Eiland: Faial: Horta

Dag 8. Aantal kilometers: auto 74; lopen 12.
Hotel: Faial. Weer: zon, wolken 15 – 16 ºC.

Het was vanmorgen helemaal bewolkt. Daar waren we gisteren al voor gewaarschuwd. Wel zagen we de zon opkomen net onder de wolkenrand naast het eiland Pico. Na het ontbijt zijn we eerst de zuidkust gaan verkennen. De eerste stop was bij Morro de Castelo Branco, oftewel het schiereiland van het Witte Kasteel. Deze naam heeft het schiereiland gekregen vanwege de vorm en de kleur van het gesteente. Het was een bijzonder schiereiland in de vorm van een enorme champagnekurk, maar met een beetje fantasie kon je er ook wel een enorme burcht van maken. Het was het restant van een gestolde lavastroom uit een vulkanische schoorsteen. Het zachte materiaal er omheen was verdwenen en de harde kern van lava was blijven bestaan. Het was een natuurgebied waar ondermeer stormvogels broedden en zeeschildpadden voorkwamen. Er groeiden mooie bloemen en het was een bijzonder landschapselement. Over een onverharde weg reden we door naar de oostpunt van het eiland. Hier vond de jongste vulkaanuitbarsting

op de Azoren plaats, namelijk in 1957. Dertien maanden lang heeft een vulkaan hier lava en as uitgespuugd. Ponta dos Capelinhos werd door deze uitbarsting met een kleine 2,5 km2 uitgebreid. Eerst ontstonden twee verse lava-eilanden die later door een lavadam met het eiland werden verbonden. Nu is er nog 1 km2 van over gebleven. De rest van de aanwas is in zee gespoeld. We kwamen in een grijs-zwart woestijnlandschap, spaarzaam begroeid met pionierbegroeiing van riet en vetplanten. Eerst zagen we een modern vuurtorentje dat de oorspronkelijke vuurtoren heeft vervangen die midden in de uitbarsting stond. Het moet destijds flink tekeer zijn gegaan. Doordat de hete lava in contact kwam met het zeewater ontplofte dit steeds. Lava en as werden tot 1000 meter omhoog geslingerd en aardbevingen teisterden het gebied. Huizen stortten in of werden bedolven onder de vulkanische as. Zeker 5000 mensen werden verjaagd. De meesten van hen emigreerden naar de Verenigde Staten en Canada. Nu restten nog slechts wat ruïnes en de vuurtoren. Het gebouw waar de apparatuur in stond was tot de tweede verdieping in de as verdwenen. De oude toren stond midden in het desolate aslandschap, destijds stond hij aan de rand van het eiland. Het nieuwe landschap werd een afgesloten natuurgebied. Dat is ook wel begrijpelijk, want het is een zeer pril en kwetsbaar gebied. Door erosie waren bijzonder vormen in het landschap ontstaan en ook de kleuren waren bijzonder. We hebben natuurlijk al heel wat vulkanische gebieden bezocht, maar dit soort oerlandschappen blijven boeien. We hebben na dit bezoek een oude askegel beklommen, een conische berg van 350 meter hoog die eeuwen geleden is ontstaan bij een vulkaanuitbarsting. We zijn niet helemaal naar de top gelopen, dat werd erg steil, maar een honderd meter onder de top hadden we een mooi uitzicht op Ponta dos Capelinhos. Na de afdaling zijn we doorgereden naar een klein visserplaatsje aan de noordkust waar we hebben geluncht. Ze hadden alleen pizza's en broodjes. Lily nam een broodje vlees dat goed smaakte en Flip nam de kleinste pizza met tonijn. De pizza was zo groot dat we er voor morgen nog een stevig lunch aan hadden met zijn tweeën. We waren € 11,00 kwijt inclusief een halve fles wijn. Om alles een beetje weg te werken hebben we een wandeling rond een andere hoge askegel gemaakt. Het was een plezierige wandeling met nauwelijks klimwerk. Het landschap bestond uit bergweiden met koeien afgewisseld door stukken natuur met bos en struiken. Er waren veel bloemen te zien. Het begin van de wandeling was in de volle zon. Later zagen we het dichttrekken. De bergtoppen gingen steeds meer verscholen achter een wollige deken van wolken. Na de wandeling zijn we over onverharde weggetjes naar de Caldeira do Cabeço Gordo gereden. We hoopten dat de top van de caldera net boven de wolken zou uitsteken. Dat was niet het geval, hoe hoger we kwamen, hoe dichter de mist werd. Een hele tijd was er niet meer zicht dan een paar meter vooruit. Dat was niet echt plezier rijden op de smalle, onverharde wegen met vaak een steile afgrond naast de weg. Het ging gelukkig goed, we kwamen ook maar één auto tegen. We zijn daarom maar weer naar beneden gegaan. Tegen vieren kwamen we aan in ons hotel. We waren deze reis nog niet zo vroeg thuis geweest. Na een bakje hebben we nog een wandeling gemaakt naar de Monte da Guia, een schiereiland vlak bij Horta. Op weg daarheen kwamen we langs Peters café Sport een begrip bij de wereldzeilers die hier allemaal een oorlam komen halen. Het café zat inderdaad vol met stoere nautische types. Het was een echt bruin café volledig volgehangen met landenvlaggen en anders scheepsparafernalia. Monte da Guia bleek ook een voormalige vulkaan te zijn. Het was nu een natuurgebied vanwege de bijzondere plantengroei. Diverse soorten zijn endemisch en komen alleen op deze berg voor. Vanaf de berg hadden we een fraai uitzicht op Horta. We dachten dat boven op de berg een vuurtorentje stond. Het bleek een satellietantenne te zijn. Dat was een kleine deceptie. Aan de zeekant lag een mooie baai, een voormalige caldera die de Hellekrater heette. Aan de andere kant keek je uit op het strand van Porto Pim, de Pimpoort een onderdeel van de havenverdedigingsmuur van fort Sebastião. Toen we terug waren in Horta zijn we gelijk gaan eten. Lily had schelvis en Flip nam inktvis. Het smaakte weer goed met een flesje lekkere witte wijn. Toe hadden we hetzelfde als gisteren, alleen waren de porties nog groter. Dat zou voor morgen weer hard werken worden om al dat lekkers niet in buikvet te laten omzetten.