Eiland: São Miguel: Ponta Delgada

Dag 4. Aantal kilometers: auto 90; lopen 15.
Weer: zon, wind, regen 14 ºC.

Vandaag hebben we het westelijk deel van het eiland verkend. Na een stevig ontbijt met diverse soorten kaas van het eiland, worst, eieren, fruit en yoghurt gingen we op weg. Het was flink bewolkt en af en toe spetterde het. We hebben de kustweg gevolgd tot de afslag naar Sete Cidades een plaatsje dat midden in een grote caldera ligt. Het is een van de meest bezochte plekken op het eiland. De weg langs de kust slingerde door groen heuvelland. Nadat we waren afgeslagen ging het gestadig omhoog tot 550 meter. Het was een prachtige weg door een geërodeerd, vulkanisch landschap weelderig begroeid met kruiden, struiken en naaldhout. Bij Vista do Rei was het inderdaad een koninklijk uitzicht. We keken neer in de caldera die zo'n 500 jaar geleden is ontstaan toen de top van een 1200 meter hoge vulkaan explodeerde. De magmakamer zakte in en de caldera was een feit. De practisch ronde krater had een omtrek van 12 km

met op de bodem van de krater een groot meer dat op het smalste deel werd overspannen door een stenen brug. Daardoor leek het of er twee meren waren. Het grootste meer heette het Lagoa Azul, het Blauwe Meer vanwege de waterkleur. Het kleinste meer, het Lagoa Verde had een groenachtige kleur. Door het wolkendek was er van de kleurverschillen nu niet veel te zien. We zijn de weg afgereden naar de brug. Hier hebben we eerst een wandeling gemaakt langs de oever van het grootste meer. We konden niet rond het meer lopen, maar het was een aangename wandeling tussen de oever en de steile kraterwand. We wilden een pad op om naar de kraterrand te klimmen, maar een chauffeur van een vrachtauto met gezaagde stammen vertelde ons dat het pad gesloten was, wellicht door een aardverschuiving. Daarvan zagen we er diverse op de steile hellingen. We hebben daarna een stuk langs het kleine meer gelopen. Het waren leuke wandelingen vanwege de prachtige uitzichten op de weelderig begroeide kraterwand en de vele kruiden, bloemen en mooie

coniferen die hier groeiden. Overal hoorde en zag je zangvogels, zoals vinken, groenlingen, roodborstjes en zwartkoppen. Het was redelijk beschut lopen in de caldera want er was een koude en stevige noordenwind, die slechts een heel kort buitje onze kant uitdreef. Van een tropisch eiland was geen sprake, door de harde noordenwind. We hadden, wat de temperatuur betreft, het warmer verwacht. Na de wandeling hebben we gegeten in het dorpje Sete Cidades dat Zeven Steden betekent. We weten niet waarom, want er ligt maar één plaatsje in de caldera. We vonden een klein restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten. We kregen een erg lekker stuk visfilet en hadden gebakken bloedworst met verse ananas. De ananas combineerde verrassend goed met de rulle en krokant gebakken stukken bloedworst die overigens niet lijken op de bloedworst die bij ons wordt verkocht. Een glaasje rode wijn hielp uitstekend bij het wegspoelen van het eten. Na de maaltijd zijn we naar de kraterrand

gereden. Hier begon een pad van zo'n 5 km terug naar het uitzichtpunt Vista do Rei. We durfden de wandeling over de kraterrand nu wel aan, omdat het prachtig weer was geworden. Veel blauwe lucht met zon. Doordat het pad grotendeels beschut was door begroeiing hadden we nauwelijks last van de wind. Het was een prachtige wandeling over de smalle rug van de kraterwand met vergezichten over groen golvend weideland en op de achtergrond de blauwe oceaan. In de krater zelf hadden we mooie uitzichten op de beide meren, het dorpje Sete Cidades en twee kleine begroeide kratertjes in de caldera. We zijn tot het koninklijke uitzichtpunt gelopen en keerden weer om op het zelfde pad. Het was niet mogelijk er een rondwandeling van te maken via een ander pad vanwege de tijd. We hadden dan helemaal naar beneden moeten lopen en later weer omhoog met de nodige extra kilometers. Dat zat er vandaag niet meer in. Halverwege op de terugweg werden we ingehaald door een auto met twee Spaanse toeristen. Het onverharde pad was namelijk redelijk berijdbaar voor gewone auto's. We waren dan ook een paar auto's tegengekomen op deze wandeling, meest bewoners en plaatselijke boeren, maar ook een paar bezoekers. De auto stopte en ze vroegen of we mee wilden rijden. We hadden al zo'n 15 km gelopen en het was nog zeker een half uur lopen. Dankbaar maakten we gebruik van de aangeboden lift. Het waren Spanjaarden uit de omgeving van Gibraltar. We waren vlot bij onze auto. Daarna zijn we aan de noordoostkant

van de krater naar beneden gereden, naar Mosteiros, een klein vissersdorpje. Er stonden hier twee grote monolieten in zee als gigantische pilaren waartegen de wilde oceaangolven zich kapot beukten in waaiers van schuim. De steile vulkanische kust was hier ruig. Tegen de donkere lavawanden beukten de golven waardoor een waas van zoutwaterdamp de contouren van de grillige rotsen verzachtte. Het helderwitte schuim van de golven contrasteerde prachtig met het pikzwarte zand van een ministrandje. We hebben Mosteiros nog even bekeken. Er was een knus pleintje voor de kerk omzoomd door geknotte platanen. Het kerkje zelf zag er mooi uit, helder wit met op de hoeken zwart vulkanisch gesteente. Het haventje was niet meer dan een betonnen helling met wat vissersbootjes er op die na de vangst omhoog getakeld werden om ze te beschermen tegen de wilde zee. Het dorpje was een leuk toetje van onze geslaagde dag maar de kers op het toetje was de prachtige vuurtoren van Ponta da Ferrara, een klassieke vuurtoren, fier

oprijzend boven een groot gebouw.
Dit was weer een prachtige toren voor onze verzameling. Terug zijn we langs de kust gereden, een aangename rit door het zonovergoten groene landschap van São Miguel. 's Avonds hebben we vis en gegrilde inktvis gegeten. Dat was erg lekker. Moe en heel voldaan doken we in ons bed.