Als jullie niets meer van ons horen...

Flashback! 08 december 2015 zitten Claire en ik in de auto naar Schiphol, met wat kriebels in de buik voor wat er de komende zeven maanden zal gaan gebeuren. De mobiele telefoons gaan niet mee, maar we ontvangen nog een laatste app. Een screenshot, van Mattie. Op de screenshot zien we een retourtje Amsterdam - Lima, Peru, met zijn naam erboven: hij zal twee weken met ons meereizen, wat een goed vooruitzicht!

Het volgende jaar in mei is het zover. We zijn voor ons gevoel net gewend aan Bolivia, als we in La Paz de bus instappen om te vertrekken naar Cuzco, Peru, de stad dat voornamelijk bekend is vanwege het nabijgelegen Machu Picchu. Dit is waar Mattie ook heen zal komen en waar onze gezamelijke reis zal beginnen.

Voor de mensen die Mattie (Matthias) niet kennen: 2 meter lang, kneiterblond, houdt van een drankje maar rende een maand voordat we hem zagen ook nog keurig een marathon in 3,5 uur. Ik werd in Azië maar ook in Zuid Amerika al flink nagekeken en soms gewezen als zijnde een reus, kan je nagaan hoe de Zuid Amerikanen op hem reageerden (ze zijn hier gemiddeld 1,5 meter hoog). Iedere paar minuten wilde mensen z'n hand schudden, met hem op de foto of werd er simpelweg gewezen en om hem gelachen. Ook regelmatig botste er iemand met zijn neus tegen zijn navel aan. Op een gegeven moment stond hij handtekeningen uit te delen aan een meute schoolkinderen... Best mooi.

We zijn langer in Cuzco gebleven dan verwacht. Het is een erg leuke stad waar je prima kan vertoeven, en drinken. Eén van de eerste avonden besloten we met een aantal andere backpackers om eens goed de nachtelijke cultuur te ontdekken, inclusief de toebehorende drank Pisco en uiteraard wat tequila shots om de verloren onderlinge weddenschappen te compenseren. Het resulteerde in een knettergekke avond en de meest vreselijke kater de volgende ochtend tot gevolg. Claire kon zich de volgende dag om 12 uur nog steeds niet bewegen, dus besloten Mattie en ik Macchu Pichu tickets te gaan regelen.
Normale mensen gaan er heen met een treintje, maar dit was 150 euro p.p. voor een retourtje en geld hebben we inmiddels niet meer. Fitte mensen gaan er heen lopen in 5 dagen, maar zelfs schrijven over fit zijn maakt me misselijk. "Gelukkig" was het ook duur en konden we het daar op afschuiven, niet voor ons geschikt, te duur. We zouden eerst met een busje gaan, om vervolgens de laatste 2 uur te lopen naar het plaatsje daar in de buurt, vanwaar we de volgende ochtend naar Machu Picchu zelf te klimmen.
De busrit... we zaten in een mini-busje, Mercedes Sprinter met 14 mensen, niemand wist hoe dit paste. We zijn kriskras door de bergen geredenen, nee geracet, langs afgronden van honderden meters diep. Onze chauffeur, de zwager van Max Verstappen, reed keurig 80 kilometer per uur over zandweggetjes met haarspeldbochten, waar het overigens gewoon tweerichtingsverkeer was. Drie kilo zweet lichter stopten we halverwege voor een plaspauze, toen Mattie en ik het niet konden laten om toch eens naar de banden te kijken van dit ietwat verouderde zeg gerust antieke busje. We vonden het immers al vreemd dat er vlak voor vertrek twee (gebruikte) extra banden naar binnen werden gesmeten. Hoe veel profiel moet zo'n band ook alweer minimaal hebben? We wisten het allebei niet echt meer, maar het was simpel dat deze er niet aan voldeed. Hoezo? Simpel. Die banden waren zo glad als een heel glad iets, er zat NUL profiel aan. Lekker, nog drie uur over meer bergweggetjes shacen met Max achter het stuur. Schietgebedje. Snel gordels om! Ohh... Welke gordels.

Hij bracht ons er veilig! De volgende ochtend vroeg konden we met een kneiterduur busje rijden (30 min) of met de voetjes de berg op klimmen naar Machu Picchu zelf (1.5 uur). Tja, geen geld, laten we gaan lopen. Om vijf uur de wekker om de tocht te gaan doen. Hier merkten we toch wel het verschil tussen een marathonman en een ik loop iedere avond een klein stukje naar de bar-man en -vrouw. Arme Mattie. Die stond iedere 20 minuten te wachten terwijl Claire en ik naar lucht happend ergens halverwege op de kris-kras trappen stonden te overleven.

Machu Picchu zelf is krankzinnig. Het is een stad gebouwd door de Inca's, die nooit door de Spanjaarden is ontdekt en daardoor zeer goed intact is gebleven. We hebben er de hele dag rondgelopen, bedenkend hoe ze dit hier toch ooit zo hebben weten neer te zetten, midden in de bergen. Destijds betaalden de mensen geen belasting in de vorm van geld, maar in de vorm van arbeid. Zij hebben dat hier toen gebouwd omdat ze één maand per jaar moesten werken, en dit hield destijds in om een maand lang stenen te tillen vanuit Cuzco naar hier. De bekende Inca trail.

We zijn vervolgens vertrokken, via Arequipa (ook zeer leuke stad) naar Lima. Hier zagen we het schilderij 'het laatste avondmaal', in Peruaanse stijl. Zelfde mensen, zelfde setting als we gewend zijn, maar... op het bord van Jezus lag... een cavia. Echte delicatesse dus hier. Mattie en Claire zagen het wel zitten en bestelden er die avond 1, en het stonk. Heel erg. Of het er mee te maken had weten we niet, maar Claire en ik struggleden wel voor het eerst onze reis echt met onze gezondheid. Details laat ik achterwege voor jullie en misschien onze eigen bestwil, maar het was niet best. We hadden weinig energie, durfden niet veel te eten en bleven het liefst in de buurt van één of meerdere wc's.

Gelukkig ging het in Lima wat beter. Claires moeder Audrey vloog op Lima en het was natuurlijk fantastisch om haar na een half jaar te zien. Waar wij inmiddels verbleven in steeds louchere hostels konden we plots verblijven in een 5sterren hotel. Onze aankomst was prachtig. We waren te laat voor het ontbijt en hadden in allerijl de eerste de beste taxi aangehouden, één waarvan zowel de voor- als achterbumper iedere 15 meter een kusje aan het asfalt gaf en de grote hoeveelheid ducktape de originele kleur van de auto moeilijk te raden maakte. Gestopt voor het hotel, waar direct twee portiers netjes de deur van de taxi open kwamen doen. Toen stapten wij uit. Niet gedoucht, geen tijd, haren door de war, twee backpacks om, vier plastic tasjes met spullen die we met ons meedroegen, uit déze taxi, voor dit hotel, en dan twee bellboy's in driedelig kostuum die nauwelijks hun lach verbergend de deur openhielden. Het had een scene kunnen zijn van een matige comedy maar goed, we zijn inmiddels wat gewend en lieten onze spullen zonder schaamte naar binnen tillen. We zijn heerlijk uit eten geweest, hebben geslapen op mega bedden en zijn naar een massage en beautysalon geweest. Zowel emotioneel en fysiek helemaal opgeladen, prachtige paar dagen gehad, klaar voor de laatste 2 maanden!

Mattie had al de gehele reis bovengemiddeld succes op Tinder, waardoor we uiteindelijk op de laatste avond (achteraf bleek dit overigens een psychopaat) met een tinderdate van Mattie een avondje op stap gingen. Dit is werd een prima nacht, welke eindigde in een meisje dat absoluut niet meer wilde vertrekken (ondanks we allemaal aangaven dat dit het beste zou zijn), tranen in Lima om 3 uur 's ochtends en Claire die kwijt was omdat ze een half uur nodig heeft gehad om haar, op de wc, te kalmeren. We weten nog steeds niet hoe ze het geflikt heeft, maar de volgende ochtend lag ze nog, tegen ons aller wil in, bij ons in de hotelkamer ook. Het heeft een hele ochtend geduurd om haar weg te werken.

Aan al het moois komt het eind, zo ook aan de bezoeken van Audrey en Mattie. Onze volgende stop is Colombia, dus we keken eens op de kaart, en zagen dat het 60 uur met de bus zou zijn om naar Bogota (Colombia) te komen (en vliegen leek ons te duur) waar we alweer onze volgende bezoekers zouden ontvangen (wat een luxe). Mancora, een strandplaatsje in het noorden van Peru, leek flink de goede kant op. Alsnog 20 uur in de bus... Maar goed, let's go. We hebben daar drie dagen schandalig aan het strand gelegen, aan het zwembad terafwisseling, jetski gevaren (ja he, wanneer doe je dat de volgende keer) en goed gegeten. Helaas... we moesten door. Bus naar Bogota? "Ja, nee, dat duurt 55 uur." "Hoeveel??!" Oke oke, vliegen dan. 1100 euro?! Voor 1.5 uur?

Weer terug in de bus naar Lima hebben we 20 uur de tijd gehad om te bedenken of het slim was geweest als we ietsje beter vooruit hadden gepland. Onze conclusie?
Misschien, misschien.

ps. Ik bedenk me net dat dat de eerder besproken psychopaat inmiddels een facebook vriend is van Claire. Mochten jullie vanaf nu niets meer van ons horen, dan weten jullie dat ze google translate kent en ons gevonden heeft. We houden van jullie allemaal.