Liefde in tijden van Corona*

In maart breekt de hel los. Er is al sinds januari sprake van een SARS-achtig virus, SARS-CoV-2, ook wel Coronavirus genoemd. In december startte het virus in Wuhan, een miljoenenstad ten westen van Shanghai in China. Het virus werd al snel in verband gebracht met de dierenmarkt in die stad, waar levende dieren zoals kippen en fazanten, maar ook vleermuizen, marmotten en slangen en orgaanvlees worden verhandeld. Het veroorzaakt een griepachtige aandoening met longklachten. Het virus verspreidt zich snel omdat de lokale overheid aanvankelijk niets deed. Toen de centrale overheid ingreep, rond Chinees Nieuwjaar (25 januari), met een totale lockdown van de stad, was het al te laat. Vanuit China rolt het virus over heel Azië uit. Eerst zijn dat alleen gevallen van mensen die net in China zijn geweest, daarna ontstaan ook infectiehaarden buiten China. Op 9 februari overtreft het aantal van 881 gestorven personen dat van de SARS-epidemie uit 2002 en 2003 waaraan 774 mensen stierven. Eind februari zijn er al circa 2.800 mensen aan het virus gestorven.
(*vrij naar het boek van Gabriel Garcia Marquez)

Eind januari staat het virus aan de poorten van Europa, in Italië met name, waar een enorme uitbraak zich manifesteert. En op 27 februari oogst Nederland de eerste gevallen: wintersporters die in Noord Italië en Zwitserland geweest zijn en daar besmetting hebben opgelopen. Brabant ligt meteen onder vuur. Vanwege de carnaval met grote feesten kan het virus zich daar snel verspreiden. Stiphout heeft een van de eerste gevallen binnen Nederland.
Op 2 maart zijn wij allemaal nog vrij naïef en denken wij dat het allemaal wel los zal lopen. Er is een Avond met de Dames op de loge en Arnold en ik gaan er gewoon heen. Er zijn wat minder mensen dan normaal en er wordt minder gezoend en handen geschud (want dat wordt ontraden). De avond gaat over Voltooid Leven, een toepasselijk onderwerp onder de omstandigheden ;)
Dinsdagavond komen er een zevental bestuursleden van de Loge bij ons vergaderen. Ik heb gebakken voor de occasie maar blijf zelf achter de coulissen. Woensdag 4 maart komen eindelijk Tania en Laurence weer terug in Nederland. Zij hebben niet veel last gehad van het Coronavirus in Azië gelukkig. Ze hebben een fantastische tijd gehad en stuurden voortdurend mooie foto's op van hun avonturen. Omdat

hun huis een slagveld is door de inbraak, hebben wij hen uitgenodigd om bij ons eerst even bij te komen voor zij, met jetlag en al, aan de slag gaan om de schade op te nemen.
Zij komen woensdagmiddag tegen half 2 aan in Helmond en vallen aan op de lunch die ik heb klaargezet. Ik bied aan hun vakantiewas op te starten, want ze hebben propvolle tassen met was. Ik was en strijk de hele dag door en 's avonds ligt alles schoon en gestreken op hen te wachten! Je bent gek als moeder of niet natuurlijk....!
Tania krijgt haar verjaarscadeautjes (allerlei bakartikelen).
Ik heb voor de gelegenheid een feestelijk maal bereid van gepocheerde zalm met kruidenmayonaise, daarna een hartige taart met kerstomaatjes en als dessert heb ik de mangopudding van Maria gemaakt. Alles valt zeer in de smaak en dan trekken de dame en heer zich terug voor een lange nacht. De volgende

dag vertrekken zij tijdig om thuis de staat op te nemen. Het valt gelukkig nog wel mee: er zijn een paar sieraden gestolen (waaronder het kettinkje en hangertje dat Tania van ons kreeg na onze 2e huwelijksreis naar Hawaii) en hun spaarpot is weg, evenals de Playstation. Ook zijn de reservesleutels van auto en motoren verdwenen. Maar verder is alles gespaard gebleven.
Zaterdag gaan wij naar een concert van Philippe Jarousski, mijn favoriete contratenor. Hij komt met zijn eigen ensemble Artaserse naar Eindhoven. De zaal zit stampvol, mensen uit heel Nederland. Jarousski zingt repertoire dat in de 18e eeuw geschreven werd voor castraten, jonge mannen die 'ontmand' werden om hoog te kunnen blijven zingen. Ze waren immens populair, de Michael Jacksons van weleer. Ware idolen, die ook hun fan-aanhang hadden.
Als hij het podium betreedt, houdt de zaal zijn adem in. Hij begint te zingen en er gaat een huivering door het gebouw. Het is magisch! Ik vind het vooral leuk dat er zoveel mensen zijn die hier intens van genieten. Het castraten repertoire heb ik toch altijd een beetje beschouwd als een niche, iets dat met wat opgetrokken wenkbrauwen wordt bekeken. Maar de menigte is

uitbundig in haar appreciatie na afloop en Jarousski geeft maar liefst twee toegiften.
Ik heb in de CD shop in het Muziekgebouw nog een CD van hem gekocht om thuis te kunnen nagenieten.
De recensente van het Eindhovens Dagblad is ook lyrisch, getuige haar stukje:
Wat moet je als zanger doen als je een zaal binnenloopt waar de verwachting van twaalfhonderd mensen van de muren druipt? Je schrap zetten en beginnen!
Countertenor Philippe Jaroussky ging voor het orkest staan, settelde zich op zijn plek als een hardloper in het startblok en gíng. Jaroussky is uniek in zijn soort. Er zijn meer zeer goede countertenoren, maar om deze Franse zanger hangt de glans van uniciteit.
,,Het is de schoonheid van de muziek’’, zegt hij zelf. Ja, maar het is óók de schoonheid van zijn stem, zijn uitstraling en bovenal de intensiteit en de bevlogenheid waarmee hij zingt.
En als je dan ook nog een orkest weet te formeren waarop al deze kwalificaties eveneens van toepassing zijn, dan maak je twaalfhonderd luisteraars heel gelukkig.
Jaroussky zong in Eindhoven onder meer de cantate Cessate omai cessate van Vivaldi en delen uit de opera’s Giulio Cesare en Radamisto van Händel, het repertoire waarmee hij twintig jaar geleden al furore maakte. In Eindhoven was hij er helemaal, voor honderd procent.

Hem zien zingen is hem horen zingen en andersom. Hij zingt met zijn hele lichaam, de vuist gebald als hij over de ‘furieuze schaduw van de wraak’ zingt, zijn armen open als hij ‘de liefde’ bezingt die ‘het genot van de slaap vergroot’, zichtbaar lijdend in lijf en leden als hij klaagt over het ‘dodende gif van de verraderlijke slang’.
Philippe Jaroussky neemt zijn publiek mee op de vleugels van de muziek en zwerft met hen een paar uur rond boven de gewoonheid van alledag, blij dat hij hen deelgenoot kan maken. Begenadigd, dat is hij.
De week van 9 maart start ook nog heel normaal. Ik heb maandag een vergadering in het Annatheater. Maar Arnold krijgt maandag te horen dat hij niet meer in Turnhout mag gaan werken, alle niet noodzakelijke reizen zijn verboden om besmettingsgevaar te voorkomen. Dus blijft hij dinsdag in Eindhoven. Ik ga naar hem toe om op de Campus te lunchen. Dat is een vreemde gewaarwording. De gastenparking is praktisch leeg! En er lopen maar weinig mensen rond. Bij de Starbucks zit niemand en ook bij de Subway, waar wij een broodje eten, is het niet druk. Diezelfde middag krijgt Arnold te horen dat hij vanaf nu thuis moet werken. Dus woensdag is hij thuis. Ik ga 's middags wandelen in de Warande met Maria. Iedereen begroet elkaar met een buiging (Namasté) of een elleboogstoot, kussen of handen schudden is uit den boze!
Ik realiseer mij intussen dat het niet slim is om volgende week naar het Noorden af te reizen, hetgeen het plan was voor Dad zijn 96e verjaardag. In het noorden zijn nog maar weinig besmettingen en om dan met vier Brabo's (de kinderen zouden ook mee) daarheen te tuigen..... Ik bel het geheel dus af. Dad is teleurgesteld, maar snapt het wel. Hij is nog steeds van mening dat een en ander zwaar overdreven wordt, maar indamming van het virus is nu het hoofddoel. Dus zo min mogelijk omzwervingen en zo min mogelijk contacten! Het restaurant waar wij zouden gaan eten, snapt het gelukkig ook.
Wij hadden toch al geen plannen voor het weekend van 13 maart, maar nu vallen alle alternatieve ideeën ook af. Niet naar een museum (de meeste musea zijn dicht), niet uit eten, niet naar de bios! Mariejosé zit in Vietnam met een groep en klaagt steen en been. In de kustplaats waar zij zit, is een groep Nederlanders in quarantaine geplaatst in een hotel en er is onrust in haar groep. Daarboven worden westerlingen daar verantwoordelijk gehouden voor verspreiding van het virus, dus de sfeer is om te snijden. Later zal blijken dat zij de reis voortijdig moet afblazen. Overal om ons heen valt de wereld stil.
Ruud en Jeannette bellen en willen krijgsraad i.v.m. onze geplande trip naar Berlijn op 2 april. Zondag de 15e rijden wij naar Amersfoort om te overleggen. Ook deze trip wordt geannuleerd, want theaters en restaurants en cafés moeten allemaal dicht. Gelukkig hebben wij alles flexibel geboekt!

Ruud is gebiologeerd door de crisis en heeft de hele tijd de TV aan staan met het allerlaatste nieuws. Er is een persconferentie met de minister van Medische Zorg Bruins en minister van Onderwijs Slob, waarin zij mededelen dat met ingang van maandag alle scholen dicht gaan en ook alle restaurants, cafés, koffieshops, sexclubs, sauna's en aanverwante etablissementen.
Intussen is paniek uitgebroken hier en daar en wordt er zwaar gehamsterd. Supermarkten roepen op om normaal te doen, want er is genoeg voorraad, maar klanten lopen nu tegen lege schappen van wc-papier, blikgroenten en ook verse groenten en vlees op. Er circuleert een filmpje op internet van een magazijnmedewerker die in zijn heftruck rondscheurt in een enorme hangar vol met wc-papier!! Reizen kan niet meer, want de meeste vluchten in Europa en ook naar de USA en Azië zijn gestopt.
Vanaf nu zijn wij dus 'grounded'. Je mag nog wel boodschappen doen en de winkels zijn nog gewoon open, maar verder ligt het sociale leven stil. De meeste mensen werken thuis en de kinderen zitten nu ook thuis. Onduidelijk is hoe lang dit gaat en kan duren! Het lijkt een nachtmerrie waaruit je maar niet

wakker wordt! Dit is de meest vreemde situatie waarin ik in mijn hele 63 jaar heb verkeerd!