Door mijn drukke dienst van gisteren besloot ik vandaag thuis te blijven. Ik werd wakker met hoofdpijn en mijn lichaam deed zelfs ook een beetje pijn van vermoeidheid. Ondanks dat ik me niet helemaal fit voelde moest ik wel mijn was weg werken, doordat ik wat achter liep had ik geen schone normale kleren meer om aan te trekken. Toen ik de enorme berg aan de waslijn had hangen dacht ik even te kunnen rusten toen ik een bericht kreeg van de jongen die mij gisteren thuisgebracht had. Normaal gesproken wissel ik nooit nummers uit, maar deze jongen was zo enorm dankbaar voor wat ik voor zijn schoonzus had gedaan dat ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen. Waarschijnlijk ook leiding van hogerhand. Ik kreeg een ongerust berichtje. Het meisje dat gisteren bevallen was kreeg met geen enkele mogelijkheid haar kind aan de borst. De hele familie had van alles geprobeerd maar de baby vertikte het. Het verbaasde me dat het kind nog helemaal niet aan de borst gedronken had, want normaal gesproken laten we de moeders bijna direct na de bevalling de baby's voeden. Het meisje dat om 18.00 bevallen was, was om 20.00 al ontslagen uit het ziekenhuis, zonder enige begeleiding of uitleg wat de borstvoeding betreft. Waarschijnlijk is dit stukje begeleiding door de drukte er bij ingeschoten.
Toen ik het bericht van deze jongen las besloot ik maar even een kijkje te gaan nemen. Ik had hier nog een fles en babyvoeding staan die ik in geval van nood maar meenam. Een kleine first-aid-pakket bij borstvoedingsproblemen. Niet veel later stond de jongen bij me voor de deur om me mee te nemen naar de compound. Na iedereen netjes begroet te hebben werd ik naar een kleine kamer gebracht waar de kersverse moeder met haar baby lag. De kamer was vol met mensen. In Nederland zou ik de mensen weggestuurd hebben, maar hier wilde graag iedereen getuige zijn en zien hoe ik de baby aan de borst zou kunnen krijgen. Presteren onder druk doe ik het beste, dus op hoop van zegen. Nadat ik de moeder mijn gift, wat kleertjes voor de baby gegeven had, pakte ik de baby en controleerde ik of deze niet ziek was.
Zieke baby's komen hier meer voor dan in Nederland en willen vaak ook niet aan de borst drinken. Gelukkig bleek dit niet het geval. Toen ik de tepels van de moeder zag wist ik al dat het een beetje moeilijk zou worden, maar niet onmogelijk. Ik liet de moeder het eerst zelf proberen. De houding die zij aannam was erg ongemakkelijk en daarom deed ik voor hoe ze het beste haar baby vast kon houden. Met deze nieuwe houding probeerde ze de baby aan de borst te krijgen, maar de baby hield de borst niet goed vast. Nu was de moeder ook flink aan het zweten en dacht ik bij mezelf, misschien smaakt het wel veel te zout voor de baby en wil deze hierom niet drinken. Toen ik probeerde de baby aan de borst te krijgen liet het ook al heel snel los. Ik besloot wat melk klaar te maken en deze op de tepel te sprenkelen, zodat de smaak van de tepel waarschijnlijk beter werd. De kamer werd steeds voller en het zweet stond er ondertussen ook bij op, maar toen ik na dit gedaan te hebben de baby aan de borst probeerde te krijgen begon deze tot mijn grote opluchting te drinken. De baby dronk beide borsten iets meer dan 10 minuten. De familie was me meer dan dankbaar, opnieuw. Na duidelijke instructies te hebben gegeven werd ik weer terug naar huis gebracht. De moeder zou het kind nu elke twee uur aanleggen, waarschijnlijk erg veel voor het begin, maar dit ook om al de gemiste voedingen in te halen en de borstvoeding zo snel mogelijk op gang te laten komen. Morgenochtend wordt ik weer opgehaald gewoon om met eigen ogen te zien dat de baby goed aan de borst drinkt en ik deze baby met een gerust hart achter kan laten. Het zal me niet gebeuren dat deze baby uiteindelijk komt te overlijden doordat er geen borstvoeding is. Niet dat deze mensen dit zullen laten gebeuren, maar vorig jaar heb ik dit een keer gezien, meegemaakt en het is vreselijk om de baby's zo ondervoed te zien.
Onderweg naar huis sprak de jongen zijn dankbaarheid uit naar mij. Mijn uitstraling en mijn liefde naar de mensen toe getuigde van een zeldzaam mooi hart. Ondanks dat wat je doet naar je eigen idee soms weinig verschil maakt, is dit de reden dat ik hier ben. Het verschil maken begint klein en we zijn als stichting bezig met het maken van een groter verschil. Het kost tijd en we moeten niet overhaasten, want het moet goed blijven aanvoelen. Het moet goed zijn en echte uitwerking hebben.
We passeerden een tankstation van Shell en ik wilde graag even kijken of er nog wat Europeaans eten te koop was. Dit bleek het geval en onder geen voorwaarde mocht ik het zelf betalen, want wat ik voor deze familie gedaan had was volgens de jongen zelfs niet in geld uit te drukken. De jongen heeft me netjes thuis afgezet waar ik nog eens alles wat ik het meisje verteld had op papier gezet heb en het daarna aan de jongen meegegeven. Hij zou de instructies nog eens met haar doornemen. Hopelijk, heeft de baby nu door hoe hij aan de borst moet drinken en dat wanneer ik morgen kom dat alles goed loopt. Mijn vrije 'rustige' dag was toch iets drukker dan gepland, maar het helpen van mensen is het opofferen van rust meer dan waard.