Phnom Phen

En toen was het alweer tijd voor het volgende land: Cambodja. Mijn vlucht had ruim een uur vertraging waardoor ik nog even rond kon hangen op het vliegveld. Ik heb wat gegeten en er speelde een heel leuk live-bandje in een van de hallen waar ik een tijdje naar heb geluisterd. Bij het instappen van het vliegtuig keek de stewardess omhoog en zei "Shall we place your near the emergency exit". Mooi, weer wat extra beenruimte en hierdoor een iets grote kans om nog even te slapen. Wel apart aangezien ik het een aantal keren terug zelf vroeg en ik daar extra bij voor moest betalen. Om in Cambodja te mogen verblijven heb je een visum nodig. Dit kan je op het vliegveld aangevragen. Je vult eerst al je gegevens in, levert een pasfoto in en

betaalt 30 dollar om een toeristenvisum te krijgen. Bij de lucthhaven heb ik voor 5 dollar een simkaart gekocht zodat ik overal in Cambodja internet heb voor de komende 3-4 weken. De eigenlijke munteenheid is Riel maar vooral voor en door de toeristen wordt er met dollars betaald. Eenmaal buiten het vliegveld vliegen de tuk tuk chauffeurs je om de oren. Ik kon kiezen tussen een normale taxi, een tuktuk of een brommer waar ik achterop ging zitten. Dat laatste leek me toch wat risicovol met al mijn bagage. De eerste chauffeur had het over 10 dollar (half uur rijden) beetje veel vond ik en hij was me door naar een andere. Uiteindelijk voor 5 dollar bij een andere afgesproken. Maar ik dacht dat hij mij naar het hostel zou brengen. Nou niet dus, hij liet mij overstappen op een andere tuktuk. Vond hij 5 dollar te weinig of was het te ver weg? Het jonge mannetje van de volgend tuktuk wist wel waar het was maar ook hij gaf het op; halverwege hield hij een andere tuktuk staande om mij over te laten

stappen. "It's too far". Wat een rare bedoeling. De laatste tuktuk betaalde 1 of 2 dollar voor het brengen van de klant die bijna halverwege is en vervolgens werd ik deze keer wel op de eindbestemming gebracht. En dan denk je dat je in Indonesië (Jakarta/Bandung) alle gekke dingen wel gezien hebt. Hier was het ook niet mis. Overal scooters en tuk tuks en de luchtvervuiling was behoorlijk. Het is toch weer een andere sfeer. Razend druk maar niet zon lange files als in Jakarta waar het stil staat. Je ziet hier ook weer meer fietsers en ook weer veel streetfood in tegenstelling tot Maleisië. Hier razen de brommers links en rechts om je heen. Je voelt je wel een baas als je achterin zon tuk tuk zit en je privéchaffeur hebt. Houd je tas wel bij je want blijkbaar zijn ze hier heel goed in het stelen van je tas terwijl je aan het rijden bent en achterin zit. De chauffeurs vullen hun tankjes steeds maar voor een klein deel waardoor de kans groot is dat ze onderweg nog even moeten tanken. Zij gebruiken wel de Riel en de chauffeur vroeg mij bij aankomt om mijn 5 dollar te wisselen in Riel. Het hostel was heel relax en schoon. Geen feesthostel zoals het vorige. Dit was ook de eerste keer dat ik een degelijke internetverbinding ben tegengekomen! De volgende dag ontmoette ik Zennep bij het ontbijt, een Nederlandse / Afghaans meisje uit Rotterdam die met haar vriendin een paar weken aan het reizen was. Aangezien haar vriendin bezig was met haar scriptie (ik ben zo blij dat ik daar vanaf ben!) had ze die dag voor zichzelf. Het plan was om eerst naar het

nationaal museum van Cambodja te gaan, vervolgens te lunchen gevolgd door een bezoek aan het koninklijk paleis. Het museum was niet super. Vooral heel veel buddha's in alle soorten en maten. Verder werd er ook relatief weinig informatie verkondigd over wat er te zien was. Dit museum is beter om met een gids te bezoeken had ik het idee. De lunch was heel goed. Het restaurant "friends" waar we toevallig terecht kwamen werd gerund door horecastudenten. Het paleis van de koning was een stuk indrukwekkender. We zijn hier redelijk snel doorheen gelopen aangezien te warm was om uren lang in de hitte te lopen. Het paleis is voor een gedeelte geopend voor publiek aangezien de koning nog in een deel van het paleis woont. De architectuur van de verschillende gebouwen is zeer interessant. Heel veel spitse elementen zijn er gebruikt. Savonds ben ik met 5 meiden (de twee Nederlandse, een Ierse, Engelse en Amerikaanse) wat gaan eten in de stad. als enige jongen met 5 meiden. Moeilijk tussen te komen maar het was goed te doen... Zoals je ziet zijn we met 6 in een

tuk tuk gaan zitten. Dit ging maar net! Goed vasthouden voordat je er uit valt. Gelukkig rijden de brommertjes door het hoge gewicht niet meer zo snel :) Het eten was matig aangezien die vrouwen zo snel mogelijk ergens binnen willen stappen als ze honger hebben er hierdoor de kans de het eten heel goed is wat minder is. vervolgens zijn we nog langs de boulevard (aan de river) gelopen en hebben we nog met een boedistische monnik gepraat over zijn bezigheden de vele regels die hij voor zijn geloof moest volgen. De volgende dag ben ik alleen naar het S-21 museum gegaan. Dit is in een voormalige school waar de regering in 1975 begon met het opsluiten, martelen en moorden van haar eigen bevolking. Wanneer je een vreemde taal sprak, hoog opgeleid was om zelfs een bril droeg werd je als verrader of spion gezien. De simpele arbeiders hadden volgens hen de toekomst en de rest moet worden uitgemoord. In deze school werden duizenden mensen opgesloten en gemarteld. Ze werden onder andere op hun kop gehangen totdat ze het bewustzijn verloren om ze

vervolgens met hun hoofd in een grote pot onder te dompelen waardoor ze wakker schrikten en het gevoel van verdrinken ondergingen. Ook werden ze uitgehongerd en met zwepen geslagen. Ook zijn een aantal voorwerpen zoals messen en grote naalden te zien waarmee ze vervolgens werden vermoord. Onbegrijpelijk wat hier, nog maar kort geleden, is gebeurd. De gevangenen werden overbracht naar graven buiten de stad. Door heel Cambodja zijn miljoenen onschuldige burgers op deze manier om het leven gebracht door de rode khmer eenheid. Een deel daarvan vond plaats in deze school en in de graven net buiten de stad. Na dit museum heb ik even pauze genomen ok bij te komen en te lunchen. Door heel het museum zijn duizenden foto's te zien van de mensen die zijn omgekomen. Ook worden er foto's getoond van voor en na de martelsessies. Je gaat met een heel naar gevoel naar buiten. Na de lunch (een vegetarische Cambodjaanse wrap met vers wortelsap) ben ik met de tuk tuk naar

de killing fields (velden des doods) gegaan, ongeveer een half uur rijden vanaf het museum. Dit was een behoorlijk hobbelige rit. Op Delen van het traject was geen asfalt en leek het zandpad wel een mijnveld. Onberispelijk dat die simpele scooters met grote zware bakken er achter dit zonder gebreken overleven. De chauffeur nam een brug waar hij eigenlijk niet overheen mocht. Er lag een ijzeren plaat om de brug en deze stak omhoog waardoor hij met zijn achterwiel vast kwam te zitten. Uiteindelijk ben ik uitgestapt en heb ik geholpen met het karretje verder te tillen. Volgende keer vraag ik om korting! Bij de killingfields werden de meeste burgers daadwerkelijk omgebracht. Er werd luide muziek gespeeld om het geschreeuw dat hierbij ontstond te verbloemen. Er zijn graven te zien met vele honderden doden. Doordat er nog veel botten onder de grond liggen en het vaak hard regent komen deze botten tevoorschijn aan het oppervlak. Heel akelig, je loopt dus letterlijk over lijken. De entree was inclusief een audioguide die je zelf af kon spelen. Er werd

in het Nederlands uitgebreid verteld over wat hier allemaal gebeurde. Er hing ook nog een rare lucht, wellicht nog van de "rottende" lichamen onder de grond. Na deze twee bezoeken ben je uiteraard niet vrolijk. Het zet je erg aan denken over de gruweldaden die overal in de wereld voorkomen en hoe dit in vredesnaam allemaal kan gebeuren. De tuktuk chauffeur had trouwens ook nog op mij gewacht voor de terugweg. Totaal 10 dollar betaald voor zijn service. Mooi om te zien hoeveel bedrijvigheid er langs de wegen plaatsvindt. Dit is echt een handelsplaats voor de mensen. Geen echte winkels maar schuurtjes en stalletjes langs de weg waar iedereen hun spulletjes komt halen. En een behoorlijke vervuiling door al de uitlaatgassen, stof en bijvoorbeeld doordat iedereen zijn afval verbrandt langs de straten. Vandaar het mondkapje en de bril in de tuktuk :). Eenmaal terug in het hostel vroeg het Duitse stel (Janis en V, ik ben zo slecht in namen!) om samen ergens wat te eten en drinken. Na het

Cambodjaanse eten zijn we totaal bij 5 barretjes wat gaan drinken. De prijzen bij de goedkope cafés liggen rond de 50 cent per 33cl glas, tot 2,50 in de nachtclubs. We hebben vooral in de goedkopere barretjes gedronken om aan het einde nog even de nachtclub binnen te gaan. Wel aangenaam om maar 50 cent te betalen. Het bier is dus veel goedkoper dan in Indonesië en Maleisie. Daar staat tegenover dat het eten en de niet alcoholische dranken weer duurder zijn.... Normaal moet je betalen om met een hostess in een bar wat te drinken (je moet in ieder geval bier blijven kopen) maar in een van de barretjes heb ik 4x gewonnen met jenga tegen een van de cambodiaanse dames die daar werkte, waardoor het bier daar voor mij gratis was. Janis en V hadden de smaak ook goed te pakken. Behoorlijk wat bier achter de kiezen toen we naar de laatste nachtclub gingen. Toen ik binnenstapte kwamen de dames meteen om mij heen dansen. Aangezien zij normaal met een oudere kerel mee naar huis gaan was dit voor hen wel zo aangenaam. Ondanks dat

ik aangeschoten was had ik wel door dat zij daar werkten en er op uit waren om met mij mee te gaan in de ruil voor geld. Toch heb ik leuk met ze gedanst. Eentje was zelf zo klein dat ze de limbo dans onder mijn benen door kon doen, echt te grappig ! Na wat navraag bleek het 20 dollar te zijn voor een nachtje. Jammer dat ze aan mij net de verkeerde persoon hebben! V liep al te wankelen terug naar huis en eenmaal in bed moest janis haar ondersteunen met een plastic zak. Uiteindelijk viel het mee, behalve hun kater de volgende dag. Ik heb vooral rustig aangedaan en heb wat overdag een deel van dit dagboek geschreven. Een dagje "niksen" is ook wel een goed, zeker als je de alcohol moet verwerken. Het was een zeer aangenaam verblijf in het hostel. Ze moeten alleen nog hun bedden aanpassen aan westerse standaarden. Mijn voeten staken 20 centimeter uit. Op zich geen probleem maar er was een balustrade aanwezig waardoor ik ze hier op moest leggen. Uiteindeljk mijn kussen hier neergelegd zodat ze hierop konden rusten. Die nacht toch een aantal keren wakker geworden. Dit had volgens mij ook te maken omdat ik mijn eerste malariapil had genomen die avond. Buiten de hoofdstad in Cambodja is het namelijk een gebied waar je malaria kan krijgen. beetje lastig te omschrijven hoe ik me voel door die pillen, maar echt veel last heb ik er niet van! Ook de mooie regendouche hing op 190cm. Als die aan de muur op deze hoogte hangt is het geen probleem. Dit zijn echter dingen waar je snel aan

went en waar ik achteraf wel om kan lachen. De omschrijving: "we have comfortable beds and a modern rainshower". Dat was alweer mijn laatste dag in de hoofstad. Op naar het zuiden: Kampot !