Vandaag had ik nog veel meer zin in het duiken dan gisteren. Op de planning staat als eerste duik de plek Alung Banua. De 2de plek is Turtle city. Het grappige was dat we op de 1ste plek veel meer schildpadden zagen dan op de tweede #hahaha #zoziejemaar. Het blijft altijd een beetje geluk hebben en gokken. Ik heb erg mooie foto's kunnen maken en een aantal filmpjes zijn ook goed gelukt. De app dive+ werkt fantastisch! Je krijgt de echte kleur van het koraal naar boven en de schildpadden komen goed tot hun recht.

Densi (de duikinstructeur van mijn 2de duik) zou onze dive guide zijn maar later werd het toch weer Verti. Toen toch weer Densi enzovoort, enzovoort. Densi wilde het liefste een dag vrij, hij had wat last van zijn been door een scooter ongeluk. Densi zou uiteindelijk toch met ons meegaan. En toen toch weer Verti, dat vonden we enigszins spannend #haha #telangverhaalvoorhier.
Op de boot aangekomen (je wordt vanaf de kant met een bootje naar de grote boot geduwd omdat het water hier erg ondiep is) zien we geen Densi. We gaan met een heel nieuw iemand mee, Michael. Dat vind Nan erg spannend, steeds weer wisselende gezichten.
Uiteindelijk heb ik er meer last van want Nan wordt de hele tijd aan haar tank vastgehouden en heeft 1 op 1. Ik duik boven naast of achter Nan en Michael. Het is de bedoeling dat je je buddy(s) in de gaten houdt en regelmatig vraagt of het goed gaat. Dit was vanuit Michael niet echt het geval. Ook had hij niet begrepen dat Nan een intro deed en geen brevet had. Gek, erg gek, en ook gevaarlijk.. wtf. Gelukkig kwam het nog ter sprake anders waren we dieper dan 12 meter gegaan en dat mag niet als je geen brevet hebt. Michael was verder overigens wel aardig #maargoeddaarhebjeonderwaternietsaan. Ik maakte foto's en video's met mijn GoPro, ik ben erg blij met mijn filter en onderwaterlamp. Op een gegeven moment chillt er schildpad tussen het koraal. Ik hou een soort van yogapose aan om zo stil mogelijk te drijven/hangen. De sluitertijd is namelijk een paar seconden en je wilt scherpe foto's. Dat betekent dus stil hangen en ff wachten. Na de foto's kijk ik om mij heen en zie ik Nanda en Michael zeker 6 meter van mij af. Veel te ver! Als er plots iets met mijn tank is of er is een probleem, dan is de afstand veel te groot. Ze waren ook veel dieper #somsisnaarbenedenkomenwatlastig. Dat was ook dit keer het geval #ergonhandig. Helemaal nu ze zo ver weg waren. Ik flipper naar ze toe, tikte Michael aan en zei in handgebaren "buddy up" ofwel blijf bij elkaar. Een tweede keer was ik ze ook bijna kwijt en ik heb geen duikcomputer (om te zien hoe diep ik duik) dus ik kan ook geen 5 meter stop maken om compressieziekte of squeeze te voorkomen. Ik draaide rondjes en zag ze al gauw schuin achter mij #phieuw. Jezus man dacht ik, let op je buddy! Een instructeur hoort dit te doen. Opletten waar je mensen zijn. Wachten, kijken, vragen.. dit steeds weer opnieuw.

Tussen de 2 duiken in zwemmen we lekker en zonnen we weer op het dek. De tweede duik gaat Verti met ons mee, yesssss #beter. Het probleem was ook dat Michael niet goed Engels spreekt, wat erg lastig is. Verti spreekt beter Engels. Ik heb ook gevraagd of hij handgebaren wil maken als hij mooie vissen ziet. Dan haal je het optimale uit je duik. De duik was rete chill. Verti lette erg goed op en vroeg ook steeds aan Nan en mij of alles goed ging a.d.h.v. het handgebaar. En stopte ook als ik foto's maakte #zohoorthet #rememberalwaysbuddyup.
#wateendramadiemicheal #alsmntankkapotzougaanwasiknudood.
Tijdens de eerste duik heb ik overigens ook genoten hoor. Prachtige vissen, mooi koraal… veel schildpadden. Alleen wat onhandigheden vanuit de instructeur. Ik ga 't nog wel met Jess bespreken. Ook omdat 't voor Nan beter is om 1 of 2 vaste instructeurs te hebben die gewoon goed Engels spreken zodat ze kan aangeven als 't niet gaat of als ze bang is. Nu begreep Michael dat bijvoorbeeld ook niet, wtf. Bij terugkomst trekken we meteen de beelden van de GoPro. Jeetje wat een vette foto's en filmpjes. Verti komt bij ons zitten en we kletsen wat. Jess loopt ook nog langs. Later zie ik Jess in het voorbijgaan en benoem ik even kort het hoe en wat. Ze is blij dat we het terugkoppelen en vindt het heel cool dat we zoveel dieren hebben gezien. Zelfs een Ray, wat zeldzaam is #bofkontentothemax.
Ik denk dat Michael wel op z'n flikker heeft gehad. Enerzijds lullig maar wel nodig want zoiets kan echt verkeerd aflopen. Ook Verti heeft Jess gesproken want hij had Nan bij de eerste duik moeten begeleiden.

In de avond spreken we de vrouw uit Zwitserland weer. Zij duikt ook (hilarische vrouw). Ze kan nog meer praten dan ik #hoeisdatmogelijk #haha. Wel echt een vrouw met ballen, wat een power heeft die vrouw. Ten eerste super gespierd en toch al wat ouder. Ten tweede flink schommelende diabetes. Medicatie dient koud te worden bewaard maar de stroom valt regelmatig uit. En dan ook nog een soort van hernia #ineenlandalshier #petjeaf #incasseren #goedoverleggen. Ik zou het echt niet kunnen..
's Avonds eten we weer met zijn allen en gaan Nan en ik niet te laat naar bed. Morgen ga ik duiken. Nan niet want doordat ze geen brevet heeft is 't voor haar veel duurder. Dus ze gaat lekker mee snorkelen. Oh, vandaag leren we ook nog Marcel kennen. Hij bestuurde de boot. En sprak ik met Terry, de eigenaar van Seabreeze. Hij heeft een ongeluk met paragliden gehad. Hij kreeg via de portofoon toestemming om te landen. Helaas waren er echter problemen en kreeg hij een verkeerde instructie. Gelukkig niets gebroken maar wel een aantal weken niet kunnen lopen etc. #heftig! Hij is erg aardig. Dit merkte ik al tijdens het mailcontact over Nan. We babbelen wat en hij vraagt of alles naar wens is. Ook schijnt hij 1x per jaar naar Nederland te komen. Hij laat weten dat als hij naar Nederland komt, dat we gezellig met zijn allen wat kunnen gaan drinken. Hij vraagt waar ik woon. Ik zeg voor het gemak altijd maar dicht bij Amsterdam. Hij geeft aan daar iemand te kennen en noemt zijn naam. Hij heeft denk ik geen idee hoe groot Amsterdam is en hoeveel mensen er wonen want hij gaat er bijna van uit dat ik hem ken. Ohja edit; vandaag komen er Japanners aan. Die zijn hier al eerder geweest. Densi (de hilarische en knettergekke man) doet Japanners en Chinezen na. Hij houdt niet van die mensen want ze spreken slecht Engels en schoppen het koraal kapot #aihhh #aldusDensi. Het was deze ochtend ook weer fantastisch grappig.. de Japanners gaan ook mee duiken. De man heeft - zo blijkt na 4 minuten proberen te communiceren - geen flippers. Hij brult naar Jess (tot 2x toe) dat hij wel flippers heeft. Hij maakt no, fjoe, kno, aijo gebaren en klanken. Nan en ik komen niet meer bij. Echt een vriendelijke man hoor maar ook erg flapdrollerig. Jess brengt zijn flippers, we zijn compleet en kunnen gaan. We kletsen zoals altijd met de bemanning en varen naar de duikspots. Het is echt een gevalletje nooit meer naar huis. Je kunt heerlijk op het dek zitten en tussen de duiken door stoppen we 1 uur lang i.v.m. decompressie. We eten bananen en koekjes. Het was een zeer, zeer geslaagde dag. Als ik even later terugdenk aan de duik met Michael is het echt super gevaarlijk geweest. Deze sport kent risico's. Je bent deels verantwoordelijk voor je eigen veiligheid. Het andere deel ligt bij je instructeur #wateenavontuur.