Pura Vida!

Na 2 weken toeristen te hebben ontvangen in de ecolodge in Monteverde, Costa Rica was het tijd om zelf eens de toerist te gaan uithangen. Voor Costa Rica is het toerisme de belangrijkste bron van inkomsten, ten opzichte van 4,8 miljoen inwoners ontvangt Costa Rica de helft aan toeristen; 2,3 miljoen per jaar. De infrastructuur voor toeristen is daardoor goed ontwikkeld, en zonder problemen plande ik de afgelopen week een strak programma in Manuel Antonio, San José en Tortuguero.

Maandagochtend vroeg vertrok ik met een bus vanuit de bergen van Monteverde in zuidelijke richting. In de bergen zijn de wegen niet geasfalteerd, dus dat was een ‘bumpy ride’. Vanaf de Panamerican highway werd het echter een ontspannen rit, zeker omdat de 2 tussenstops die we maakten al een voorproefje waren van de bijzondere fauna in Costa Rica: bij de eerste stop troffen we mooie vlinders aan en brulapen in de bomen, en de tweede stop was bij een brug over de rivier waarin zo’n 20 flinke krokodillen lagen. Mijn eindbestemming was het dorpje Manuel Antonio, waar ik de volgende dag het National Park bezocht. In de ochtend volgde ik de verschillende routes die leidden langs bijzondere uitzichtspunten, flora en fauna: doordat het bosrijke natuurgebied direct aan de pacifische kust ligt is er een bijzondere mix aan natuur: van

tropisch bos tot mangrove en strand. Het duurde dan ook niet lang voordat ik de eerste dieren gespot had: verschillende luiaards (drievingerig), waarvan er één net heel traag naar beneden kwam uit de boom – dit doen ze maar eens in de week – dus ik had mazzel. En natuurlijk veel apen, zowel de luidruchtige brulapen als witschouderkapucijnaapjes en eekhoorn aapjes. Verder nog leguanen, hagedissen, wasberen, krabben en agoutis (een middelgroot knaagdier). In de middag was het tijd voor het strand, met de kenmerkende flinke golfslag van de pacifische kust. Rustig een boek lezen was er echter niet bij met de apen en wasberen om me heen!

Een dag later nam ik de bus naar San José, de centraal gelegen hoofdstad van Costa Rica, met zo’n 310.000 inwoners qua omvang nog niet eens de helft van Rotterdam. De stad heeft

niet het koloniale karakter zoals andere steden in Centraal Amerika hebben, echter ik vond het een prima locatie; ik was namelijk wel toe aan een beetje cultuur tussen al het ‘natuurgeweld’. Donderdagochtend besteedde ik in het Nationaal Museum van Costa Rica, waar verschillende exposities waren, onder andere over de Precolumbiaanse historie.

Het is grappig om te realiseren dat, na de ontdekking door Columbus, de Spanjaarden Costa Rica helemaal niet zo’n interessant land vonden, met die ondoordringbare jungle en gebrek aan bodemschatten. Vandaar dat het gezag over de ‘provincie’ Costa Rica destijds vanuit Guatemala werd gevoerd, waar je nog wel de prachtige koloniale stijl terug kan vinden. Bijna vijf eeuwen later is Costa Rica door haar prachtige natuur juist het meest welvarende land van Midden-Amerika, met gratis onderwijs, veel werkgelegenheid en betere gezondheidszorg dan in de Verenigde Staten.

In de middag wandelde ik door de stad en bezocht verschillende mooie kerken, de Mercado Central (markthallen) en de winkelstraten. Ik had graag wat kleding gekocht om wat meer variatie in mijn ‘kledingkast’ te hebben, maar de beperkte ruimte in mijn backpack stond helaas geen aanvulling toe.

Op vrijdag stond een nieuwe trip op het programma, namelijk Tortuguero: een National Park op een langgerekt schiereiland aan de Caraibische zijde van Costa Rica. De lange rit ernaar toe was al superinteressant want met de bus doorkruisten we het mooie Braulio Carrillo National Park en we maakten een korte stop bij een bananenplantage van Chiquita. De laatste anderhalf uur van de reis legden we per boot af, Tortuguero is niet over land bereikbaar. De boottocht deed me erg denken aan de trip door de Orinoco-delta in Venezuela, die ik 2009 met

Gerard maakte.

Het bijzondere van Tortuguero was het Caraïbische strand waar ’s nachts de 2 grootste soorten schildpadden ter wereld hun eieren leggen. Samen met een gids bezocht ik ’s nachts het strand, waar het gelukkig volle maan was, want zaklampen waren uit den boze om de schildpadden niet te storen. We zagen drie Groene Zeeschildpadden van ruim een meter lang in verschillende stadia: net aangekomen vanuit de zee en op zoek naar de beste plek om een kuil te graven; een andere schildpadmoeder had haar kuil al gegraven en was volledig in trance bezig met het leggen van de eieren (zachte eieren ter grootte van een pingpongbal) en een derde was het nest aan het afdekken met zand en aan het camoufleren alvorens weer in de zee te verdwijnen. Magisch, maar ook bijzonder om te bedenken dat de moeder haar nageslacht niet terug zal zien na de geboorte.

Na dit nachtelijke avontuur ging de wekker alweer vroeg in mijn ‘jungle cabin’ – alhoewel ik zonder die wekker ook wel wakker was geworden door het geluid van de brulapen in de bomen voor mijn cabin. Om kwart voor zes zaten we weer in de boot voor een ochtendexcursie door de ‘canals’, de kleine zijriviertjes in de jungle van Tortuguero. Het vroege opstaan was de moeite waard, we zagen veel bijzondere vogels, brulapen, witschouderkapucijnapen, een kaaiman en een luiaard, dit keer een tweevingerig exemplaar met een schattig varkensneusje. Na het ontbijt was het tijd voor een wandeling: we zagen dit keer veel grote spinnen, een specht met een rode kop, groene ara’s en toekans, terwijl de gids veel vertelde over de flora in het park.

Vanwege het volle programma was het een pittig weekje, maar absoluut de moeite waard: Manuel Antonio en Tortuguero National Park zijn must see’s wanneer je naar Costa Rica gaat! Inmiddels ben ik weer terug in het centrum van San José en beraad ik mij op de plannen voor de komende weken, waarover in mijn volgende blog meer. Pura vida!