Van eiland: São Miguel: Ponta Delgada naar eiland: Faial: Horta

Dag 7. Aantal kilometers: auto 77 + 49.
Hotel: The Lince. Weer: zon, bewolking 12 ºC.

We hoefden pas om 11.00 uur op het vliegveld zijn. Het weer was prachtig, zon met wat wolken. Daarom besloten we om nog een keer naar Vista do Rei te gaan, maar nu via een andere weg. We namen de kustweg en stuitten tot onze verrassing op de vuurtoren van Ponta Delgada. Dit was ook een echte vuurtoren, een soort gietijzeren koepel die erg veel leek op de oude koepel van de Brandaris. Het was een prachtige route door een vulkanisch landschap. Van Vista do Rei reden we over de kraterrand via de onverharde weg die we een paar dagen eerder hadden gelopen. Langs de noordkust zijn we terug gereden naar het vliegveld. Het was een mooie route die we deels nog niet hadden gereden. In het dorpje Capelas gingen we naar het vissershaventje. Er liep een heel steil en erg smal paadje naar toe dat aan de

rotswand was vastgeplakt. We reden er met de auto heen tot bleek dat het wel heel smal en steil was. Terug konden we niet meer, dan moesten we achteruit rijden. We hadden aan beide zijden van de spiegels ongeveer één centimeter over. Dat was wel spannend, maar alles ging gelukkig goed. Beneden konden we draaien. Op de terugweg hebben we de spiegels maar ingeklapt. Dat gaf een paar centimeter speling. In Capelas zelf was een beeldengroep van twee walvisjagers en een potvis. Dat zag er leuk uit evenals het pleintje waarop het beeld stond. Het was nu nog maar een klein stukje naar het vliegveld. We leverden onze auto in. Het inchecken was een fluitje van één cent. We hadden genoeg tijd voordat onze vlucht begon. De wachttijd op het vliegveld benutten we maar voor wat weetjes. De onbewoonde Azoren waren al eens ontdekt, maar dat was in vergetelheid geraakt. Nadat de eilanden omstreeks 1430 waren herontdekt, hebben voornamelijk Portugezen en Vlamingen zich hier gevestigd. De grote vogels die boven de eilanden rond cirkelden hield

men voor haviken, “açores” in het Portugees. In werkelijkheid waren het waarschijnlijk buizerds en ook nu vliegen er nog veel buizerds rond. Haviken komen hier niet voor. De enige havik die hier te zien is, staat in het wapen van de Azoren. We vertrokken op tijd. We vlogen in een tweemotorig Dornier propellervliegtuig, een klein toestel waarin zo'n 80 passagiers konden. Het toestel zat niet vol. We hadden al bedacht aan welke kant we wilden zitten, de stoelen waren vrije keus, hierdoor konden we mooi het eiland van boven af bekijken. Even later zaten we boven de wolken. Na een kleine drie kwartier vliegen zagen we het eiland São Jorge onder ons voorbij glijden. Daarna was aan de andere kant van het toestel de prachtige vulkaan van Pico te zien, de hoogste berg van Portugal, een volmaakte stratovulkaan. De top van de vulkaan was bedekt met een lenswolk. Het leek een soort buitenissige baret en deed ook wel denken aan een vliegende schotel die op de top was geland. Iets lager was een wolkenpakket zodat we de voet niet konden zien. We vlogen

er dichtbij langs en het was werkelijk schitterend. Dat kwam ook omdat het een stralend blauwe lucht was, met een paar wolken. Eenmaal geland op Faial kregen we snel onze bagage. We haalden onze auto op en dankzij de routeplanner in Flip's telefoon reden we moeiteloos naar het hotel. Nokia heeft gratis kaarten van de hele wereld. Bij TomTom moet je dik betalen en die hebben de Azoren helemaal niet in hun assortiment, een gemiste kans. Het hotel was weer vier sterren, maar het was een beetje vergane glorie. Vanuit onze kamer met balkon hadden we uitzicht op de haven en het eiland Pico. In deze haven meren de meeste zeilschepen af, die op weg zijn naar, of komen van Amerika. Faial is een bijna vijfhoekig eiland, in oost-west richting 22 km en 15 km op z’n breedst Het is 172 km2 groot. We hebben onze spullen uitgepakt en een bakje gedronken. We hadden gehoord dat een wolkenhoed op Pico bewolkt weer inluidt. Daarom besloten we om gelijk de hoogste piek van Faial te bezoeken, dan zouden laaghangende wolken geen roet in het eten kunnen

gooien. Halverwege de middag reden we naar boven. We kwamen eerst door het dorpje Flamengos. In de Vale dos Flamengos (vallei van de Vlamingen) hebben vroeger Vlaamse landverhuizers zich gevestigd. Omdat het zo goed toeven was, zijn ze hier gebleven. Na het dorp reden we op een mooie slingerweg langs groene weiden en naaldbossen. Op onze bestemming aangekomen, op 900 meter hoogte, liepen we door een kort tunneltje door de kraterwand. Voor ons ontrolde zich het uitzicht op de prachtige Caldeira do Cabeço Gordo, een fraaie caldera van twee kilometer doorsnede. De kratervloer lag vierhonderd meter beneden ons. Er lag een klein en ondiep meertje in. De kraterwanden zelf waren begroeid met grassen en boomheidestruiken. Af en toe rolden wolken over de rand. Vaak is de krater bedekt met wolken en is er hier nauwelijks wat te zien door de mist. Nu lag alles in de zon te blinken. We zijn een eind over een smal pad over de kraterwand naar boven geklommen tot het hoogste punt, de Cabeço Gordo op 1043 meter hoogte. Hier stond een

antennepark. Vanaf hier hadden we een goed uitzicht over een deel van het eiland waaronder de hoofdstad Horta waar ons hotel stond. Op de achtergrond lag het eiland Pico met de vulkaantop die steeds een wisselende wolkenshow te zien gaf. We zaten met volle teugen te genieten. Het was helemaal groen op de hellingen met grassen, veel verschillende soorten kruiden, waarvan een deel alleen op deze eilanden voorkomt en de Azoriaanse heide, een boomheidesoort die op de hoge hellingen van deze vulkaan meer een soort struikheide was. We zagen ook veel hortensia's. Faial noemen ze het blauwe eiland vanwege de enorme aantallen blauwe hortensia’s die meestal als hagen langs de wegen staan, en in de vrije natuur watergeulen accentueren. Het was jammer dat het nog geen bloeitijd was. Dat moet een fantastisch gezicht zijn. De afdaling terug was een beetje lastig vanwege de steile helling, maar we kwamen weer heelhuids bij onze auto. Terug zijn we over een zigzaggend, onverhard weggetje naar beneden gereden. We kwamen door een bebost gebied. Dicht bij Horta zagen we twee prachtige oude, rode molens. Het laatste stuk ging bergafwaarts richting stad. We hadden een goed uitzicht op stad en haven. Na een glaasje aguardente (vuurwater) en wat nootjes zijn we gaan eten aan het havenfront. We hebben eerst een rondje langs de haven gelopen en verwonderden ons over de enorme jachten. Er lagen een paar motorjachten, waarvan een half zo groot als onze veerboot "Friesland". Dus er lag al voor tientallen miljoenen alleen van één jacht. Bij elkaar geteld zou je Afrika zeker een jaar te eten kunnen geven van het kapitaal dat hier in de haven lag. Eigenlijk wel decadent als je weet hoeveel armoede er is in de wereld. Maar ja ook wij hebben boter op ons hoofd met onze reizen, al reizen we meestal low-budget en proberen we de plaatselijke economie te steunen. Zoals eerder geschreven, laten de meeste schepen een afbeelding achter op de kaden en kademuren. Ze doen dit omdat dit geluk brengt. Er waren vele honderden plaatjes te zien van de talloze boten uit de hele wereld die hier hadden afgemeerd, en er waren hele mooie bij. Sommige hadden een T-shirt met opdruk of tekening in polyester op de kadevloer aangebracht. Die waren dus bestand tegen de tand des tijds. We zijn daarna in een klein tentje aan de haven gaan eten. We namen zwaardvis met aardappels en broccoli. Dat smaakte weer goed met een paar glazen wijn erbij. De huiswijn kost hier meestal niet veel, deze keer € 0,60 per glas. Het toetje was ook erg lekker, laagjes koek met een zoete vulling. Het deed een beetje aan tiramisu denken. Na het eten genoten we nog van het zicht op de haven en het eiland Pico met de vulkaan aan de overkant, alles versierd met lichtjes. We lagen op tijd in bed.