Brownsberg en Stonisland (Brokopondomeer)

Dit weekend was het tijd voor ons laatste tripje: Brownsberg en Stonisland (bij het Brokopondomeer). Brownsberg is een berg vlak bij Paramaribo (ongeveer 3 uur rijden). Het gebied was vroeger van meneer Brown. Dit was een Amerikaan, een gouddelver die eigenaar was van een groot gebied dat rijk was aan goud. Het hele gebied om Brownsberg heen is ook omgeploegd voor het goud, waardoor alle dieren van dat gebied naar de Brownsberg zijn getrokken. Het is dus een dierrijk gebied.

De tocht naar boven duurde ongeveer een uur. De chauffeur stuurde ons behendig over het onverharde pad naar boven. Gelukkig was het pad nu goed begaanbaar. Vera was hier een paar jaar geleden ook en toen was het een grote modderpoel en bleven ze vaak vast zitten

in de modder. Vervolgens boven op de berg geluncht (bami kip) en genoten van het prachtige uitzicht. Je keek zo uit op het Brokopondomeer. Een groot stuwmeer dat ongeveer 60 jaar geleden is aangelegd voor energievoorziening van de bauxietbedrijven (om aluminium te maken). Hiervoor is een gebied ter grootte van de provincie Utrecht onder water gelegd. Veel dorpen zijn onder water laten lopen. Helaas is er een kleine rekenfout gemaakt (misschien iets met een nulletje teveel of te weinig), waardoor het stuwmeer veel te weinig energie oplevert en dus nutteloos is. Nou ja, nutteloos kan ik het zeker niet noemen. Het is echt een prachtig meer wat veel toerisme trekt. Door het hele meer steken nog oude bomen boven water. Veel bomen zijn al verrot, maar sommige boomsoorten staan nog steeds recht overeind. Ja, het hardhout van de Amazone is toch wel van goede kwaliteit.

Vervolgens gingen we een stuk over de Brownsberg lopen. Eerst een stuk naar beneden, naar de Irene vallen en de Leo vallen, om vervolgens weer naar boven te lopen. Onderweg kwamen we een hoop vogels tegen, een luiaard en veel satansapen. We hadden een hele leuke gids, Sensi, die veel vertelde over de natuur en de dieren. Hij doet zelf vaak expedities om stukken van Suriname te ontdekken waar nog nooit iemand is geweest. 5-10% van Suriname wordt

namelijk maar bewoond. Heel interessant om naar zijn verhalen te luisteren. Brownsberg is voor hem een soort vrije tijd dat hij er even bij doet. Poeh, ik vond het toch wel een pittige tocht. Beneden aangekomen bij de mooie Irene val konden we een beetje uitrusten en genieten van het uitzicht. Na een paar mooie foto's begon de klim weer naar boven. Halverwege nog een stuk naar beneden voor de Leo vallen te bewonderen. Na weer boven te zijn aangekomen reden we weer met de bus naar beneden, op weg naar onze slaapplaats op Stonisland. Dit is een klein schiereiland in het Brokopondomeer. Helaas kwamen we in het donker aan en konden we niet genieten van het mooie uitzicht. Maar des te mooier is de verrassing morgenochtend als we wakker worden en uit ons raampje kijken! Na een lekkere maaltijd zochten we vroeg ons bedje op. Na zo'n dag waren we daar wel aan toe.

De volgende ochtend was het inderdaad prachtig wakker worden. Wauw, wat een sprookjesachtig meer. Vera en ik liepen vroeg een stukje langs het meer. Het was toen nog helemaal mistig. Echt een beetje spooky. Vervolgens zagen we het in de loop van een uurtje helemaal veranderen toen het weer opklaarde. Prachtig om te zien. Daarna heerlijk ontbeten. De kok had zich weer uitgesloofd, pannenkoeken, grote bak met vers fruit, gekookte eitjes, koffie, brood. Heerlijk. Na een goed gevuld maagje gingen we een klein stukje over het meer varen naar een eilandje verderop. Hier woonde een gezin. Leuk om die mensen in hun traditionele kledij te zien. Op het eiland zat een luiaard en een hoop brulapen. De brulapen moesten wel even duidelijk maken dat het hun eiland is. Dit deden ze door vanuit de boom naar beneden te poepen. Hilarisch. Gelukkig bleef iedereen ongeschonden. Heel veel mooie foto's gemaakt. Er liep zelfs een baby aapje bij! Daarna weer terug, om nog even een paar uur vrije tijd te hebben. We hebben heerlijk in het water geluierd. Helaas waren we zo slim om ons niet in te smeren (onder het mom: we smeren ons wel in na het zwemmen want anders spoel je het er direct weer af, maar vervolgens de hele tijd in het water te blijven). Tja, ik heb wel eens slimmere acties in mijn leven gekend. Dus we kwamen met een knalrood hoofd aan bij de lunch... Ach ja, kan gebeuren. Na de lunch hebben we vrienden gemaakt met een papegaai. Hij was heel tam en ging zo op je vinger en schouder zitten. Ja, dan maak je mij wel gelukkig. Wat een grappig leuk beestje. Na een

paar prachtige shots heb ik hem weer met pijn in mijn hart achtergelaten in zijn boompje. Hij begon weer naar ons te schreeuwen toen we wegliepen. Ik denk dat hij mee wilde naar Nederland. Maarja, of dat nou zo handig idee is met Harvey en Toby, dat betwijfel ik. Dus heb ik hem maar achter gelaten. Trouwens, ze zien je aankomen op het vliegveld. Met een luiaard en een papegaai (want Junior wilde ik ook al mee nemen). Ik ben trots op mijzelf dat ik mij in heb weten te houden.

Vervolgens stond de terugreis alweer op het programma en reden we weer terug naar Paramaribo. Het was een rustige stille terugrit. Iedereen was zo moe en voldaan van de trip.