Moving to Bandung

Treinreis

Suzanne, ik ............
Nee, het waren geen vlinders in mijn buik maar schreeuwende darmen van het pittige eten. Gelukkig ging het goed, ondanks dat ik pas om 02:30 sliep.

Gisteren was de treinreis naar Bandung. De avond hiervoor had Fitria een taxi geregeld die er om 08:45 zou zijn om mij naar het station te brengen. Wat ik erg lachwekkend vond was de grote Toyota van de familie die in de zogenaamde garage stond. Daadwerkelijk stond deze 1 meter van de keukentafel af. Ook moesten de spiegels ingeklapt worden om binnen te rijden. Deed deed me denken aan het FIAT meneertje van Man Bijt Hond, maar dan iets meer ruimte en zonder deur naar de woonkamer toe. Youtube maar eens op Man bijt hond FIAT Panda. 08:30 ging de bel al en ik was nog niet klaar. Geen probleem zei de moeder van Fitria. Hij wacht wel en dit gaat je niets extra's kosten. Vervolgens afscheid genomen en bedankt voor de gastvrijheid. De taxi was van het meest gerenommeerde taxibedrijf van Indonesië: Bluebird. De nog luxere taxi's heten overigens Silverbird. Bij Bluebird moet je denken aan een simpele Toyota, altijd blauw van kleur. Silverbird taxi's zijn E-klasses of grotere Jeeps (meestal zwart). De kans dat je bij dit bedrijf wordt belazerd is namelijk het kleinst. Zij zullen altijd de meter aanzetten, welke in Jakarta bij 7000 IDR (nog geen 0,50 cent) begint, en volgens zonder grote omwegen je naar de bestemming brengen. De taxi-chauffeur had vrolijke Indonenezische muziek aan staan en had zoals iedereen die daar in het verkeer deelneemt flink het gas erop. Ik kwam overigens tot de conclusie dat toerteren hier helemaal geen zin meer heeft doordat het voor de meest uiteenlopende dingen wordt gebruikt. De buurtbussen (Angkots) doen het om te laten horen dat ze langskomen en dat dus iedereen die mee wil in kan stappen. Ze hebben allemaal een andere kleur (bestemming) en de chauffeurs zijn een soort van rijdende marktkoopmannen die gas minderen en vervolgens roepen waar ze naartoe gaan als ze potentiële klanten langs de weg (vaak geen trottoir) zien lopen. Hier is overigens al deels wat op gevonden: de nieuwere Angkots hebben een futuristisch geluidje als toeter zodat je zeker weet dat het een Angkot is. Verder toeter je in de drukke steden op Java als je in gaat halen, als je voorganger aan de kant moet, te langzaam reageert op de situatie voor zich of als je als taxi klanten ziet. Die wirwar van toeterende voertuigen maken het een behoorlijke chaos.

De taxi-chauffeur vertelde dat:

- genoeg benzine voor de hele dag slechts 25.000 IDR kost (1,50 !)
- een nieuwe Toyota taxi 1.200.000 kost (7200 euro) en een goede tweedehandse 800.000 IDR
- hij op een dag met 8 uur rijden maar 150.000 IDR verdient (9 euro, iets meer dan 1 per uur)

Hij had overigens van het bedrijf ook een onderscheiding, in de vorm van een shirt met een bepaalde kleur, voor een van de beste taxichauffeurs van Jakarta gekregen. Hij wist zich dan ook zeer goed staande te houden in het verkeer. Maar mijn gevoel zei dat hier ook een onderdeel belazeren aan bod is gekomen bij die wedstrijd. Toen ik wilde betalen (half uur voor 46.000 IDR) met 100.00 IDR deed hij alsof hij hier geen wisselgeld voor had en probeerde ook zonder geld terug te geven weer door te gaan. Uiteindelijk was het stapeltje briefjes wat hij tevoorschijn haalde goed voor 42.000 IDR. Achja, we praten over 0,80. Als ik hem daar mee een plezier doe vind ik het best, maar dit verwacht je niet en je verwacht wel dat zon chauffeur minimaal 3,60 euro aan wisselgeld op zak heeft. Als je er over nadenkt wordt het misschien iets logischer: als hier iemand 150 euro per dag verdient heeft hij ook niet altijd 80 euro om te wisselen. Aangekomen om het station mijn treinticket opgehaald en naar het perron gelopen.

De ruim drie uur durende treinreis was zeer mooi te noemen. Het duurde even voordat je Jakarta uit was, maar vervolgens waren er talloze prachtige sawa's en landschappen te zien waar zo nu en dan de lokale boeren op aan het werk waren. Bij elke spoorwegovergang stonden de scootertjes 10 rijen dik om te wachten om over te steken. De treinreis beviel mij wel, ook wat betreft comfort. Ik had hier meer beenruimte dan in het vliegtuig en de leuningen van de stoelen konden ook verder naar achteren worden gezet om te relaxen. In Bandung aangekomen weer naar een taxi gezocht. De mannetjes die me aanspraken zeiden dat er een grote file stond naar mijn bestemming toe. Weer zon truc om je meer te laten betalen. Uiteindelijk 60.000 betaalt voor een ritje van 15 min. Wellicht iets teveel maar het scheelt maar 0,60 cent met de aanboden ophaalservice van het hostel. Ik werd zeer vriendelijk ontvangen door gastvrouw Hera. Ik kreeg een drankje aangeboden en we gingen even zitten om de papieren en betaling in orde maken. Ongeveer 20 euro voor 3 nachten, dit was wel op een slaapzaal met 3 bedden.

Vervolgens met Suzanne afgesproken op het centale plein in Bandung. Hier lag een grote speelmat voor de kinderen van misschien wel 100 x 100 meter. Toen ik naar de afgesproken plek wilde lopen zag ik dat je voor die mat je schoenen uit moest doen. Toch er maar even omheen gelopen. Vervolgens zijn we naar de uitgaanstraat van Bandung gegaan: Braga Street. Daarvoor liepen we over een straat met allemaal witte etenstentjes. De gastvrouw zei dat het hier wel veilig was om een hapje te eten. Nadat we zorgvuldig hebben uitgekozen en uiteindelijk hebben gekozen voor de lumpiah zijn we deze op een pleintje nabij gaan opeten. Het was geen loempia zoals wij die kennen maar een soort dunne wrap met groente, ei en wat vlees in bamboeblad gevouwen. Op het pleintje kwamen we in gesprek met wat jongeren uit Bandung. We hadden het over hoe alles in onze landen geregeld is en wat onze dagelijkse bezigheden waren. Suzanne zit in de schuldhulpverlening, de andere twee aan tafel waren secretaresse en marketing designer. Het begon steeds drukker te worden op het plein. Blijkbaar was er een voetbalwedstrijd die live werd uitgezonden. Het plaatselijke Bandung tegen Kalimantan als ik me niet vergis. Maar wat zijn die supporters fanatiek zeg! Nog fanatieker dan de grootste fans bij ons. Na 0-1 achter te hebben gestaan hebben ze uiteindelijk met 2-1 gewonnen. Iedereen ging helemaal los en met vlaggen de straat op, echt gekkenhuis. Hierna zijn we in een trendy restaurant een goed stuk vlees gaan eten. Hier speelde ook een leuk coberbandje Engelse bekende nummers.

De ommekeer

Blijkbaar was de lumpiah toch niet te vertrouwen. Tijdens het potje pool dat we na het eten gingen spelen merkte ik dat het niet goed zat daar beneden. Uiteindelijk wel de 3 potjes afgemaakt en vervolgens ging ik op zoek naar een toilet. Ze bleken alleen maar pispotten te hebben waardoor het voor mij een beetje penibel werd. Op de terugweg naar het hostel toch maar even een chique hotel binnen gelopen en aan de hotelboy gevraagd of ik naar het toilet mocht. Nadat ik klaar was wilde ik hem 5000 IDR geven voor de grote opluchting die hij mij had bezorgd. Jammer genoeg was hij was nergens meer te bekennen. Vervolgens met de Angkor naar het hostel gelift. Even nadat ik binnen was een praatje gemaakt met de Engelse en Australische kamergenoten. Een paar uur later moest ik er weer uit, deze keer kwam het niet alleen van onder maar ook van boven eruit gevlogen. Beroerd was ik! Ook heel apart omdat tegelijkertijd op de achtergrond de plaatselijke moslim gebeden klonken. Na dit die nacht nog een keer mee te hebben gemaakt en zelfs nog de ochtend daarop heb ik moeten cancelen voor de geplande tour met de broer van de gastvrouw en Suzanne naar de rijstvelden, plantages en de krater. Ze hebben me wel super goed geholpen. Ik mocht in de familiekamer met groot bed slapen en de chauffeur met wie ik mee zou gaan is zelfs chips, cola en water voor me gaan halen. Eigenlijk heb ik heel de dag beroerd in bed gelegen en dat lig ik nu nog. Nadat ik vanochtend even mijn tandenborstel ben gaan halen heb ik op de straat ook nog moeten overgeven, met als gevolg veel verbaasde blikken om mij heen. Het gaat nu wel ietsje beter maar ik heb niet het gevoel dat ik wat moet gaan ondernemen.

Toch ben ik na heel de dag in bed te hebben gelegen nog wat geleerd. De plaatselijk verkopertjes hier maken met een pannetje en een stokje ieder hun kenmerkende geluid waaraan je kan herkennen welk goed ze verkopen als ze langslopen. Kleine specialistische SRV-wagentjes zou je kunnen zeggen.

Laten we kijken hoe ik me morgen voel. Het ergste heb ik hopelijk al achter de rug.

Groetjes,

Victor

P.S. Foto's uploaden duurt hier veel te lang dus ik hoop dit ergens anders nog te kunnen doen.