Komt wel goed... toch?

Voordat we op reis gingen hebben we ons op verschillende backpacker pagina's aangemeld om zo op de hoogte te blijven van alle tips en tricks die zeker wel eens van pas zouden kunnen gaan komen. Vast ook op de momenten dat we ons weer eens in een Robbin & Claire situatie hebben gewringd en snel hulp nodig hebben van medereizigers, zeiden we nog. Wat zijn we wijs, want deze pagina's hadden we natuurlijk al snel nodig.

Robbin en ik vullen elkaar op de meeste vlakken heel goed aan, behalve op één punt. We zijn beiden stront eigenwijs en hebben allebei de mentaliteit van... komt wel goed!
Met exact die mentaliteit hadden wij twee dagen voordat we van Vietnam naar Myanmar wilden vliegen onze visums voor Myanmar aangevraagd, waar normaal drie dagen wachttijd voor staan. We hadden online een random verhaal van een meisje gelezen dat hem binnen één dag na aanvraag al had ontvangen, dus dat zou wel snor zitten. Onze vlucht vertrok vanuit Hanoi, Vietnam via

Bangkok naar Yangon, Myanmar. Bij vertrek vanuit Hanoi hadden we de visa nog niet binnen, shit, maaaaar dat zou wel goed komen. "Als we geland zijn hebben we ze sowieso!" Helaas. Dit was het moment dat wij de Facebook pagina raadpleegden met de subtiele, doch dringende vraag: 'MENSEN, WAT MOETEN WE DOEN?!' Binnen 1 minuut kregen we een reactie dat Myanmar ons bij aankomst direct terug zou sturen op eigen kosten, dus dat we het zonder visum niet eens hoefden te proberen. Enigszins in paniek hebben we tevergeefs 20 keer de ambassade van Myanmar in Bangkok proberen te bellen via een payphone. Nummer bestaat niet? Nog twee uur tot onze vlucht zou vertrekken...

Na een valse start in hell-hole Nha Trang, Vietnam zijn we verder noordelijk naar Hoi An gereisd. Weer hebben we de trein gepakt, dit maal negen! uur. Mijn topografie was nooit heel sterk op school, but my god Vietnam is lang, om maar aan te geven hoelang: zuiden 35 graden, noorden 10 graden.
Van een naastgelegen stad moesten we nog een uur een lokale bus pakken en dat was een hele ervaring opzich. We sprongen de bus in, ja je leest het goed, sprongen. De bus stopt dus niet, wij met backpacks en al, huppeteeee de bus in. De buschauffeur was aan het

rijden, bellen en roken tegelijkertijd en een ander mannetje ging, nadat hij ons de rijdende bus in had getrokken, de onderhandeling aan over de prijs van het buskaartje. Ja, in Vietnam ben je nergens je leven zeker. Overal wordt over onderhandeld, ook over de buskaartjes.

Hoi An staat in de Lonely Planet aangegegeven als nummer 1 attractie van geheel Vietnam: en wat hebben ze gelijk! Misschien hadden we enigszins een vertekend beeld omdat we er ook erg aan toe waren, maar het was echt waanzinnig mooi en waanzinnig romantisch. Zo mooi dat het hele stadje door Unesco op de werelderfgoed lijst is gezet, daarom mag er ook niks aan veranderen.
We kwamen in een guesthousje aan, een warm bad vergeleken met de gore hostels waar we hiervoor hadden geslapen. Na de dode kakkerlakken onder ons bed, badkamers zo intens goor dat we het idee hadden dat we er viezer uit zouden komen dan dat we erin gingen en lakens met dubieuze vlekken die niet erg gewassen aanvoelden/ roken, was Hoi An een paradijs.
We kregen gratis fietsjes van ons guesthouse om zowel naar the Old Town te cruisen als naar het strand. Alles binnen fietsbereik voor een paar heerlijke dagen. Binnen een uur stonden we te smeken of we dubbel zoveel dagen mochten blijven.

Het was voor de tijd van het jaar onverwacht mooi weer, daarmee kregen we nog twee stranddagjes cadeau. Werken aan die tan! Daarbij hebben we heel veel en heel lekker gegeten (Vietnam staat bekend om haar bijzonder verrukkelijke cuisine) en te gekke motortochten gemaakt door de meest mooie natuurgebieden.
Toen het tijd was om Hoi An achter ons te laten hebben we dat wel in stijl gedaan. Een zeven uur durende motortocht naar de volgende stad, Hue. We maakte met zijn tweeën de tocht, eerst een stuk langs de kust alvorens we de bergen in gingen en recht door bergpassen heen reden. Rijstvelden links, waterbuffels voor je op de weg en Vietnameze lachende kindjes overal. Fenomenaal en om erg gelukkig van te worden.
Het leuke aan Azië is dat je 20 dollar betaalt voor het huren van een motor, een personal uitleg van de route en dan transporteren ze vervolgens je backpacks naar het hotel in Hue en rijden ze zelf de motor terug.

Hue is lang geleden de hoofdstad van Vietnam geweest. Veel emperors hebben hier geregeerd die veel indrukwekkende paleizen en tombes hebben achter gelaten in en om Hue, speciaal voor ons '

toeristen' om later te kunnen aanschouwen.

Het huren van een motor in Vietnam biedt echt ultimate freedom, daar hebben we uiteindelijk veelvuldig gebruik van gemaakt (en met ' we' bedoel ik Robbin rijdt en ik zit in de binnenstad achterop met mijn ogen dicht, praying not to die in het verkeer hier). 's Avonds waren we in de beruchte Brown Eyes Bar belandt waar we al snel sterke verhalen aan het uitwisselen waren met een groepje Chilenen. Toch wel het beste verhaal dat we tot nu toe gehoord hebben, waarschijnlijk wel in de categorie had je bij moeten zijn, maar deel het toch graag met jullie: zij kwamen op een avond aan in hun hostel en in één van hun bedden lag een enorme hoop... poep! Hilariteit alom toen we later op de avond de Colombiaan ontmoetten die de desbetreffende drol bleek te hebben gedraaid! Hij nam vervolgens ook weer grootlachs de positie aan waarin hij destijds stond. Truth or dare kan soms bizar verlopen, zo blijkt maar weer.

De volgende dag zijn we met dezelfde Chilenen (-1, "Pedro" bleek trillend en huilend voor z'n moeder in bed te liggen met een kater kwadraat) door Hue getourd, wij op de schakelmotor van Pedro. Na een uitgebreide schakelcursus van 5 minuten voor Robbin, hebben

we het Vietnamese verkeer getrotseerd en een mooie tour met ze gemaakt.

Wat we toen nog niet wisten, maar wat uiteindelijk onze laatste stop in Vietnam bleek te zijn: Hanoi.
Na veel negatieve verhalen over Hanoi te hebben aangehoord (druk, vies, onveilig, smog), kwamen we aan met mixed feelings. Meteen een wijze les voor ons dat de een zijn ervaring, die van een ander niet hoeft te zijn. We love Hanoi! Druk zeker, motorbike drukte hier more then ever, maar daar waren we inmiddels al aan gewend geraakt.
Veel gelopen, veel tempels bezocht, wat begon met één student die zijn Engels wilde verbeteren door een paar minuutjes met ons te praten - eindigde in 15 studenten en drie kinderen waar ik het huiswerk van zat na te kijken. Ook musea bezocht en wat het hoogtepunt had moeten zijn: naar Ho Chi Minh's mausoleum gegaan. We hadden ons weer niet ingelezen, dus het was gesloten (alleen in de ochtend open), anders hadden we onze respects nog even kunnen betuigen aan Hoch. Maar stiekem wilde we gewoon gluren naar zijn gebalsemde lichaam dat daar opgebaard ligt.

Het originele plan was om maar twee weken in Vietnam te blijven, maar dat zijn er dik drie geworden. Als het verder in het noorden niet zo slecht weer was geweest waren we nog langer gebleven, maar eigenlijk hadden we daar ook geen tijd voor gehad. We hebben inmiddels ook de beslissing gemaakt om Laos over te slaan, om zo voldoende tijd te hebben voor Myanmar en noord- en zuid Thailand.

Dus... Met nog twee uur voor onze vlucht vertrok en klotsende oksels kwamen de verlossende woorden van "Mette Heuver" op Facebook. Geen idee wie je bent, but we owe you big time! "Je kan de amabassade mailen, wij zaten in dezelfde situatie en we hadden de visa binnen een uur in de mailbox!" Zo geschiedde. Drie mails gestuurd naar drie verschillende online gevonden mailadressen en na een half uur hadden we de visa! Sprintje getrokken naar de gate en puffend en steunend zaten we in het vliegtuig naar Myanmar! Fieuw!!

Inmiddels aangekomen in Myanmar... de eerste indrukken zijn fantastisch. Na een aantal weken meerdere attracties te hebben bezocht en gefotografeerd, zijn de rollen nu omgedraaid. Wij zijn de attractie! Mensen wijzen je na... begin willekeurig te lachen en willen met je op de foto. Serieus! We poseren iedere dag breedlachend voor de camera als gekke witte mensen met de lokale bevolking, die vervolgens hard grinnikend weglopen. Dat is vast omdat ze ons superknap vinden. Is what we tell ourselves to sleep at night... ;)

Vandaag hebben Robbin en ik 7 jaar verkering, and what a way to celebrate! Twee dromen zijn vandaag in vervulling gegaan: luchtballonvaart over Bagan en op de foto met een monnik. Ik ben een gelukkig mens.

Iedereen nogmaals bedankt voor de reacties! Vinden we leuk! Hoop dat het goed met jullie gaat!

Kus Claire en Robbin!