Van Zion naar Sin City.

Vanmorgen stonden we op tijd op om Zion Park te bezoeken. Na een voortreffelijk ontbijt (pancakes, french toast en eindelijk weer eens yoghurt met fruit en muesli) gingen we op pad. Ruben en Berry namen de fietsen die ze gehuurd hadden mee. Zion park is alleen toegankelijk met gratis shuttle bussen, per voet of per fiets. Plan was dat we gezamenlijk met de shuttlebus (met de fietsen voorop) naar de Weeping Rock zouden gaan, een van de laatste stops van de shuttlebus. Vervolgens zouden Berry en Ruben dan terugfietsen, Julian, Tess en ik zouden met de bus terug gaan, en ondertussen het park bekijken. Helaas bleek dat de fiets van Berry te brede banden had voor de bus dus ze konden niet mee met de bus. Berry en Ruben gingen daarom maar fietsend de canyon in. Hoe dat ging kan Berry beter vertellen:

Berry: " Dan maar van een stukje fietsen vanaf het visitor's center. Er ging een leuke route langs het riviertje, die hebben we maar gepakt. Het ging een beetje op en af, was goed te doen voor mij, Ruben deed het fluitend. Onderweg nog een hertje gespot. Daarna kwamen we

op de hoofdroute van het park, waar ook de bussen langs reden. Het ging mij met de brede banden en wind tegen niet erg makkelijk af. Ruben bleef vrolijk om zich heen kijken en deed met de handen los van het stuur alsof het geen enkele moeite koste. Ik had het idee dat het vals plat me wel erg veel moeite kostte, maar wilde toch nog een stukje verder. We waren inmiddels bij busstop 4 (busstop 7 was het oorspronkelijke doel, om vandaar weer terug te fietsen), maar we besloten om na een korte pauze toch nog even naar 5 te fietsen. Nog steeds een beetje vals plat omhoog en omlaag. Ik was behoorlijk buiten adem, maar vond het aan mijn stand verplicht om toch de volgende stop te halen. Ruben nog steeds fluitend. Ik was bang dat al dat getrain in het fitnesscenter helaas voor niets bleek te zijn, want ik kwam nauwelijks vooruit. Bij de volgende stop, kwamen ons diverse fietsers met noodgang tegemoet. Die fietsers zagen er dus wel goed getraind uit, want we gingen nauwelijks omhoog en zij gingen dus op het vlakke veel harder. Uiteindelijk ook nog busstop 6 gehaald. Misschien halen we toch nog busstop 7? Hier werd het toch wat steiler, halverwege ging het steil naar beneden. Ik dacht; dat moet ik straks ook weer omhoog fietsen, dat ga ik niet halen. Ruben ging nog even een klein stukje verder richting busstop 7, Berry draaide weer om. We waren inmiddels ruim een uur onderweg. Op de terugweg kon het grote verzet er op, ik was binnen no time terug bij busstop 4, het bleek toch steiler dan ik op de heenweg dacht. Ruben was even later

ook terug. Samen zijn we in ongeveer 20 minuten terug gefietst naar de fietsverhuur tegenover het hotel. De score was Ruben, 21 km, hoogte verschil 1100 meter, Berry 20 km, hoogte verschil 1000 meter. Daarna gauw in het zwembad en hottub en wachten totdat de rest terug kwam. Het was een lekker ochtendje op de fiets. Achteraf maar goed dat we niet met de bus omhoog zijn gegaan, dan hadden we 40 minuten in de bus gezeten en in ongeveer 20 minuten terug gefietst. "

Tess, Julian en ik (Erica) gingen per bus Zion Park in. De bus deed er een half uur over om bij Weeping Rock te komen. Daar stapten we uit. Weeping Rock is een overhangende rots waar water van af druipt. Het was een kleine wandeling er naar toe. Vervolgens gingen we met de bus naar Zion Lodge en deden daar ook weer een kleine wandeling. Zion Park is prachtig: Rode rotsen, waar tussen een, inmiddels vrij kleine, rivier (de Virgin rivier) stroomt. De rivier zorgt voor een mooie groene vallei. Heel mooi, maar inmiddels zijn we wel al wat gewend.
We moesten de tijd wel wat in de gaten houden dus heel uitgebreid hebben we het park niet bezocht, maar we hebben wel een goede indruk gekregen.

Terug in het hotel kwamen Berry en Ruben net uit het zwembad en konden we de auto inladen en uitchecken. Nog even tanken en naar de supermarkt en dan op weg naar

Las Vegas.... change of scenery..
Onderweg reden we vanuit Utah een kort stukje (30 miles) door Arizona en vervolgens waren we in Nevada.... De vierde staat die we bezoeken. In Nevada was het weer een uur vroeger dus we hadden nog ruim tijd voor we in konden checken in het Luxor in Las Vegas.
Om niet te vroeg te zijn deden we de geadviseerde detour onderweg via de Vally of Fire. Opnieuw een park met rode rotsen, maar dit keer weer anders en indrukwekkend. Ruige kale rode rotsen met allerlei kleuren van geel, roze naar rood en paars. Mooi! En heet! 43 graden!

Vervolgens was het nog een klein stukje via de interstate naar Las Vegas. Door een desolaat woestijnlandschap.... en dan doemt opeens een mega stad op met druk verkeer en grote gebouwen..... Vanuit het platteland met cowboys en indianen (ja, echt!) waar de tijd soms wat stil leek te staan, stonden we zo ineens midden in het mondaine Las Vegas met schreeuwende lichtreclames waar de commercie hoogtij viert! Een bizarre overgang.
We reden vrij makkelijk naar het Luxor, het op een na grootste hotel van Las Vegas met 4500 kamers, waar wij er 2 van hadden geboekt. Eenmaal binnen , op weg naar de incheckbalie, werden we ondergedompeld in een kakofonie van muziek, licht, beelden en gokautomaten overal. Wat een immens hotel en wat een lawaai! Inchecken ging vrij snel en zo arriveerden we in onze kamers: 5096 en 5097 op de vijfde verdieping. We kwamen er al snel achter dat

het prijsniveau hier wel wat anders ligt. Werkelijk aan alles wordt geld verdiend. De hotelkamers waren al betaald maar wat we nog wel moesten afrekenen was de resortfee, a 35 dollar per kamer per nacht,......(voor handdoeken, wifi etc......). Een bedje huren bij het zwembad was morgen volgens de hostes niet zo duur, slecht 50 dollar per bedje. Een daybed komt op 200 dollar. Eh neu, toch maar niet......
Vanavond gaan we eten hier in de sportsbar en vervolgens gaan we de strip op. Hotels bekijken.... .ik kijk er naar uit. Julian zal er morgen wel verslag van doen!

Groetjes,

Erica

Gereden: 201 miles, 321 km