Dag 34 Reizen, 400.000 voor een boottrip & geen wifi

We stonden vandaag niet al te vroeg op.. de wekker ging rond 6.30 uur zodat we om 7.15 uur konden ontbijten. Het ontbijt was basic maar lekker. In Sulawesi zijn alle middelen beperkt. Wat hier te verkrijgen is; water, groenten, fruit, meel, rijst en wat zout en peper. Na het ontbijt lopen we terug naar de kamer, we pakken onze spullen en checken uit. We stappen de auto in die ons voor 100.000 naar de haven brengt. Het blijkt maar een heel klein stukje te zijn maargoed.. Bij de haven aangekomen stapt er meteen iemand op ons af (zoals gewoonlijk haha). We werden naar een kamertje/winkeltje gebracht die boottickets verkocht. De man zei eerst heel duidelijk 160.000 indr maar ik wist - door het op internet te checken - dat het 130.000 was. Die fop ging dus niet door! We waren trouwens al vroeg bij de haven en dropten onze spullen bij de boot. Heerlijk nog even in de zon chillen. We trokken veel bekijks, awkward. Om kwart voor 9 besloten we weer de hoek om te lopen om te kijken of we al op mochten stappen. Het was al best vol maar Nanda vond een goed plekje. De kapitein vroeg om onze tickets en keek vervolgens vreemd. Hij liep met de tickets weg en kwam weer terug. We moesten opstaan en meekomen, ik dacht 'oh, oh, hopelijk zijn de tickets goed'. Niet veel later bleek dat we stoelen aangewezen kregen bij het kopen van de tickets. Je kan dus niet zomaar ergens met je taart gaan zitten #oepsie. We zaten op een erg chille plek, direct bij het grote opstapraam #hoppaaa #topgefixt.
Over opstap gesproken, op de boot komen was erg eng. Je moest een mega stap maken en je kon je niet vasthouden. Gelukkig viel niemand in het water. Na het hele angstige instap/opstap-gebeuren zaten we dus goed #loveit #lifeisgood.

Het hotel had ons verteld dat de boottocht met speedboot Hercules ongeveer 1 tot 1,5 uur zou duren. Het was druk op de boot, overboekt. Het is namelijk de dag voor ramadan. Deze zou oorspronkelijk op 19 mei beginnen. Maar in verschillende delen van de wereld is de maan niet op 15 mei waargenomen waardoor ramadan op 18 mei begint. Bij de start van de ramadan is het (in Indo) gebruikelijk om terug te gaan naar je roots. Naar je familie/naar je geboorteplaats. Dit maakte dat de boot heel vol zat. De boot begon te ronken en we waren er klaar voor, lekker varen. Niet veel later meerden we al ergens aan waar we bleven dobberen. Wat bleek; 1 groepje mensen was te laat en stond nog bij de haven van Ampana, de opstapplaats. Die mensen werden op de een of andere manier gebracht en konden alsnog mee op de boot. Tussendoor moest de boot regelmatig stoppen om te tanken. Er zat weer van alles op de boot, hele families. Zo ook een vader en moeder met 3 kinderen. Het meisje was de jongste en nog klein maar had flinke pit en wist precies wat ze wilde. Ook hier waren de ouders de hele tijd met de kids bezig, zelfs wanneer de kinderen sliepen. Aan de kids plukken en alles schoonmaken #cultuurdenik.
Na zo'n 2,5 uur kwamen we aan in Wakai. Vanuit hier zouden we worden opgehaald door de kapitein van ons resort. De trip zou vervolgens nog 30 minuten duren. Een man kwam op ons af en vertelde dat Black Marlin en Kadidiri Paradise hetzelfde waren/bij elkaar lagen. We dachten dus dat hij de kapitein was. Later bleek dat hij bij Black Marlin hoorde en dat wij 400.000 indr p.p. zouden moeten betalen omdat we van een ander resort zijn. Dit had die boy niet verteld en dat gingen we ook mooi niet betalen. Het werd i.p.v. de oorspronkelijke 400.000 uiteindelijk maar 50.000 omdat hij

duidelijk zag dat we dat toch niet gingen geven.

We werden gek bij Kadidiri ontvangen. De receptioniste was een beetje afstandelijk/uit de hoogte ofzo (dit bleek achteraf terughoudendheid en verlegenheid te zijn). Het is voor hun namelijk heel raar om tegen "witte mensen" te praten, zij zien ons als opperras. Maargoed terug naar de receptioniste.. ze liep met ons mee naar ons huisje en vertelde dat we zo terug konden komen om te lunchen, het was half 2 #superfijngeregeldallemaal. Ze vertelde ons ook nog dat er elke dag van 5 pm tot 11 pm elektriciteit is. Dus 6 uurtjes om alles op te laden. Dit is overigens goed te doen gezien we geen wifi- en netwerkverbinding hebben. Dit hadden we niet verwacht dus het thuisfront weet van niets.. heel kut. Er werd ons bij het avondeten verteld dat er op 1 plekje op het eiland soms wat verbinding is om een berichtje te sturen. Dat gaan we morgen proberen omdat het nu donker is en er veel vleermuizen zijn #doorzonrakkerwiljenietgebetenworden. En er is ook geen verlichting dus is het geen optie om nu de jungle in te gaan. Hopelijk geen ongerust thuisfront, shit wat baal ik hier van! Dit hadden we zó niet aan zien komen #zucht #kut.

In de middag hebben we op het strand gechild met af en toe een buitje tussendoor. En maakten we kennis met de douchestraal van letterlijk 8 straaltjes #hahahahaha. Daarna wilde we nog even onze laatste biscuitjes eten. We hadden namelijk op een groot bord gezien dat jungledieren zouden komen als je het bij je huisje eet. Al het eten wordt dan ook in gesloten kasten bewaard. We aten de biscuitjes op het balkon en.. binnen no time vloog er een vleermuis heen en weer, iehwwww. We gilden en renden naar binnen #deslappelachtothemax.

Na het biscuitjes incident waren we bang voor de vleermuis. We sloten snel de voordeur en renden vervolgens naar het restaurant. Het moet er erg grappig uitgezien hebben. In het restaurant aangekomen maakte ik een beginnetje in mijn tablet-notities want geen wifi maar wel dagboek willen typen. De wasbak lekt water, vers water is schaars hier dus dat wilden we het meteen meldden. Ook konden we het lichtknopje van het hoofdlicht niet vinden. Het meisje gaf aan iemand te gaan roepen. Een jongen en meisje kwamen al snel, ik liep met hen mee om alles aan te wijzen. Ook hier weer verwondering door het personeel over mijn witte-zijn, het blijft grappig en (soms) ongemakkelijk. Ik wijs het licht aan. Het meisje zoekt en zoekt. De lichtknop blijkt helemaal gebroken te zijn. De jongen sleutelt en ik schijn met mijn zaklamp bij. Af en toe moet ik weer aan de slinger draaien want dan is het licht van de zaklamp op. Het meisje is er van onder de indruk. De jongen loopt heen en weer en sloopt het volledige lichtknopje eraf inclusief behuizing. Er hangen 2 draadjes los met de stroom er nog op, tricky! De beste jongen draait er met zijn tang aan en je ziet de vonkjes er vanaf vliegen, OMG! Ik zeg dat het licht uit mag blijven. Beter niet aan die draden draaien als de stroom er nog op staat. Doodeng! We lopen terug en ik ga weer zitten om verder te gaan schrijven.

Ik vertel Nan het hele verhaal en we hebben de slappe lach. Ik verbied Nan om voor 11 pm in de buurt van die hoek te komen want je krijgt een doodklap #wateenverhaalweer. Na dit hele avontuur worden we geroepen voor het eten. Dit gebeurt aan 2 lange tafels. We zoeken een plekje en het eten is erg smakelijk. We eten curry met pompoen, rijst en heerlijke koolsla. Als dessert een gekke, zoete maar smakelijke soep inclusief zoete ballen. Heerlijk, maar echte suikerbommetjes. Aan tafel ontmoeten we allerlei Duitsers en ook een Frans echtpaar. Zo, zo gezellig! Na het avondeten kletsen we heerlijk verder.. Het gaat voornamelijk over duiken. Ervaringen worden gedeeld en het oude Padi boek - dat ik uit de boekenkast heb getrokken - wordt uitgebreid besproken. Sommige dingen zijn erg onduidelijk en omslachtig omschreven. De oudste meneer (die al 250 duiken gemaakt heeft) moet er erg om lachen. Verder doen we met zijn allen nog een poging tot het zien van lichtgevend plankton. Het lukt niet, we lachen hard.

We ontmoeten trouwens op de terugweg van Bunaken naar Manado ook nog dat Nederlandse stel. We bleven elkaar toevallig tegenkomen, ook op het mini bootje, bizar! Op die boot komen was zoals gezegd echt doodeng. Klimmen en klauteren over rotte planken en gaten, brrrrr. Gelukkig niet in 't water gevallen, phieuwww. Later volgt een foto.

Nu gaan we zo lkkr slapen, nog even alles opladen voordat om 11 uur de elektriciteit er weer af gaat haha.