Dood in tijden van Corona

Vanaf 17 maart moet Arnold thuis werken, vanwege Corona maatregelen, en gaan wij een heel nieuwe situatie in. Vier dagen per week zit hij nu aan de eettafel en heeft hij conference calls met de wereld buiten Stiphout. Ook met collega's die hij tot dusver iedere dag zag. Hij wordt er soms tureluurs van, en iedere avond maken wij om 5 uur een wandelingetje in 'ons' bos, om een frisse neus te halen. Daar is het dan meestal heel stil, alleen wat mensen die hun hond uitlaten. Je loopt op anderhalve meter afstand langs elkaar heen en groet!
Want dat zijn de nieuwe wetten: houd anderhalve meter afstand, was vaak je handen, nies in je elleboog om geen virus te verspreiden en blijf bij verkoudheid- of griepverschijnselen thuis! Ook in de supermarkt moet je anderhalve meter afstand houden, hetgeen niet voor de hand ligt in onze kleine wijksuper in Stiphout! Als ik een vrouw inhaal met mijn wagentje, gilt zij paniekerig: 'afstand houden, afstand houden'!
Dad is gedwongen zijn 96e verjaardag in alle eenzaamheid door te brengen, maar gelukkig vindt hij dat geen probleem. Hij wordt de hele dag bedolven onder de telefoontjes, e-mails, kaarten en bloemen. Op initiatief van Laurence en Tania houden wij om 5 uur een Skype sessie met de hele familie, Marie vanuit Maleisië, de kids vanuit Den Bosch en wij vanuit Helmond. Wij toasten met elkaar op Dad, die het ontzettend leuk vindt. Wij denken het feestje op een beter tijdstip gewoon

in te halen. Maar een week later, op 27 maart, komt hij ten val als hij terugkeert van boodschappen doen. Het is mooi weer en hij is er met zijn wandelstok op uit gegaan. Als hij zijn sleutels uit zijn zak wil halen voor de ingang van het flatgebouw, verliest hij zijn evenwicht en valt hij met zijn hoofd tegen de voordeur. Gelukkig loopt er net iemand van Thuiszorg Drenthe langs, die hem opvist van de straat en naar binnen brengt. Daar belt hij mij: 'je moet komen, ik ben gevallen en moet naar het ziekenhuis'. Ik ben in shock: wij mogen officieel niet bij ouderen op bezoek en al helemaal niet vanuit hier: het brandpunt van de epidemie. In het Noorden is nog helemaal niets te merken van Corona. Ik bel Aukje, mijn trouwe compaan, die gelukkig meteen op de fiets springt en Dad opvangt als hij bij het ziekenhuis aankomt met de taxi. Zij blijft bij hem als zijn hoofd gehecht wordt en als zijn ribbenkast gescand wordt. Hij heeft geen bloedingen in zijn hoofd gelukkig maar wel een breuk in een rib. Wij halen opgelucht adem: het is met een sisser afgelopen, denken wij.
Intussen beschikken wij over veel vrije tijd in huis. Je kunt nergens heen: niet naar de bios, niet naar een evenement, niet naar een restaurant. Dus moet je je vertier thuis zoeken. Ik stort mij op borduren, Arnold klust wat af en maakt dingen voor zijn treinencomplex. Ook wordt er heel wat afgetuinierd. Gelukkig zijn de kluszaken en de tuincentra hier gewoon geopend, in tegenstelling tot in een heleboel andere landen. Maar veel andere zaken moeten dicht (kappers, schoonheidsspecialisten, sauna's, sportscholen) of gaan uit eigen beweging dicht omdat de klanten wegblijven. De binnensteden zijn uitgestorven. Wij hebben nog nooit zoiets gezien.

Wij klussen ook in Den Bosch bij de kinderen. Daar moet nog van alles gebeuren, dus helpen wij hen ook al mag je eigenlijk niet bij elkaar zijn. Maar wij zijn allemaal symptoom-vrij, en wij gaan verder nergens anders heen, dus vooruit. Arnold krijgt nog cadeaus voor zijn verjaardag, omdat zij toen in Azië zaten. Een collectie biertjes met wel heel aparte namen!!
Door de Corona crisis zitten niet alleen veel mensen thuis, maar een heleboel verdienen ook geen cent meer! Het Annatheater is gesloten en alle evenementen worden afgelast. Ook de Franse Markt die ik help organiseren. Het ziet ernaar uit dat dit nog wel eens lang kan gaan duren. De consequenties voor de economie wereldwijd zijn onbekend en waarschijnlijk angstaanjagend groot. In het Annatheater is momenteel een expositie van een Syrische kunstenaar, die door Vincent onder zijn vleugels genomen is. Maar niemand komt nu kijken. Ik vat

het plan op om een paar schilderijen te kopen, want ik heb er al wat van gezien en vind ze wel aardig. Dus bel ik Vincent en die maakt foto's van het geheel. De kinderen mogen er ook eentje uitzoeken voor boven hun eettafel en Arnold haalt ze op. Ik heb er eentje uitgezocht die mij aan New York City doet denken, met veel felle kleuren. De kinderen kiezen voor de Domtoren van Utrecht.
De natuur trekt zich van de crisis niets aan: het is al heel vroeg heerlijk weer en wij zitten veel buiten om te eten op het terras.
Ik spuit de tuin met azijn om het onkruid ditmaal in de kiem te smoren. (Who you gonna call: the Corona Busters;).
En zo kabbelt het leven voort, in afzondering. Wij bezoeken niet onze vrienden en gaan nergens heen, behalve naar de klusmarkt, het tuincentrum en de supermarkt. Het is een rustig leventje maar ook saai. Arnold mist zijn collega's. De

enige die het wel kits vindt, is de Puck. Er is altijd iemand thuis en zij zit graag in de kamer als Arnold werkt of in de study als ik daar bezig ben!
Intussen waart het virus wereldwijd rond en richt veel schade aan. Sommige mensen merken nauwelijks iets als ze besmet zijn, anderen zijn doodziek en belanden op de Intensive Care. De symptomen zijn hoesten en ademhalingsproblemen, de longen slaan dicht en kunnen geen zuurstof opnemen, waardoor men beademd moet worden. Een broeder van de loge in Eindhoven wordt ook ziek en belandt op de IC. Hij wordt wekenlang beademd en is zo zwak als een zuigeling als hij daarvan af komt. Hij mag zich gelukkig prijzen dat hij überhaupt van de IC afkomt. In Nederland staat de teller van besmette mensen (d.w.z. alleen van diegenen die getest zijn en van wie vastgesteld is dat zij corona hebben) op ruim 46.000

mensen (2/6/2020), daarvan zijn er bijna 6.000 overleden. Wereldwijd staat de teller dan op ruim 6 miljoen besmettingen en 371.166 sterfgevallen. Maar dit betreft alleen de geregistreerde gevallen, de werkelijke cijfers zullen veel hoger liggen. In Nederland en ook elders wordt niet op grote schaal getest, dus is onduidelijk wie het virus allemaal gehad hebben. Je kunt er ook vanaf komen met lichte verkoudheidsverschijnselen.
De schrik zit er dus goed in, en veel mensen wagen zich helemaal niet meer op straat, laten hun boodschappen afleveren. Zeker diegenen die in de risicogroepen zitten (mensen met overgewicht, COPD of hartziekten en ouder dan 60 jaar). Dat betekent dat ikzelf ook eigenlijk tot de risicogroep behoor, maar ik probeer het hoofd koel te houden. Veel je handen wassen en afstand houden is het devies.
Op 4 april vieren wij dat wij 1 jaar aan de 1e Bosweg wonen. Wij toasten met sekt en bestellen eten bij Dolce & Gusto, een Italiaans restaurant in Stiphout. Sommige restaurants doen nog wel aan afhalen of bezorgen en zij zijn er een van. Toch een beetje uit eten, maar dan thuis! Het is erg lekker en voor herhaling vatbaar.
Ik probeer Cor te helpen, want die zit ook onledig thuis. Zowel de kapperszaak als de stoffeerderij leveren momenteel geen werk op . Kappen mag niet (ik ben net nog voor de lockdown geweest gelukkig!!), en voor het stofferen komen zijn stoffen niet opdagen want die heeft hij besteld in Engeland. Ik vraag hem de oude Gelderland bank die bij Tania en Laurence in de weg staat, op te knappen en bestel stof die wel te krijgen is. Zo heeft hij weer een mooi project.
12 en 13 april is het Pasen. Hoewel wij het met zijn tweetjes moeten vieren, maak ik er werk van. Ik versier het hele huis, bak paascakejes en wij verven samen eieren. Het is prachtig weer en wij kunnen buiten eten. Het is zo mooi dat wij zaterdag het BBQ seizoen voor geopend verklaren, op 11 april! Op zondag is het minder mooi, maar wij eten toch buiten, zelfs als er ineens regen valt. Dat kan met een overdekt terras! Wij eten lamskoteletjes met asperges, verrukkelijk. Het aspergeseizoen is ook geopend!
Onze nieuwe Japanse kers staat in bloei en is beeldschoon. Sowieso is de tuin veel mooier dan vorig jaar. Waarschijnlijk dankzij het vele werk dat wij (met name Arnold) erin gestopt hebben en de ontzettend natte winter die wij achter de rug hebben. Daar plukken wij nu de vruchten van.

Met Dad gaat het intussen helemaal niet de goede kant op. Hij recupereert niet zoals verwacht. Hij heeft erg veel pijn en Trees belt mij op en vraagt mij een rollator te bestellen, zodat hij makkelijker uit de voeten kan. Een rollator??? Dad verfoeit die dingen, de nood is dus hoog. Na Pasen, tweeënhalve week nadat hij gevallen is, zet ik mijn bezwaren opzij en reis ik af naar Eelde. Ik schrik van de status daar. Dad zit alleen nog maar in zijn stoel en moet met de rollator naar het toilet. Hij eet nauwelijks meer iets omdat hij het niet kan klaarmaken en moet 's nachts wel 7 keer uit bed om te plassen. Hij houdt weer vocht vast en slikt daar plaspillen voor. Ik bel meteen de huisarts die Dad op het hart drukt vooral wel de plaspillen te slikken en ook pijnstillers. Ondanks dat Dad heel veel pijn heeft, zoveel dat hij het soms uitschreeuwt, wil hij geen pijnstillers slikken, omdat hij zegt dat het a. niet helpt, en b. constipatie veroorzaakt. Ik bel met Thuiszorg die extra zorg zullen inzetten. Gelukkig is Trees weer terug. Haar vervangster Jelmar komt afscheid nemen.
Thuiszorg helpt Dad al 's nachts uit bed als hij moet plassen. De

eerste nacht doe ik geen oog dicht omdat Dad steeds de dienstdoende hulp moet bellen. Dat gaat via een oproepsysteem, dat erg hard klinkt. Dan komt de hulp met een loper de flat binnen en met luide stem wordt Dad dan uit en in bed geholpen. Daarom zeg ik dat ik het wel zal doen en ik geef Dad een kleine koeienbel om mij te wekken. Om 12 uur belt hij de eerste keer, daarna val ik in slaap en ik word pas vroeg in de ochtend weer wakker. Dat betekent echter niet dat Dad er niet uit is geweest, hij heeft nu zichzelf uit bed gesleept om mij niet te wekken. Dat is ook niet de bedoeling!!
Ik kook allemaal gezonde dingen voor hem, maak tussen de middag slaatjes met avocado en gerookte vis, om hem aan het eten te krijgen. Hij smult ervan en eet zelfs toetjes (vla met aardbeien). Mariejosé, die vanuit Maleisië werkeloos moet toezien en uit elkaar barst van ongerustheid, maant hem vooral pijnstillers te slikken en dat doet hij dan ook. Niet dat het veel helpt. Na een week ga ik weer naar huis, want het is zeer zwaar om zo fulltime voor hem te zorgen en ik moet er even tussenuit. Ik spreek af met Thuiszorg dat zij nu meer voor hem zullen doen, ook eten klaar zetten voor 's middags en 's avonds. Ik plak overal briefjes op de keukenkastjes zodat de hulpen alles kunnen vinden en reis dan weer af naar Helmond. Dad is niet echt blij, maar ik kan tenslotte ook niet bij hem blijven wonen.
Arnold heeft intussen de hele week in zijn uppie gezeten en is blij dat ik weer thuis ben. Wij bestellen eten van de Mostar Grill, een restaurant waar wij al jaren niet geweest zijn, maar een van de weinigen die nu aan bezorging doet.
De week erop is de bank die Cor stoffeert klaar en Paul en Cor komen de bank brengen. Hij is erg mooi geworden, een

denimblauwe stof met rode stiksels, heel sportief en perfect geschikt voor de 'den' , onze hobbyruimte.
Koningsdag gaat ook voorbij in stilte, er is niet het normale koninklijke bezoek aan een stad (dat zou dit jaar Maastricht zijn) en er zijn ook geen koningsmarkten uiteraard. Iedereen viert dus gewoon thuis Koningsdag. De Koning houdt een televisiespeech en om 5 uur is er de Nationale Toast op de Koning, maar wij doen daar niet aan mee.
De berichten uit Eelde worden er niet beter op en ik besluit maar weer heen te gaan. Dad is klaar met de pijn, het ongemak en zijn steeds groter wordende afhankelijkheid van hulp en wil met de huisarts praten over euthanasie! Dat is ook nieuw voor hem, want hij vond dat nooit een optie. Maar nu ziet hij geen uitweg meer. Op maandagmiddag 4 mei komt de huisarts, Jeroen Bruijns, op bezoek en wij bespreken samen de situatie. De huisarts begrijpt niet waar Dad zijn pijnen vandaan komen, er is officieel niet veel meer aan de hand dan wat kneuzingen. Maar misschien is er nog meer, zijn er onderliggende kwalen. Dad weigert echter iedere medewerking aan verder medisch onderzoek. Tot mijn verbazing legt de huisarts hem niet veel obstakels in de weg. Ik dacht altijd dat euthanasie een lang,

moeizaam project was, dat je dat lang van tevoren moest aangeven, dat je langs een trits doktoren moest, etc. Maar het blijkt kinderlijk eenvoudig. In ieder geval als je 96 bent! De huisarts geeft zijn fiat en dan moet er een zgn. SCEN arts langskomen (Steun en Consultatie bij Euthanasie). Dat kan woensdagmiddag al. De SCEN arts blijkt een vrouw en zij ondervraagt Dad gedurende een uur over zijn jeugd, zijn leven, zijn gezin, zijn hobbies, etc. Om te weten te komen of hij goed bij zinnen is? Geen idee, maar haar oordeel na afloop is positief. Ze snapt dat hij zijn leven voltooid vindt en zal de huisarts hiervan op de hoogte stellen. De huisarts vreesde zelf dat de SCEN arts hier wat vraagtekens bij zou zetten, omdat er niet meteen een fysieke aanleiding is, maar die angst blijkt dus ongegrond. Dad is zeer opgelucht en wil vrijdag al een afspraak maken voor euthanasie. Maar dan is er ook nog Mariejosé! Zij zit vast in Maleisië! Gelukkig kan zij een vlucht boeken via Kuala Lumpur en Londen, maar die gaat pas over anderhalve week. Dus moet Dad nog even volhouden.
Of de duvel ermee speelt, gaat donderdagmorgen zijn favoriete leunstoel kapot. Het kantelmechanisme is kapot, dus kan Dad er niet meer in liggen. Dad gaat meteen weer terug naar bed en wil daar niet uit komen. Ik ga een tijdje naast hem liggen, hou zijn hand vast terwijl hij slaapt. Ik weet niet meer wat te doen. Het is allemaal zo vreselijk triest. Ik weet via de Vegro, wat vroeger het Groene Kruis was, een sta-op-stoel te regelen, maar die komt pas morgen. De wasmachine was ook al stuk gegaan, en ik heb ook al een nieuwe machine moeten regelen, want zonder wasmachine kun je niet. Het zit allemaal niet mee!
Gelukkig kan ik nu, met hulp van de huisarts, palliatieve zorg regelen. Dat betekent dat er 24 uur per dag iemand bij Dad is om voor hem te zorgen. Er wordt een team van Palliaterm op hem gezet, van drie dames die beurtelings voor hem zullen zorgen. De eerste arriveert donderdagavond 7 mei om 7 uur. Ze steekt haar hand uit en zegt: 'ik ben Sylvia!' Voor Corona is hier geen plaats! Ik laat Sylvia alles zien, en neem dan afscheid van Dad, want voor mij is geen plaats meer in de flat. Nu kan ik weer uitrusten, er wordt goed voor hem gezorgd.
Arnold en ik besluiten nu in Friesland ons honk te maken, zodat wij Dad iedere dag kunnen opzoeken. Wij vertrekken zondag naar Friesland, installeren ons daar en rijden dan naar Eelde, alwaar ik door Arnold gemaakte nasi goreng opwarm voor ons allemaal. Dad eet er smakelijk van en Sylvia is helemaal enthousiast, want zij krijgt lang niet overal eten en is gek op pittige maaltijden. Dad is nog goed genoeg om aan tafel te eten. Het zal de laatste keer zijn.
De palliatieve hulpen werken 24 of 48 uur achter elkaar en zijn allemaal ZZP'ers (Zelfstandigen zonder Personeel). Ze zijn dus vrij in het opstellen van hun eigen werkschema. Ze blijven dan

de hele tijd bij de zieke en mogen het huis niet verlaten. Ook kunnen zij geen boodschappen doen, dus zij nemen hun eigen eten mee.
Maandag komen Tania en Laurence afscheid nemen van opa en blijven wij dus in Friesland. Het wordt anders veel te druk en ook kunnen de Corona regels niet meer in acht worden genomen (anderhalve meter afstand !!) als je met zoveel mensen bent.
Het is een rollercoaster ride, deze week. Iedere dag is Dad weer slechter dan de dag ervoor en ik houd iedere keer mijn hart vast als ik de drempel over stap. Arnold werkt vanuit Friesland in de ochtenden, en na de lunch rijden wij dan naar Eelde om bij Dad te zijn en ook om zaken te regelen. Ik kook dan wat, wij eten samen met de hulp en dan rijden wij weer terug naar Friesland. Het is een drukke tijd en mentaal afmattend. De aftakeling gaat heel erg snel. De ene dag zit Dad nog aan tafel, de volgende dag eet hij in zijn stoel, dan moet hij in een ziekenhuisbed. De ene dag loopt hij nog met een rollator, dan moet hij in een rolstoel, vervolgens in een bed. Ik heb hem donderdag 7 mei nog in de douche gestopt waar hij zichzelf afsopte, een halve week later is dat niet meer mogelijk, kan hij niet meer op zijn benen staan.
De Vegro, het vroegere Groene Kruis, dat hulpmiddelen levert, staat bijna iedere dag aan de deur met weer een nieuw hulpmiddel. Het is een achtbaan die naar beneden scheurt. Ik ben bang dat hij zondag 17 mei niet haalt, dan zou Marie moeten aankomen.
Intussen is Arnold bezig om het nieuwe 45 km autootje van Dad om te ruilen. Dat autootje had hij net gekocht, het is gearriveerd net nadat hij gevallen was en hij heeft er nooit in gereden. Wij willen het omruilen voor een gewone auto, zodat Marie straks ook vervoer heeft als zij in Nederland zit. Zij kan Maleisië nu wel verlaten (met een doktersattest dat haar vader stervende is) maar wanneer zij terug kan keren is ongewis. Maleisië heeft zijn grenzen gesloten voor buitenlanders en Marie heeft geen permanente verblijfsvergunning!
Polling, de garagehouder die Dad al 20 jaar kent, is begripvol en ruilt de auto in voor een witte Skoda Rapid. Een eenvoudig model, maar prima voor zijn doel.
Wij kijken soms oude dia's met Dad en dan is hij weer goed bij. Hij krijgt nu hoge doses morfine tegen de pijn en daar word je erg slaperig van. Hij slaapt dus veel maar als hij wakker is, is hij goed te spreken.
Op 14 mei arriveert zijn ziekenhuisbed. Het wordt in de kamer

geparkeerd en hij zal het niet meer verlaten. Hij heeft nu een katheter in en hoeft dus niet meer uit bed. Als het bed geplaatst is, wordt hij erin gehesen. Tegelijkertijd wordt er een boeket bloemen bezorgd van Aukje en Martin en ik vraag hem om te poseren met de bloemen. Hij zwaait vrolijk. Die avond halen wij eierballen. Elise, de hulp, heeft die nog nooit gegeten. Dad vindt het een uitstekend plan, al zegt hij: 'ik begin maar eens met 1 bal!'. Hij eet er wel een portie frietjes bij en zit lekker te smullen.
Ik ontdooi soms gerechten uit zijn vriezer, die hij zelf nog gemaakt heeft. Zo eten wij woensdag Ajam Pedis en Sambal Goreng Telor, en vrijdag Soto Ajam. Die vallen prima in de smaak, zowel bij de hulpen als bij Dad! De dames Sandra, Sylvia en Elise zijn allemaal zeer lief en zorgen goed voor hem. Ze blijken allemaal nogal bereisd en zeer spiritueel. Sylvia is nogal een flapuit en heeft niet echt van het woord privacy gehoord. Ze wil dolgraag met alles helpen, zelfs als wij voor Dad financiële zaken moeten afhandelen en niet kunnen inloggen. Als ik er iets van zeg, biedt zij haar excuses aan maar het verandert er niet echt van. Ze bedoelt het goed, maar houdt niet altijd voldoende afstand. De anderen zijn wel zeer privacy-gevoelig, trekken zich ook terug als wij bij Dad zijn.Wij kunnen hen altijd roepen als er iets is.
Mariejosé gaat vrijdag de 15e mei op reis van Langkawi naar Kuala Lumpur waar zij een nacht bij een vriend blijft slapen. De volgende ochtend vroeg neemt ze het vliegtuig naar Londen. Het zit toch nog redelijk vol, maar Marie heeft 3 stoelen voor zichzelf en kan zich dus nog even uitstrekken. De stewardessen zien er uit als verplegend personeel!
Marie komt aan het eind van de middag aan op een verlaten Heathrow Airport. Ze moet een uur lopen met haar zware koffer dwars door verlaten terminals: er is geen hond om haar de weg te wijzen of te helpen! Ze wordt uitgekafferd door taxichauffeurs en buschauffeurs (keep your distance!!) maar vindt uiteindelijk een busje om haar naar haar hotel te brengen. De volgende ochtend kan zij pas verder vliegen naar Amsterdam. Laurence en Tania komen haar daar ophalen, zij het met enige vertraging want er zijn werkzaamheden aan de weg.
Ze zijn pas na vieren in Eelde. Daar begroeten de kids Dad voor de laatste keer en dan rijden zij naar Friesland, waar zij blijven overnachten. Ik heb champagne koud gezet om te vieren dat Mariejosé er is en ik heb een vlaggetje gekocht met 'You did it!'. Dat geldt zowel voor Dad als voor Marie. Ik had nooit gedacht dat Dad de zondag zou halen en Mariejosé heeft een gruwelijke reis achter de rug. We klinken samen en Dad is zeer vergenoegd met alles. Ik heb een Cottage Pie gemaakt en die wordt alle eer aangedaan. Dan gaan wij weer terug naar Friesland: aan Mariejosé de eer om de laatste dag met Dad door te brengen. Zij blijft in Eelde slapen.
Maandag is voor ons dus een soort rustdag, al voelt het niet zo. Ik sta voortdurend schrap voor een telefoontje uit Eelde dat

Dad vanzelf is ingeslapen. Het komt niet. Alle voorspellingen ten spijt, gaat Dad door tot het gaatje!
Mariejosé en ik hebben onenigheid over het wassen van Dad. Ik had in de folder van Palliaterm gelezen dat sommige hulpen van dienst kunnen zijn bij het zogeheten afleggen.Bij Mama had ik daar geen gelegenheid voor en het lijkt het mij troostend en liefdevol om het afleggen zelf te doen. Ik had het al aan Sylvia gevraagd, zij heeft de laatste dienst. Maar Mariejosé heeft een ander idee: Dad helemaal wassen en aankleden vóór zijn dood. Het lijkt mij veel te vermoeiend voor hem, hij kan niets meer hebben nu. Maar hem lijkt het een goed idee, dus op dinsdagmorgen verzorgen Mariejosé, Sylvia en ik hem met een soort spa treatment. Hij wordt gewassen, ingesmeerd met crèmes, geschoren, zijn haren worden gestyled en gekamd, hij

wordt bespoten met eau de toilette en tenslotte trekken wij hem zijn mooie zijden batikshirt aan. Dad laat het allemaal met veel plezier over zich heen komen. Sylvia masseert zelfs nog zijn voeten. Om 11 uur is hij helemaal het heertje maar moet hij wel rusten. Om 12 uur staat de dokter voor de deur. In hemdsmouwen en met mondkapje. Een plastic schort voor. Ik heb hem al eens eerder voor 'slager' uitgescholden.
Hij heeft vanmorgen vroeg al een infuus ingebracht bij Dad, nu nemen wij allemaal nogmaals afscheid van Dad en wordt een laatste foto genomen, en dan gaat er een slaapmiddel in het infuus. Dad ligt er uiterst vredig en relaxed bij.
De dokter trekt zich even terug maar komt tien minuten later weer de woonkamer binnen om het hartstoppende middel in te spuiten. Sommige mensen sterven al door het slaapmiddel, maar zoniet Dad, zijn hart klopt lustig voort. Maar dan is het snel afgelopen, om 12.15 uur komt er een einde aan een vol en intens leven van 96 jaren lang.
Nu wordt de schouwarts opgeroepen, die al om de hoek van de straat wacht. Een jonge man, ook in hemdsmouwen. Hij condoleert ons en vult wat papieren in. De zaak is beklonken, alles is volgens behoren gegaan. Dad ligt er stil bij en bekijkt waarschijnlijk nu alles van een afstand. Ik bel de begrafenisondernemer, het is dezelfde man als tien jaar geleden bij Mama en als hij hoort om wie het gaat, komt hij zelf. Johan van der Heiden. Aardige man, die alles competent en keurig regelt. Hij betoont eerst zijn respect aan Dad en loopt dan met ons drieën de zaken door. Om half 5 wordt Dad zijn lichaam gekist en weggehaald en kunnen wij langzaam de realiteit tot ons door laten dringen. Na 64 jaar met Dad, moet ik, moeten wij nu verder zonder Dad.