Aih, ik had een wat lastige opstart vanwege de 1,5 uur slaap die ik had gehad. De kakkerlakken hadden ons bang gemaakt, ze zaten overal, zo vies. Echt een soort plaag. Dus we hebben maar met het licht aangeslapen #watjealnietmeemaakt #sjongejonge #haha #hierkunnenwelaterheelhardomlachen. Ook hadden we nog te maken met het obstakel "geen druk in de leiding", de wc doorspoelen was hierdoor net als douchen niet mogelijk. Wc-papier doorspoelen is trouwens sowieso geen optie in Azië, omdat men geen wc-papier gebruikt, maar enkel een lepel met water of de watersproeier (ook wel sprinkler genoemd). Maar goed ook daar is vast een oplossing voor #incasseren #nietdrukommaken #endoooorrr.

We hadden sowieso maar weinig tijd om erover na te denken, want we gingen surfennnnnn #joepieeeee. Wel was er nog 'n klein communicatiefoutje. De surfeigenaar dacht dat we een scooter hadden, omdat we elkaar op de scooter hadden ontmoet. Deze hadden we echter alweer ingeleverd. Gelukkig had de homestay nog een scooter over #yesss. Oké, oké, ready to goooo. We zagen al gauw dat we moesten tanken. De surfleraar die ons voor reed was de broer van de surfschool-eigenaar. Hij stopte en we tankten 1 liter benzine omdat hij zei dat het 10 minuten rijden was met de scooter. Later bleek dat het - denk ik - wel 25 minuten rijden was, waardoor we nog een keer moesten tanken #steilewegen #gasgasgas. Het surfen zelf was heel gaaf. Ik kon heel wat keren een golf pakken. De wetsuit was ook top. Lekkere lange mouwen zodat verbranden er niet in zat. Of nou ja... Nan had per ongeluk de grote zonnebrand thuisgelaten. Hierdoor is Nan heel erg verbrand. Echt à la "als een vuurtoren" op haar armen en benen. Ik ben enkel op de achterkant van m'n benen hard gegaan #verbrandeniskak. We hadden de GoPro mee, maar ik ben vergeten de schroef mee te nemen #whoepsss #sukkel.. Dus we konden hem niet bevestigen/gebruiken.
Na twee periodes het water in te zijn geweest, waren we klaar, we gingen eruit want we waren moe. Oh, vlak voor we naar huis gingen was Nan de scootersleutel kwijt. Ze had 'm per ongeluk in het zand laten vallen. Ik zag gelukkig nog een klein stukje sleutel uit het zand steken toen we ernaar aan het zoeken waren #omg #zoveelgeluk.
Eenmaal thuis gingen we alle zakken en kleding controleren op kakkerlakken. Dus snel even kakkerlakken-doodmaakspray gehaald. Is dat een woord!? #hahahaha #lol. We hebben elk hoekje, elk onderbroekje nagekeken. We waren het helemaal zat. We gingen naar de receptie-jongen die goed Engels spreekt en altijd zo lief is. We vertelden het verhaal en gaven aan dat we niet boos op hem waren, maar wel een oplossing wilden. We zagen dat hij het echt vervelend vond, zo zielig. Hij gaf ons korting op ons verblijf. Na 3x sprayen waren alle kakkerlakken weg en hebben we even geslapen. Die spray is trouwens wel echt dodelijk slecht. Wat een chemicaliën, wat een geur #hiermagjedatgewoonspuiten #kangewoon. Na het slapen hebben we net als de eerste dag bij "Cafe in" gegeten. De baas van de warung was super lief en het personeel ook. Het personeel herkende ons meteen #vetschattig. We aten heerlijk. Onder andere "Kangkung". Ofwel waterspinazie. Heel spicy, daar staat Lombok om bekend. Ze vertelden dat de kokos die erop zit, het gerecht blust. Net als de pindasaus die ze er soms bij serveren. De Kangkung stond trouwens niet op de kaart maar hebben ze speciaal voor ons klaargemaakt. De eigenaar herkende ons ook nog. Hij knoopte weer een heel gesprek met ons aan, super gezellig. Ook hielp hij ons aan een chauffeur voor de reis naar Sekotong. Onze volgende bestemming. Benieuwd wat die reis ons brengen gaat. Een nieuw avontuur. Waarschijnlijk gaan we niet meer surfen morgen want de surfdude reageert nergens op dus Nan en ik hebben zoiets van; 'Prima, dan texten we om het af te zeggen'. Hebben we meer tijd om in te pakken en hoeven we niet te haasten. Eerst kregen we steeds geen reactie, na het afzeggen wel. Hij zei; 'Up to you'.. best wel een kut-antwoord maar prima whahaha #wedontcare #nukunjeineenswelreageren.
Na het eten was het tijd voor ons dagboek en een gezellige avond met het restaurantpersoneel. We chillen weer in de typisch Indonesische bamboe-hut "Baroega" genaamd. De jongens en meiden van het restaurant maken bizar lange dagen. Soms van 8.00 am tot 12.00 pm.

Het is zo gezellig om met het personeel te zitten en over de Indonesische cultuur te praten. En op die manier wat verlichting te bieden in de toch wel zware omstandigheden. Zo kwam ik ook op het idee om 2 van m'n zonnebrillen aan de meiden van het restaurant te geven. Iedereen werkt hier 6 dagen, echt heel zwaar. Ze mochten de zonnebrillen passen en dan kijken welke ze wilden. Die lach en dankbaarheid zijn onbetaalbaar. Ze waren zo blij als een kind.

We zagen een van de twee meiden later nog nadat we bij de supermarkt boodschappen hadden gedaan en ze zwaaide vol overgave #hoelief #endankbaar. Ook hebben we snacks en nog 2 kleine handcrèmes, een nachtcrème en een mini-parfum onder de meiden verdeeld. Ze hielden de spulletjes steeds in hun hand en roken eraan #ookalzolief #heelbijzondermoment.
Het Kuta avontuur van vandaag is bijna voorbij, het was een bewogen maar fantastische dag. Nu lkkr slapen. Tot morgen!