Bye Bye Galápagos.....

De laatste dagen in San Cristóbal zijn werkelijk omgevlogen – er was genoeg te doen op het werk, ik wilde nog even maximaal genieten van het mooie eiland en tegelijkertijd was ik al weer bezig om voor te bereiden op mijn volgende bestemming en op mijn terugkeer naar Nederland.

Ik zal mijn lieve gastgezin en San Cristóbal gaan missen: het dorpje is klein en overzichtelijk, de bewoners gaan je snel herkennen (zeker als je regelmatig ’s morgens vroeg met een bezweet hoofd voorbij komt rennen) en je hebt daardoor makkelijk overal een praatje. De keerzijde is wel dat het ook lastig is om mensen te ontlopen, in tegenstelling tot de unieke dier- en plantensoorten op Galápagos hebben de lokale mannen gewoon hetzelfde macho karakter als de andere Zuid-Amerikanen.

- ’s Morgens wakker worden met het geluid van de

blaffende zeeleeuwen, of bijna over ze struikelen op weg naar het centrum van het dorp; de bijzondere vogeltjes (gele en zwarte vinken van Darwin) die regelmatig in huis rondvliegen en de hagedissen die zich verschanst hebben in de bank in de woonkamer. Als de zon door de ramen scheen, zaten ze in een rijtje op de rugleuning zich te koesteren aan de warmte. Zelfs huishond Pocho maakte zich niet meer druk om deze 15 centimeter lange reptielen in zijn territorium.

- De luxe van 3 maaltijden per dag zonder boodschappen of de afwas te hoeven doen. ’s Morgens verse broodjes van de bakker en yoghurt met quinoa pops, ’s middags een warme maaltijd, volledig vers bereid met zelfgemaakte soep, rijst, verse groenten en vlees of vis, en ’s avonds brood of restjes van de lunch. Met de tijden waarop gegeten werd, had ik wel wat moeite. Het ontbijt is meestal rond half acht ’s morgens, en de lunch pas weer om twee uur ’s middags. Het avondeten is vaak ergens tussen 19 en 21 uur. Gelukkig was er een bakker vlakbij met heerlijke croissantjes en chocoladebroodjes zodat ik mijn trek

tussendoor een beetje kon stillen. Er zijn 2 huishoudsters in dienst bij mijn gastgezin, de familie Romero, Juliana is er alleen voor de ochtenden, zij maakt schoon en bereid de lunch voor; Rebecca woont bij de familie in, en is verantwoordelijk voor de organisatie van het huishouden en de opvang van de kinderen als de ouders niet thuis zijn.

- De Engelse les voor de kinderen – het was iedere dag weer een leuke uitdaging voor mezelf om een thema te vinden en materialen voor te bereiden. De kinderen, Frank van 9, Aimée van 8 en Annette van 6 zijn superlief, ik heb ze de afgelopen drie weken geen enkele keer ruzie horen maken of zien huilen. Natuurlijk hebben ze wel een eigen willetje en niet altijd zin om na schooltijd nóg een uur stil te moeten zitten. Dus meestal bestond mijn les uit 40 minuten theorie en opdrachten in

spelvorm (bijvoorbeeld met een woordzoeker in het Engels, bingo om de getallen goed te leren) en de laatste 20 minuten een spel in het Engels, van ‘Wie is het?’ tot ‘Simon Says’. Mijn manager liet me helemaal vrij in keuze van onderwerpen en materiaal, aan de ene kant wel fijn, aan de andere kant had ik een paar lessen nodig om te bepalen wat het niveau was en welke manier van les geven het beste aansloeg.

In de eerste week dat ik bij het gezin kwam wonen werd de kerstboom al opgetuigd en werd het huis voorzien van een overdaad aan kerstversiering. Heel sfeervol, maar het blijft toch wel een raar gezicht om een kerstkrans buiten in de felle zon aan de voordeur te zien hangen en zelf in je korte broek rond te lopen terwijl je ‘Jingle Bells’ hoort. Qua weer vind ik de Galápagos overigens wel de beste locatie van mijn reis door Midden- en Zuid-Amerika. De temperatuur schommelt zo tussen de 18 en 24 graden, warm wordt het vooral onder invloed van de zon, die ongenadig fel kan schijnen hier zo vlak op de evenaar. De Galapagos eilanden liggen 1000km uit de

kust, dus een frisse zeewind is er altijd, in de schaduw is het lekker koel en ook ’s nachts koelt het voldoende af om comfortabel te kunnen slapen. Ik kan me één keer herinneren dat het een half uur lang een beetje miezerregende, maar verder is het steeds droog gebleven en de meeste dagen was het prachtig helder wat iedere avond een indrukwekkende zonsondergang opleverde.

Behalve heel rustig is San Cristóbal ook heel veilig. Niemand zet hier zijn fiets op slot, en ook je auto kun je gerust achterlaten met je sleutels nog in het contact. In mijn gastgezin was het geen gewoonte om het huis af te sluiten, ook niet overdag als er niemand thuis was. Na maandenlang extra goed op mijn bagage letten op reis, was het best even wennen om mijn waardevolle spullen in een huis achter te laten dat niet

werd afgesloten. De politie had dus ook niet veel te doen op het eiland, alhoewel ik een keer een vechtpartij (van locals) heb meegemaakt in de enige dance club in het dorp. En de laatste week bleek een Zwitserse toerist spoorloos verdwenen te zijn, heel bizar. Na zijn cruise was hij in in het dorpje aan land gegaan en had zijn bagage ingecheckt op de luchthaven. Dit moet 2 uur van tevoren, en aangezien het maar 5 minuten lopen is van het vliegveld naar het dorp, was hij weer terug gelopen, en vervolgens niet meer op komen dagen voor zijn vlucht. Heel veel kanten kun je niet op in dit dorp, en nu hij, inmiddels een week later nog steeds vermist is, ben ik steeds bang dat wanneer ik langs zee loop, hij letterlijk ergens boven water komt.

Toch heb ik ook heel erg veel zin om weer door te gaan. Ik heb het leuk gehad op de Galápagos, heb veel mooie dingen gezien en geleerd van de prachtige natuur en door mijn werk voor de familie Romero. Ik heb voor mijn gevoel het maximale eruit gehaald, en nu is het weer tijd voor een nieuwe uitdaging, een nieuwe skyline. Van een klein, rustig dorpje vlieg ik vrijdag met een tussenstop in Panama door naar het bruisende San Francisco. Over deze stad en de ontmoeting met mijn nichtje Irene lees je meer in mijn volgende blog.