Gloria en baby Helena

Ik ben net wakker en schrijf nog maar snel even wat in mijn dagboek, want er komen weer drukke dagen aan. De afgelopen dagen zijn ook niet minder druk geweest, maar ik heb nog niet de tijd gevonden om het allemaal even rustig op te schrijven.

Afgelopen zondag ben ik op bezoek gegaan bij mijn naamgenoot dat ondertussen alweer bijna een jaar is. Waarschijnlijk is het jullie niet meer heel duidelijk, daarom zal ik het begin van dit droevige verhaal nog kort vertellen. Het was 16 mei 2016 toen er een meisje binnen werd gebracht door wat oudere mensen. De mensen vertelden ons dat het meisje, dat zwanger was, de hele dag buikpijn en krampen had gehad. Natuurlijk, werd ze opgenomen en bleek dat ze volledige ontsluiting had. Toen ze uiteindelijk na een verschrikkelijke emotioneel zware bevalling ze terug in haar bed lag. Stortte het meisje dat toen des tijds 16 jaar oud was helemaal in. Ze wilde het kind niet, ze wilde het kind niet zien, omdat het meisje een resultaat was van een verkrachting. Helaas, nog maar het begin van het verhaal. Het meisje had enkele jaren ervoor haar moeder verloren, haar vader was opnieuw getrouwd met een vrouw die als een gemene stiefmoeder kan door gaan. Ze, mishandelde haar als het ware, omdat het meisje op school goed kon mee komen, besloot ze op een dag naar de stad te gaan om zich in te schrijven voor een betere school. Ze wilde verder komen, zelfstandig worden. Het noodlot sloeg toe en toen bleek dat het meisje zwanger was stuurde haar stiefmoeder haar gewoonweg weg. Uit wanhoop is ze naar Tamale toegereisd, haar verdere familie was of niet meer levend of wilde haar in deze toestand niet opnemen. Bij het busstation heeft ze kennelijk gelijk om werk gevraagd en werkte ze voor €0,75 per dag, net genoeg om van te overleven tot het moment dat ze beviel. Zoveel tegenslag, zo’n moeilijk leven voor zo’n jong meisje. Het verhaal greep ons aan. Het meisje kwam binnen met haar enige bezit. Een versleten jurk en een doek om haar baby in te wikkelen. Gelukkig, hebben Nuria, haar familie en ik wat spullen voor haar en de baby kunnen kopen. De situatie, hartverscheurend. Nuria vertelde haar dat als ze ooit iets nodig had dat ze altijd naar haar kon vragen en dat gebeurde twee weken later zat Gloria buiten de afdeling, waarschijnlijk heeft ze daar gezeten, totdat ze Nuria eindelijk zag. De baby huilde, de moeder was hongerig. Het huis waar ze verbleef gaf haar geen eten, de baby dronk borstvoeding, maar het meisje was totaal op. God zij dank is ze op ons pad terecht gekomen en heeft Nuria onderdak voor haar kunnen vinden bij een van haar mans vele ooms. Mensen die het ook niet breed hebben, maar waar ze wel goed is opgenomen, mensen die ondanks dat ze ook weinig hebben om van te leven het leven van dit meisje op hun beurt aangenamer hebben gemaakt.

Afgelopen zondag was ik dus in het familiehuis van Nuria’s man en omdat we niks te doen hadden besloten we Gloria met baby Helena op te zoeken. Toen we de plaats afliepen kwam net Jomo eraan, in de auto, en ik kon het niet laten. Jomo gaf de sleutel van de 4x4 aan mij en we konden heerlijk in de auto met aircondition naar Gloria toe. De eerste keer voor mij over de Ghanese wegen, zelfrijdend in een auto. Het autorijden is hier eigenlijk helemaal niet zo heel eng, want iedereen rijdt door de vele drempels zachtjes.

Aangekomen bij het huis schrok ik wel van de armoede, maar wat waren de mensen dankbaar en blij. Echter het eerste wat mij opviel is dat Gloria pijnlijk trok met haar hand en toen we beter keken ontdekte we een vinger die niet overdreven twee keer zo dik is als een normale vinger. Gloria vertelde dat het ondertussen al drie weken was en het was mij al duidelijk, geen geld, geen verzekering. Het was maar goed dat we met de auto waren, want na mijn lieve kleine Helena begroet te hebben zijn we meteen naar de apotheek gereden. Hij gaf medicijnen en pijnstillers met de hoop dat het hiermee beter zou worden.
Het lijkt al zoveel langer terug, omdat er door de dag heen veel gebeurd is, maar gisteren besloten we opnieuw bij haar op bezoek te gaan en waar ik bang voor was bleek werkelijkheid de vinger was in plaats van dunner nog dikker geworden. Een dikke glimmende vinger. Ondanks dat ze tegenstribbelde hebben we haar meegenomen naar het ziekenhuis, de situatie is verontrustend. Daar aangekomen besloten we door een smalle opening te maken de druk en de pijn wat te verlichten. Het was ik die daar op hamerde, maar had ik geweten dat een onbekwaam iemand gewoon in haar vinger zou gaan snijden had ik het nooit en te nimmer toegelaten. Anderhalf uur hebben we op deze persoon gewacht. Hij gaf Gloria geen verdoving, maar begon op een van de meest onlogische plekken te snijden. Hij bleef snijden, Gloria gilde en huilde het uit en het liefst had ik weggerend, maar ik kon haar gewoon niet alleen laten. Nadat, degene die het voor haar deed er genoeg van had pakte hij de vinger in en vertelde ons vandaag terug te komen. Gloria was te overstuur te veel in pijn om haar terug naar huis te sturen. Als verloskundige kunnen we hier zelf medicatie voorschrijven dus hebben Nuria en ik ervoor gezorgd dat ze goede en sterke pijnstilling zou krijgen en zelfs iets om op te slapen. Het arme kind sliep door het heette weer in combinatie met een baby en een vinger die meer dan ontstoken was al nachten niet meer.
Na baby Helena opgehaald te hebben, hebben we haar goed ondergebracht en deze morgen zijn we opnieuw naar het ziekenhuis gegaan. Omdat het personeel dat aan het werk was niet wist dat ik staff van het ziekenhuis ben moesten we lang wachten en hadden we nog ruzie met drie rijen mensen omdat ik de bank wat naar achteren trok. Mijn frustraties zaten tegen het plafond. Nog gefrustreerder toen er opnieuw iemand gewoon aan de vinger begon te trekken en te duwen. Ze snappen waarschijnlijk niet dat het niets uithaald. En ik was aan de ene kant gewoon blij dat hij na niks gedaan te hebben de vinger weer inpakte en ons wegstuurde. De reden, als Gloria niet normaal kon zitten als hij bezig was, dan kon ze maar beter haar vinger verliezen. Ik kookte inwendig, maar aan de andere kant zo’n onervaren iemand wil je ook niet aan iemands vinger laten zitten. Omdat ze enorm veel pijn had na wat deze verpleger gedaan had besloot ik haar opnieuw een injectie voor de pijn te geven. Gewoon, omdat ik niet kon aanzien dat ze nog langer aan het huilen was. Ik bracht haar naar de Labourward liet haar Helena borstvoeding geven en na de injectie gehaald te hebben, heb ik mijn collega haar laten injecteren. Het enige wat ik op dat moment kon doen om de pijn van dit lieve meisje te verlichten. Daarnaast heeft ze ook nog een probleem met baby Helena. Ze vertikt het om ander eten dan borstvoeding te eten en verliest gewicht. Ik ben de hele tijd aan het proberen haar kleine dingetjes te geven, maar alles wat anders is dan borstvoeding dat geeft ze over. Ik hoop dat tegen de tijd dat ik Ghana verlaat ze wat in gewicht is aangekomen, want het is nu maar een mager, maar gelukkig wel heel vrolijk kind.

Gloria wilde graag met mij mee naar mijn huis, maar ik moest echt even slapen, de hitte had me uitgeput dus had ik de taxi voor haar geregeld om haar terug naar haar huis te brengen, zodat ze absoluut niet hoefde te lopen. Een ding deed ik verkeerd ik betaalde de taxichauffeur, die haar er dus de volgende straat uit de taxi heeft gezet. Ik ben er nog steeds zo enorm boos om. Nuria kwam haar tegen en heeft haar thuis gebracht, hoe kunnen mensen in deze wereld zo harteloos zijn. Als er een iemand liefde nodig heeft is het dit meisje, dat ondanks alle tegenslag doorgaat en niet opgeeft. Zij is werkelijk een voorbeeld van een sterke vrouw, ondanks het feit dat ze nog een kind is. Maar aan de andere kant heeft ze ook geen keuze.
Ze had Nuria toevertrouwd dat ze heel graag weer zou willen studeren. Dit was niet mogelijk zolang ze de baby borstvoeding geeft, maar aankomende september zou ze eventueel kunnen starten. Het meisje kan goed leren en daarom moeten we dit stimuleren. Nu is dit waarschijnlijk een lichtpunt in het leven van Gloria. Er zijn mensen die dit willen bekostigen, die haar een toekomst gunnen. Daarnaast als ze haar school niet afmaakt dan zal ze nooit verder komen, nooit kunnen trouwen en waarschijnlijk zoals veel vrouwen hier moeten vechten om te overleven. Dit meisje heeft meer in haar mars.
Afgelopen middag had ik middagdienst. We besloten haar toch weer te laten komen, die vinger laat ons niet met rust, wordt hij niet goed behandeld dan bestaat de kans dat hij geamputeerd moet worden en dat is het laatste wat we willen. Nuria wist wel een goed iemand, maar toen ze er naar toe ging en ik hoorde dat ze het vel wilde verwijderen heb ik haar gebeld en gezegd dat we dat niet moesten doen. Morgen neem ik Gloria mee naar het Teaching Hospital daar is een Septic Ward en daar zullen ze weten hoe ze een vinger als deze moeten behandelen en ik laat niemand er meer in snijden of in knijpen totdat de vinger gezien is door een dokter. Zonder verzekering is dit toch een enorm kostenplaatje en ik ben blij dat we dit voor haar kunnen bekostigen. Morgen bezoeken we een ander ziekenhuis waar ze ook weer aangemeld moet worden, alleen de aanmelding kost geld, maar dit meisje verdiend de beste zorg. Ze heeft al zoveel moeilijkheden doorstaan en zal deze niet alleen hoeven door te gaan. Nuria, ik en de achterban van uit Holland zullen haar steunen, onvoorwaardelijk. We zullen de familie voor haar zijn, die haar heeft laten vallen die doet alsof ze niet meer bestaat. En dat doordat er een gekke man was die niet bij zijn verstand was en haar verkrachtte. Wat lopen er toch wat nare mensen rond op aarde. Ondanks dat deze man het leven van Gloria geruineerd heeft, is Helena een geschenk voor haar. De manier hoe die twee afhankelijk zijn van elkaar is mooi om te zien.