Van Amsterdam naar eiland: São Miguel: Ponta Delgada

Dag 3. Aantal kilometers: vliegtuig 3000: lopen 10: auto: 47,5.
Vertrek: Amsterdam 06.30 uur.
Aankomst: Eiland São Miguel 9.15 uur.
Hotel: The Lince te Ponta Delgada. Weer: zon, mist, wind, regen 15ºC.

Vanmorgen stonden we om 3.30 uur op. Om 4.00 uur kwam een taxi ons ophalen voor de rit naar Schiphol. Op dit vroege uur ging het vlot, er was nauwelijks verkeer. We hadden een vrolijke taxichauffeur. Inchecken ging vlot en ons toestel ging precies op tijd weg. Er was een beetje grondmist tussen de banen, maar het zag er naar uit, dat het weer een mooie dag zou worden in Nederland. Eenmaal boven zee vlogen we over een groot uitgestrekt wolkenveld dat tot aan de Azoren niet onderbroken werd. We gingen over Londen en het zuiden van Engeland, maar er was niets van te zien door de wolken. Bij onze bestemming aangekomen, dook

het toestel onder het wolkendek en vloog het een eind langs de kust, zodat het eiland São Miguel goed te zien was. We kwamen langs de hoofdstad Ponta Delgada, een leuk gezicht vanuit de lucht. Door een zeer sterke zijwind was de landing behoorlijk heftig. Het toestel schudde behoorlijk en eenmaal op de landingsbaan moest de piloot flink zijn best doen om het toestel op de baan te houden, tenminste zo leek het. Het was niet echt koud toen we buiten kwamen, maar door de wind voelde het fris aan. We hadden geluk met de koffers, die kwamen er gelijk aan. Daardoor waren we ook als eersten bij de autoverhuur. Toen we daar wegliepen naar onze auto, stonden er wel twintig mensen te wachten op hun beurt. Later bleek dat we een dik uur hadden gewonnen op de mensen die later aan de beurt waren. We kregen een rode Nissan Micra, een leuk klein autootje. Toen we wegreden, begon het een beetje te spetteren, maar dat stelde niet veel voor. We moesten even zoeken naar het hotel. Het bleek een viersterren hotel te zijn. We kregen op de derde verdieping een mooie

kamer met uitzicht op een deel van de stad en in de verte de zee. We hebben eerst een bakje gedronken en zijn toen de stad ingegaan. We liepen gelijk naar de waterkant. Ons hotel stond dicht bij de jachthaven. Vanaf hier konden we de eerste havenlichten vastleggen op de pieren van de grote haven. Er lag een groot cruiseschip, een paar vrachtschepen en het Duitse marineopleidingsschip de "Gorch Fock" een grote driemaster. De Azoren zijn een bekende tussenstop voor oceaanzeilers. Vooral het eiland Faial is een aanlegplaats voor talloze jachten die hier allemaal een geschilderd visitekaartje op de kade achterlaten (daar zouden we later deze reis gaan kijken). Dat was ook in deze haven het geval, zij het in veel mindere mate. We zijn langs de waterkant naar het fort São Brás gelopen, een oud fort aan de haven dat nu nog steeds de Portugese Marine herbergt. Daarna zijn we gaan eten in een klein tentje dat vol zat met lokale mensen. We bestelden allebei een stokvisschotel, maar die was blijkbaar bijna

op want we kregen er maar één. Het smaakte heerlijk, wel flink zout. Er waren plakken gekookte aardappel en groenten bij de vis meegestoofd zodat alles in een heerlijk sausje dreef. Met het brood waren we stevig aan het soppen. Even later werd er nog een forse schotel bij ons neergezet. Daarop lagen stukken bloedworst, een specialiteit van hier, plakken van een heerlijk ander soort worstje en lekkere stukjes lever. We wilden er een karafje wijn bij drinken, dat werd echter een fles witte wijn van het eiland, die ook heerlijk smaakte. Toe kregen we een soort bladerdeegplakken met een suikerlaag, flink vullend, maar niet echt bijzonder. We mochten ook van de rode wijn proeven die ze uit een soort aluminium lampetkan schonken aan de mannen aan de bar, type visserman en havenwerker. De rode wijn was flink wrang door de tannine en een beetje zuur, maar toch bijzonder van smaak. Hierna hebben we de Igreja de Nossa Senhora da Esperança bezocht, een prachtige kerk

met een heftig vergulde hoofdbeuk. Het was een populaire kerk, zo te zien aan de vele bezoekers die kwamen bidden. Bijzonder waren de straten in het stadje met mozaïeksteentjes in allerlei patronen of afbeeldingen van bijvoorbeeld zeedieren in zwart-wit. We zijn daarna naar de António Borgestuin gelopen, een mooi park met veel tropische bomen en struiken. Dwars door het oude deel van de stad liepen we terug naar het hotel. De overvloedige maaltijd, de fles wijn en het vroege opstaan-uur vroegen hun tol. We hebben anderhalf uur op bed gelegen om bij te komen. Dat overkwam ons niet in onze jeugdige jaren. Toen was het gelijk knallen, al had je nachten niet geslapen. Dat lukte nu niet meer. Toen we na het schoonheidsslaapje uit het raam keken, was het mistig en regende het. De Azoren staan bekend om vier seizoenen op een dag. Dat hadden we dus nu al meegemaakt. Even later scheen er weer een fel zonnetje tussen de wolken dat stad en zee in een gouden licht zette. We besloten een rondje met de auto te maken door het eiland over te steken. Even wat weetjes: São Miguel is met 747 km2 oppervlakte, een maximale lengte van 62 km en een maximale breedte van 16 km het grootste eiland van de archipel. Het is ook het dichtstbevolkte eiland. De Azoren zijn van vulkanische oorsprong. Dat is overal goed te zien, zoals steile wanden van oude lava, kratermeren, heetwaterbronnen enzovoort. Het is een vruchtbaar eiland waar de hoge vochtigheidsgraad en de relatief warme temperatuur voor een subtropische begroeiing heeft gezorgd. Er zijn veel tuinen, parken, akkers en weiden in vele tinten groen, het eiland heet daarom ook wel Ilha Verde, het groene eiland. We zijn eerst naar Ponto de Rosto do Cáo gereden, een prominent in zee stekend rotsachtig schiereilandje. Het lag er prachtig bij in het valse licht van de zon tussen de regenwolken door. Een grote regenboog maakte het plaatje compleet. Op de achtergrond lag Ponta Delgada in een mistig waas te glinsteren in de zon. Even later regende het, maar toen zaten we alweer in de auto. Via een snelweg reden we zo'n 15 km naar de andere kant van het eiland. Het landschap deed een beetje Iers aan, groen, heuvelachtig en laaghangende bewolking met af en toe een bui. We kwamen aan bij Ribeira Grande, de tweede stad van São Miguel. De wind stond op deze kant van het eiland. Enorme golven beukten op het zwarte lavastrand. Er kwam net weer een bui aan. Daarom zijn we maar verder gereden. We kwamen door allemaal kleine kustplaatsjes. Dicht bij Capelas zijn we terug gereden naar de zuidkust. Even later kwam Ponta Delgada weer in het zicht. Eenmaal in het hotel zijn we niet meer weggegaan. We hadden geen puf meer. In het hotel-restaurant hebben we het buffet genomen. Ze hadden lekkere roodbaars met gebakken aardappelblokjes en broccoli. Aan de kip in tomatensaus kwamen we echt niet meer toe. De toetjes waren ook lekker, chocoladetaart, een soort bavarois en sinaasappelcake. We lagen op tijd in bed.