Waarom je ouders niet willen dat je naar Colombia gaat

"Colombians say, God made our land so beautiful it was unfair to the rest of the world. So to even the score, God populated the land with a race of evil men." Een quote uit de serie Narcos, gebaseerd op het leven van de drugsbaas Pablo Escobar.

Ik denk met veel weemoed terug aan Colombia. Inderdaad een prachtig land, maar er is een reden dat geen enkele ouder het een prettig idee vindt als hun kind naar Colombia afreist. In de jaren '90 is Colombia uitgeroepen tot meest gevaarlijke land ter wereld. Er werden dagelijks zoveel aanslagen gepleegd, mensen ontvoerd en vermoord, dat toeristen ver bij Colombia vandaan bleven. Nu is dat gelukkig al stukken verbeterd, maar toerisme komt pas sinds een paar jaar echt op gang en nog steeds moet je toch echt op je tellen letten. De contradictie is dus heel groot, maar toch ben ik in mijn hoofd alweer de volgende reis naar Colombia aan het plannen. Zonder twijfel een nieuwe favoriet op onze lijst!

Heel kort de geschiedenis. Van te voren dachten we dat Colombia slechts vanwege de drugszaken zo gevaarlijk was, maar dit bleek slechts een onderdeel te zijn van de enorme chaos die regeerde. Op Plaza de Bolivar (wat overigens ook goed terugkomt in de serie Narcos) leerden we over de politieke gang van zaken. In een notendop: er waren extreem linkse partijen (die de belangen van het volk behartigden) en extreem rechtse partijen (die de belangen van de elite behartigden). De toenmalige president, een rechtse aanhanger, had voor zichzelf geregeld dat hij 10 jaar aan de macht bleef, waardoor het volk deze jaren geen inspraak had. Dit leidde tot protesten. Als oplossing daarvoor had de regering een "deal" gemaakt dat de eerste zoveel jaar de linkse partij aan de macht was en daarna weer rechts, and so on. Zo had het volk al helemaal geen inspraak meer, want het werd echte vriendjespolitiek er was nu al helemaal geen ruimte meer voor andere partijen. De linkse aanhangers richten daardoor meerdere groepen op: de guerillas (meest bekende FARC). De guerillas pleegden aanslagen: er werden (rechtse) aanhangers ontvoerd en vermoord 'in het belang van het volk.' De rechtse partij voelde zich onvoldoende beschermd door de regering en richtten als gevolg daarvan eigen groepen op ter bescherming: de paramilitairen. De regering vocht tegen beiden. Toen de narcos zich er mee gingen bemoeien, die overigens beide partijen tegen elkaar uit speelden, snap je dat er geen stop meer was op het geweld in Colombia. Dit is het moment dat Colombia in de 80, 90er jaren het gevaarlijkste land in de wereld was.

We kwamen aan in Bogotá om 01:00 uur 's nachts. Niet ideaal. Uiteraard waren we flink ingelezen betreffende veiligheid, scams en do's & dont's, en Bogota bleek vooral hierin uit te blinken. We hadden gelezen dat ons hostel in een idyllisch straatje lag en ook de buurt the place to be was. Het leek toen we aankwamen echter op een scene uit de Walking Dead... (voor de mensen die geen fan zijn: een serie over een zombie apocalypse). Totaal uitgestorven en de mensen die nog 'onder de levenden' waren, zagen er niet best uit en waren naarstig op zoek naar zaken in het vuilnis or worse. We hebben het veilig tot ons bed gehaald, waar we snel gingen slapen omdat de volgende ochtend Sue en Leef zouden aankomen!!! Het weerzien met deze 2 was extreem fijn! Het einde van de reis komt al in zicht en in het bijzonder had ik m'n Suetje extreem gemist! Diehearts dat ze waren zijn we dezelfde dag nog op een fiets gesprongen om de world famous Bogotá bikingtour te doen. Hier hoorden we dat er overdag in het centrum wel degelijk van alles gebeurt, maar zodra het donker wordt sterft de stad uit en blijven alleen de 'zombies' over. Het was voor het eerst op reis dat we ons niet veilig hebben gevoeld.

Als kers op de taart zaten we die eerste avond in ons hostel te kaarten toen er opeens een (bleek Italiaanse) jongen kwam binnenlopen, waarvan letterlijk zijn hele gezicht verbouwd was. We schrokken er best van. Robbin en Levi raakten met hem in gesprek en wat bleek... de avond ervoor, toen hij notabene jarig was, stond hij in een kroeg feestelijk drankjes uit te delen en het volgende wat hij zich kon herinneren was dat hij wakker werd in een ziekenhuis 30!!! kilometer buiten de stad met zijn hele gezicht verbouwd, ál zijn geld gestolen, en ook zijn paspoort. Hij kon dus niet eens naar huis. We werden meteen met onze neuzen op de feiten gedrukt. Het gevoel van 'het valt vast wel mee', we willen nog wel eens de wereldreizigers uithangen, bleek misschien toch niet helemaal op z'n plaats. We hebben daarom voor ieder, klein of groot stukje, 's avonds de taxi gepakt, hadden steeds een beetje geld mee en verstopten de rest en zagen eruit alsof we dakloos waren (dat was geen gelukkig enkel probleem voor Robbin en mij).

Toen we de avond er op in een taxi stapten, die ons vervolgens een paar kilometer de verkeerde kant op reed het centrum uit - terwijl we daar toch echt niet heen wilden - hebben we er ook op gestaan dat hij de taxi zou omkeren. Waar wilde die gast ons heen brengen?! We dachten echt dat het goed mis was. Na flink aandringen lukte het. Hij bracht ons naar het stipje op onze navigatie. Al op zijn hoofd tikkend liet hij ons achter op een compleet uitgestorven kruispunt. Een plek waar je 's avonds echt niet wilde zijn. Achteraf bleek de paranoia toegeslagen: ons restaurant lag wel degelijk buiten het centrum, ik had de navigatie gewoon verkeerd ingesteld.. :-) Die chauffeur moet gedacht hebben...

Tot nu toe heb ik een erg negatief verhaal ja, je zou bijna zeggen dat Colombia een vreselijk land is. En dat dachten wij misschien ook die eerste dagen in Bogotá, maar het tegendeel bleek waar.

Na Bogotá vlogen we naar Medellin (wel met 5 uur vertraging en het nodige aantal biertjes en potjes assholes & presidents op het vliegveld). Home town van Pablo Escobar en dat was te merken! Op iedere hoek van de straat fluisterde een onguur mannetje in je oor: ppssst.. coca? En nee, ze wilden je geen cola verkopen. Zelfs in de taxi

bleken we niet veilig. Ondanks dat waren we in Medellin uiteindelijk goed op ons gemak. Het bleef bij het gefluister en hier verbleven we in La Poblado, een wijk waar het zowel dag en nacht gezellig was.
8 juni was Sue jarig en het is een legendarische dag geworden. Het begon met paragliden boven Medellin, wat mega vet was! We gingen om en om, dus konden meegenieten met ieder zijn vlucht en meeschreeuwen als het mannetje in een keer loopings ging maken. We kregen allemaal hartverzakkingen aan de kant. Grappig was dat we ons het meest zorgen maakten over Robbin met zijn hoogtevrees, maar ik was uiteindelijk de gene die hyperventilerend met mijn voetjes de grond raakte. Het was hoe dan ook te gek! De dag werd vervolgens alleen maar beter, waar ik jullie verdere details van zal besparen, laat ik het samenvatten met: GT's, prostituees in een louche salsa bar, reggeaton, shots in de chupito's en Levi die midden in de nacht in het zwembad van een random rooftop bar sprong.
Een ander hoogtepunt van Medellin was de free walking tour. Tijdens deze tour gebeurde het meerdere malen dat we werden onderbroken door een Colombiaanse opa, die vervolgens steevast eindigden met de armen weid en schreeuwend: 'Bienvenido en Colombia!' Welkom in Colombia! De meeste Colombianen zijn zó blij dat de toeristen zich

hier eindelijk durven te vertonen, een bevestiging dat het écht beter gaat met het land.

Onze volgende stop was Cartagena! How I looooove Cartagena! Het is gelegen aan de noordkust van Colombia, aan de Caraïbische zee, echt een van onze highlights. Tijdens onze eerste wandeling door de stad hoorden we gelijk muziek door de straatjes. We volgden het en stuitten op een random plein waar de hele buurt stond te dansen (en met dansen bedoel ik twerken en met de hele buurt bedoel ik van 6 jarige meisjes tot 80 jarige opaatjes). Genieten! Dat is dus Cartagena. Het enige dat wij konden doen is neerstrijken bij het eerste beste cafeetje om dit te aanschouwen, en 4 cocktails bestellen. En nog 4, en nog...

In Cartagena voelde je de Caraïbische invloed. Het is een gekleurde straatjes en huisjes paradijs, waar op iedere hoek van de straat muziek (reggeaton, jaja het bestaat echt nog) wordt gedraaid, de mensen altijd buiten zijn en op iedere gelegenheid een dansje en een sjansje wordt gewaagd. To top it all off, wordt er overal lekker gegeten en gedronken, all day, everyday.
In Cartagena hebben we ook flink mee gejuicht voor Colombia in de Copa America (Amerikaansee EK voetbal). Zelfs de nationale shirtjes

zijn voor de gelegenheid aangeschaft. En denk maar niet dat we de wedstrijd in een café gekeken hebben, maar tussen de Colombianen op de stoep, kijkend naar een beeldscherm die de buurman aan de overkant van de straat had gestationeerd. En maar schreeuwen tegen iedere auto die het in zijn hoofd haalden langer dan een halve seconde stil te staan voor het kruispunt en dus iedereens zicht blokkeerde. Toch wel een beetje jammer dat ze verloren na al deze effort....

Via Medellin vlogen we naar Panama City voor een bezoek aan de San Blas eilanden, een archipel van ongeveer 300 mini bounty eilandjes. Hier keken we vanaf het begin van de reis al naar uit! Het heeft dan ook niet teleurgesteld, ik heb nog nooit zoiets paradijselijks in real life gezien. Een beste statement, daar ben ik me bewust van, maar is gewoon waar. Met een houten crack bootje cruiseden we tussen de eilandjes door. Ik zal hier even een beeld van schetsen: je kijkt links: eilandje met 4 palmbomen. Je kijkt rechts: 2 eilandjes met ieder 10 palmbomen. Je kijkt achter je en voor je: 10 eilandjes met ieder 20 palmbomen en wat zeilbootjes aangelegd. Al genietende van dit eilanden spektakel wees op een gegeven moment onze kapitein ons een eiland en zei dat we daar 2 dagen zouden gaan verblijven. We keken en konden onze ogen niet geloven! Een eiland die je alleen uit de reisboekjes kent. In 30 minuten had je een rondje eiland gelopen, palmbomen, hangmatten, azur blauwe zee, zeesterren in het water, hutje op het strand. Wat wil een mens nog meer? Wat hebben we gedaan die dagen? Een beetje gesnorkeld, dutjes gedaan in de

hangmat, boekje gelezen, spelletjes gespeeld, gezwommen, schelpjes gezocht, zonsopgang gekeken, zonsondergang gekeken, en meer van dat. Ultiem genieten! O ja, ik vergeet bijna te vertellen dat het eten dat geserveerd werd catch of the day was. Dus verse visjes en zelfs kreeft voor lunch! Halleluja we're in heaven!

Na de San Blaf eilanden moesten we helaas afscheid nemen van Sue en Leef.. voor ons waren deze twee weken een intens mooi stukje van de reis en het was heel tof dit avontuur samen te hebben beleefd.
Na Panama zouden we naar onze final destination Cuba vliegen, maar eerst moesten we nog wat tijd doden in Panama City. We hebben het weinig gehad, maar we haatten Panama City... Het was voor het eerst dat ik er écht volledig doorheen zat. Er was niks te doen, we wilden er niet zijn, het duurde lang en ik weet dat we vaak geschreven hebben over geldgebrek, maar het is nu eigenlijk al echt een tijdje op. Mijn 2 hoogtepunten van 4 dagen Panama City: het kijken van Finding Dory in de bios en de vlucht naar Cuba. Zonder grappen.

Op naar Cuba!!!