibi geweest. Dit is een dorpje waar vlakbij schildpadden aan land komen om hun eieren te leggen.

Zaterdagochtend vertrokken we vanuit Paramaribo met het busje. Onderweg stopte we voor het (voor mij tweede) ontbijt: vleesbroodje (soort saucijzenbroodje). Het was een kort busritje naar Albina, een kustplaatsje vanwaar we verder gingen met de boot. Allereerst gingen we met de boot een oversteek maken naar Frans Guyana. De gids had ons al van tevoren aangegeven dat er daar wel een hele anders sfeer heerst en dat we het Europees zouden vinden. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen, maar hij had zeker gelijk! Bij de kust zag je al direct verschil: prachtig mooie grote zeilboten voor de kust (maar ook een oud schip die vervallen aan de kust ligt. Die ligt daar als sinds 1929. Niet iemand die dat ding even opruimt. Er groeien gewoon bomen in!), een Peugeot, nette stijgers en een rustige brede

straat met strak asfalt. Ohja en mensen rijden er weer rechts, toch wel gek om te merken dat je na 6 weken toch onbewust wel echt gewend bent geraakt aan het links rijden. Mensen praten er natuurlijk ook Frans, ook wel weer even schakelen. We gingen naar een klein marktje, waar mensen allemaal mooie producten verkochten (voornamelijk fruit en groente). Helaas hier dus ook Europese prijzen (letterlijk, want ze betalen hier met euro's). Heerlijk, om eens op een markt te lopen zonder continue nagefloten te worden en waar het niet zo druk is. Vervolgens gingen we naar een gevangenis/strafkamp. Bizar om te horen wat voor een verhaal daarachter zat. Frans Guyana was vroeger gewoon een plek voor Frankrijk waar ze haar gevangenen naartoe stuurden (soms zelfs permanent naar verbande). Daar moesten ze werken in een strafkamp. Het overlevingspercentage lag rond de 15%, de rest werd vermoord, overleed aan tropische ziekten of stierf tijdens een vluchtpoging naar het binnenland (jungle). In die gevangenis lagen

ze met super veel mensen in een klein kamertje. Mensen verwondde zichzelf, zodat ze naar de ziekenboeg mochten. Dit, omdat ze anders soms eerst voor 2 jaar in de isoleercel werden gegooid. 2 jaar!! Geen daglicht, geen buitenlucht, geen niets. Brrrr. En ze kregen een strakke metalen ketting om hun been, zodat die uiteindelijk zorgde voor wonden/afknelling waardoor uiteinde de voet afstierf en de gevangene verminkt was (dan kon hij namelijk minder makkelijk ontsnappen). Tja, gezellige mensen vroeger die Fransen... Gelukkig is Frankrijk nu druk bezig met het land te helpen en gaat er veel hulp en geld naartoe.

Oké, dan nu weer terug naar het gezellige verhaal. Na ons mini-uitstapje naar Frans-Guyana (je mag namelijk niet meer dan een paar honderd meter het land in, anders is je visum in Suriname niet meer geldig) gingen we verder met de boot naar Galibi. Helaas was de rivier een beetje ruig en de boot laag, waardoor we drijfnat aan kwamen in Galibi na ruim een uur varen. Gelukkig waren de tassen droog gebleven. Jaja, ik ben nu pro geworden in alles waterdicht houden.

Galibi is een klein dorpje aan de kust. Heel mooi en schattig. Mensen wonen daar allemaal in kleine huisjes. Je slaapt echt in hun dorp. De gids is daar zelf ook opgegroeid en vertelde vol passie over zijn dorp en over de schildpadden. We kwamen eind van de middag aan in Galibi en hadden dus nog even tijd om

het dorpje te verkennen. Mooie foto's gemaakt van het witte strand en de palmbomen. Jaja, Suriname heeft het allemaal. Daarna heerlijk kip met rijst en kousenband gegeten (Huh heb ik dat eerder gehoord die combi? Ja dat klopt. Begint het al te vervelen? Nou maak je eens een voorstelling van mij. Haha, nee hoor grapje het was heerlijk). Vervolgens vertelden onze gids ons na het einde van de maaltijd eindelijk hoe laat we nou daadwerkelijk op pad gingen naar de schildpadden (begin van de middag vertelden hij 1u in de nacht, toen we aankwamen in Galibi was het opeens 4u in de nacht en even later 20u in de avond). Het werd 21u. Perfect!

Daar gingen we dan, in het pikkedonker in de boot op weg naar het strand waar de schildpadden aan land komen om hun eieren te leggen. Spannend! Toen we aankwamen op het strand vielen we direct met onze neus in de boter. Daar lag een enorme leatherback schildpad, de grootste schildpad op aarde. Wat een enorm beest! Ze

was minstens een meter groot. Ja dat weet ik eigenlijk wel zeker, het schild was alleen al 1 meter lang, daarvoor zat nog een enorme kop en haar flippers waren net zo groot als mijn armen. Het was zo indrukwekkend! Ze was net klaar met haar eieren te leggen en ging rustig terug de zee in. Dit duurde nog best een tijdje, omdat die dieren natuurlijk niet heel soepel en snel voortbewegen in het mulle zand... Zodra ze weer terug de zee in was gezwommen gingen we terug naar het dorpje. Helaas geen goede foto's kunnen maken, omdat je alleen met rood licht mag schijnen. Wit licht verstoord de schildpad en dan stopt ze met eieren leggen en gaat ze weer weg. Dus maar vooral genoten van het moment. Verzadigd en wel zochten we snel ons bedje op (ja ze hadden hier bedden! Deze keer geen hangmatten. Stiekem miste ik toch wel een beetje een hangmat... Ik begin al een beetje in te burgeren hier).

De volgende ochtend werd ik wakker in de stromende regen. Tja, het blijft regentijd en we hadden al zoveel mazzel gehad met de dag ervoor. We maakte nog na het ontbijt een kleine dorpswandeling met de gids. Daar heb ik in een klein souvenirwinkeltje paar kleine handgemaakte schildpadjes gekocht van kraaltjes. Verder hadden ze een polikliniek (inclusief mini apotheek waar ik maar een paar flesjes in de voorraadkast zag staan...), kerkje, voetbalveld, school, zaal waar belangrijke feesten en events werden gehouden. Wel mooi om te horen dat ze nu druk bezig zijn met allemaal commissies om het

dorpje goed te besturen. Je stapt echt in het verleden hier in Suriname, dus toch wel apart om te horen dat ze hier dingen aan het opzetten zijn die voor ons Nederlanders heel normaal zijn. De gids vertelde ook vol passie over dat ze druk bezig zijn met de schildpadden te beschermen. Helaas komt het geld van grote organisaties/fondsen niet op de plek waar het moet komen, maar blijft het allemaal hangen bij de mensen in Paramaribo. Doodzonde, want wat zijn het prachtige indrukwekkende dieren. Hij vreest ook dat als er een nieuwe verkiezingen komen over 2 jaar, dat er dan misschien een regering aan de macht komt die helemaal zorgt dat de schildpadden nog sneller uitsterven. Want helaas worden de schildpadden bedreigd. Ik dacht eerst door natuurlijke bedreigingen, maar eigenlijk is de grootste bedreiging de mens. Nesten worden leeggeroofd door stropers die het verkopen. Het is namelijk een delicatesse om schildpadeieren te eten. Echt belachelijk. Wat zijn mensen toch verschrikkelijk. Nog geen 1% van de schildpadeieren redt het uiteindelijk om uit te komen en een schildpad te worden. Nou, voor de tweede keer een verdrietig verhaal in 1 blog. Hopelijk kunnen lokale projecten zorgen dat de schildpadden niet uitsterven, want dit is zoiets moois.

Na de wandeling spullen pakken en terug naar Paramaribo. We zagen enorm op tegen de boottocht, omdat het nu ook nog eens hard regenden. Dus nu 2 bedreigingen, opspattend water van de rivier en water uit de

lucht. Na inmiddels 2 boottochtjes waren we nu professionals geworden in droog blijven. Uitgerust met regenjas, plasticzakkenrok (plastic zak met een gat erin die ik als rok aan had op de boot zodat mijn broek niet nat zou worden), plastic zak op de bank en paraplu gingen we de boot in en we bleven zowaar droog! Jeetje wat een meevaller. Eenmaal weer aangekomen bij Albina was het droog geworden (en direct weer benauwd en warm). Spullen inladen, bakje bami kip mee om op te eten in de bus en let's go. Na een paar uur waren we weer terug in Paramaribo en was het weer het einde van een mooie trip.

Morgen weer aan de bak in het Diak. Dinsdag zijn we vrij! Yeah, lang leven de dag van het "145 jarige bestaan van de Hindoestaanse immigratie". Tja, je moet wat in zo'n enorm multi-cultureel land. Suriname telt namelijk zo'n 31 feestdagen.

Ohja, nog een paar leuke schildpad-feitjes, en dan specifiek de leatherback schildpad:
- Het is de grootste schildpaddensoort op aarde.
- Hij kan zo'n 200 jaar oud worden.
- Hij blijft zijn hele leven lang doorgroeien.
- Hij kan wel 1.65-1.80 meter groot worden, en weegt dan 600-800 kg. De grootste die ooit is gespot is er een van 2.00 meter lang (ongeveer 1000 kg)! Dit was door de WWF, in een dorpje naast Galibi. Hierna is er nooit meer zo'n grote gezien.
- Vanaf 22 jarige leeftijd worden ze geslachtsrijp. Ze leggen zo'n 80 eieren per keer en doen dit zo'n 5-7 keer per jaar.
- Hoe langzaam ze zijn op het land, zo snel zijn ze in het water. Ze kunnen enorme afstanden afleggen. In 7 dagen kan een schildpad zo'n 2100 km afleggen. Ze zijn niet gebonden aan tropische oceanen. Ze zwemmen zelfs rondjes over de aarde, naar de noordzee - Noordpool - Canada en weer terug naar Suriname. Zodra ze dan weer terug zijn rond Suriname en buurlanden (kan wel 3-5 jaar duren) leggen ze hun eieren.
- Ze hebben longen en moeten elke 10 minuten naar boven om adem te happen. Toch zwemmen ze soms wel tot 1000 meter diepte. Om de 3-5 jaar doen ze een winterslaap van 2-3 maanden lang. Ze slaan dan daarvoor veel zuurstof op in gaten in hun schild, zodat ze niet stikken.
- Ze stammen af uit de Dinosaurus tijdperk.