Dag 14 Dakhla – Nouadhibou

Vandaag is het zover Mauritanië, Cynthia heeft alvast haar sjaaltjes, katoenen broeken, rokken en shirts uit de la gehaald. Marokko is een zwaar gelovig Islamitisch land. Ik ben er vrijwillig en te gast dus zal mezelf aanpassen. Om 06:00 uur werden wij in Konvooi opgehaald en zijn wij gereden naar grens. Sidi had gister verteld dat we gezamenlijk konden tanken, nu blijkt dat de eerste tankstations pas om 8 uur open gaan, maar goed dat ons team goed voorbereid was. Wij zijn zeker bij 3 tankstations gestopt, soms was de benzine op.

Om 12:15 uur kwamen wij aan bij de Marokkaanse kant van de grens. Sidi had verteld om te blijven zitten in de auto’s. Na een formulier ingevuld te hebben liep Pascal mee met Sidi en een beambte en kregen wij de juiste stempels in onze paspoorten.

Tussen Westelijk Sahara en Mauritanië zit een stukje niemandsland. Een stukje voorbij de grenspost lag er nieuw asfalt maar na 5 kilometer houdt de weg op en je ziet maar hoe je naar de overkant komt. Dit is echte offroad, geen banden sporen van andere auto’s, grote scherpe stenen en diepe kuilen. Wat blijkt achteraf na informatie op het internet: Het stuk niemandsland wordt Polisario genoemd wat letterlijk betekend “ vrije zone” . De vrije zone wordt geclaimd door de Arabische Democratische Republiek Sahara (ADRS). Het stuk waar wij zojuist door heen zijn gereden is een stuk vrije zone waarover niemand wettelijk iemand iets over te zeggen heeft, maar de ADRS schijnt hier dus wel de dienst uit te maken. Wij zagen wel auto’s met legermannen op de uitkijk staan. In feite rijden we eigenlijk niet eens een land in of hoef je je papieren nergens te laten zien dit kleine stukje.

Aangekomen bij de grens van Mauritanië . Na een lange tijd wachten mochten we per team onze visum regelen. Onze groep liep als eerste mee met Sidi een gebouw in. Na 45 min konden wij per 4 personen naar binnen en moesten wij plaats nemen. Hier stond relatief nieuw apparatuur. Om de beurt werden er vingerafdrukken genomen, paspoort controle en ze maakte een foto. De paspoorten zou Sidi later terug geven als het Visum erin zat.

Na een lange poos wachten mochten wij voorbij de eerste slagboom. Bij het volgende hok was de controle voor de auto’s. Dit was een spannend moment want op de papieren van Sidi stond ook nog de Land Rover en wij hadden nog steeds geen foto van de groene kaart. Na wat geregel hadden wij uiteindelijk ook onze stempel voor de auto! 50 meter verderop vond nog een auto en paspoort controle, dacht je alles gehad te hebben. Hier kregen wij nog een stempel en ze wilde nog een keer de vingerafdrukken afnemen. Hier moesten wij ook wachten op de overige teams en ondertussen hoorde wij dat de camping die staat in het roadbook gesloten was, maar Sidi kon een andere camping regelen. Uiteindelijk zijn wij om 17.55 uur verder gereden. Zonder gids is dit bijna niet te doen als Westerling.