We survived Highway 12!

Toen we vanochtend wakker werden in het rustige Torrey en ons ontbijt ophadden, gingen we op weg naar de Bryce Canyon. We reden hierheen over de Highway 12. We hadden de vorige dag een shirt gezien met daarop de text, "I survived Highway 12". Dit leek echter een beetje overdreven na een halfuurtje te hebben gereden aangezien we op een hele rustige weg reden door een bos.
Na een tijdje rijden veranderde het bosgebied langzaam in een woestijnachtig gebied. En na nog langer te hebben gereden kwamen we op de kam van een berg. Deze kam werd na een tijd steeds smaller en smaller. En voor we het wisten was de bergkam net zo breed als de weg zelf. Keek je links en zag je een afgrond, keek je rechts zag je nog een afgrond. Pap zei dat dit de engste weg waar hij ooit op had gereden. (Gelukkig was dit maar een klein stukje!)

Zo'n uur later kwamen we aan bij het stadje Bryce vlak bij Bryce Canyon. Hier zagen we dat er een aan het eind van de middag een rodeo plaats zal vinden, en dit leek ons een goed idee.
We konden echter pas onze kamer in rond 4 uur. Gelukkig was er genoeg te

doen in Bryce om ons niet te vervelen. Er was een toeristisch straatje tegenover het hotel en hier hebben we een tijdje lopen shoppen.

Toen we ons incheckten kregen we te horen dat de rodeo was gecanceld en dit verpeste de plannen enigszins. Gelukkig hoorde we dat er een restaurant in het stadje was waar live muziek zou zijn en dit leek ons erg gezellig. Eenmaal binnen bleek het iets anders te zijn dan wij gedacht hadden. Het was een grote zaal met aan het eind een podium. In de zaal stonden tafels met een rood wit geblokte plastic zeil erover. We kregen een tafel gewezen en gingen zitten. Tot pappa's teleurstelling was het een soort lopend buffet restaurant waar je 1x mocht opscheppen. Het was echter wel een gezellige avond.
Ruben-

Gereden: 159 miles/ 255 km.