Ziekenhuisleven

Nu al bijna anderhalve week coschap in het Diakonessenhuis. Ik maak toch wel bijzondere dingen mee als "dokter Sylvia". Elke dag brengt weer andere uitdagingen en verrassingen met zich mee. Nu pas realiseer je je hoe veel je in Nederland kan, hoe makkelijk je daar dingen kunt regelen en hoe snel, soepel en efficiënt dingen daar gaan. Waar ik eerst liep te klagen dat ik niet dezelfde dag een scan krijg voor een patiënt, daar wacht ik nu gewoon bijna een week op een CT scan bij iemand die waarschijnlijk in Nederland al bij binnenkomst al door de scanner zou zijn getrokken... En iedereen haalt zijn schouders op dat het nu eenmaal zo gaat. Tja dokter, patiënt is niet verzekerd dus familie moet het maar regelen. Uiteindelijk regelen ze het wel voor je, maar het voelt alsof je steeds net achter de feiten aan loopt.

De zusters zijn op mijn afdeling gelukkig allemaal heel vriendelijk en best welwillend. Ze proberen je echt te helpen en op de tijden dat je dingen kunt vragen of doorgeven. Buiten de visite en overdrachtsmomenten in (want deze zijn heilig) krijg je de meeste dingen

geregeld als je het op een goede manier vraagt.

Veel dingen gaan heel anders dan in Nederland. Je wordt uitgelachen door de zuster als je voorstelt zelf maar een patiënt te prikken, omdat je een cito lab wilt en de prikdame zo lang op zich laat wachten. De hoofdzuster is hoofd van de zaal. Met haar moet je zaken doen. Zij loopt in de ochtend papieren visite met de artsen nadat ze alle controles van de patiënten heeft overgeschreven in de mapjes van de artsenmap van de patiënt. Labuitslagen doen er zo'n 4-5 uur over en worden uitgeprint in het lab en in een brievenbusje gelegd, de zaalzuster moet deze ophalen bij het lab (dus vaak komt het lab tegen 13u binnen). De zalen zien er keurig uit. Patiënten liggen in ruime zalen in nette bedden. Elke zaal heeft een grote deur die uitkomt in het grote balkon aan de voorkant van het ziekenhuis. Patiënten kunnen dus lekker buiten op het balkon zitten. Er zijn ook niet echt "ramen" in het ziekenhuis, het zijn meer dakpansgewijze glazen stroken glas die als luxaflex open en dicht kunnen (ze staan eigenlijk altijd open). Hierdoor waait het lekker op de afdeling. Dit zorgt voor de nodige verkoeling, maar hierdoor moet je wel altijd op moet passen als je op de gang iets in een mapje/blaadje schrijven dat niet alles weg waait. Elke middag krijgen patiënten hier een warme maaltijd en in de avond brood.

Wat wel frustrerend is, zoals ik net al aangaf, is dat niet elke patiënt verzekerd is. Dit zorgt ervoor dat patiënten dus zelf dan hun opname en

onderzoeken moeten betalen. Dit kost natuurlijk veel geld. Het zijn vaak de mensen uit het binnenland, die dat niet kunnen betalen. Helaas zijn dit ook de mensen die juist heel laat bij de dokter komen en veel onderzoeken/behandelingen nodig hebben en juist ook moeilijk weer snel naar huis kunnen. Dit komt omdat ze van ver moeten komen voor poli controles (of als het toch niet gaat thuis) en dit een hele onderneming is. Al met al is het dus extra nadenken en afwegen welke onderzoeken je wel en niet wilt hebben. Gelukkig kunnen patiënten zich nog terplekke verzekeren als ze opgenomen liggen, dat scheelt weer. :)

Communicatie hier vind ik toch wel lastiger dan wat ik vooraf had gedacht. Ik had verwacht dat ik door het Nederlands weinig taalbariere zou hebben, maar helaas. Ondanks dat je allebei Nederlands spreekt versta je elkaar toch vaak net niet door het accent. Verder praten toch ook heel veel mensen de Surinaamse binnenlandse taal (sranan), wat echt niet te verstaan is. Zusters kunnen meestal wel vertalen als je het aan ze vraagt (en ze niet te druk zijn). Wat ook vooral "gevaarlijk" is, is dat patiënten geneigd zijn "goed" of "ja" te antwoorden op je vragen ("hoe gaat het?", "heeft u al ontlasting gehad?" etc). Je kunt dus wel Nederlands met ze praten, en het lijkt ook alsof ze je begrijpen, maar vaak begrijpen ze je dus toch niet helemaal... Dit heeft er al voor gezorgd dat ik er op

vrijdag achter kwam dat een patiënt al sinds maandag geen ontlasting had gehad (ohja dat noemen ze hier "afgaan"), terwijl hij elke dag tegen mij zei dat hij ontlasting heeft gehad (en de zuster het of niet wist of zei dat het goed gaat met ontlasting), en dus langer moet blijven. Dus in vervolg toch duidelijker vragen. Qua omgang gaat het toch ook anders dan in Nederland. Er zit echt en kloof tussen artsen en verpleegkundigen. Ze spreken elkaar allemaal netjes aan met "u" en "dokter ***". Ook spreekt men vrij deligerend ("je moet dit"). Het is hier ook heel normaal om elkaar te onderbreken als je met iemand in gesprek bent (dit vindt ik nog het ergst). Ohja, en als je wilt weten waar iets ligt is het standaard antwoord "Daar!" en wordt er in de juiste richting gewezen, maar niet dat iemand even meeloopt of laat zien waar het precies ligt. Gelukkig zijn over het algemeen \de Surinamers echt ontzettend lieve, warme, gastvrije, gezellige mensen waar je echt wel mee kunt lachen en je veel gedaan kunt krijgen als je het maar op de juiste manier aanpakt.