Luiers vol met cocaïne

Vrijdagmiddag, 16:00 uur.
Volledig ingepakt staan we op Christchurch, klaar om een pittig reisje te maken. Het plan is als volgt:
Christchurch naar Auckland, Auckland naar Buenos Aires en tot slot Buenos Aires naar Santa Cruz, Bolivia. We zouden totaal een slordige 30 uur onderweg zijn. Dat is geen poezenplas. Let's go!

Vrijdagavond, 20:00 uur.
Nadat we net in Auckland een lekker wijntje gedronken hebben - in de hoop om de vlucht van ongeveer 12 uur in ieder geval deels slapend door te kunnen brengen - vertrekt het vliegtuig naar Argentinië.

Vrijdagmiddag, 16:45 uur.
Aangekomen in Bueonos Aires, snappen we er inmiddels al hélémaal niets meer van. Het is nu drie uur vroeger dan toen we vertrokken vanuit NZ. 15 uur tegen de tijd in. Wij vonden het nogal achterlijk. Hmm... Wijntje? Ontbijtje? Tukje? Het werd een cheeseburger, tijdens onze reis al meerdere malen multi inzetbaar gebleken, waaronder ook nu. Over vier uurtjes vliegen we naar Santa Cruz.

Vrijdagavond, 00:45 uur.
Aangekomen in Bolivia! Nog eventjes wachten op de backpacks en dan kunnen we eindelijk naar ons bedje. Maar helaas, het mocht niet zo zijn, Claires backpack was nog niet klaar in Nieuw Zeeland, of waar dan ook, en had besloten niet mee te komen. Sta je dan, na we hadden op dat moment geen idee hoeveel uur onderweg, uit te leggen in prachtig Engels - hoewel je weet dat de vliegveld meneer daar geen woord van verstaat - dat je tas niet is aangekomen. Gelukkig spreken we goed Spaans. Oke, alleen hola en adios, maar dan wel met een superuitspraak. De beste man had daadwerkelijk geen enkel idee waar de bagage was. "No, not here." Weet je, supergracias, die tas komt morgen wel.
Tikkeltje gesloopt kwamen we aan in Santa Cruz, waar we uiteindelijk rond 03:00 in bed vielen om vervolgens... ironisch bijna geen oog dicht te kunnen doen. Classic.

De volgende dag gingen we, nadat we hoorden dat de backpack snel onze kant op zou komen, wat op pad. De lonely planet, toch wel ons meest gelezen boekje de afgelopen maanden, had ons zo waar wat gewaarschuwd. Waar ze normaal nogal in de terminologie van "not so bad", "pretty safe" en "common sense" blijven hangen in de kopjes "safety" die ze altijd beschrijven, was dat in Bolivia toch anders. We hadden gelezen over ontvoeringen, berovingen en dat het in een stad als bijvoorbeeld la Paz of Santa Cruz met name 's avonds ronduit gevaarlijk is voor gringo's of gringa's. Dat is toch wat anders dan een tuctuc driver die je wat euro's probeert te overchargen.
We weten inmiddels dat het met name kwam van de turbo jetlag en een gebrek aan slaap, maar God, die dag hebben we als bange kuikentjes rondgelopen met het gevoel dat daadwerkelijk íedereen ons wilde beroven. We wisten eigenlijk niet hoe snel we weer naar het hotel moesten vertrekken. Die avond hebben we heerlijk geslapen, overigens nog wel kort onderbroken door waarvan we eerst dachten dat de buren the A team hadden aangezet, maar wat daadwerkelijk politiesirenes, helikopters en pistoolschoten bleken te zijn. Ach ja, omdraaien en net als vroeger nog maar net ietsje verder onder de dekens kruipen - daar ben je sowieso veilig.

Maar hey, het viel eigenlijk allemaal best mee. Op deze nachtelijke onderbrekingen na bleek de rest toch echt vooral tussen onze slaperige oren te zitten. Toen er de volgende dag plots een varken het hostel binnenrende, achtervolgt door twee schreeuwende Bolivianen, begrepen we dat het bord met "free drinks and barbecue 2night" nog wel eens flink uit de hand zou kunnen escaleren, which it did. Hetzelfde varkentje zagen we een paar uur rondgewenteld worden boven een geimproviseerd kampvuurtje (excuus aan vegetariërs die dit lezen), om vervolgens in kleinere porties te worden uitgeserveerd. Het werd uiteindelijk een zeer mooie avond en hoe gek ook, na deze avond - en vooral na met vele andere backpackers te hebben gesproken die al tijden in Zuid Amerika reisden - voelde Bolivia wel direct een stuk prettiger aan.

We konden kiezen tussen 35 minuten vliegen of 12 uur met de bus om naar Sucre, de hoofdstad, te komen. Het lag ruim 2 kilometer hoger, dus het vliegtuig steeg op en... voor ons gevoel zonder te hoeven dalen arriveerden we op locatie. Hier bleken we direct hopeloos out of shape. Na een stukje lopen, of zelfs na het beklimmen van een trap, bleven we dik een minuut buiten adem. "Hoogteziekte", we hadden erover gehoord maar het allesbehalve serieus genomen. Tijdens ons

hele reis in Bolivia hebben we hier last van gehouden, gezien Sucre met 2300 meter nog één van de laagste steden is die we bezocht hebben.
We zouden er bij een via Airbnb gevonden Boliviaans gezin inwonen en waren erg benieuwd wat we hier zouden aantreffen. Toen we eerst wat boodschappen gingen halen werd ik al direct om m'n nummer gevraagd door het kassameisje. Het is dus toch waar wat ze zeggen over blonde haren! Gezien we geen telefoons hebben, moest ik haar teleurstellen: no telefona. Ze lachte wat en volgens mij tikte ze ook nog, hoewel ik dit niet zeker wist, met haar wijsvinger tegen de voorkant van haar hoofd. Toen we dit verhaal later aan onze gastvrouw vertelde kwam er wederom een hard gelach en dit keer zeker de wijsvinger. Nombre. Ze wilde mijn nummer niet, maar naam. We besloten on the spot om een 5daagse Spaanse cursus te nemen. Deze bleek een verdeeld succes. Claire heeft de concentratiespanne van een pinguïn, die vond de indeling van het lokaal waarin we, nota bene privé-, les kregen en de dingen die buiten gebeurden interessanter dan de stof zelf. Maar ze heeft ook wel gelijk. "Ah joh, het gaat prima met wijzen en por favor."

We gingen met de bus naar Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Kilo- en kilometers met zout, overal om je heen, en dan in de inmiddels bekende 4x4 trucks overheen cruisen. Dit is ook de plek waar je de heerlijk toeristische diepteloze fotootjes kan maken: ook wij konden dat niet weerstaan. Onze bus ernaartoe vertrok om 09:30

en het bleek een goed georganiseerde Boliviaanse reis te worden. Een half uur later, de stad nog niet uit, kwamen we al in een wielerwedstrijd terecht waardoor we uiteindelijk dik twee uur volledig stil stonden, tot ergernis van onze volledig verbaaste en ietwat gefrustreerde en ferm toeterende buschauffeur die blijkbaar van niets wist. Alsof die wedstrijd met 2.000 deelnemers spontaan was ontstaan. Plaspauzes kennen ze niet in Bolivia, na hevig aandringen van wat dames in de bus werd er eindelijk even gestopt. De deuren gingen open. "Baňo!" Wij kijken. "Donde esta el baño?" (jaja). "Aqui, aqui! Baño natural!" Haha. Kon een vijftal vrouwen waaronder Claire aan de rand van een willekeurig kruispunt in de berm met de billen bloot.

De trip rondom salar de Uyuni was gaaf. We reden en reden en kwamen tot hoogtes van rond de 6,000 meter, en man, ademhalen is echt een opgave en wát was het daar koud. We sliepen in een onverwarmd hostel op 4500 meter hoogte waar het 's nachts (binnen!) -15 graden werd. Ooit wel eens geslapen in-15 graden? Mijn hemel, alle kleren bleven aan, samen in een 1persoonsbed om een extra deken te kunnen hebben en alsnog, (lekker) slapen doe je niet. De koude douche de volgende ochtend lieten we ook maar even voor wat het was.

Laatste stop: La Paz! In La Paz hebben we het meeste geleerd over het land, met name doordat we een wandel- en foodtour (daar wil ik het niet te lang over hebben, het eten is simpel gezegd vreselijk. Op één bord: aardappelen, rijst, slappe patat en je kan op zoek naar een stukje vlees dat je waarschijnlijk ook nog ziek maakt) hebben gedaan. Wel hebben we geleerd dat de huidige president van Bolivia een rare snuiterd is. Een aantal uitspraken, acties en ideeën van de beste man. "Drink geen cola, daar word je kaal van!", of mooier: "eet niet te veel kip, dan word je homoseksueel!" Ook vindt hij het idioot dat een land als Duitsland acht maal zo veel inwoners heeft als Bolivia, terwijl het land +/- even groot is. Oplossing? "Ieder 18-jarige meisje dat nog geen baby´s heeft, moet een baby belasting gaan betalen!" Ach je kan hem in ieder geval niet verwijten dat hij binnen de doos denkt. Dat idee is er overigens nooit door gekomen.

Een ander fenomeen binnen de stad is de San Pedro gevangenis. Deze is bekend vanwege de drie drugslaboratoria die midden in de gevangenis waren... of zijn. De drugs wordt naar buiten gesmokkeld door met coke gevulde luiers (aardig bedacht ik bedoel, wie gaat er in een luier kijken) over de muur naar handlangers te gooien. Uiteraard worden vele bewakers betaald om de andere kant op te kijken. Onze poging een tent op te zetten direct naast de gevangenis met een uitzicht op eventueel rondvliegende luiers werd overigens niet geapprecieerd. Toeristen kunnen overigens ook geld betalen om een tour te doen binnen de gevangenis en cellen, waar je vervolgens ook lokaal gebrouwen volledig biologisch dynamische cocaine schijnt te kunnen kopen én consumeren. We hebben hem laten schieten. Het schijnt niet bijzonder goed georganiseerd te zijn (nota bene door gevangenen zelf) en zo nu en dan worden er toeristen aangevallen of verkracht. Niet helemaal ons kopje thee.