De tijd gaat snel en zonder dat ik er echt erg in heb, heb ik alweer een dag niets meer online gezet. Ondertussen ben ik wel doorgegaan met vooral heel veel berekeningen en inschattingen maken. De eerste contacten zijn gelegd en ik ben nu bezig met het uitzoeken van materialen en artikelen. Een ding staat voorop dat wat er ook aangeschaft gaat worden, het moet kwalitatief goed zijn. Ik ben nog niet begonnen met het werken in het ziekenhuis, want als ik daar eenmaal aan begin heb ik geen tijd meer om al de kleine dingen rondom het werk te regelen, het meeste vraagt toch wel veel tijd. Het is erg leuk om alles uit te zoeken, maar ook enorm en dan ook enorm veel werk.

Vandaag ben ik wel even om een hoekje in het ziekenhuis wezen kijken. Alleen de in charge, het hoofd van de afdeling, en Nuria waren aan het werk met nog wat andere mensen die ik niet herkende en nieuw waren. Nuria zou opnieuw met mij mee gaan naar de winkel om spullen uit te zoeken en te kopen, maar voordat ze even weg mocht van het ziekenhuis moest er een verhaal voor een presentatie gemaakt worden. In het verslag moest een kort overzicht van het voorbijgaande jaar gegeven worden, het aantal bedden, spullen etc. Daarnaast moesten de moeilijkheden benoemd worden, de uitdagingen, de innovaties en verwachtingen voor het komende jaar. De in charge vertelde me dat het hele verhaal geen verschil zou maken op de spullen die ze zouden krijgen. De problemen die er waren toen ik vorige keer in Ghana was, zijn er momenteel nog steeds en het is er eerder slechter dan beter op geworden.

Nadat we het verslag gemaakt hadden zijn we naar de winkel gegaan. Ik merk dat Nuria erg op kort termijn denkt en dat is ook wel goed te begrijpen, het liefst zou ze om katoen of om handschoenen gaan, maar dat is enkel een oplossing voor kort termijn en we moeten het geld besteden op een manier, zodat er op lange termijn ook nog profijt van zal zijn. Had ik het geld van de wereld dan had ik een hele container handschoenen, katoen en hechtdraad gebracht, maar misschien is dat nog een optie voor later. Voor nu focussen we ons op het krijgen van verlosbedden, een opvangtafel voor de pasgeborene, een CTG-apparaat, infuuspompen, reanimatiemateriaal en ook maar alles wat niet meer functioneert en wat van levensbelang kan zijn. Als ik het zo op som klinkt het enorm groot, maar ik weet ook dat we het niet in een keer hoeven te bereiken en dat maakt dat het overzichtelijk blijft. De instrumenten zijn allemaal gekocht. Totaal 10 verlossetten en 5 hechtsetten compleet. Dit moet al een enorme verrassing zijn, want toen ik nog in het ziekenhuis werkte werd daar al dagelijks voor gebeden. Ik kan gewoon echt niet wachten om de mensen in het ziekenhuis de spullen te laten zien.

Toen ik op de verloskamer foto’s maakte, zag ik hem liggen! Mijn doptone en tegen al mijn moeders veronderstellingen in was hij daar nog, lag de gel ernaast en deed de batterij het. Echt heel fijn om te zien dat ze er zo netjes mee om zijn gegaan. Toen ik ermee in mijn handen stond kwam er een collega met een van de schokkende verhalen, dat er een vrouw binnen was gekomen met een uitgezakte navelstreng, maar in plaats dat ze door de opnameafdeling naar de labourward werd gestuurd, moest ze daar wachten. Ik zag het eigenlijk al aankomen. De vrouw was erg oncomfortabel en toen er aan haar gevraagd was of ze pijn had werd ze uiteindelijk doorgestuurd naar de labourward, daar aangekomen bleken er geen harttonen meer te zijn. Ook de zwangere vrouwen moeten meer worden voorgelicht, niet dat dit voorkomen had kunnen worden, maar had ze sneller geweest had het baby’tje misschien nog geleefd. Nu was er alweer veel te veel tijd over gegaan.

Nadat we de spullen gekocht hadden ben ik nog even snel langs Nuria’s familiehuis gereden. Haar vriend was naar de begrafenis van een neef die ’s ochtends zijn auto aan het repareren was, waarbij de auto van de krik afgevallen en hem had verpletterd. Ze moesten het lichaam zo snel mogelijk begraven. Dan wordt je weer even met de neus op de feiten gedrukt dat het leven hier zoveel meer risico’s met zich meebrengt dan het veilige leven wat wij in Nederland kennen.

Vooralsnog voel ik me redelijk veilig, gelukkig maar. Ik ben aardig
geacclimatiseerd dus wordt het ook tijd dat ik mijn handen uit mijn mouwen ga steken en aan het werk ga. Als ik eenmaal aan het werk ben, worden mijn verhalen waarschijnlijk ook weer een stuk interessanter.