We horen al vroeg dat er best wel wat mensen uitchecken. Die zitten dan allemaal gezellig bij ons op de boot! Zo ook de manager Elis uit Indonesië, de bookingsmanager Sophia uit Oekräine en Stefan de Duitse fotograaf. Of eigenlijk moet ik zeggen ict'er gespecialiseerd in coderen en fotograaf voor de fun. Omdat we geen internet hebben gehad de afgelopen dagen, hebben we nog geen plek om te overnachten en hebben we nog geen vliegtickets. We varen eerst van het resort naar Wakai. Daar stappen we over op de speedboot die ons naar Ampana brengt. In Ampana zoeken we een hotel. En in het hotel zoeken we vliegtickets zo hadden we bedacht. Gelukkig is Elis erg aardig en spreekt ze fantastisch Engels. Ze heeft een app voor vliegtickets zodat we op de boot die ons naar Ampana brengt, al samen met Stefan naar tickets kunnen kijken. Er gaat elke dag 1 vlucht, dat is prima en de prijs is goed te doen. In totaal iets van een tientje duurder door de ramadan. Iedereen reist terug naar zijn roots dus alles is iets duurder. We kunnen op de boot alleen even snel kijken want er is maar tijdelijk bereik. Eenmaal aan land, boeken we snel. We lachen veel tijdens de reis en de tijd vliegt voorbij. Nan probeerde nog te slapen. Elke keer als ze dat doet maak ik een foto. Het liefst sta ik er dan ook op, een gekke bek te trekken. Ook dit keer weer goed gelukt. De foto volgt later.

In Ampana aangekomen nemen we met zijn allen 3 tuktuks om naar een hotel te gaan dat Elis goed kent. Prima plek met sluitende wc/badkamer deur, oh yess! Wel zo fijn als er kakkerlakken zijn. Je weet maar nooit. Dat je ze op 't moment van aankomst niet ziet betekent niet dat ze er niet zijn #getgetgetverdemme. Die tuktuks zijn trouwens hilarisch. We hebben 1 tuktuk voor alle backpacks en trolleys #lekkerallesgepropt. En 2 andere tuktuks voor 5 personen, dit betekent dat Nan achterop de tuktuk-scooter gaat. Deze heeft geen voetpedalen. Nan bungelt met haar voeten en slippers, te hilarisch. Al gauw ziet de andere tuktuk-man dit en seint naar zijn scooter met pedalen. Nan stapt over, het is erg grappig allemaal. In totaal betalen we ieder 20.000 indr, echt heel erg goedkoop. Zo zie je maar hoe je wordt genaaid zonder local erbij HAHA. Als we Elis niet hadden waren we veel duurder uit #achja.

Tijdens de bootrit komen we erachter dat Elis 30 is en Stefan 38. Waaaattttt 38.. Die man ziet eruit als 28, mijn god #hoedan. In het hotel aangekomen zoeken we naar tickets en bedenkt Stefan hoe hij wil reizen. Hij wilde eerst graag naar Monado (waar wij ook zijn geweest) maar die route is omgekeerd (dus van zuid naar noord) niet te doen waardoor je helemaal om moet en 4 à 5 miljoen indr verder bent. En dan ook nog 2 dagen aan het reizen bent. Arme jongen, hij loopt even wat rondjes en besluit samen met Sophia, Nan en mij mee te reizen #gezellig! Sophia woont in Surabaya (de grote stad die nu in het nieuws bekend is door alle bomgedoetjes). Ik hoop maar dat ze veilig is daar. Ze woont daar samen met haar man. Het is zo'n aardige jonge vrouw. Sophia reist dus met ons mee tot Makkasar (Sulawesi) en daar nemen we afscheid. Stefan reist met ons mee tot Denpasar (Bali). Hij overnacht daar en gaat de volgende dag weer met 't vliegtuig naar Lombok omdat hij via die weg naar Bangkok en naar huis vliegt. We reizen vanuit Denpasar naar Sanur. Door Jorgen weet ik een goed hotel daar en ook al goede eettentjes #toppie #joppie. Alles geregeld en geboekt, hoppaaa. We zitten ondertussen met zijn allen in het hotel. De wificode is godisgood. We lachen er allemaal om en appen met het thuisfront. Elis is echt de beste en helpt met alles. Ondertussen kookt ze lekkere nasi en eten we dit gezamenlijk op. Ze vertelt over de cultuur en dat je als iemand je eten aanbiedt, je dit eigenlijk niet kunt weigeren. Dit is heel erg onbeschoft. Helemaal als degene die het aanbiedt van een oudere generatie is. Na de lunch spreken we af een waterval te gaan bezoeken. We moeten ervoor de jungle door maar Elis kent het hier op haar duimpje #coooll. Eerst nog even chillen en daarna om 15.00 uur verzamelen. Om 15.00 uur is iedereen paraat en sluit ook een Nederlandse man aan die een resort heeft gebouwd in Una Una. Ligt nog iets verder dan Kadidiri Island maar behoort wel tot de Togian Islands. Echt een plek die ik ooit nog bezoeken moet, je kunt daar te vet duiken, ze hebben daar overigens wel wifi #tijdperkwifi #wifi #ennogeenswifi #schaamteloos.

We stappen allemaal in de auto, kletsen en maken ons klaar. Nan en ik hebben een lange broek en dichte schoenen. Elis zei dat 't ook op slippers kon maar ik ben blij dat we goeie schoenen aan hadden want oei.. Het was een klim van 20/30 minuten. Omhoog en naar beneden, door de rivier, over stenen enz enz. Bij de waterval aangekomen keken we weer onze ogen uit. Prachtig! De waterval viel met woest geweld naar beneden en de kracht van het water zorgde dat je tot vele meters van de waterval af een lekkere mist op je kreeg. Zo was je binnen enkele minuten al helemaal natgemiezerd #superverfrissend.
Wanneer we terug hiken, glij ik nog uit langs de rand van het ravijn #okewtf #doodeng #nietaandenkenendoorrrrrrr.

Op de terugweg stoppen we nog langs de weg. Vanwege de ramadan verkoopt men tussen 3 en 6 uur allerlei lekkere hapjes. We besluiten van alles 1 te nemen en dit te delen. Het kostte in totaal 20.000 indr. Iets meer dan 1 euro voor 2 zakken vol. We eten het thuis allemaal op, overal een hapje van. We zitten eigenlijk al vol maar Elis neemt ons mee naar een warung. Hier hebben ze de lekkerste gefrituurde tempeh erverrrrrr. Moe maar voldaan rijden we terug en slapen we bijtijds.

Om zo - weer fris en wel - aan onze lange reis terug naar Bali te beginnen. Doei, doei avontuur, we gaan je missen!
Wat een indrukken en wat een herinneringen hebben we opgedaan. Nan en ik hebben het maar weer getroffen.