Emigreren naar Myanmar

En freaking gaged!!! We zijn overspoeld met lieve berichten, dank dank dank jullie wel! We zijn enorm blij!! De Myanmar blog was al bijna af en van ieder grijntje wifi moeten we gebruik maken, so here we go! ;)

Met al twee maanden reiservaring op zak hebben we al de meest te gekke en mooie plekken bezocht. Als inmiddels 27 jarige KLM baby heb ik het voorrecht gehad al heel wat mooie plekken en landen te hebben gezien in mijn leven, maar geen land heeft mijn hart zo gestolen als Myanmar.

De politieke situatie van Myanmar is erg belangrijk voor dit hoofdstuk, vandaar dat ik deze in het kort zal toelichten:

Myanmar werd lange tijd beschouwd als een paria staat, geïsoleerd van de rest van de wereld en met ontstellende mensenrechten. Tot 2011 werd het land geregeerd door een militaire junta die een absolute macht hanteerde. Iedere vorm van protest werd direct met geweld onderdrukt.

Een ommekeer van deze bewindsvoering startte toen in 2007 de monniken in opstand kwamen. De monniken hebben in Myanmar een enorm hoge status (vrouwen mogen ze zelfs niet aanraken, ze eten overal gratis, als vrouwen ze iets geven moet dat indirect): het was voor de regering zeer lastig om hard op te treden; toch probeerden ze het. Een week later kwamen namelijk berichten naar buiten over duizenden doden en massale executies door het leger. Gevluchte, overgelopen officieren claimden dat veel monniken in vrachtwagens gedwongen waren, om vervolgens in de jungle te worden geëxecuteerd, en dat andere monniken vastzaten in hun kloosters en in de universiteit van Yangon.

Een nieuwe grondwet heeft op 31 januari 2011 een formeel een einde gemaakt aan het militaire bestuur. Een formeel einde, want ze hebben de macht nog niet overgedragen aan een nieuwe president. Myanmar is nog steeds het enige land ter wereld waar er meer staatsgeld wordt besteed aan het leger, dan aan de zorg en het onderwijs samen. De mensen in Myanmar hopen dat Aung San Suu Kyi (een Myanmarese politica, leidster van de geweldloze beweging voor de mensenrechten en democratie in Myanmar (voorheen Birma) en winnares van de Nobelprijs voor de Vrede van 1991 en talrijke andere internationale onderscheidingen) hier verandering in gaat brengen. Ze heeft een aantal maanden geleden de eerste democratische verkiezingen in Myanmar met een krankzinnige meerderheid gewonnen, en de komende maanden zal de macht dan eindelijk deels worden overgedragen. Hoopt men. Nog steeds word je opgepakt als je kritiek hebt of uit op iemand van de overheid.

...Toch niet heel kort, maar zo hebben jullie wel een beeld gekregen van dat land waar velen misschien maar weinig vanaf weten. En waar wij nu het geluk hebben gehad om er een paar weken te verblijven.

Dat de grenzen nog niet lang open waren merkten we al snel. Myanmar is, in tegenstelling tot de rest van Azië, nog niet helemaal voorbereid op de steeds groter wordende toeristenstroom. Een goede cocktail bijvoorbeeld, betaalden we niet meer voor dan 60 cent. Maar een kamer om te slapen? 40 euro. Voor Aziatische begrippen echt een smak met geld. De reden hiervoor is simpel: de vraag naar hotels is enorm gegroeid, maar het aanbod van hotels is erg laag. Die kamers worden toch wel verhuurd! Er worden (helaas) wel al nieuwe mega hotels gebouwd, maar wel in de... Myanmar stijl. Zie je het voor je? Een hotel van 30 verdiepingen in aanbouw, maar dan met houten stijgers en tientallen mensen zonder veiligheidsmaatregelen op 60 meter hoogte? Levensgevaarlijk. Verder hebben we er letterlijk een dagtaak aan gehad om simpelweg te pinnen! Geen enkele ATM nam onze pinpas/ creditcard aan, dat was echt 20 pinautomaten afgaan en fingers crossed...

Onze eerste dag in Yangon was er meteen een om nooit te vergeten. Als echte backpackers betaamt waren we gekleed in korte broeken boven de knie en ik met een shirtje zonder mouwen. Nog geen 10 minuten buiten en er werd meteen gevraagd of we op de foto wilden. De rollen eigenlijk compleet omgekeerd. Het was alof ze nog nooit blanke mensen hadden gezien. Maar ook werden we een beetje gek aangekeken, vooral ik. Ik zat me toch af te vragen of mijn haar raar zat, of ik iets tussen mijn tanden had, maar opeens had ik 'm! Alle mannen en vrouwen hadden hun schouders bedekt en droegen een longyi (te vergelijken met een lokale sarong) - ik was dus hartstikke naakt! We zijn dus meteen een winkeltje ingeschoten om longyi's te

kopen. Dat was een goede zet, want meteen daarna werden we toegejuicht dat we in originele 'Myanmarese' kleding liepen.

We waren eigenlijk een beetje ‘ grote stad moe’, verwachtte dus niet veel van Yangon, maar meteen die eerste dag zagen we hoe extreem lief en goedhartig deze mensen zijn. Het klinkt enorm zweverig, maar ik weet het niet anders te verwoorden. Mensen lachen hier nog naar je op straat, zwaaien, zeggen hallo, willen je helpen. Je hoeft maar 1 seconde verdwaasd om je heen te kijken en er rennen bijna instant 3 mensen naar je toe om je te helpen. Als je in in Nederland op straat ‘ hallo’ naar mensen gaat roepen, krijg je een ‘wat moet je!’ naar je hoofd geslingerd. Hier kregen we grote glimlachen en ‘Mingalarbar’ (zeg: ‘minglaba’ = hallo) terug. Van iedereen! Het maakt je gewoon echt blij!
Inmiddels zjjn we alweer terug in Thailand, ik was de eerste dag nog helemaal in mijn 'mingalarbar’ modus, maar hier kreeg ik weer de ‘wat moet je van me face’. Het schijnt niet voor niets het lievelingsland van Buddha te zijn.
Off to a good start dus!

Van Yangon zijn we naar Nyaungshwe gereisd. Een mini plaatsje ten noord-oosten van Yangon. Als Inle Lake niet in de achtertuin zou liggen zouden we er niet zo snel gekomen zijn, wat zonde zou zijn geweest want het was een ervaring op zich. Nog zoiets

waar je als toerist niet aan gewend bent. De wegen! Myyyyy god. De nachtbus om er te komen, waar van verwacht wordt dat je er in slaapt.. daar hebben we dus niet geen seconde onze ogen gesloten. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, toeteren, inhalen op momenten dat ieder doodvresend persoon dat zou laten, met overal gaten in de wegen en hobbels van dien. Dom als we waren was het ook nog eens 3 graden bij aankomst!!! Wij lagen rillend in de bus met ons t-shirts en korte broeken. Niet normaal. Mr en mrs Nerd. Gelukkig had Robbin ons hotel een berichtje gestuurd of een early check in possible was, hoewel we daar nog geen reactie op hadden gehad. Ik kan je zeggen: dat is spannend als je om 05:15 rillend met je backpack aankomt. Thank God werden we ontvangen door een mannetje met een grote roze muts op, 4 fleece dekens en een thermoskan thee. Half onderkoeld maar wel onder een dik pak dekens vielen we heerlijk in slaap.

Nyaungshwe is echt zo een dorpje waar de tijd 100 jaar heeft stil gestaan. Toeristen mogen geen motorbikes huren, alleen fietsen (beter!) en hier en daar moet je nog voorrang verlenen aan de overstekende koe (indien van rechts). Het is hoog gelegen in de bergen (hence the cold at night) en omringd door nog meer bergen. Gewoon echt heel erg mooi.

Inle Lake is een gigantisch meer van 22 km lang en 11 km breed waar je een dagtour kan maken met een longtail boat. We vertrokken vroeg in de morgen

toen het nog een beetje mistig was. Die bergen waar ik net over schreef aan weerszijden waren nog mistig, waardoor het meer en de bergen een zilvere oase leken. Je kon niet goed zien waar het meer ophield en de bergen en de lucht begonnen. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe mega mega mooi dat was. De lokale vissermannen waren hard aan het werk voor hun dagelijkse vangst, ook in Myanmar stijl, varend met hun rechterbeen om de peddel gewikkeld, en met een soort slangenbeweging verplaatsten ze zich.

Na Nyaungshwe zijn we weer met de nachtbus naar Bagan gereisd. Weer geen oog dicht en dit keer kwamen we om 04:00 uur ‘s ochtends aan. We hadden echt mazzel met de early check ins, want anders hadden we ergens op een bankje moeten slapen, maar ook hier konden we direct ons bed in.

Bagan is een terrein waar de emperors van toen elkaar wilden ovetreffen met het bouwen van tempels, wat er toe heeft geleid dat er 4000 boeddhistische tempels op 1 grondgebied gebouwd staan. Alle tempels zijn open voor bezoek en wederom geen motorbikes voor de toeristen, maaaar.. E-bikes! Hahah veeeeet! Het was eigenlijk een gigantische speeltuin. Na een goede les scooter rijden op dag 1, hadden we op dag 2 allebei een eigen e-bike. Tempel in, tempel uit. Zonder enige regels eigenlijk. Ik ben altijd gek geweest op spelletjes als Zelda en Tom Raider, dus als je in zo’n temple bent en opeens een stiekem trappetje omhoog vindt.. pret alom! Eenmaal boven en er dan nóg een vinden... Zo zit je opeens met je voetjes bungelend over een riggel aan de top van de tempel. Of zo vind je jezelf opeens verstoppertje spelend in een van de tempels.

Maar the cherry on the pie was wel de luchtballonvaart over het gebied heen. Dit hadden we gezien in een 3 op reis aflevering en wisten toen al, dat moeeeten we doen! Een rib uit ons lijf, maar WAUW!

Na Bagan hebben we de tocht gemaakt naar Hsipaw, op aanraden van

mijn vriendinnetje Lotte. Eerst hebben we een boottocht gemaakt van Bagan naar Mandalay. Om 05:00 uur moesten we aanwezig zijn bij de boot en om 19:00 uur stapten we pas weer af. De desbetreffende boot was 3 verdiepingen hoog en er hadden welgeteld 20 mensen een kaartje gekocht. Over 4 stoelen liggend konden we dus rustig ons slaapje doorzetten. Zonsopkomst was erg mooi...volgens Robbin. Verreweg de meest comfortabele reis die we hebben gemaakt in Myanmar.

We zijn wat gewend. Maar de bus van Mandalay naar Hsipaw was de eindbaas. Alle nachtbussen, alle wegen en alle bergen die we al getrotseerd hadden, hebben ons voorbereid op dit moment. Wij versus deze weg. Deze weg was zo slecht, zo stijl omhoog en met zo vol bochten... Het gaf dan ook absoluut vertrouwen dat we op een geven moment een auto tegen kwamen die twee "verdiepingen", zo'n 20 meter, naar beneden was gekukeld en hier en daar kwamen we een autowiel of ander onderdeel tegen langs de weg. We hebben elkaars hand vastgehouden en elkaar verteld als dit het was, dat we een mooi leven hebben geleid. Dat had wel iets romantisch, totdat onze buurvrouw begon over te geven in een plastic zakje. Ze werd gelukkig gekalmeerd door haar vriend, maar die kon klaarblijkelijk de lucht niet aan. Oh shit. De rest van de reis hoorde je niets anders dan overgevende mensen en rook je niets anders dan...
Maar! Wederom heelhuids inclusief maaginhoud aangekomen! Volgende keer dat we in bus 75 naar Haarlem station zitten zullen we hier vast nog eens aan denken.

Het was koud en bewolkt in Hsipaw (zeg Siepaw), dus de geplande trekking kon daarmee niet doorgaan. Dit heeft uiteindelijk in ons voordeel uitgepakt, want we hebben 2 super leuke mensen uit Wales ontmoet in de bus, waar we de dagen daarna trips met de motorbike mee hebben gemaakt. En misschien zijn dat wel de mooiste dagen

Myanmar geweest.

Hsipaw is een klein berg dorpje waar nog niet veel toeristen hun weg naar vinden. We hadden bedacht dat de trekkings die we wilden maken ook wel met de motorbike gemaakt konden worden. Zo zijn we verdwaald geraakt en hebben we ‘the people from Myanmar’ op hun best gezien. Kleine berghutjes in the middle of nowhere, en niet dat je dan raar aangekeken wordt, maar we werden nieuwsgierig bestudeerd en daarna volgde het gelach en gezwaai. Te leuk! We hebben een treinrails gevonden en daar over heen gelopen tot we weer in een volgend dorpje terecht kwamen. We hebben oog in oog gestaan met grote waterbuffels en kindjes van... 8/9 jaar? met grote sigaren in hun hand, zittend op de buffel.

In Hsipaw hebben we nog een hilarische avond gehad met gekke mensen bij Mister Shakes. Ik denk dat iedereen die naar Hsipaw reist hier wel zijn weg naar vindt. Een vruchten shake winkeltje waar je je shakes met of zonder rum kan bestellen. De prijs blijft hoe dan ook 1000 kyat (60 cent), want de prijs van de locale rum is even duur als een extra banaan. Maar wil je aardbeien, dan is het 300 punten duurder haha.

Zo komen we op ons einde van de Myanmar reis. Een land waar we makkelijk nog eens twee weken hadden kunnen blijven. We zijn heel erg dankbaar dat we het land nog zo puur

hebben mogen meemaken, we zijn namelijk bang dat het in een erg korte tijd door toerisme opgezwolgen zal worden en je diep Myanmar moet in gaan om dezelfde ervaring nog mee te maken. Een once in a lifetime experience. We zouden zo kunnen emigreren. We zullen die blije gezichtjes nooit meer vergeten. Een ontmoeting met het echte Myanmar. Mingalarbar!