Gisterenavond ben ik weer een nieuwe serie nachtendiensten begonnen. Nu met andere collega’s dan de voorgaande nachten, maar zeker niet minder leuk. Bij overname van de dienst was er nog een vrouw op de afdeling die weeën had. Ze was de morgen opgenomen door dezelfde nachtploeg en helemaal teleurgesteld dat ze nog steeds niet bevallen was. Daarnaast zag ze er moe uit en ondanks dat ze niet probeerde te klagen, was duidelijk te zien dat ze het zwaar had. Omdat er nog niemand anders was moest ik even op onderzoek uit wat nu hier wel en niet mogelijk zou zijn voor deze vrouw aangezien er ’s nachts al helemaal geen dokter aanwezig is. Ondertussen had ik onderzoek gedaan bij deze vrouw en bleek ze nog steeds vier centimeter te hebben, een niet vorderende ontsluiting puur vanwege het gebrek van goede weeën. Nadat ik me een beetje ontfermd had over deze vrouw wilde ik niet dat de nachtploeg deze vrouw de nacht over liet gaan met kwakkelende weeën en een uitgeputte vrouw. Ik stelde voor dat als ze niks zouden doen, dat ik haar naar het andere ziekenhuis zou brengen, waar wel een arts aanwezig zou zijn of dat ik de vliezen zou breken en dat we zouden gaan starten met weeënopwekkers, bijstimulatie. Na de voor- en nadelen op een rijtje te hebben gezet werd besloten de vliezen te breken en te staten met de bijstimulatie. Terwijl de anderen heerlijk lagen te slapen bleef ik bij de vrouw. Ze had het zwaar, de weeën waren zichtbaar beter geworden en ze had enorm behoefte aan iemand om haar heen. Anderhalf uur nadat de vliezen waren gebroken beviel ze van een gezonde dochter. Ik was zo enorm blij dat we toch hadden besloten om een actiever beleid te gaan handhaven ondanks de protocollen van hier. Protocollen waar overigens bijna nooit aan gehouden wordt. Dat kleine beetje bijstimulatie gaf haar net het zetje wat nodig was om verder te ontsluiten. De vrouw was me zo enorm dankbaar, dikke tranen over haar wangen, want in Ghana is het absoluut niet vanzelfsprekend dat iemand je zo bijstaat tijdens het geboorteproces en dit is dan ook de reden waarom ik zo van verloskunde hou. Het er kunnen zijn voor mensen die je nodig hebben, het verschil kunnen maken in een levensveranderend proces, de bevalling en geboorte. De rest van de nacht verliep redelijk gemoedelijk, de vrouwen volgden elkaar netjes op en zo waren we dus de hele nacht in de weer. Halverwege de nacht werd er een baby zonder anus geboren, nog nooit heb ik zoiets gezien. Dit baby’tje moest dus ook naar een ander ziekenhuis gebracht worden waar het door artsen zou worden bekeken. De ouders van dit kindje waren er behoorlijk ondersteboven van, geluk wordt dan al snel overschaduwd door zorgen. Hoe het afgelopen is met dit kindje weet ik nog niet, misschien hoor ik dat vanavond. De rest van de nacht hebben we geen moeilijke of lastige dingen meer gehad. Gelukkig maar, want af en toe maak ik me zo’n zorgen doordat er gebrek is aan reanimatie materiaal. Als het goed is komt het deze week onze kant op. Ik kan niet wachten tot het hier is en we de kinderen beter kunnen helpen wanneer ze geboren worden met een slechte start.