Dag 18... whale watching

Geschreven door Dea

Deze morgen werden we niet wakker gemaakt door de harde muziek van de aerobicsgroep op het plein, maar door de wekker. Om 8.45 uur werden we verwacht bij de Marina voor de walvissentour.

Ons koffietentje A Page in the Sun bleek ook een ideaal ontbijttentje. Ze waren om 7 uur al open. Om half 8 zaten we aan een bord vers fruit, koffie, jus d'orange, een bagel en een stuk pan del día. Op dat moment begon ook de aerobicsgroep en hun muziek overstemde bijna de muziek in ons tentje.

Om 8 uur namen we een taxi naar de Marina, waar we 25 minuten later aankwamen. Ruim om tijd, dus we namen nog een koffie en een jus d'orange.
We zagen Thalía Martínez, de biologe van Superior Tours, arriveren en sloten ons bij haar aan. Er waren nog 5 anderen die mee gingen en natuurlijk waren er de kapitein en de bootsman van het bootje.

Na vertrek uit de haven begon Thalía ons een en ander te vertellen over bultrugwalvissen. Dat ze naar onder andere Mexico komen om te paren en hun baby's te krijgen. Dat ze dan vier maanden niet eten. Eten doen ze in de zomermaanden in het hoge noorden van de Grote Oceaan. Thalía werkt mee aan onderzoek naar bultrugwalvissen. Het gaat daarbij met name om identificatie. Vroeger werden ze gechipt, maar dat gebeurt niet meer, omdat dat voor ontstekingen zorgt. Tegenwoordig worden de bultruggen geteld door herkenning van hun staart. Iedere staart is anders, zoals een vingerafdruk. Door enorm veel foto's te maken en deze te vergelijken met foto's in een database, wordt uitgezocht welke bultrug zich waar bevind en waar hij / zij vandaan is gekomen.
Door mensen mee te nemen op haar tochten om walvissen te spotten, kan Thalía haar onderzoek bekostigen. Onderweg komen we ook andere bootjes en boten tegen die walvissen gaan spotten. Aan een groen vlaggetje is te zien of er een vergunning voor het spotten is afgegeven. Er blijken helaas genoeg aanbieders zonder vergunning te zijn. Er vaart onder andere een grote catamaran rond met enorm veel mensen, muziek en alcohol aan boord. Met een hydrofoon liet Thalía ons horen hoeveel lawaai er onder water te horen is van de rondvarende schepen. De bultruggen hebben daar last van, het

verstoort hun communicatie, hun rustmomenten en het voeden van de baby's. Tussen de geluiden van de bootjes door horen we ook een bultrug zingen. Thalía verteld dat het lied elk jaar anders klinkt. Het wordt 'gezongen' door de mannetjes in het paarseizoen. De mannetjes zingen dus allemaal hetzelfde 'lied' op hun eigen manier en dat lied veranderd jaarlijks een beetje. Het is onbekend waarom de mannetjes zingen, mogelijk om vrouwtjes te lokken of om andere mannetjes te laten weten dat ze in de buurt zijn. Ook is onbekend hoe het lied jaarlijks wordt veranderd.
Met de hydrofoon laat Thalía ook een geluidsopname horen van vorige week, waarop twee zingende bultruggen te horen zijn, zonder geluiden van scheepsmotoren.
Thalía vertelt ook dat de mannetjes veel littekens hebben, herkenbaar aan de witte strepen en vlekken op hun zwarte huid. Die littekens ontstaan tijdens het paarseizoen, als ze met elkaar vechten om de vrouwtjes. Overigens schijnt het de vrouwtjes niks uit te maken, die paren gewoon met zoveel mogelijk mannetjes en degene die het verste 'schiet' is de winnaar en wordt de vader van de baby. Niet dat hij zich daar verder nog iets van aantrekt...

Onderweg kwamen we ook nog groepen dolfijnen tegen. Voordat we bij de walvissen komen, zagen we een klein groepje, waar we even naar bleven kijken. Later stopte de kapitein het bootje opeens, omdat hij zag dat er iets vreemds met een dolfijn aan de hand was. De dolfijn bleek vast te zitten in een vislijn. Thalía vertelde dat deze manier van vissen illegaal is in het paarseizoen van de bultruggen. Het gaat om een lange lijn met om de paar meter een kort lijntje met een haak eraan. Thalía, de kapitein en de bootsman haalden samen de lijn van de dolfijn af. Het leek nog niet helemaal in orde en Thalía stond op het punt het water in te gaan om de dolfijn verder te onderzoeken. Maar toen was hij opeens weg. Het feit dat hij weer in beweging was, is een goed teken, volgens Thalía. Meer dan wat 'we' nu gedaan hadden, konden we niet doen.

Op de terugweg van de walvissen kwamen we ook nog een grotere groep dolfijnen tegen. Dit waren de dolfijnen waarmee Thalía af en toe gaat zwemmen. Ze kenden haar en dat was duidelijk, want ze kwamen naar de boot toe toen ze floot. Blijkbaar wilden ze graag dat Thalía kwam zwemmen, maar daar was geen tijd meer voor.

Aan boord kregen we een lunch, die bestond uit een broodje met kaas, kalkoen, ei en wat groenten, een klein banaantje die smaakte naar de bekende gele bananensnoepjes (dat is dus echt een natuurlijke smaak!), water en koekjes.

Om een uur of 1 waren we weer in de haven. Thalía vertelde nog dat daar elke middag een krokodil rondzwemt, die ook een keer een hond heeft opgegeten die in het water aan het spelen was.

Nadat we afscheid hadden genomen, met de afspraak dat Thalía over een paar weken nog wat foto's en een filmpje zou mailen, duiken Ron en ik een restaurant in om wat te drinken, maar vooral om even naar het toilet te gaan. Na het drankje, nemen we de taxi terug naar het hotel.

De middag besteedden we aan het doen van een dutje, het bekijken van de foto's en nog een rondje over de

strandboulevard (de Malecon). Het is tenslotte onze laatste dag hier.
's Avonds gaan we uit eten in een straatje dat we tot nog toe niet ontdekt hadden en waar volop restaurants zitten die gerund worden door Amerikanen. We aten heerlijke fajitas met Angus beef bij The Fajita Republic.
Omdat het onze laatste avond in Puerto Vallarta was, sleurde Ron me na het eten mee naar het strand om nog een biertje te drinken. Het was tenslotte nog geen 11 uur! Na een paar biertjes en goede gesprekken, gingen we moe maar voldaan naar ons hotel terug.