Bonaire & Curacao: Een stukje Nederland in de Caribbean

Eén ding is zeker: reizen is heerlijk – het is een genot om in zo’n korte tijd zoveel indrukwekkende natuur, bijzonder cultuur en interessante mensen te zien en te ontmoeten. Maar reizen is ook continu in beweging zijn, je reisplan voorbereiden, je weg vinden in onbekende gebieden, een nieuwe baan onder de knie

krijgen, en dat alles in een nieuwe taal en warme omgeving – dat kost energie. En dan is het lekker om even twee weken te ontspannen – in een fijne, relatief bekende omgeving in de Caribbean, met bekende mensen die jouw taal spreken: het is tijd voor 2 weken Bonaire en Curacao.

Waarom deze landen? Bij het maken van de wishlist voor mijn reisbestemmingen had ik bedacht dat het leuk zou zijn om bekenden op te zoeken die woonden in de landen waar ik in de buurt zou zijn. Na mijn bezoek aan Aruba in 2009 en 2010 vond ik dat je naast A ook B én C moest zeggen en aangezien op Bonaire ook mijn fijne oud-collega Casper woont was de keuze snel gemaakt om naar Bonaire en Curacao te gaan. Deze twee weken zou ik samen doorbrengen met Michael en na contact op social media bleken ook oud-collega Walter en zijn vriendin Lisette en en oud-collega Ellis op Bonaire te zijn, waardoor het bezoek aan dit eiland één grote gezellige reunie werd. En niet alleen met leuke mensen, maar ook met de kruid- en

pepernoten (mjammie!) die Michael had meegenomen, en met stroopwafels, knakworstjes en Hollands volkorenbrood, dat daar gewoon in de supermarkt wordt verkocht.

Op Bonaire komen, en er later weer vanaf, was overigens nog wel een uitdaging: de lokale airline InselAir* houdt er een wonderlijk en onbetrouwbaar reisschema op na. Ik zou op de heenreis een overstap hebben in Valencia, Venezuela. Maar helaas, InselAir cancelde de aansluitende vlucht naar Bonaire. Tot de volgende vlucht zou vertrekken (wanneer was niet bekend) kreeg ik een gratis luxe overnachting in een 5-sterrenhotel in Valencia. Tezamen met nog 5 andere Venezolaanse dames, die een baan hadden in de 'entertainment' op Bonaire, wachtte ik tot er nieuws kwam. Het was natuurlijk fijn om na alle wat simpelere B&Bs en hostels

nu een dure hotelkamer te hebben. Tegelijk kon ik niet echt ontspannen omdat we stand by moesten zijn, voor het geval de vlucht alsnog zou vertrekken. En ondertussen wachtte Michael met smart op mij in Bonaire.

Maar ruim 36 uur later kon ik uiteindelijk toch vertrekken, en werd ik met Michael herenigd. Op Bonaire had ik via AirBnB een superrelaxte studio voor ons gevonden, onderdeel van een luxe privévilla dat gehuurd werd door een Nederlands stel. Zij beheerden ook de 2 naastgelegen studio’s, direct aan zee, maar ook met een ruim privé-zwembad voor de deur. Een beetje decadent voor mijn doen, maar het was redelijk betaalbaar, dus waarom niet. Later kwamen we erachter wie de eigenaar van de villa was: namelijk John den Besten, de horecafraudeur die in 2013 ABN-AMRO had opgelicht** en nu voor 4 jaar achter de

tralies zat. Toch een apart idee dat je een week lang in een huis verblijft, waarvan de eigenaar in minder luxe omstandigheden zijn tijd uitzit.

We genoten van het heerlijke weer (een constante temperatuur van 29 graden), wandelden langs de zee, en dronken gezellig drankjes met de oud-collega’s. Casper nam ons op zijn boot mee naar het eilandje Klein-Bonaire waar we geweldig mooi konden snorkelen. Qua koraalriffen heeft Bonaire sowieso één van de mooste locaties ter wereld om te snorkelen en duiken. Ik heb er uiteindelijk zelfs zwemmende zeeschildpadden gezien van 60cm lang, iets wat op mijn eerdere snorkeltochten in Azië en Amerika nog niet gelukt was.

Om het eiland verder te verkennen huurden we scooters en onderweg zagen we het helderblauwe Lac Cai, de zilverpaarse zoutwinningsvelden, de slavenhuisjes op de zuidelijke punt van Bonaire, het prachtige Gotomeer met de roze flamingo’s en de mooie vergezichten over de diepblauwe zee vanaf de westkant

van het eiland.

Een week later vlogen we (met InselAir en met vertraging) naar Curacao, waar we een week zouden verblijven in het huis van Harry, een Curacao’er in hart en en nieren die een groot huis aan zee bezat in de hoofdstad Willemstad. Ook hier genoten we van de rust en het feit dat we zo vanuit de achtertuin de zee in konden lopen. We bewonderden Willemstad waarvan het centrum (terecht) is uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed, de prachtige en kleurrijke koopmanshuizen gaven de pracht en praal weer die de stad gehad moet hebben als Caraïbisch handelscentrum in de tijd van de West-Indische Compagnie.

We huurden een auto om de rest van het 444km2 grote eiland te verkennen, we zagen onder andere de indrukwekkende rotsformaties van Shete Boka aan de noordwest-kust, de prachtige helderblauwe baaien aan de zuidwestkust en de Jan Kok Baai bij Sint Willibrordus, waar de roze flamingo’s mooi afstaken tegen het blauwe water en de groene bergen eromheen.

Aan het eind van de week zou orkaan Matthew langskomen –

vrij uitzonderlijk want normaal bleven de benedenwindse eilanden gespaard tijdens het orkaanseizoen. Het vliegveld werd gesloten, scholen gingen dicht en iedereen werd via de radio gewaarschuwd om voldoende proviand in te slaan en de storm thuis af te wachten. Voor de kust lagen veel schepen voor anker om te profiteren van de luwte van het eiland, en zelfs de parlemenetsverkiezingen die de dag erna zouden plaatsvinden, werden gecanceld. Best spannend allemaal – zeker omdat het huis van Harry zo dicht aan zee lag, tussen onze slaapkamer en de branding lag nog geen 15 meter. ’s Nachts bleven we op om de storm te verwelkomen – de wind was inmiddels flink aangewakkerd en de zee was van een kalm blauw veranderd in woest donkergrijs. Maar gelukkig bleef het hierbij en werd het eiland verder gespaard van grote schade.

Ook de dagen erna bleef het bewolkt weer met een harde windhet vliegverkeer werd gelukkig weer hervat zodat we het eiland konden verlaten. Michael vloog weer terug naar Nederland en ik zou via Caracas, Venezuela doorvliegen naar Colombia. InselAir vertrok uiteraard weer met flinke vertraging, maar dat maakte me dit keer niet zoveel uit. Ik zou 's avonds laat aankomen op de luchthaven van Caracas, en pas in de loop van de volgende ochtend doorvliegen, genoeg marge dus voor een vertraagde vlucht.

Nu is Caracas al tijden één van de onveiligste steden van de wereld, niet echt de plek waar je de nacht wil doorbrengen. Dus ik schrok even toen ik na aankomst in Caracas begreep dat in de nacht de luchthaven werd afgesloten, en ik niet binnen kon wachten. Ik bekeek mijn opties: het was inmiddels één uur 's nachts, niet echt het moment om onaangekondigd bij een hotel in de buurt van de luchthaven aan te kloppen. De luchthaven lag een half uur rijden van Caracas. vandaan Ik had geen internet en er was geen wifi op de luchthaven, dus online iets zoeken in de buurt was sowieso lastig. En mijn lot overlaten aan een taxichauffeur die me naar een onbekend hotel zou brengen leek me ook geen beste optie. Dus ik besloot het voorbeeld van een paar andere backpackers te volgen: een bankje zoeken onder de overkapping voor de ingang van de luchthaven. Daar koppelde ik mijn backpack en handbagage met mijn stalen kabel en slotje aan het bankje en zocht een comfortabele houding om een beetje te kunnen wegdoezelen. Met de andere backpackers regelden we dat er per toerbeurt altijd iemand probeerde wakker te blijven om de boel in de gaten te houden. Zo rustte ik een beetje uit om een paar uur later, toen de luchthaven weer openging, enigszins slaperig weer te gaan inchecken voor mijn doorvlucht naar Bogotá, Colombia.

Daar had ik al mijn niet-slaperige hersencellen hard nodig. Ik had namelijk een trucje uitgehaald om naar Colombia te kunnen vliegen. Veel landen hanteren de regel dat je altijd een bewijs van je uitgaande reis moet hebben, als je het land wilt binnenkomen. Dit om illegale inwoners tegen te gaan, die als toerist binnenkomen, maar nooit meer vertrekken. Als backpacker heb je echter geen vaste planning en weet je meestal niet wanneer je het land gaat verlaten, en ook niet met welk vervoermiddel. Een uitgaand ticket heb je als backpacker dus vaak niet.
De luchtvaartmaatschappij heeft namens de overheid de plicht om bij het inchecken te controleren of een reiziger voornemens is het land te verlaten. Normaal gesproken boek je als toerist een retourvlucht, en dan ziet de luchtvaartmaatschappij dat je ook weer van plan bent te vertrekken. Maar ik had slechts een enkele vlucht, dus mij werd de vraag gesteld of ik bewijs had hoe ik Colombia weer ging verlaten. Dit kan met een vliegticket van een andere maatschappij of een busticket.
Ook toen ik de grensovergangen in Midden-Amerika passeerde, speelde deze verplichting al. Ik was daardoor redelijk handig geworden in mijn trucje: het vervalsen van online tickets. Digitale bus- en vliegtickets zijn immers in het programma Word prima aan te passen. Je zoekt een logische uitgaande vlucht of busrit, en past de gegevens van een eerder ticket aan met deze informatie. Juiste naam, passportnummer, en datum erop, logo van de vliegmaatschappij erbij, overzetten in PDF-formaat, en voilà, ik had een nieuw ticket. Uiteraard niet om mee te gaan vliegen of in een bus te stappen, maar alleen als bewijs bij mijn heenvlucht dat ik het land weer zou verlaten. Dit werkte tot nu toe perfect en ik voelde me een zeer geslaagde meestervervalser. Geen enkele partij tot dan toe controleerde of ik daadwerkelijk die vlucht of busrit geboekt had. Totdat ik met maatschappij Avianca naar Bogotá vloog. Op basis van mijn 'fake ticket' gingen zij in het boekingssysteem controleren of ik wel echt op die uitgaande vlucht geboekt was. En toen konden ze me natuurlijk niet vinden. Nog een keer zoeken in het systeem. Ik bleef maar volhouden dat ik die vlucht echt geboekt had. Manager erbij, die kon mij ook niet vinden op de vlucht. Het zweet brak mij uit en mijn slaperige hersencellen protesteerden bij het zoeken naar argumenten om hen te overtuigen. Tot de manager voor een andere dringender kwestie werd weggeroepen, en de dame aan de balie het maar liet gaan. Ik mocht inchecken op de heenvlucht en verliet met een rood hoofd en klotsende oksels de incheckbalie, om even later in het vliegtuig van Avianca met een zucht van verlichting Caracas achter mij te laten. Bogotá, here I come!

* InselAir raakte in 2017 in financiële problemen en is in 2019 failliet verklaard
** http://www.destentor.nl/regio/epe/uitgekookte-broers-uit-epe-na-jaren-eindelijk-voor-de-rechter-1.5634577
** http://www.quotenet.nl/Nieuws/Horecafraudeur-John-den-Besten-getraumatiseerd-door-Antilliaans-witwasonderzoek-179260