Eiland: Faial: Horta

Dag 9. Aantal kilometers: auto 100; lopen 8.
Weer: bewolkt, motregen 15 ºC.

Het was vanmorgen hetzelfde beeld als gisteren, wolken waaronder een opkomende zon uitpiepte. Na het ontbijt zijn we eerst het stadje gaan verkennen. Als eerste gingen we naar de grote havenpier waarop, aan het eind, een havenlicht stond. Hierna hebben we bij de jachthaven gezocht naar het scheepssouvenir van de Terschellingers Hugo en Clara die met hun jacht Willem Barentsz ook Horta hebben bezocht. Helemaal op het eind van de pier van de jachthaven vonden we hun geschilderde visitekaartje. Na elf jaar begon het wel wat te verweren. We hadden ondertussen al honderden andere afbeeldingen gezien waaronder enkele hele fraaie. Daarna bekeken we wat oude gebouwen zoals het gemeentehuis dat samen met de indrukwekkende kerk Igreja de São Salvador is geïntegreerde in het Jezuïetencollege. De kerk was flink versierd, net als de meeste andere kerken die we hier hebben gezien. Bij het altaar was het weer allemaal goud wat er blonk. Aan een leuk pleintje met een muziektent en prachtige drakenbloedbomen stond de klokkentoren, een

bekend beeldmerk in Horta. Via de oostkant van het eiland zijn we in noordelijke richting langs de kust gereden. Het weer werd slechter en het begon een beetje te motregenen. We wisten dat er nog een vuurtoren moest zijn, tenminste die stond op de kaart. We zijn veel weggetjes naar de kust ingereden in de buurt waar de toren moest staan. We konden niets vinden. Uiteindelijk vonden we iemand die ons in vage gebaren aanwees waar het moest zijn. Je kon er met de auto komen, maar het pad werd een modderpad met heel diepe wielsporen. Dat was niets voor ons autootje. We zijn lopend verder gegaan en zijn door de weilanden naar de kust gelopen. Er was niets te zien op een paar koeien met hun vlaaien na en een heel klein monumentje van witte tegels van iemand die jong was gestorven. Het stond op de rand van het hoge klif en de foto toonde een jongeman. Een ongeluk of een zelfdoding, wij wisten het niet. We zijn terug gegaan naar de auto en hebben nog een smal weggetje geprobeerd. Daar was ook niets te zien. Net toen we ter onverrichte zaken wilden omdraaien, ontwaarden we een oud en verweerd bordje met "farol" er op en een kinderlijk tekeningetje van een vuurtoren. Het bleek dat we nog verder terug moesten. In de verte zagen we een ruïne. Die hadden we al eerder uit de verte gezien. We dachten dat het een oud kerkgebouw of iets dergelijks was. Het bleek inderdaad de oude vuurtoren te zijn die flink was verwoest door een aardbeving tijdens de vulkaanuitbarsting in 1957. Naast het onttakelde gebouw stond een paal met een lichtje erop dat was de huidige "vuurtoren". We zijn nog een eindje verder noordelijk gereden en genoten van de soms spectaculaire uitzichten op de kust. We wilden nog één keer proberen om de caldera te zien, maar dat lukte weer niet. Alles zat dicht van de mist. We hadden geluk gehad op de eerste dag. We hebben, eenmaal terug, weer bij hetzelfde tentje gegeten. Dat was ook vanwege het gemak. Het lag erg dicht bij ons hotel en het regende op dat moment flink. Flip had stokvis met aardappelen en kool en Lily nam gegrilde varkensbout. Het smaakte weer uitstekend. Het toetje werd al zonder vragen gebracht. We waren vaste klanten geworden. Na het eten zijn we naar een klassiek Paasconcert geweest in de Igreja de São Francisco. Dit was ook weer zo'n mooie kerk. Het altaar lag in een soort hoge tunnel bedekt met vergulde panelen. De onderste twee meters waren aan beide zijden bedekt met de bekende azulejo's, de Portugese blauwwitte tegelschilderijen. De tegels lijken qua kleur op het Delfts blauw. Op de tegeltableaus waren waarschijnlijk Bijbelse taferelen geschilderd. Het zag er prachtig uit. In deze gouden tunnel met betegelde zijkanten was het orkest opgesteld. Het bestond uit beroepsmusici en conservatoriumstudenten van de Azoren. De dirigent was de Oostenrijker Kurt Spanier een internationaal werkende dirigent. Hij had het tot zijn taak gemaakt om de verschillende musici van de Azoren regelmatig bij elkaar te brengen voor het uitvoeren van concerten. Er werden een paar stukken van Schubert en één van Beethoven ten gehore gebracht. Er was een solist op de viool die in ieder geval in Portugal erg bekend was. De volle kerk had een prachtige akoestiek. Wij zaten bijna vooraan, dus hadden een goed zicht op het orkest. We hebben met volle teugen genoten van de prachtige muziek. Laat voor ons doen, om 23.30 uur, kwamen we in ons hotel aan voor de laatste nacht op Faial. Morgen zouden we naar Terceira gaan.