From Russia, with love

Waar we oud en nieuw zouden gaan vieren was voor ons beiden eigenlijk vanaf dag 1 al een raadsel. Reizen we snel en vieren we het in Laos of Myanmar? Of gaan we iets rustiger en wordt het Cambodja of Vietnam? Wat we in ieder geval níet hadden verwacht, was dat oud en nieuw in Rusland zou worden gevierd. Het leven zit ook vol verrassingen... Maar goed, daar zijn we nog niet!

Onze laatste dagen in Cambodja waren fantastisch! De op één na laatste dag zouden we tijdens zonsopkomst Angkor bezoeken, met als pronkstuk natuurlijk Angkor Wat. In het allerdonkerst van de nacht (04:30 uur) word je opgehaald bij je hotel om vervolgens per tuctuc naar Angkor Wat te rijden. In het donker loop je naar de tempel toe om vervolgens te wachten totdat de zon opkomt en met het daar bijbehorende mooie licht doemt dan beetje bij beetje het prachtige bouwwerk voor je op. Wij dus braaf de avond ervoor om 20:00 naar bed. Toen we even daarvoor in ons hotel aankwamen, stond er een leuke verrassing in de hoedanigheid van een grote beschonken menigte bewegend op prachtige maar vooral harde muziek ons te wachten. De muziek... Echt, next, freaking, level. Het schijnt dat de buurman jarig was: die Cambodjanen houden zoals we eerder al wisten wel van een feestje, dus dit kon nog wel eens geinig worden. Kneitergefrustreerd werden we, met allebei onze oordoppen in en onze kopfen onder de kussens, tot middernacht of daarna ons bed uitgedreund en getrild door beats waar Sunnery James en consorten nog een flinke punt aan zouden kunnen zuigen. Recht onder ons raam. Met tranen in ons ogen en bloed uit onze oren vielen we - voor ons gevoel - 03:55 in slaap...

Met een steady power-nap op zak hebben we de volgende morgen Angkor Wat mogen aanschouwen en het mag gezegd worden: het was ronduit fenomenaal. Hoe die mensen het daar in die tijd ooit zo hebben weten te bouwen... Claire en ik kwamen gister met Jenga nog niet eens tot de 25e rij, en dan heb ik nog valsgespeeld ook.

De laatste dag in Cambodja hebben we op een paard doorgebracht. Echt door het binnenland, de stad uit, het was superleuk om te doen. Een mooie anecdote heb ik hier nog wel over. Vanaf aankomst in Bangkok hadden Claire en ik al door dat we als witte mensen, toeristen, worden gezien als wandelende pinautomaten waar de locals zo veel mogelijk uit willen halen. Echt kwalijk kan je het ze niet nemen, veel mensen zijn vreselijk arm. Ze denken dus dat je knetterrijk bent, maar... Claire en ik? Rijk? Zo voelen we ons toch zeker niet. Toen we in gesprek raakten met de gids, werd ons het een en ander wel meer duidelijk. Deze beste man was net als wij 26 en

werkte voor 5,50$ per dag. Dat komt neer op 165$ per maand (en dus 7 dagen per week). Bij ziekte doorbetaald of vakantiedagen? No way! En dan staan wij daar foto'tjes te schieten met een Nikon ala 350 euro (dik 2 maandsalarissen dus). Dat zette voor ons wel het een en ander in perspectief. Zijn grootste droom was overigens om ooit Tuctuc driver te worden. Och, als dat hem toch ooit zou lukken, dan verdiende hij wel twee keer zo veel. Poeh...

Onze laatste avond zijn we beland in Pub-street, in het centrum (o.a. bar Angkor What? :)). Een straat vol met van die knetterrijke toeristen die allemaal iets te veel drinken en zich onbeschaamd misdragen. Je gaat er al gauw in mee. We leerden al snel een aantal Nederlandse mensen kennen, waar later nog een tweetal Amerikanen bijkwamen en hebben tot 03 uur in de ochtend truth or dare lopen spelen. Ja, echt. Claire heeft een spin van 10 cm met huid en haar verorberd en besloot mij drie maden naar binnen te laten werken.

Toen we de volgende ochtend bij het bekijken van de camera de foto's terugkeken hadden we de schrik van ons leven. Toen we ons afvroegen hoe dit zo gebeurd was, kwamen we er achter dat onze laatste maaltijd die dag de lunch was van 13:30. Avondeten? Simpelweg vergeten. De 11 halve liters bier en de 7 GinTonic's (hadden hun werk vervolgens gedaan. Overigens moesten we daar wel ruim 22$ voor afrekenen, het vinden van dat bonnetje verlichtte de kater weer enigszins. 0.50 l bier voor 0,50$...

We vertrokken met de nachtbus (12 uur, geen oog dicht, tuuuuuut tuuuuuut) naar Vietnam, Ho Chi Minh City. Voor ons gevoel een stuk minder toeristisch dan Bangkok en de plekken waar we in Cambodja geweest waren. Dit uit zich vooral wanneer je ietsje vanuit het centrum gaat en de lokale bevolking echt naar je kijkt met een blik van 'wat ben jij??'. We zijn o.a. naar een museum geweest over de oorlogen die het land heeft meegemaakt; net als in Cambodja waren we onder grote indruk. Buiten stonden meerdere tanks, geweren en vliegtuigen, toch wel een soort van "cool" om te zien. Kom je binnen... zitten er meerdere kinderen in een band muziek te maken, waaronder een toetsenist zonder ogen, een drummer met maar 1 been en meerdere andere verminkingen bij andere kinderen. Dit zijn nog steeds slachtoffers van de chemische wapens (Agent Orange) die de VS gebruikten tijdens de oorlog, iedere week worden er nog kinderen geboren met verminkingen als gevolg hiervan. Na binnenkomst waren we dan ook direct stil. Denk maar niet dat alleen Pol Pot in staat was tot vreselijke zaken, onze grote vrienden vanuit de V.S. konden er ook wat van. Zo wisten wij ook niet dat de "Vietnam-oorlog" onder valse voorwendselen door de Amerikanen is gestart; er is toestemming gekregen vanuit de Senaat om de aanval te starten, door de Vietnamezen te provoceren en uiteindelijk zelfs een aanval op de Amerikanen door dezelfde Vietnamezen simpelweg te verzinnen! Het kostte miljoenen mensen uiteindelijk hun leven.

Het verkeer in Vietnam... is chaotischer dan dat van Bangkok en Cambodja bij elkaar en in het kwadraat. Je schijnt hier voorrang te hebben als je iets groters bestuurt dan diegene die je pad kruist, tenminste dat is een theorie die we hebben. Men trapt hier vaker op de toeter dan op de rem, niet om te waarschuwen maar om te zeggen 'hier kom ik aan, ga aan de kant of ik rijd je omver.'

Claire en ik dus een motor huren. Inmiddels in de tweede Vietnamese stad aangekomen, Nha Trang. Holy shit. Putin is hier in het allergrootste geheim een invasie gestart. Arme Vietnamezen. De mensen die hier zijn... ze zijn... Russisch! Ze praten Russisch. Zien eruit als Rus... Putin. Ze lijken verdomme allemaal op Putin! Heel Nha Trang is overlopen door de Russen, de menukaart is Russisch, er zijn Russische zaken, je wordt aangesproken in het... iemand ooit wel eens van een Russische loempia gehoord?

Maar goed, wij dus op die motor, weggevlucht voor die invasie, op weg naar een strand op zo'n 80km weg. Zou ongeveer een uurtje zijn dachten we, dus insmeren hoefte niet echt. Ik bedoel, we zijn al best bruin na 3 weken toch? Werkelijk waar vreselijk verbrand (oké,

Claire niet, die had zich wel ingesmeerd, zo eigenwijs) moesten we na een uurtje of drie tanken. We reden weg bij het tankstation en kaBOEM! Klapband! Wat de.... die motor zag er al niet best uit, maar dit? Wij op zoek, langs de snelweg, naar iemand dit voor ons kon repareren. Gelukt, kosten vielen mee. Nog max een uurtje naar het strand. Tot onze vreugd was het nog wel eventjes licht totdat de zon onder zou gaan, dus die minuten zouden we nog even meepakken! We liepen terug naar onze motor en... nee, is die achterband nu weer leeg? Maar de hele binnenband was vervangen! Op dus een paar uur afstand van ons hotel en waar we dat ding gehuurd hadden. Bellen. Het is te ver om ons op te halen? Ja maar hoe komen we dan terug? Een taxi? Dat kost een fortuin, betaalt het hotel dat? Dat mag niet van de manager? Moeten we gaan lopen dan? Wat is het nummer van de manager? Oh ok, dan bel ik hem even. Dag manager, wat? Met de lokale bus terug? Die gaat hier niet. Jawel? Echt niet! Opgehangen. Terugbellen. Twee uur gingen zo voorbij, tot we hem zo ver hadden de taxi te betalen. Om 21.00 waren we weer in Moskou, ons nog steeds afvragend wat er was gebeurd als die band besloot te klappen met 100 km per uur op de snelweg...

Oudjaarsavond, Mother Russia. We hebben een tentje gevonden waar mensen ons verstaan, top! Wel hadden we 's middags volledig in

Claire en Robbinstijl - timingtechnisch gezien veelal geniaal - een dubieuze lunch in een dubieus tentje uitgekozen. We voelen ons al de hele middag niet echt lekker maar nog vervelender: precies hetzelfde. Tegelijkertijd moe, futloos, beetje een koude gloed over je heen, beetje buikpijn. Niet echt ziek, maar nu ook niet echt in de party modus. Laten we 1 drankje doen en kijken hoe we ons erbij voelen. Hij viel wel aardig, slecht voelden we ons ook niet meer, wel nog steeds moe. 21:30 - Claire en Robbin spelen het derde potje Jenga en kijken voor de vierde keer op het horloge. Nog 2.5 uur... Haha wat voelden we ons treurig. Plots had Claire de oplossing. Ze riep hard 'Wacht!' en stond op. Een paar minuten later stond er tequila voor onze neus. Dat was het begin van een van de meest hilarische avonden die we tot noch toe gehad hebben. Claire, the genius.

Happy New Year iedereen!

From Russia, With Love!